Está todo concluído. Podemos decir que no ha sido fácil, pero tampoco conviene dramatizar. Cuando el frío no aparece cuando tiene que hacerlo, nos agarramos a esta primavera adelantada con cierta pasión estremecedora. Las tardes luminosas se alargan más de lo imaginable, y los domingos se convierten en la medida de todo, en el marcador de cuanta felicidad llena nuestras vidas.

Pero las estaciones a destiempo también nos producen cierta inquietud, cierto nerviosismo que no es fácilmente apaciguable. El calor nos lanza a la calle sin rumbo, sin espectativas definidas y nos comportamos un poco como zombies que esperan el paso del tiempo como algo liberador. La memoria del invierno, de las últimas y escasas lluvias, de las noches de frío arrebujados en el sofá y de las tardes calentado las manos con una taza de café, queda demasiado lejana, solapada por la luz de una tarde plena en la que los escaparates de la ciudad bulliciosa nos ofrecen una nueva visión del mundo , la ropa de temporada.

Las noches , sin embargo, no se parecen a nada. A ninguna otra noche. Se consagran al porvenir, al futuro efímero de los amores soñados, a la verdad última de esos paseos por entre las piedras dormidas de los callejones, con un olor en el aire casi a verano, ya sin bufandas, sin paraguas. Y en medio de esa nocturnidad apetecible, recobramos los recuerdos de tiempos lejanos, sin melancolía, sólo como un simple ejercicio memorístico que nos complace y reconforta. Cuando éramos más jóvenes...Y así Febrero se cierra con una dulzura enérgica, como si no fuese febrero lo que dejamos atrás, si no un mes cualquiera que se creó ex proceso para este baile de ensoñaciones, rebeldías y promesas que convertimos en la esencia misma de nuestra existencia en este mundo.

Existe ese lugar que tanto imaxinamos, que tantas veces visualizamos no medio das nosas fantasías máis íntimas. As veces asustanos incluso perfilalo demasiado, debuxar con sutiliza, con definición clarificadora as nosas ansias máis inconfesables. Outra realidade posible, na que os límites non estean nunca á nosa vista , ao noso alcance, e onde todo, absolutamente todo, sexa realizable.

Existe. Porque eu estiven nese lugar. Os ollos ben abertos. A pel enteira aberta. A boca. O aire entrando nos pulmóns como si cada bocanada fixese unha nova ferida. O tempo parado no reloxo da vida, sin idade, sin metas. A cidade aos pés, os corpos abandonados sobre o chan , nús, entregados ao espacio indoloro. A búsqueda do pracer como único destino, como única lei. A dor, inflixida coa sutileza coa que só os amantes poden moldear as perversións máis escuras. Sin retorno. Sin pasado. Coas fiestras abertas de par en par, e o mundo enteiro por testigo da nosa felicidade. E real. Infinita. Gastando as últimas forzas para rexurdir unha e outra vez, ata agotalas por completo. Unha e outra vez. Sen sufrimento.

A nena de Rajoy

Despois da resaca que nos deixou o debate electoral, xa algo máis tranquilos, coñecedores todos dos resultados das enquisas , e saturados dos debates mútiples que se sucederon sobre o debate, queda en todos nós , e quedará por moito tempo na nosa memoria colectiva esa nena que Rajoy debuxou con tono nostálxico , catastrofista e paternalista . Esa nena con familia, vivenda e pais con traballo, coma si as necesidades do noso mundo fosen hoxe as mesmas que fai corenta anos.
Non sei de que sociedade estaba a falar Rajoy cando metafóricamente nos presentaba unha nena que só precisa una familia e pais con traballo para ser feliz e desnrolar a súa personalidade. Pero Rajoy non contemplou a posibilidade de que esa nena pudiese ser adoptada, e ter dous papas, o cal sería igualmente unha familia. Que esa nena podería ser unha nena china, que atopou no seo desa familia formada por dous homoxesuais casados unha vida feliz. Que precisaría que non só se lle recoñecesen os seus dereitos en igualdade, e se lle desen as mesmas oportunidades en razón do seu xénero, senón tamén que non sufrise ningunha discriminación por ser doutra raza. E esa nena de raza china, sería unha cidadana española, que precisaría dun estado que se preocupara por algo máis que o prezo do pan, que se preocupara da súa educación, que non a metera no cárcere aos doce anos, e que cando fose adulta , lle permitise elexir con quen casar e tomar decisións sobre o seu propio corpo.
Efectivamente a nena precisa dunha familia, dunha vivenda e duns pais con traballo, pero a nena precisa tamén dunha lei de igualdade, que garanta que as súas oportunidades serán as mesmas que calquera nesta sociedade, e precisa tamén dunha sociedade aberta e plural onde vivir en armonía coas minorías e respetando os dereitos de todos, onde a cultura sexa accesible a todos e onde a educación sea prioritaria.
A Rajoy só lle faltou, mentres definía á súa nena modelo, calzarlle uns zapatos de charol e mandala os domingos á misa das nove. Así xa sería completamente feliz.

Zapatero versus Rajoy

Asistimos onte pola noite ao primeiro debate en quince anos entre os dous principales candidatos á presidencia do Goberno. Lamentablemente non quitei desde debate demasiadas conclusións. Prometía ser un enfrentamento clarificador, no que se tratasen os temas de maior interese para os cidadáns e ambos candidatos presentasen os seus proxectos de goberno, e convertiuse nun simple baile a dúas bandas de cifras e de reproches que moi pouco aportaron á campaña electoral.

Foi o debate de onte unha ollada ao pasado, na que tanto Rajoy como Zapatero se botaron en cara os seus desacertos, adversidades e meteduras de pata, nunha especie de circo no que ambolos dous se pelexaban por quen era o máis mentiroso, quen era o que levaba máis gráficos debaixo do brazo, quen usaba máis o dedo acusador.

Dubido moito de que alguén atopase utilidade a este cara a cara, a este "ti dixeches, eu dixen ;ti fixeches eu fixen; ti mentiches eu non mentín". Non vimos propostas, nin programas, nin mirada ao presente, nin ao futuro, nin respecto mínimo á cidadanía, que nesa danza de acusacións mutuas e repeticións constantes dos sus discursos históricos , máis que gastados a estas alturas, nos aburrimos profundamente.

Sin embargo, todos sabedes, que cando falo de política, sempre adoito unha postura parcial , e non podería ser diferente nesta tesitura. Porque si ben é certo que os dous líderes decepcionaron, un resultoume máis intragable , máis ruín e máis incapaz de levar a cabo o reto de gobernar o noso país durante os próximos catro anos.

Rajoy enfrentouse ao cara á cara con agresividade, e puxo a ZP nunha situación inevitable de postura á defensiva. No debate puidemos ver ao auténtico Rajoy, nin máis nin menos que ao Rajoy que levamos vendo durante á pasada lexislatura. Viuse sobre todo nas descalificacións que fixo a Zapatero en torno ao tema do terrorismo, e tamén no seu tono ao referirse á inmigración.

O que sucedeu onte, non foi , en definitiva, máis que un resumo do que leva acontecendo neste país durante os pasados catro anos. Quedou clara a ruptura en materia de terrorismo, e penso que esta é a conclusión principal do cara a cara : as posturas irreconciliables en torno a un tema trascendental, en torno a un problema gravísimo que só se resolverá cando o consenso e o traballo de tódalas forzas políticas e de tódolos sectores da sociedade, sexa real ,firme e inquebrantable. Vendo o debate onte, a crispación xenerada por Rajoy ao acusar a Zapatero de agredir ás victimas do terrorismo, penso que estamos ainda moi lonxe de acabar con esta lacra que arrastramos dende fai décadas.

Os luns encerran a resaca toda da fin de semana, a boca é coma un pozo de barro, e os ollos a penas entreven a luz da madrugada. Os recordos agólpanse entrecruzados, revoltos, e a felicidade que por uns momentos pensamos real, desaparece deixando tan só un lixeiro fío de amarga melancolía.

Os luns son a decepción infinita dos amores imposibles, dos soños perdidos, das risas que na tarde de domingo tivemos a sorte de compartir cos amigos. Ay, os domingos...Si o día de hoxe gardase nas súas entrañas tanto romanticismo como o día de onte, no que tanto choveu dentro e fora dos nosos corazón feridos de hastío.

Procuramos con forza escapar da tristura toda do mundo, abstraernos, e atopar un escenario privado no que contruír un micromundo para encher de felicidade. As veces non existe mellor consuelo que eses pequenos momentos nos que de pronto todo parece que encaixa, por absurdo que pareza visto dende fora. E entón , Caldas convirtese no paraíso dun domingo calquera, no que a realidade é o que lles sucede aos outros, aos que non tiveron valor para vivir contracorrente.

Pero os luns, un vai á oficina cos petos cargados de emocións rotas, que se foron esnaquizando ao paso das horas, como si nada. Hai que construír a semana, mirar para adiante, e non caer no erro cruel de lembrar a fin de semana como un episodio épico irrepetible. Mirar para adiante co regusto do último soriso da noite de onte nos beizos, como si eso fose o noso único legado.

Venres. Non teño moito que dicir, ou non atopo as verbas para contalo. A apatía manifestase sobre todo na miña maneira de escribir, ou de non escribir. Estou morta por dentro, a pesar do sol, a pesar da fin de semana que se aveciña, a pesar de que as perspectivas non son de todo desalentadoras. Pero abúrreme a campaña electoral e abúrrenme os xoranis e abúrrenme casi todo o que me rodea. Nin o consumismo primaveral consegue salvarme deste tedio insoportable. Prefiro as feridas a esta morte neuronal e emotiva que domina todo o meu ser. Hoxe debería estar radiante, pletórica, contenta, porque teño por diante unha tarde fermosa na que o tempo podería ser o meu aliado. Sin embargo preciso sair de aquí, non afogarme máis nas rutinas desta cidade que aniquila os espíritus. Aínda é cedo, ainda podo borrar esto , e construír un futuro próximo que teña algo de esperanzador, algo de preludio dunha felicidade posible. Non sei. Coma sempre, todo pode mudar nun segundo, sempre pode suceder algo que nos libere da monotonía, ou sempre podemos cambiar o humor. Quedan horas por diante. Entre tanto, que sexades felices.

Os xoves teñen un olor distinto na miña xeografía. Hoxe máis ca nunca, porque hoxe volta él .Volta co pelo curto –si decicidu cumprir a promesa que me fixo cando marchou- volta cun disco novo baixo do brazo, e as vivencias dun mes no marabilloso Brasil da súa alma. Onte os nervios non me deixaban durmir, levo tempo esperandoo, como si se me fose a vida na súa volta aos escenarios desta cidade. Ë que en parte é así, vaiseme a vida na súa presencia ante un micrófono, coa súa voz suave, o seu acento, a súa maneira de dibuxar o mundo ao son da guitarra. Gústame como canta , e gústame como é. Como mira, como divaga antes de cantar, como pensa ,como se rebela contra todo sin perder o soriso, sin levantar a voz. Fai anos que o sigo, que o vexo semana tras semana actúar, que me contaxio da súa enerxía, que me emociono coas súas cancións. Hai quen toma drogas para ver este mundo coma un lugar algo soportable, a min bástame él no escenario para mudar as cousas, para transformar as realidades e sobre todo para facerme crer que os soños son posibles.

Non é a primeira vez que falo del, pero hoxe é un día especial. Porque levo tempo botandóo de menos, e por fin, vou velo de novo, e a normalidade voltará entón a miña rutinaria vida. ¿Qué sorpresas me agardan esta noite ,cando saúde, cando presente a carátula da súa nova creación, cando nos conte que tamén nos botou de menos?

Sin cabeza e sin corazón

Falando do PP e da tan traída e levada campaña electoral, escribín alá polo doce de febreiro sobre que o discurso de don Mariano ía dirixido aos que votan co fígado, e non aos que votan coa cabeza ou co corazón. Pois ben, parece que don Mariano me tivese escoitado, e por iso decidiu elexir o lema para a súa campaña, que é ni máis nin menos “con cabeza e corazón”.

Quizais pensou Mariano, ou os seus asesores de campaña, que si encaraba os temas políticos da actualidade con agresividade, podería conseguir os votos daqueles que analizan as propostas con sentidiño, e teñen memoria suficiente para botar a vista atrás e lembrar o papel que xogou Rajoy na oposición os pasados catro anos, así como os votos dos que precisan algo máis que un programa económico cheo de promesas posto sobre a mesa sin conseguir remover por dentro ninguna emoción. Fixo unha política dirixida directamente ao fígado dos cidadáns, buscando o catastrofismo e ofrecendo solucións máxicas aos problemas que nos mostraban os informativos como simples casos aislados, e que Rajoy, tan sabio, convertía en xeneralidades.

Pero o día das eleccións achégase, e parece que o PP deuse de conta de que quizais pedir o voto do fígado era escaso para os tempos que corren, e que tiña que procurar tamén chegar a outros sectores de cidadáns que dedican tempo á reflexión ou que desenrolan algún tipo de sensibilidade. Deuse conta o PP de que o voto non se decide en quente, e que tocar a cabeza ou o corazón do pobo é a maneira máis eficaz de movilizalos seus votos o día 9 de marzo. Porque co seu lema o PP quere demostrar que ten en conta á cidadanía, que busca o voto dos cidadáns sensatos, que non só pensan nos problemas de España e nas súas solucións, senón tamén que queren un goberno que os comprenda e sexa sensible ás súas inquedanzas.

O lema do PP estaría moi ben si fose acorde coa súa maneira de facer as cousas, claro que poñer unha frase nun cartel non ten nada que ver con que as súas propostas son máis racionais e adecuadas cas promesas do partido socialista, nin con que eles si poñen cabeza nos seus asuntos á diferencia do que fai Zapatero. Tampouco significa que de pronto o PP comulgue coa sensibilidade das xentes e se preocupe polo benestar e a felicidade da poboación. Un lema é só un conxunto de verbas que busca confundirnos , que pretende tocar os resortes da nosa intelixencia dunha maneira casi intuitiva. Cando o PP nos fala de cabeza e corazón, con tanta contundencia, dende un atril, o que está é intentando suplir as súas carencias. Non nos engañemos, os que usen a cabeza , e os que usen o corazón, difícilmente escollerán a Mariano o día 9 de marzo para dirixir os seus asuntos. Por eso sigo pensando que o lema verdadeiro da campaña de Rajoy debería ser “co fígado”.

divagacións dun luns de febreiro

Esta mañán de luns síntome especialmente contenta. Agradece un a esperanza, os finais abertos, cheos de luz, a posibilidade piedosa de felicidade. Así sinto eu o mundo esta mañá, amplo e posible, como unha viaxe infinita chea de aventuras e de espectativas. Non hai grandes explicacións para o meu estado de ánimo. Pode que a choiva me trouxese un pouco de perspectiva , ou que simplemente unha poña ao mal tempo boa cara. Quizais ten algo que ver as marabillosas vistas que puiden contemplar o venres pola noite dende un noveno piso dun edificio da cidade. Quizais ten algo que ver coa música que soaba de fondo, Hallelujah de Leonard Cohen, enchendo totalmente o espacio. Quizais sexa o recordo gravado na pel dunha seducción indescriptible, que trascendeu casi os límites da realidade. Fose o que fose, o luns de hoxe non ten sabor a luns no medio dos papeis e do son dos telefónos da oficina. Nin siquiera o café sabe ao de tódolos días.

As veces simplemente hai que deixarse seducir, arrastrar un pouco polos acontecementos e desconfiar dos estereotipos que nos marca a climatoloxía. Chove na rúa, e sin embargo sinto que a realidade é moito máis confortable que o argumento de calquera película. Hai luns así, que nos sorín dende a fiestra aberta de par en par, que nos mostran que tamén a felicidade é posible.

Kosovo independente

"Los bares se llenaron de curiosos que pugnaban por saber si la independencia llegaba puntual. Cuando el presidente del Parlamento leyó la proclamación para someterlo a votación, miles de personas levantaron sus manos. Era el voto masivo y emocionado de una nación, la más joven de las 193 que existen en el mundo.
Los rostros de la gente quedaron iluminados por dentro. Reían nerviosamente, lloraban y se abrazaban al desconocido como si fuera un pariente. Emociones, muchas; palabras, pocas. El gran escritor albanés Ismail Kadaré lo explica bien: “A veces la lengua no está preparada para describir momentos tan extraordinarios”.

Así nos conta o País como naceu un estado, Kosovo. Eu non quero facer hoxe unha análise política , nin defendeder ou criticar a postura de España, que dixo que non recoñecería o Estado de Kosovo, non quero cuestionar a legalidade internacional, nin valorar si se incumpliron ou non as recomendacións da ONU. O que si está claro é que coa declaración de independencia de Kosovo iniciase a culminación dun proceso que durou demasiado tempo que que foi demasido duro e sangrento. Yugoslavia parece finalizar con Kosovo a súa desintegración. A secesión de Kosovo foi longa, e traumática. E o pobo kosovar merece polo menos o noso respeto, despois de tanto sangue derramado. Agora haberá que ver si este novo estado será capaz de construirse dentro dos límites do estado de dereito, respetando o imperio da lei e dentro da dignidade e a liberdade de tódolos cidadans.

Por dicir algo

Existen venres difíciles, simplemente, nos que non vale vestirse moi mona e saír a rúa a airear a tristeza. Non. Hai venres que son coma pesadelos , irreais, paranoicos, extraños. Cando un venres así sucede, un ten sempre a esperanza de que mude algo ao chegar a noite, ainda que só sexa a climatoloxía. Que chova, polo menos. As veces as cousas arránxanse soas, e ás veces tamén nos visita un golpe de sorte. Hoxe parece que non, que nada vai suceder de aquí ás doce, que entrará xa o sábado.

Gustaríame ter algo que contar, e a inspiración necesria para poñerme a escribir buscando as palabras adecuadas. Pero hoxe nin siquiera lin os xornais , hoxe non me interesou a actualidade.

Si, xa sei, cando era pequena, unha meniña baixiña e menuda ( agora sego sendo baixiña, pero non tan menuda) ía tódalas mañans camiñando á escola dende a casa dos meus tíos. Ainda había que andar un anaco, e ainda por riba, todo en costa. Lembro sobre todo o camiño á escola nas mañáns de primavera, no inicio mesmo da primavera, cando saías fóra da casa e o olor a terra mollada e a flores te impregnaba por completo. Facía frío, pero era un frío agradable, que te despertaba agarimosamente, que non che cortaba a pel nin se che metía pola gorxa.

Tiñamos -digo tiñamos, porque sempre ía á escola acompañada da miña irmá- que andar primeiro por un carreiro de terra, antes de chegar á carretera. O carreiro tiña silveiras a ámbolos lados, e unha ringleira de herba polo medio. Naquelas mañáns de comezo da primavera o camiño aparaceía sempre cuberto de babosas. Eran babosas negras, enormes, consistentes. Ofrecían un espectálculo digno de ser contemplado . O camiño enteiro ennegrecido pola presenza daqueles bichiños que ainda que tiñan un aspecto noxento, a min non me parecían nada noxentos. Dende aquela época non volvín a ver as babosas, non sei si todavían existen no noso ecosistema ou si se extinguiron por completo. O caso é que eses animaliños mouros , constituén un recordo fundamental da miña infancia .

ay, o amor¡¡¡¡

ay, o amor..., esa cousa que ninguén sabe moi ben que é , pero que todos andamos na súa procura. O amor ten tamén a súa data no calendario, o catorce de febreiro. Eu non creo nas datas especiais, e tampouco son moi crédula no que ao amor se refire. Pero sei que algúns de vos andades algo namorados ( a min tamén me pasou algunha vez) e entendo que hoxe teredes o corazón un pouco máis alegre.

Os bicos sempre son o mellor almorzo posible, un café con bicos debería ser hoxe o mellor agasallo para calquera. Eu non almorcei con bicos, pero ainda conservo algún recordo da sensación de despertar ao lado doutro corpo e sentir o calor dese primeiro soriso, entre as sabas, cos ollos medio pechados aínda. Ainda lembro como eran eses últimos cinco minutos na cama , antes de levantarse para ir ao traballo, nos que remoloneabas entre os brazos do teu namorado, nos que falabas baixiño, nos que lle pedías que te empuxara da cama porque sentías que poderias quedar nese cuarto para toda a vida. E lembro tamén ese momento da ducha, compartindo o espacio no cuarto de baño. Ti lavabas o pelo, mentres él lavaba os dentes, e mezclabanse as toallas e os perfumes, e os dous cepillos de dentes eran , no seu vasiño de cristal, a metáfora perfecta dun amor que camiñaba para adiante.

O dito,non creo nas datas especiais, pero sei que estades namorados, e que hoxe , seguramente, no medio do voso niño de amor tamén tivestes un recordo para os que naufragamos na soedade. Seguide loitando cada día contra as rutinas que matan os sentimentos , seguide construindo amenceres fermosos, seguide demostrándonos, día tras días, aos menos crédulos, aos que xa nos comeza a fallar a memoria, que o amor existe, e que en calquera esquina pode atoparse. Que o almorzo con bicos é o mellor agasallo para calquera.

catorce de febreiro

Mañá e San Valentín. Mamarrachadas. O amor é un sentimento subxectivo. Os que estades namorados pensaredes que o amor existe e que é algo marabilloso. Os que sufrides por desamor, pensaredes que o amor existe, e que é a máis terrible das feridas. Para os que coma min non sentides nada, o amor,en fin, o amor é tan só un recordo lonxano, que quizais nunca existiu. Mamarrachadas.

Velahí vai (en todo caso) un poema de amor, para os que credes nestas cousas:


Gaivotas na tarde
anunciando a primavera,
papel en branco,
apatía ou naúsea.
Indiferencia.
As feridas pechadas
non sangran,
os mortos mudan de nome
nos balcóns
abertos de par en par,
pero sempre pintan
a mesma mueca deforme.
Os paiasos non
teñen gracia.
E eu,
eu xa non te quero.

ESTÁN QUE LO TIRAN

Pues si, nuestros políticos están convirtiendo esta precampaña en un auténtico mercadillo, donde cada uno ofrece más por menos, y la lucha entre los dos grandes candidatos se vuelve una lucha de cifras, en la mayoría de los casos indescifrable para el común de los mortales. Por supuesto que a mi quién más me conmueve con sus propuestas es mi bienquerido Mariano, que está que se sale. Miguel Anxo Murado hacía hoy una apreciación muy interesante en la Voz de Galicia sobre el tipo de campaña que está llevando a cabo el PP, decía que Rajoy inventó el termino “sensacionalismo electoral”, esto es, según palabras de Murado, ir sacando los temas según van saliendo en el telediario, sin pensarlos más de medio minuto. Así podemos explicarnos promesas electorales tan dispares y surrealistas como la de plantar quinientos millones de árboles, exigir un contrato de integración a los inmigrantes, prohibir el velo en los colegios y rebajar la edad penal hasta los doce años.

Así, con estas medidas, el PP pretende radicalizar todas sus posturas en relación con todos los temas que cada día salen a la palestra de una manera brutal en los informativos. Que sale un delito cometido por adolescentes rumanos, pues contraatacamos con medidas de seguridad que pasan por meter en la cárcel a niños de doce años. Que hay listas de espera en los hospitales públicos, pues, culpamos a los inmigrantes, y ofrecemos medidas de integración que rozan lo absurdo.

Claro que la medida que más me llama la atención es la de prometer sanidad dental gratuita para todos. Es una buena medida, socialdemócrata y necesaria, pero el compromiso de Rajoy con esta medida tiene un plazo de ocho años. La promesa electoral no se llevaría a cabo en la próxima legislatura, por lo tanto, tendría que ganar el PP también las siguientes elecciones, para poder cumplir el programa electoral del 9 de marzo.
De los árboles ni hablo, porque me surgen muchas dudas y no se por dónde empezar. ¿Qué clase de árboles? ¿ dónde?, ¿ para qué? ...

En fin, que me quedo con el término acuñado por Murado para definir lo que Mariano está haciendo, y es que quizás él mejor que nadie sabe que aquellos que votan con la cabeza, no harán caso de sus propuestas, ni tampoco los que votan con el corazón, que ya tienen decidido su voto de antemano. Su discurso va dirigido –tal y como me dijo ayer un amigo mío, y gran analista político- a los que votan con el hígado.

En campaña

Estamos en plena campaña electoral, y los programas de todos los candidatos están ya sobre la mesa. Desgraciadamente en España nos estamos quedando con un bipartidismo que nada favorece a nuestra democracia, en el que las ideas y principios de cada uno de los líderes son absolutamente opuestas a las del contrario. Rajoy ha decidido convertirse a poco menos de un mes para las elecciones en un auténtico reaccionario que pretende hacer una reducción de los derechos adquiridos, no sólo durante los últimos cuatro años de gobierno socialista, si no también de los derechos adquiridos en la etapa de Aznar. Sus promesas electorales no dejan de sorprenderme , sobre todo cuando se le llena la boca con la palabra consenso cuando durante toda la legislatura hemos visto su poca predisposición para cualquier tipo de diálogo.

Pretende suprimir el velo a las niñas musulmanas en los colegios, en defensa -dice- de la igualdad entre hombres y mujeres. Promete reducir la edad penal a los 12 años. Promete la integración de inmigrantes mediante la firma de un contrato totalmente abusivo. Son sólo algunos ejemplos de la postura hacia lo más extremo de la derecha a la que tiende Mariano Rajoy.

Una sociedad no se hace más libre ni más igualitaria con leyes que suprimen los derechos y limitan al máximo la libertad de los individuos. Una sociedad que envia a la cárcel a un niño de 12 años es una sociedad que falla, pero que no progresa.

Supongo que la España que el PP echa de menos, la que quiere instaurar si gana las elecciones, es la que dibujó claramente Arias Cañete con pinceladas nostálgicas al hablar de los camareros de antaño. No nos equivoquemos, esa es la derecha que se presenta el 9 de marzo a las elecciones, una derecha más clasista y conservadora que nunca, que no duda en decir abiertamente que son los inmigrantes los que colapsan las urgencias.

Ayer estuve viendo una película que supongo que todos más o menos tenemos en la memoria, Annie Hall. No voy a hablaros de ella, pero si recordaros el final , cuando Woody Allen nos da su visión particular de las relaciones humanas, que de alguna manera es la visión de todos nosotros.

"...y recordé el chiste aquel del tipo que va al psiquiatra y le dice :

-doctor, mi hermano está loco, cree que es una gallina. Y el doctor responde -y ¿por qué no le mete en un manicomio?- y el tipo le contesta "lo haría, pero necesito los huevos".

Pues eso, más o menos, es lo que pienso de las relaciones humanas, que son absolutamente irracionales, absurdas y locas, pero aún así seguimos manteniéndolas porque , necesitamos los huevos."

PAZ

A política non é cousa duns poucos, é cousa de todos, dos cidadáns que co seu voto decidirán quen vai formar o Parlamento do que sairá o goberno para os próximos catro anos.

Estamos en campaña electoral – ainda que oficialmente non esté iniciada_ e os que seguimos un pouco as enquisas sabemos cómo vai equilibrándose a balanza entre as dúas forzas políticas máis relevantes. Existe un grupo importante de indecisos, ou ben de persoas fartas da dereita, pero que pensan que non son quen de mudar as cousas, que o seu voto non ten tanto peso no panorama político xeral. Este voto é o que os que somos convencidos da esquerda temos que empuxar aos colexios electorais o próximo 9 de marzo.

A plataforma de apoio a Zapatero (PAZ) constitúe un grupo de artistas que deciden unir a súa voz para movilizar a eses cidadáns indecisos, e pedir abertamente o voto para José Luis Rodríguez Zapatero.

Despois de ler o manifesto , decidín sumarme a esta plataforma, sentirme parte integrante desta ilusión, e depositar a miña confianza total e absoluta a Zapatero, para a continuidade do seu proxecto de progreso e liberdade.

Domingo

O entroido rematou, deixándonos unha resaca amarga e reveladora. Non hai nada máis neste domingo soleado. Quizais todo o que perdimos polos camiños da felicidade. E tamén as derrotas. Nas máscaras deixamos os nosos soños prendidos, esquecidos como bonecas rotas que como único destino teñen verse cubertas de pó. Nas máscaras finalizou a nosa búsqueda, con resultados distintos. ¿Cales foron as vosas conclusións? Ainda queda tempo para reconstruir os pedazos dos corazóns que se quedaron rotos entre a pedra da cidade bulliciosa e embriagada. Bebimos. Con avidez, coma si cada tequila fose o último trago da nosa vida. No medio da xente, da música, das perrucas, dos chapeus...,no medio de todo, coa noite de testigo único das nosas miserias, o entroido convirtese nun inferno desexable que acaba por afogarnos nos nosos propios medos.

As revelacións poden conxelar unha mirada, ou partirnos en dous anacos o corpo , de súpeto. Gústame esaxerar cando conto as miñas derrotas, cando me fago por fin consciente de que perdín outra batalla, e que xa só queda saquear aos cadáveres -enterrar os corpos, chorar de rabia, de impotencia, de tristura sobre as tumbas aínda abertas- mentres agardamos un novo amencer que nos faga libres.

E cando un consigue levantarse do chan, rodeado de caos e de absurdo, cando o sabor que deixa o alcol no paladar despois dunha noite de excesos, é o único sabor que recordamos, cando te das conta de que a pesar de todo ainda respiras, entón, tes a única certeza de que quedan por diante mil batallas distintas que pertencen a mil guerras tamén distintas, nas que non vas acabar de morrer. Así se constrúe todo, coas poucas forzas que sacamos das entrañas cada vez que algo sae mal.

A pesar de todo, hoxe é un domingo soleado.

En un mismo tiempo se encierran a la vez muchos tiempos distintos, que se solapan, que hacen confundir los sentimientos. A veces se derraman lágrimas porque no queda nada más después de la batalla que llorar los sueños rotos. Las decepciones también se lloran. Y entonces, un cantautor en un escenario nos cuenta que los bares son las catedrales del desamor, y evoca la infancia que todos tuvimos , y nos recuerda que la vida se la juega uno también en las derrotas, cuando se siente vencido, pero aún le queda un último aliento. Y sabe uno que las cosas acaban colocándose en el lugar preciso, en ese que el destino les depara, irremediablemente. Las sonrisas caben también en los corazones heridos en una tarde cualquiera de febrero, donde las palabras que se dicen no son tan importantes como las palabras que se callan. Pero hay otras voces, resonando como un eco lejano. Y recuerdas que también es bueno hablarle a una botella, como si fuese un micrófono, como si fuese una lanza que se clavará en nuestro pecho, quizás para salvarnos del miedo.

CIUDAD

“Soy un efímero y no demasiado descontento ciudadano de una metrópoli que se cree moderna porque todo gusto conocido ha sido eludido en el mobiliario y el exterior de las casas al igual que en la planificación de la ciudad. Aquí no podéis señalar las trazas de ningún monumento de superstición. La moral y la lengua, en fin, están reducidas a su más mínima expresión. Estos millones de gentes que no sienten la necesidad de conocerse, llevan en forma tan pareja la educación, el trabajo y la vejez, que el curso de su vida debe ser muchas veces menos largo que el que una loca estadística señala para los pueblos del continente. Así como desde mi ventana, veo espectros nuevos moviéndose a través de la espesa y eterna humareda de carbón.”


Este relato fué escrito por Arthur Rimbaud entre 1869 y 1872. Es desgarrador ver que el progreso no ha conseguido liberarnos de la misma decadencia y mediocridad.

Martes de Entroido

Na Praza da Ferreiría había o martes de Entroido dous “mimos”, estatuas vivintes, cos seus rostros brancos e expresión entristecida. Os pontevedreses non puideron ser indiferentes á presencia desas dúas personaxes sinxelas, rodeadas de certo aire de inocencia e inxenuidade.A praza era un fervideiro de xente, de un lado para outro, o son da música das parodias que resoaba forte por tódalas esquinas, había bocinazos, berros, risas…Pero no medio de tanto bullicio , os dous mimos, quietos , moi quietos, permanecían mudos e alleos a todo o que non fose a sua propia inmovilidade. E os pontevedreses, mirábamos, parabanse a contemplar a imaxe inamovible das dúas pantomimas e reparaban entón no chapeu que unha delas sostiña na man, e achegabanse a botar nel unha moeda. Así repetiuse o ritual durante toda a noite, e ao mesmo tempo, os mimos repetían tamén un saudo, unha reverencia, ou mesmo un bico como sinal de agradecemento, para voltar de seguida á posición inicial, a quietude, á tristura na mirada. Os nenos pedían moedas aos seus pais para ver sorir aos mimos ao deixar caer a moeda no chapeu. E tamén os maiores se impregnaban desa maxia, do soriso dos mimos, dos escasos segundos que duraba o seu movemento. Había quen procuraba facer rir aos mimos, provocar neles unha reacción, pero era inútil. Só unha moeda , co seu son ao bater no resto das moedas podía despertar ás estatuas.

Eses mimos éramos unha amiga e máis eu. Non vos vou dicir canto foi o diñeiro recaudado, para non romper a maxia do momento, pero o que si vos direi e que na noite do martes, eses dous mimos foron moi felices cambiando sorisos por moedas, coas suas cariñas brancas con bágoas pintadas.

Chegou o Ravachol

Ainda que son veciña adoptiva desta cidade de Pontevedra, sempre me gustou involucrarme un pouco nos costumes e tradicións festeiras desta terra, e sempre tiven especial cariño polo loro Ravachol. Onte perdinme a súa presentación, cando aparece ante tódolos pontevedreses vestido, ou disfrazado cunha indumentaria que o relaciona con algún acontecemento relevante acaecido durante o pasado ano. Cal foi hoxe a miña sorpresa cando o descubrín completamente cambiado, que mesmo nin parecía Ravachol, máis baixiño, cunha cor totalmente distinta na que se bota de menos o verde, e repousando aos seus pés unha caixa enorme de Aspirina. Pois si , aos iluminados que este ano decidiron a indumentaria do loro debeulles quedar a cabeza descansada. Din que vai de enfermo de sobredose de Viagra, que xa é rebuscada a cousa. E por riba, poñen ao loro ao lado dunha caixa de Aspirina, e cun goteiro de Aumentine. ¿Por qué fan publicidade da industria farmacéutica? ¿ non sería máis fácil, ou máis lóxico rodear ao loro, xa postos a destrozar a escenificación cubrindóo de medicamentos, con xenéricos, tipo paracetamol, ibuprofeno ou ácido acetilsalicílico? En fin, que parece que morreu a imaxinación, que xa non nos queda nada ao que agarrarnos, e non bastaba con facer ao pobre Ravachol morado e pequeno senón que tamén o tiñan que facer impotente. E digo eu, onde está a gracia de todo isto? Porque frivolizar e rirse das enfermidades pareceme un pouco grotesco, ¿non? ¿por qué non o vestiron de enfermo terminal de cangro ou de hepatite ? O dito, non ten gracia.

BITTER MOON (Lunas de Hiel)

¿Cuál es la línea que separa el amor del odio? ¿Dónde terminan los límites del placer y del dolor?¿ Se puede vivir una auténtica pasión sin caer irremediablemente en su influjo y quedar marcado por ella para toda la vida? Y cuando se han trascendido todos los límites, ¿ qué nos queda? Desgarradora, cruel e intensa. Con un ritmo narrativo que seduce y engancha, que hace traspasar las barreras de la imaginación. La historia misma que cuenta Oscar, uno de los protagonistas y la propia historia que se desarrolla en el barco se solapan y nos hacen sentirnos confusos, mareados, presos de un deseo y una excitación sin igual,prisioneros del ritmo de los acontecimientos, de los sentimientos a flor de piel que se van desgranando.

Un escenario muy apropiado, un barco en medio del oceano, una música cuidada y unos personajes que se van definiendo al mismo tiempo que la historia se construye. Tras el velo de las apariencias se esconden corazones heridos de muerte, a los que no les queda mucho más que hacer que donar su legado antes de despedirse. Cualquier cosa es mejor que lamerse las heridas.

Conmovedora desde el primer momento, impactante en las últimas escenas. Casi genial.

Ay, exámenes¡¡¡¡

Sentirse vivo es algo fantástico, y os lo dice una mujer que últimamente se ha sentido más viva que nunca, más joven que nunca... Y es que no hay nada como volver a la Universidad para sentirse de nuevo joven y llena de fuerzas para hacer cualquier cosa. Hoy tuve mi primer examen de Ciencias Políticas en la Uned, y las experiencia fue sin duda maravillosa. Y direis que estoy loca considerar maravilloso hacer un examen ,pero fue toda una regresión al pasado, de pronto fue como si tuviese de nuevo 20 años. Me enfrenté al examen con los mismos nervios y el mismo cansancio que cuando estudiaba Derecho en Santiago de Compostela. Estudié contrareloj, acumulando cansancio día tras día , al tiempo que los conceptos se me iban "embrollando " en la cabeza. Los últimos días casi ni tiempo a comer tenía, constantemente planificando las horas de estudio, y los temas por hora. El aburrimiento no tenía límites, y aún por encima, en la calle el "barullo " de los que festejaban el Carnaval era una tentación más que considerable. Vamos, que fué durísimo. Nada que decir de la noche antes del examen, en la que te obsesionas con repasarlo absolutamete todo, en la que no te acuerdas absolutamente de nada, en la que sólo quieres dormir, dormir, dormir... Pero cuando por fin decides dejar de repasar y te acuestas, mentalmente visualizas todo el temario, y empiezan los conceptos a pelearse unos con otros, a mezclarse y remezclarse, hasta que lo que estudiaste y lo que finalmente recuerdas no tiene ni el más mínimo parecido. El sueño que no llega. Y miras el reloj contando las horas que te quedan antes de que suene el despertador para hacer el último repaso. Ese en el que ya no aprendes nada, en el que lo único que haces es darte cuenta de que lo llevas todo "cogido por un hilo". La hora del lexatin, de la diarrea previa a entrar en el aula de exámenes, carnet en mano, boligrafo de tinta azul. Manojo de nervios. En fin, de nuevo joven, como cuando tenía 20 años. Mi primer examen en la Uned.

Pero tienes las preguntas delante y otro reto importante, redactar, plasmar en papel tus conocimientos , escribir. Si, escribir con bolígrafo, con tu puño y letra. Hacer caligrafía legible, pensar, relacionar conceptos...Todo un reto después de tanto tiempo sin hacer un mínimo ejercicio de redaccdión. ¿Cómo se usaba un bolígrafo?

Lo dicho, aunque parezca masoquismo, no puedo más que decir que como experiencia ha sido fantástica. Si por encima apruebo ( tengo posibilidades, pero no me atrevo a aventurar mi éxito) ya ni os cuento que éxtasis infinito.

50584

Esperanza Aguirre levou ao señor Pizarro de compras ao mercado de Santa María de la Cabeza. Compraron mandarinas, mazás e cereixas, intentaron pagar, sin éxito, e interesaronse -sin chegar a formalizar a compra- por unha merluza de procedencia chilena. Pero isto non foi todo, os candidatos foron en metro ao mercado, como calquera españolito, e antes de entrar no mercado, ao saír dos andéns decidiron invertir en ilusión e fixeronse con tres cupóns da ONCE co número 50584. Cómo me gustan os políticos cando se mezclan coa plebe e repiten os seus rituais...que si as cereixas teñen boa pinta, que si vamos en metro en hora punta, que si a merluza vai barata...E é que as campañas electorais fanse na rúa, que é onde están os votos. Por qué si non ían baixar os deuses do seu Olimpo ao mundo dos mortais senón para comprar os seus favores.Vamos, que haberá que esperar outros catro anos, ata ás próximas eleccións, para que Espe e Pizarro volva a comprar froita fresca.

Por certo, temos que estar atentos ao premio do sorteo da ONCE, non vaia a ser , que inda por riba lles sorría a fortuna, ainda máis.

FEBREIRO

Chove. Febreiro arrancou con choiva e moito frío, nun venres previo ao cotarro do entroido. Polo que a min respecta, sigo de “ramadán” –os que me coñecedes xa sabedes o que eso significa- en plena recta final do meu primeiro exame de Ciencias Políticas. Neste panorama ambiental, como podedes comprender , non caben moitas sorpresas inesperadas.
O caso é que o 2008 vai en serio, estamos en Febreiro e temos xa un mes consumido, un mes no que non puxemos toda a carne no asador porque críamos que esto estaba comezando, e que ainda tiñamos tempo.

Os que coma min non esperades grandes cousas dos días que temos por diante, lembrade que estamos en plena campaña electoral, o que significa o espectáculo asegurado. Non hai máis que encender o televisor, e xa temos o circo en marcha.
Tamén podedes facer un esforzo por mezclarvos na euforia das máscaras , os desfiles, e as “antroidadas”, enchufarvos unha perruca ou un nariz de paiaso e saír á rúa a airear os complexos e as preocupacións.

Febreiro esconde tamén un día fatídico para os que non temos parella. Claro que eu son atea, non creo nos santos en xeral, e moito menos nese que fai chamarse San Valentín e di ser o patrón dos namorados, ainda que máis ben parece ser primo de Santa Claus e patrón dos consumidores “consumistas” e dos grandes centros comerciais. Eu son atea, pero a sociedade difícilmente deixa que un se escape ás modas e as tradicións, por moi estúpidas que nos parezan. Así que o 14 de febreiro ou permaneces todo o día incomunicado, ou pola contra non podes evitar o espectáculo dantesco de chavaliños –ás veces púberes ainda- camiñando pola rúa portando con toda naturalidade unha rosa, coa cabeza ben alta e un soriso pintado nos beizos. Ao primeiro da un pouco de risa, pero logo, unha non pode evitar pensar que esa rosa vai ser un regalo capaz de emocionar a alguén, que haberá bicos de amantes apaixonados , e que ainda que se trate dunha ilusión artificial , construída a base de tarxeta de crédito, trátase ao fin e ao cabo dunha ilusión. E, sin que podas facer xa nada por evitalo, atopaste sumida nunha tristura provocada por unha data no calendario.

En fin, que aquí estamos, con 29 días por diante para enchelos do que poidamos. Eu non vou a enchelos de bicos ( non deberiades seguir o meu exemplo), pero hai moitas cousas similares aos bicos, que nos están permitidas aos que de momento renunciamos ao amor romántico, así que, cada un de vós, con bicos ou sen eles, procurade sobre todo ser felices.