Hai primaveras ás que lles custa aparecer no escenario das cidades. Hai primaveras que non van a traernos unha nova vida baixo do brazo, pero eu estou agardando , espectante, mentres disfruto das últimas horas que nos quedan para lucir as gabardinas.

Cando se camiña tranquilo polas encrucilladas do tempo, das rúas mortas, das promesas esquecidas en calquera madrugada, todo pode mudar nuns segundos en pura probabilidade, en acción , en puro instinto de supervivencia , ou afondamento na búsqueda particular da felicidade. Non convén desistir, nin desesperarse. E máis fácil deixarse levar polo paso dos días , cada vez máis longos, e cambiar a hora dos reloxos que marcan o ritmo dos nosos corazóns, e entrar no novo mes coa cabeza fendida polo medio, para que entre toda a luz que se perdeu polos camiños, mentres non atopei a quen amar. E cando abril saúde dende a fiestra aberta de par en par, non dubidar ante a nova proposta que o destino nos poñerá enriba da mesa. Alguén por quen apurar ás horas ata a madrugada, alguén con quen beber ata que te boten do último garito un venres pola noite. Alguén que se atreva entrar nunha intimidade prohibida, e que che bique os pés coa mesma paixón coa que buscou os teus beizos. E nese intre que dura o amor, que todo o demais se quede suspendido no aire, na mirada limpa dos que ainda non coñecemos, dos que sufren, dos que morren cada día víctimas das atrocidades máis contemporáneas. E dende ahí, contruír o futuro co material co que se construén os soños, sin dar treguas ao desamparo nin a insatisfacción, coma si nada puidese xa trazar, só cada un de nós, o ringleiro que seguirán as nosas pegadas. Gracias Marzo por tanta serenidade, a pesar do mundo que está fóra , grazas por discurrir tan lentamente, amosándome como se disfruta dos días.

Din que a quen madruga deus lle axuda, pero eu, que son atea e polo tanto non creo en deus, pois apuro cada día eses últimos minutos da madrugada, remoloneando na calor amorosa da miña cama, sin darme moita presa en comezar un novo día. Pero hai días distintos, nos que te levantas cun humor extraño, e decides facer do refraneiro popular a túa lei, e ainda que chova miúdo a piques de comezar abril, e faga un frio do demo, pois ao mal tempo boa cara. E fas que Leonard Cohen encha o teu cuarto, e saes á rúa vinte minutos antes que tódalas mañáns, e daste conta de que quizais deus non axuda aos que madrugan, pero dende logo si que evitas, no paseillo diario cara á oficina, a recua de nenos que van para os colexios, e iso, xa é algo. E chegas con tempo para tomarte un café antes de entrar, e ler o xornal, e falar co camareiro, e enviar un sms a un amigo para transmitirlle o teu bó humor...E chega un desperto ao posto do traballo, en plena primavera, sin que nos afecte a choiva, nin o frío, nin as responsabilidades, nin que ti non me queiras. Hoxe é un bó día, a pesar de tantas cousas, e ninguén pode hoxe, ainda que o intente, levarme a contraria.

Estou instalada totalmente na rutina pontevedresa. Chove miúdo e a choiva cálame os osos. Boto a vista atrás, a uns días atrás, tan só, e encólleseme a alma toda cando me sumerxo na memoria de Burdeos. Ay, os franceses¡ Qué guapos son os franceses. E as francesas, tan elegantes, co seu bolsiño colgado do brazo, zapatos de tacón , pedaleando nas súas bicicletas, que mesmo parece que voan cando se deplazan polo centro limpo das cidades. Os franceses teñen un estilo inconfundible, sempre impecablemente peinados, como si acabasen de saír dunha gala de OT , xa dende a primeira hora da mañá. E é que vendo tanta beleza mesmo morreu en min o pouco amor que sentía –ou que desexaba sentir- por un homiño pontevedrés. A vida volta lentamente ao seu cauce, pero custa deixarse convencer de novo por esta paisaxe tan galega que tiñe de gris a estrenada primavera. Na pureza do ambiente das plazas de Francia, na bohemia dos seus bares, na elegancia innata dos que moran alí, atopei un aire novo , ben distinto da realidade que aparece ao outro lado da fiestra da oficina. Teño na pantalla do ordenador os emails necesarios para non morrer de tristura baixo a choiva galega. Teño as fotografías gravadas na pel dos escenarios polos que paseei coa sonoridade de fondo dun idioma distinto, dunha música distinta. E agora, neste xoves que nos asoma un pouco máis ao mes de abril, agradezo os rostros cotiás, dos que me queren, para salvarme un pouco da morriña que deixan as viaxes. En abril todo será distinto, dentro e fóra das miñas pupilas cansadas do tempo. Mon amour, canto te extraño¡

NO TREN.

As viaxes en tren son como unha prolongación do pensamento. De tódolos pensamentos. Pero nun tren pódese facer algo máis que pensar, pódese falar por riba do tempo, cruzando paisaxes ao outro lado do cristal ,bebendo cervexa e debuxando o camiño que nos levará a calquera destino. E no medio das horas sucédense palabras, cancións, risas …, que se van filtrando entres os asentos ríxidos, entre os pasillos estreitos e as cortinillas azuis que tapan ás veces a realidade que acontece fóra do vagón. E entre bolsas de lixo, caramelos, migas de galleta na camisa, botellas de auga e latas de cervexa, o horizonte é nostalxia, e futuro, e promesa, e porvir. Imaxinación e expectativa.
Vai mudando a luz ao tempo que os corazóns se preparan para a chegada. Van mudando os rostros nos asentos contiuguos, que buscan no cansancio do noso ollar a complicidade dunha longa travesía hacia calquera lugar distinto ao que habitamos tódolos días. E o noso pensamento é tan longo como ese tren que nos leva, e os sentimentos vístense de largo para o momento no que todo culmina, no que todo se consume. Finalmente , despois das vías, das horas, da dor dos xeonllos, dos xornáis caducados a medio ler. Finalmente.

(Un fragmento de mi diario) 23 de marzo de 2008.
“Nieva en primavera, y eso debería ser un buen presagio.La nieve asomaba tímidamente en San Sebastián a las nueve de la mañana. Ahora son casi las doce, acabamos de dejar Miranda del Ebro y la nieve oculta por completo el paisaje al otro lado de la ventanilla. El calor del tren parece inculcar en los viajeros una suerte de seguridad que nos mantiene tranquilos y serenos a pesar de la que está cayendo fuera. Unos van mirando, o entreviendo las montañas nevadas de nuestro norte, algunos escribiendo, leyendo otros, y quizás pensando de alguna manera.
La nieve viene a quitarle el protagonismo a las vacaciones que quedaron atrás. La nieve convierte la vuelta a la rutina cotidiana e una aventura que pone un broche de magia al viaje. Y todo, Burdeos, el tranvía, las bicicletas, la habitación del hotel, la lluvia en los zapatos… queda cubierto de un manto espeso y blanco. Sólo hay nieve dentro y fuera de mis ojos. Y sin embargo, pienso que todo tiene que tener un significado más allá de la pura climatología.”

HONDARRIBIA

Aos lugares nos que fuches feliz non deberías xamais de voltar, di a letra dunha canción. Ë eu imaxino que será certo, que hai lugares nos que deixaches co teu paso, un pedaciño da túa propia vida, da túa propia memoria. Pero cando se volta, polo motivo que sexa, a eses lugares nos que comprendiches que a vida era algo máis que madrugar cada día para recorrer as mesmas rúas sin outro destino posible que o transcurso de días iguais, ás veces non recoñeces eses lugares, ou o peor, non te recoñeces a ti mesma nese mesmo escenario, no que unha vez coñeciches a felicidade , quizais o amor. As veces sucede, eres ti quen mudou, quen se transformou co paso do tempo. E esa cidade que recorriches namorada, abrazada ao seu corpo, enganchada no seu ollar profundo, cuberta de sinais de bicos por toda a túa fisionomía, é coma un túnel do tempo no que che da medo adentrarte, e descubrirte agora máis vella, máis sabia tamén, pero co corazón frío, incapaz de lembrar o que significa estar namorada.
Hondarribia é un pobo bonito, na fronteira con Francia. Un pobo mariñeiro que hai que recoñecerlle o seu encanto. Sin embargo cando unha está de paso nese lugar, simplemente, Hondarribia podería pasar perfectamente desapercibido pola nosa ollada. Pero si unha vez te namoraches alí, si unha vez, fai moitos anos, o mundo comezou e rematou nun cuarto de hotel, mentres na rúa pasaba a cabalgata de Reis, si unha vez paseaches pola beira do mar cun temblor na boca do estómago agarrada da man do home que ías querer toda a vida, entón, Hondarribia é un paraíso perdido no tempo, que estaba ahí, quieto, inmutable, coas mesmas cores, o mesmo olor, a mesma brisa do mar Cantábrico, os mesmos bares nos que bebiches con él, onde che regalaron bicos e promesas. Hondarribia é a memoria dun amor que non puido ser, como tantos. A memoria dunha maneira de sentir, de afrontar o reto que supón sempre namorarse dun home que chegou para marearche a vida. A memoria do seu soriso, da súa pel, do teu corazón latindo con forza. E sabes nese instante, que todavía pode latir como enton, que latirá sen dúbida no futuro por calquera outro que non se pareza a el. Pero en Hondarribia xa non. Xa non poderás ser libre da morriña atroz que deixan os amores que nunca se esquecen de todo.

PENSIÓN MARICARMEN

Camisa de cuadros de franela, de color verde. Mirada perdida en algún lugar de un tiempo pasado y nostalgia también en su voz pausada, tartamuda. Un ligero brillo en sus ojos al ser escuchado por fin. Alguien le pregunta en su humilde pensión de la calle Serapio Múgica en Irún por un restaurante para cenar en la zona, por los bares de copas, y él responde pausado, tartamudo, señalando sobre un plano de la ciudad el recorrido con sus dedos blancos y sus uñas limpias.
Las bolsas que sujetan su mirada se agrandan un poco, y sus ojos se pierden más allá del tiempo aún, cuando sobre el mapa recorre lugares de su juventud. Aquella discoteca “Jennifer” a la que venía gente de todos los alrededores, incluso de Francia. Aquella discoteca que tuvieron que cerrarla cuando todo se desmadró demasiado.
Y del pasado al presente con su dedo por la Avenida Guipúzcoa, hasta el Paseo Colón, y de allí a la discoteca Saroya, y vuelta a la Jennifer y a los tiempos mejores, cuando todo era otra cosa y venía gente hasta de Francia.
Los huéspedes le escuchan con atención, pero no sólo eso, sino que le harán caso, a él que se quedó atrapado en su pensión, en su parkinson, en su nostalgia. Y no dejarán que les acompañe a ese restaurante que conoce, pero si que tomarán nota de sus indicaciones, y entonces, Josechu, que así se llama este hombre, se sorprende, se emociona un poco. Útil al fin, se despide pausado, tartamudo, y se queda sólo de nuevo en su mundo, con su mirada perdida en el tiempo.

Chegada da primavera, fin da Semana Santa, volta á rutina. A primavera chegou con frío, con temporal de neve polo norte, e a miña Semana Santa remata coa morriña duns días pola marabillosa Francia. Foi chegar a Francia e namorarme xa dos franceses, tan guapos e elegantes, da súa forma organizada de pasar os días, da súa tranquilidade vital , que inevitablemente contaxian aos que visitan o seu habitat. Foi chegar a Francia e sentir que podería quedarme alí para sempre, sin botar de menos este país noso que non sei si nos tocou en sorte, ou ben o construímos nós á nosa imaxe e semellanza. E agora, con todo rematado, na mesma mesa de tódalas mañáns, despois do primeiro café do día, no bar de sempre, contando as miñas aventuras vacacionais ao entregado camareiro que cada maña me serve o café con leite cargado, como a min me gusta, teño a sensación de volver á vida despois dunha viaxe non tan longa como intensa. As viaxes abrenche os ollos, e fante un pouco máis libre. Pero tamén che mostran que hai outros mundos posibles, onde un pode desenrolarse como persoa, como traballador, como muller,como ser que habita o planeta nunha constante búsqueda de felicidade. Son hoxe máis feliz porque estiven nun mundo distinto, con xentes distintas, bebendo os minutos coma si a vida rematase no fondo de cada noite que vía morrer en Francia. Pero ao mesmo tempo, son máis desgraciada que cando marchei, porque sei que o meu espacio é este, e non é tan malo como para deixalo para sempre e buscar outro destino, pero tampouco é tan bó, como para saber que non existe un lugar mellor no mundo no que eu podería medrar como persoa, como traballadora, como muller, como ser que habita o planeta nunha constante búsqueda da felicidade.

DEREITO Á MORRER

Chantal Sébire quere morrer. Non é un capricho, non é porque se vexa deformada e por iso busca como saída –equivocada según os que lles toca decidir sobre este asunto- a eutanasia. Pide a eutanasia para morrer serenamente, ao mencer , rodeada dos seus. O incompresible é que a decisión sobre a súa propia vida, sobre o momento no que poñer fin dunha vez ao seu sufrimento, sobre a dignidade da súa propia morte , lles corresponda a outros e non a ela. A súa imaxe deu a volta ao mundo. Esta muller forte, que serenamente se dirixe aos medios de comunicación franceses apela directamente a Sarkozy, como última esperanza , despois de que os tribunais deneguen a súa petición de eutanasia. E Sarkozy contesta ofrecendo unha nova diagnose, coma si oito anos de loita contra a enfermidade non deixasen suficientemente claro que o tumor é incurable.
Ela fala da súa dor, e non da deformidade do seu rostro, nin da sua cegueira paulatina. Ela fala da súa dignidade e tamén do dereito dos seus de deixar de sufrir ao vela a ela mesma día a día deteriorándose entre dores brutais.
Pero as leis non entenden de dignidade nin de dor nin de sentimentos. As leis falan do dereito á vida, e falan de asesinato, e non entenden que o dereito á vida implica a vida que un elixe, e tamén a decisión de non vivir morrendo, ante a ollada impotente dos que nos queren e que non poden facer nada para aliviarnos. As leis permitenlle medicala ata entrar en coma , e neste letargo inducido agardar que lle chegue a morte. As leis non a matan , deixana morta en vida, para que os seus familiares afonden ainda máis na súa desesperación , na súa tristeza.
Conmoveume de Chantal, nun primeiro momento a súa fotografía, mostrando o seu tumor monstruoso que a convirte a ela mesma nun monstruo. Despois, cando lin as súas palabras, conmoveume a súa fortaleza e serenidade., a súa capacidade de loita, o seu amor polos seus.
O coma inducido é a solución legal que a hipocresía da maioría dos estados dan á deseperación dunha muller condenada á un sufrimento inhumano por un tumor incurable que vai medrando no seu rostro. ¿ Onde queda a diginidade do ser humán? Este asunto abriu o debate sobre a eutanasia en Francia. A maioría dos franceses , conmovidos pola violencia visual que ofrece a imaxe de Sébire , consideran que esta muller debe morrer na maneira na que ela decida, pero o que non contemplan os franceses é que os tribunais negan este dereito a Chantal Sébire en aplicación dunha lei que se fai no parlamento, Parlamento que se elixe democráticamente polos cidadáns.
As leis poden cambiarse, e son os cidadáns os que teñen na man a chave para mudalas a través da súa participación.
Entre tanto, Chantal, ten que continuar loitando doblemente, contra o seu sufrimento, e contra o sistema legal que lle impide morrer con dignidade.

Os luns con choiva poden ser unha tortura si non conservas nos beizos o sabor dunha fin de semana diferente. O sabor doutros beizos, dunha maneira casi imperceptible, pero real ao mesmo tempo. Tan real como esa choiva que te calou ato os ósos e che fixo quedarte afónica. Hai bicos que non din nada, que suceden como si se tratase dun simple erro que non traerá consecuencias determinantes. Pero existen bicos, tímidos, que casi non son, que se cravan no fondo da pupila e que te enchen de enerxía e de ilusión. Hai bicos , tímidos, que casi nin son bicos, que che ofrecen unha esperanza, e que convirten o mundo nun lugar habitable. Cando o recordo deses bicos se mezcla no laberinto da memoria cuns ollos que te miraron con tenrura, cunhas mans que te buscaron no medio das palabras , coma si foses unha deusa tan prohibida como desexada, entón, daste conta de que correr mollada baixo a chovia , agarrada ao brazo do único home que nese momento existía no universo, é o máis parecido á felicidade.

Chegou o sol aos días de marzo, e o meu corazón recíbeo como un alento vivificador, como unha sorte de esperanza nova para unha posible felicidade. Os venres teñen un plus de optimismo na paisaxe infinita de días e rutinas inalterables. Os venres con sol, cando asoma a primavera tímidamente e saúdan esplendorosas as mimosas, son casi un regalo para os corazóns inquietos que gardan nalgún curruncho escondido un pedaciño de aflixión e mágoa.

Xa se sinte preto o son dos pasos das procesións, que este ano eu non verei, e a Semana Santa será entón tan só, para min, unha data de vacacións sinalada no calendario, como sucede tantas veces. Pero que sorte os que acudan a contemplar os pasos, sobre todo os que percorren as rúas polas noites, nas cidades e pobos pequenos e empedrados. Atopo un morbo especial nesas procesións , algo tétrico e ao mesmo tempo misterioso, coma si estivesemos ante a posta en escena dun espectáculo macabro inventado para facer tremer os nosos sentidos.

Os que non vamos disfrutar da festa relixiosa , os que non profesamos ningunha fé, nin comulgamos con relixión algunha, podemos disfrutar deste sol coma si fose un agasallo. E subirnos a un tren calquera que nos alonxe un pouco da nosa vida, das nosas preocupacións, dos nosos erros cotiás. Un tren que nos leve a novas aventuras, moi lonxe , todo o lonxe que unha maleta e a nosa imaxinación sexan capaces.

Porque o sol tamén é impulsor do corpo e do espíritu, alento fresco que consigue remover as nosas inquietudes e facernos buscar activamente un pouco de felicidade. Toca sacudirse as telarañas, vestir roupa curta, escotada, florida e co soriso renovado por esta luz de venres, saír a conquistar o mundo con paso firme e decidido.

Bó fin de semana a todos.

Dirán algúns – entre os que me inclúo- que Pontevedra é unha cidade aburrida, que non ofrece demasiadas alternativas para o ocio, e moitos menos para a cultura gratuitamente ou a prezos razonables. Sin embargo, como en todo, cómpre estar informado para atopar en tódolos escenarios da xeografía un amplo mapa de ofertas lúdicas e culturais nas que sumerxernos en lugar de ver pasar as horas diante da pantalla do televisor. Si un mantén a mente inquieta, e se preocupa un pouco de ter espabilados os sentidos mentres camiña pola rúa, lé o xornal ou mesmo se achega de cando en vez aos auditorios máis importantes da cidade, descubrirá que Pontevedra non é unha cidade morta, nin durmida, e que existen moitas actividades moi interesantes coas que encher o noso tempo de lecer, sin deixar temblando os nosos petos.
Sen ir máis lonxe, onte acudín no centro social Caixa Nova a unha conferencia impartida por Cristina Almeida, que levaba por título “a igualdade non só se consigue con dereitos”. Pasar casi dúas horas escoitando a esta defensora da igualdade entre homes e mulleres, a esta feminista convencida e muller comprometida cos dereitos fundamentais das mulleres, é un pracer que pode compararse con poucas cousas, pero que dende logo achega a unha máis á felicidade. Cando escoito o discurso de mulleres activas na loita por conseguir unha igualdade efectiva entre homes e mulleres, síntome máis integrada neste mundo, e non como o bicho raro que ás veces nalgúns círculos nos que me movo me fan sentir. Penso tamén na soedade, quero dicir sin ter dependencia dun home ou dunha relación afectiva, como unha opción perfectamente válida para vivir a miña vida e lograr –por qué non- a felicidade, e chego ao convencemento de que a mellor maneira de mudar as cousas é revolverse contra elas, actúar acorde co propio sentir, rexeitando as prácticas sociais discriminatorias que non nos permiten ser totalmente libres.



Que Pontevedra é unha cidade viva , tamén o descubrín en moitas ocasións, nas que me deixo levar un pouco polos meus instintos, nunha noite de mércores calquera, e sin preocuparme do reloxo, nin de que a mañá seguinte hai que madrugar, me deixo caer pola Cabaña, un pub de ambiente poderíase dicir que selecto, no que hai garantizada, tódolos mércores , música en directo. Ou rebusco nas noites de xoves, máis preto xa da fin de semana, entre tódolos currunchos, e sempre atopas un concerto interesente. No Star soe estar unha vez ao mes o meu cantautor – do que tanto vos falo- favorito , Gustavo Almeida, pero hai outros que tocan en distintos puntos da cidade, como os concertos de rock na Sala Karma, ou os ciclos de jazz no Night & Day.
Para non morrer de tristura en Pontevedra hai que aparcar a pereza, e agudizar os sentidos, porque non sempre é doado dar con tódalas posibilidades de ocio que a cidade nos brinda cada día.
Existe unha ampla oferta teatral, de música clásica, danza…,claro que a prezos non moi económicos, e ás veces incluso resulta dificultoso conseguir entrada si un non o fai con bastante antelación. Para os que vivimos o día a día, sin facer demasiados plans, o mellor e follear cada día o Diario de Pontevedra, si, ese panfletiño que eu moitas veces chamo folla parroquial ,e ir dereitiños ao apartado de actos do día na sección de Pontevedra cidade. Alí entérase un das conferencias – como a de Almeida que vos comentaba- , das exposicións que chegan novas á cidade , de posibles ciclos de teatro aficionado que fan mostras gratis no Teatro Principal, e mesmo de suculentos ciclos de cine que habitualmente se suceden os martes no Café Moderno, ou noutras salas da cidade.
A facultade de Belas Artes é tamén un lugar que debemos frecuentar de cando en vez, mirando, ainda que non sexa polo miúdo, os seus taboleiros de anuncios, nos que podemos atopar todo tipo de informacións de interese sobre asactividades culturais e de lecer que se desenvolven na cidade : cursos de guitarra, de pandeireta, de danza do ventre, obradoiros de contos, de xadrez…
Logo está a Biblioteca Pública, donde a parte de infinidade de libros aos que se pode acceder con só ter o carné ( faise gratuitamente e non hai que pagar ningunha cuota) tamén conta cunha videoteca do máis interesante, e con gran cantidade de Cd de músicas de tódolos estilos. No mesmo día podes levar á casa cinco libros, dúas películas e dous cd musicais.
Se vos pasades á primeiros de mes pola oficina de Turismo, ou polo Concello, podedes conseguir o “ponteocio”, que é un librillo que edita mensualmente o Concello , no que se inclúe información sobre todo o programa cultural e de espectáculos que se vai ofrecer na cidade de Pontevedra, así como en Marin e nalgúns concellos cercanos.

Dito todo isto, ainda que eu nunca fun unha gran defensora da cidade de Pontevedra, e máis ben me parece unha cidade excesivamente tranquila na que as semanas pasan cunha lentitude extraordinaria, agora teño que recoñecer que a estou redescubrindo, e que non me queda tempo para o aburrimento, máis ben ao contrario, durmo pouco, e normalmente vou ao traballo con olleiras.
Por suposto que as fins de semana tamen teñen agora para min o seu encanto. E é que todo está en saber rodearse das persoas adecuadas, das amistades adecuadas, e frecuentar aqueles locais nos que cada un se sinta máis identificado tanto coa clientela habitual como coa música.
Si pensades que en Pontevedra só hai pubs ao uso nos que soa David Bisbal e moito reageton, estades moi equivocados. En Pontevedra atopamos á hora de ir de marcha , tódolos ambientes posibles. Os meus favoritos : a Pega Moura, o Lola, o Fly, o Callejón do Liceo, o Lego e a Sala Karma. Pero de todo esto, e de máis cousas relacionadas, falareivos noutro momento.

O medo paralízanos, fainos débiles e vulnerables. O medo non conduce a nada. Frente aos nosos medos tan só pode un encaralos de directamente, sin rodeos, con tódalas forzas, sin rendirse nunca antes das derrotas. Hai momentos difíciles que nos afunden nunha especie de nerviosismo esquizofrénico que non nos deixa pensar. Pero neses momentos, é preciso serenarse, e utilizar máis ca nunca a cabeza e tódolos sentidos.

As situacións límites poden servir para facernos medrar e saír fortalecidos, en lugar de levarnos ao fracaso. O fracaso é a fin de todo, pero antes aínda nos queda moito que loitar, e moitas posibilidades de mudar a nosa sorte, de mudar a nosa perspectiva.

Chove. Chove auga de inverno despois dunha primavera adiantada que nos acompañou durante toda a campaña electoral. Campaña que xa pasou, e todo concluido. Eu sorrío como socialista porque vou ver de novo o rostro de ZP como presidente, pero no fondo, despois de tantos días de loita de partidos e candidatos a través dos medios de comunicación, non cambiou moito, ou nada. E agora pode un descansar, sin que ninguén lle pida o voto, e mirar a choiva caer dende a fiestra pechada, e aproveitar esa choiva que convirte marzo nun mes gris neste calendario, para soñar con cousas que non nos contan os políticos. Para soñar con bicos nos beizos coa primeira luz do día. Con amores prohibidos que son capaces de consumarse, a pesar de ir contracorrente. Con tardes soleadas á beira do mar, nunha terraciña con reeage de fondo. Cos ollos azuis máis fermosos deste mundo.
Non quero analizar resultados electorais, quero ir ao mesmo bar de cada día, e mirar aos de sempre sin rebuscar no seu semblante si votou aos vencedores ou aos vencidos. Non quero ser de ningunha das dúas españas que nos queren mostrar. Quero tomar un café falando das cousas que lle importan aos cidadáns neste marzo pasado por auga , sin que me invada a melancolía. Sin que Rajoy ou Zapatero veñan a enturbiar o clima dos cafés, e poñernos a todos de mala uva. Quero morrer de amor, e non asesinada por unha parella enferma de celos, ou coa miña cara contra o asfalto da carretera. Escribir poemas que nos enchan de esperanza, que nos salven un pouco dos días negros, que ás veces son inevitables. E recuperar os xogos infantís, ser Peter Pan neste mundo ao revés, no que a cordura nos está matando. Que soe o teléfono, e sexas ti quen chama , para dicirme que me queres. Para tenderme unha man , para dicirme que mañá todo será mellor.

Despois do 9-M

Zapatero gañou as eleccións ,despois dunha campaña durísima marcada claramente polo bipartidismo. Cun 75% de participación, o PSOE acadou na xornada do 9-M 169 escaños, quedando a sete da maioría absoluta, mentres que o PP acadaba 154, seis máis que nos pasados comicios do 2004. Con este resultado, a victoria de ZP, que lle permitirá gobernar con maior tranquilidade que na pasada lexislatura, por estar máis preto da maioría absoluta, non é unha victoria doce de todo, posto que se consegue en detrimento dos votos da esquerda, pero non en detrimento do partido popular, que tamén mellora considerablemente os seus resultados.
A explicación dos resultados obtidos por Zapatero está, por un lado, na alta participación, e por outro na elevada polarización dos votantes en torno as dúas opcións políticas maioritarias, na confrontación competitiva entre PP- PSOE, apoiada ao longo da campaña por toda unha cobertura mediática que convertiu estes comicios nunha competición entre dous únicos partidos.
A realidade é que esta bipolarización, que se destacou onte na prensa de toda Europa, trouxo consigo o descalabro indubidable de Esquerra Republicana, así como o desplome de Izquierda Unida, que perde o seu grupo parlamentario.


Neste panorama de resultados, no que dos 350 escaños que forman o Parlamento 323 son repartidos entre o PSOE e o PP, e tan só 27 están ocupados polo resto das formacións políticas existentes, queda claro que a tendencia bipartidista é a tónica que marcará o futuro político do noso pais, e que o entendemento entre socialistas e populares terá que ser maior durante os próximos catro anos.
A derrota de Rajoy foi sen dúbida unha derrota doce, xa que aumentou o número de votos, e tamén o número de escaños, pero o certo é que foi Zapatero quen gañou, e quen ten na súa man a posibilidade de gobernar ata o 2012 co apoio, probablemente, de CIU, mentres que Rajoy, de continuar ao frente do PP , terá que facelo, unha vez máis , dende a oposición.


A victoria de ZP acredita a confianza que os españois teñen no Partido Socialista para xestionar a crise económica que se aveciña, e tamén dá credibilidade, duha vez por todas, á victoria das eleccións celebradas no 2004 baixo a sombra negra dos atentados do 11-M. Pero a subida do PP, de 148 a 154 escaños, debe servir para que o PSOE faga unha reflexión sobre os motivos polos que gañou estas eleccións. O PSOE non debe sentirse seguro e complacido coa victoria, nin demasiado eufórico, e debe dedicar un tempo a autocrítica, xa que foi a súa apelación ao voto útil o que o levou a gañar, pero non a costa de votos da dereita, senón a costa de votantes doutras formacións de esquerda que lle deron a súa confianza para evitar a posibilidade dun goberno popular.


Pero, análises a parte, Zapatero foi o gañador indiscutible, e agora ten por diante primeiro a tarefa de buscar os apoios necesarios nas forzas minoritarias, co custo político que esto suporá , e despois a tarefa de gobernar para todos os españois, nun clima de bipartidismo claro, no que parece que se perfilan cada vez máis as diferencias entre dous sectores da sociedade.

Hoxe remata a campaña electoral. Unha campaña electoral que en opinión de casi todos foi demasiado longa e non moi acertada. Penso -modestamente- que ambos partidos prioritarios, PP e PSOE, equivocaron as súas estratexias, e convertiron a campaña electoral nun ataque a dúas bandas, nun combate de boxeo entre dous homes que se xogan a súa vida política no ring o próximo domingo. Sin embargo, no medio deste espectáculo que sen dúbida foi a campaña electoral, hai que recoñecer que uns candidatos estiveron máis correctos ,máis convincentes e incluso máis "democtáticos" ca outros.

A estas alturas, imaxino que casi todos temos resoltas as nosas dúbidas sobre a quen dirixir o noso voto o día 9. Xa todos temos un coñecemento , máis ou menos amplo, das distintas opcións, e o único que desexamos é que paren dunha vez de meternos os seus gritos de guerra polos ollos. Eu non vou enganar a ninguén, xa nos coñecemos, así que sabedes que desexo que gane o Partido Socialista. E máis , non imaxino outra posibilidade que non sexa o triunfo de ZP , que se convirta no noso presidente para os próximos catro anos.

Creo na socialdemocracia, e penso que é moi valente que un partido político aposte, en pleno siglo XXI , nunha Europa que medra económicamente cada día, con sociedades avanzadas culturalmente, por unha opción claramente socialdemócrata. E digo valente, porque a socialdemocracia, rescatada en estado puro nesta campaña polo Partido Socialista, non está de moda, non vende nun mundo globalizado no que se tende cada vez máis a políticas liberais.

O principio básico da ideoloxía socialdemócrata consiste en dar a todos igualdade de posibilidades de conseguir o éxito, e dotar ao Estado dun colchón social no que atopen amparo os que sendo menos afortunados non logren acadar ese éxito. Para levar á práctica esta política social que pon o acento no estado do benestar , non podemos enganarnos, é preciso manter a carga impositiva e non reducir o gasto público. Un goberno que reduce impostos, en detrimento do benestar social , do gasto público, o único que cultiva son cidadáns más pobres, e afonda máis nas diferencias sociais.

Zapatero apostou por este principio, por ofrecer no seu programa unha visión socialdemócrata da económia, así como unha política social integradora, tolerante coas minorías, e respetuosa cos dereitos de todos. Creo na opción do Partido Socialista, e penso que a sociedade na que vivimos, na que levamos vivindo os últimos catro anos, lonxe de ser perfecta, é unha sociedade plural ,que avanza, con cidadáns libres que xuntos van facendo medrar este páis.

Eu vou votar ao Partido Socialista.

A veces hay que romper con determinadas cosas, a veces esas cosas son tan sólo ideas vacías, que creímos que tenían importancia, pero que realmente no era así. Romper es siempre difícil, parece un acto de venganza, de rebeldía, de coraje y al mismo tiempo de superación . Romper a veces implica comenzar de cero, a veces, tan sólo, recomponer los pedazos.
Hoy mi ruptura tiene que ser definitiva, sin posibilidad de vuelta atrás. No caben arrepentimientos ni montar el rompecabezas con los pedazos que queden más intactos. La ruptura así entendida es toda una liberación, que nos convierte necesariamente en personas distintas, o al menos, eso es lo que a mi me gusta creer.

Cada fractura tiene unas consecuencias, muchas de las cuales no son previsibles, sin embargo siempre esperamos a que sucedan. Marzo es un buen lugar para tirar de una vez con la mala costumbre de estar en los lugares equivocados, aún a sabiendas de que uno está de más, y de que es cuestión de tiempo que terminen por echarlo por las bravas. También puede uno dejar de hurgarse las heridas, dejar que cicatricen de una vez, al tiempo que se dedica a cosas más interesantes que la autocompasión o el aburrimiento.
En marzo uno puede redescubrirse o construirse desde el principio, sin tener que partir de una imagen preconcebida y ya gastada de nosotros mismos. Hay que eliminar los límites, las barreras, las aduanas, y soltarse un poco la melena.
Cada estación tiene sus tópicos malditos grabados a fuego en las entrañas, pero no debemos dejarnos engañar. El amor no llega siempre en primavera, ni la felicidad asoma en las vidas de la gente de pronto, como si fuese un anuncio de televisión. Pero eso no debe hacernos pensar que todo está ya concluido, que la suerte está echada o que marzo es simplemente marzo y nada más. Porque la clave está en romper, en hacer que las cosas que no nos gustan dejen de tener importancia, y sobre, en conseguir que aquello que existe de verdad, lo que palpamos diariamente ,los únicos afectos seguros que cada uno guarda en sus bolsillos, sean lo que más importe. Porque los días se construyen desde cero, y siempre se puede empezar con una maleta vacía, e ir contracorriente, huyendo del tiempo.
Romper, a veces, es simplemente aceptar nuestro propio destino, sin saltar en los charcos, sin despreciar lo que nos ha sido dado, sin pretender transformar el universo entero para hacer el mundo a nuestra medida. Aceptarnos a nosotros mismos, en medio del lugar que ocupamos, que compartimos, que dosificamos a medida que pasan los días. Y crecer. Crecer sin miedo, conocedores de que todo, absolutamente todo, es mudable en un sólo segundo, sin que podamos hacer nada para evitarlo. Un golpe de suerte, un azar inoportuno, puede cambiar el rumbo de las cosas y llevarnos a cualquier paraíso que no habíamos previsto. O al revés. Por eso también conviene estar preparado para vivir en el presente, sin empeñarnos en sueños imposibles, pero sin conformarnos con los sinsabores de las rutinas. Romper, para empezar en la medida en que nos dejen. Para buscarnos una y otra vez, aunque nunca lleguemos a encontrarnos del todo.

De novo mudou a climatoloxía. Fai frío a rabiar. Eu sigo cos nervios pre-electorais que sobre todo están fastidandome o sono polas noites. Pero xa non insisto nos artigos de opinión dos xornais, nin na radio, nin nas imaxes constantes que nos saturan dende a pantalla do televisor. A estas alturas creo que xa a sorte está xogada, e que tódolos cidadáns teñen xa unha idea esencial dos candidatos e dos seus programas electorais. O único que importa, na recta final desta campaña, é a climatoloxía. O tempo inflúe tamén na nosa maneira de votar. Unha xornada soleada, pero sin unha calor excesiva garantizaría unha alta participación electoral. O sol sempre axuda, incluso á democracia.

Non importa a quen se vote o día 9, o importante é acudir ao colexio electoral e participar nese acto primordial da democracia, esencia da mesma, que é o voto.

A democracia, significa goberno do pobo, pois ben, a manifestación principal da democracia é a elección dos membros da asamblea parlamentaria nun proceso de sufraxio universal ,directo e libre. O voto é un dereito, pero tamén un deber como cidadáns, e a maneira na que todos participamos directamente na vida política, construindo o futuro para os próximos catro anos.

Nesta recta final de campaña, cando xa todos estamos cansos dos discursos de Rajoy e Zapatero, das trifulcas entre os distintos candidatos, dos debates , dos debates sobre os debates, dos eslóganes, dos caramelos que nos piden o voto, dos mítines multitudinairos, das guerras de cifras, das enquisas...o único que nos queda é , cos deberes xa feitos, cumprir coa nosa parte nesta marabillosa festa que é a democracia, e acudir a votar o día 9. Faga sol ou chova. Con resaca, ou sin ela. Antes de ir a xantar á casa da sogra, ou antes de ir ao bar a botar a partida, ou antes de ir á praia de Samil a aproveitar os primeiros raios de sol da primavera. Cada un que escolla o momento do día que queira, e que dedique uns minutos a ese simple xesto ao que tan pouca importancia lle damos agora -agora que é un dereito indiscutible- , pero que ata fai ben pouco nos era negado.

Marzo

Se han alargado los atardeceres.
Después de la lluvia,
la nostalgia es tan sólo
un reguero de agua sucia.
El amor es más que una palabra
en los labios de una mujer repipi,
pero no voy a hablaros de eso.
A veces pienso en los momentos perdidos,
en las estaciones perdidas, en los trenes perdidos…
Puedo follar cuando quiera,
con quien quiera,
no necesito deshojar la margarita.
No necesito que me consueles.
Me conformo con sentir el pulso de la vida
en la vena más gorda de mi cuello,
el deseo adormecido,
como una metáfora misma de mi corazón.
Temblé muchas veces
bajo el sol último de la tarde.
Eran otras encrucijadas,
cuando aún ardíamos juntos.
Después de la lluvia,
serena aparece una luz diferente
a todo lo que conocemos.
No me hagas promesas,
ni siquiera aquellas que estés dispuesto a cumplir.
El mundo lo arrasará todo
con sus ojos cansados del tiempo.
No necesito ninguna reconciliación.
A veces, es mejor así.

3-M : O DEBATE

Onte tivemos de novo, da boca de Rajoy, a alusión á súa nena, o que en parte ven a resumir o que nos mostrou onte no debate o candidato do Partido Popular á Presidencia do Goberno, máis do mesmo. Porque Rajoy non mudou o seu tono de confrontación, división e crispación e volveu a deixar moi clara a súa postura xenófoba con respecto á inmigración ,así como a súa deslealtade a toda a cidadanía en materia terrorista.
Non houbo propostas, nin ideas nin unha visión optimista de futuro no discurso de Rajoy. Chegou a falar da loita contra os prezos como unha das súas medidas máis fortes, sin concretar como pensaba levar a cabo dita empresa. E mentiu. Mentiu descarada e abertamente, sin pudor.
Ë certo que Zapatero estivo quizais algo nervioso e dubitativo nalguns momentos do debate, pero a realidade é que contraatacou con propostas a visión catastrofista de España que sempre plantexa Rajoy.
Vimos a un Rajoy que en ningún momento utilizou as verbas consenso ou dialogo, senón control e orden, coma si fosen estas as súas bazas gardadas para a próxima lexislatura de chegar a gobernar. Pero si algo fixo brillar a Rajoy por encima de Zapatero foi sen dúbida as súas intervencións en materia de inmigración e terrorismo. Os inmigrantes veñen a quitarnos dereitos aos españois,coma si fosen ciudadáns de segunda que non merecen os dereitos básicos que garante a nosa Constitución.
En materia terrorista non ofreceu ningunha posibilidade de consenso para loitar conxuntamente contra un problema que nos afecta gravemente, salvo nesa remesa de pactos que forzadamente ofreceu no seu peche , como si quixese borrar con iso todo o dito ata o momento.
O lider do PP aumentou no debate de onte a súa agresividade, e o seu ataque a Rodríguez Zapatero, con frases constantes como “usted no se entera” ou “ usted no ha hecho nada”, que denotan a falta de respeto e o desprecio non só ao candidato do Partido Socialista, senón ao sistema mesmo do diálogo e o debate.
Pero eu como galega quero destacar algo que me parece importante para todos os galegos. Temos que lembrar que Rajoy é galego, de Pontevedra, e sin embargo a única alusión que fixo a Galicia foi para poñernos de exemplo dun problema que dende logo aquí non existe. Esa é a realidade, que Galicia foi a gran olvidada do debate.

Creo que no debate de onte non escoitamos nada novo, nada que non nos estivesen metendo por activa e por pasiva durante as últimas semanas. Sin embargo, nun debate como o de onte, é tan importante o que se di, como a maneira na que se di. E niso si que podemos sacar importantes conclusións.
Atrévome a dicir, e non o fixen no outro debate, que Zapatero gañou, a pesar da tensión constante na que o colocou Rajoy .

Un chiste para rematar: a gráfica de Rajoy sobre a subida dos prezos.
O peor do debate, a falta de respeto absoluta á democracia que encerra a afirmación de Rajoy, cando dixo que Zapatero gañou as pasadas eleccións polo atentado do 11 M e da guerra de Iraq. Cada un que saque as súas conclusións, e que sexa consecuente.

Grandes emocións

Marzo arrancou no meu horizonte con momentos sumamente emotivos. Non quero convertir este blog nunha especie de diario sensibleiro no que vos aburra coas miñas andanzas, pero hai acontecementos que ás veces merecen unha mención especial, ainda que vós non podades entender os meus motivos.

Esta fin de semana fun á miña terra, a Vilalba. O motivo era ir a ver un mitin no que participaba a miña irmá como candidata polo Partido Socialista ao Senado pola provincia de Lugo. Ainda que estiven bastante alonxada de como se desenvolveu a campaña en Lugo, sentía que lle debía a miña irmá , polo menos, acompañala nun mitin. Así que o sábado pola tarde acudín cos meus pais e uns doce amigos ao auditorio da casa da cultura de Cospeito ( terra da miña aboa , da miña nai, e terra tamén da miña infancia) ao mitin. Miña irmá era o prato forte desa noite, pechou ela . Non quero neste momento falar de política, nin de programas electorais , nin de calquera outro dato da campaña. Era miña irmá a que falaba , ante un auditorio de amigos e veciños, na terra onde naceu e se criou, coas siglas detras do partido co que simpatizamos dende que temos uso de razón. O auditorio enteiro estaba conmocionado, eufórico, e os aplausos enchían o espacio. E eu, eu sentía sobre todo, un orgullo infinito. Estivo increíble. E non é porque o diga eu, non. Todo o mundo coincidiu no mesmo.

Busquei nalgunha ocasión o rostro dos meus pais, pero enseguida apartei a mirada, para evitar que os ollos se me enchesen de bágoas. E pensei no que sentiría entón meu pai, nese momento preciso , vendo como a súa filla era candidata polo partido que sempre él defendeu, vendo como toda a xente estaba estupefacta, pendente do que miña irmá dicía. E outra vez sentín orgullo. Esta vez por meu pai, polo ben que o fixo, e pola tranquilidade que me daba velo xa maior, sentado xunto cos seus veciños, vendo un mitin _ como tantas veces durante a súa vida- do Partido Socialista, pero esta vez coa diferencia de que era a súa filla a que falaba.