Deixei de ler os seus poemas, para evitar a tentación de facerlle comentarios. Como si se me fose a vida nese xesto, como si tivese algunha importancia o que eu pensase da súa literatura. Pero eu son así, tozuda, e ás veces o orgullo pode máis ca min, máis ca os meus desexos. E triste sentir que as cousas que sucederon, ás que lles demos importancia –ainda que só fose uns minutos- quedarán para sempre relegadas ao olvido, e que aquela historia que estaba tan só no principio, non chegue a rematarse nunca, nin siquiera a construirse a medias. Hai derrotas que se viven como fracasos persoais, pero tamén hai que saber sobrepoñerse e deixar de lado o que antes nos rexeitou a nós. E así, o mellor é quedarse soa no propio espacio, inmóbil, sin atreverse a adentrarse noutras realidades, porque no seu momento, cando tocaba que nos abrisen as portas de par en par, non nos recibiron con boas palabras. Son tozuda, como dixen, e resístome a esquecer coma si nada, pero non quero mostrar sinais de flaqueza. Non vou marcar o seu número de teléfono, nin a facer sinais de fume para dicirlle que eu estaba convencida de que xuntos podiamos cambiar as nosas esquizofrenias particulares sin facer dano a ninguén ,sin necesidade de acabar durmindo xuntos despois de poñernos ata riba de porros e licor café. O amor non sempre é o final do camiño, e non todo conduce a unha familia tradicional con nenos, can e hipoteca. Había moitas máis cousas que debuxar con só imaxinalas. Pero o silencio é un muro moi denso, que non é fácil de rebasar. Estou no borde de Maio, coma si fose unha pantasma que asiste á súa propia vida dende o aire, e o ve todo desde fóra, como si a que vive a miña vida non fose eu, si non alguén que non coñezo, unha boneca de trapo incapaz de sentir e de emocionarse.


Para Paco.

"Detrás de cada final hay un principio", así remataba onte o concurso de televisión Fama, cun resultado previsible, como gañadora Vicki, en teoría elexida polos votos do público, pero a min deume un pouco a impresión de que os do programa o tiñan todo moi ben "collido" como para non ter sorpresas de última hora. En fin, que a despedida de onte do programa que seguín con tanto fervor durante meses deixoume un regusto amargo, nostálxico incluso, parecido ao que deixa a marcha dun amigo. Xa sei que son unha sentimental, e como di un amigo meu, un tanto Scarlet, e é que me encanta sufrir e exaxerar, pero o certo é que acaba unha sentindo despois de tantos días pegada á pantalla do televisor unha especie de aprecio, de cariño hacia esas personaxes que vimos bailar, emocionarse e namorarse.

En fin, que esto dos finais ponme sempre triste, pero tamén é verdade que despois de cada final hai un principio, ou ao menos eso é o que esperamos. Así na miña vida agardanme varios finais, algúns relativamente proximos e outros non tanto, aos que terei que enfrentarme con decisión e determinación e firmeza. Escoitei unha vez outra frase que me gustou, e que agora ven ao caso, "detrás de cada despedida hai algo de esperanza e algo de promesa", pois ben, as despedidas son tristes, pero ao mesmo tempo son unha porta aberta ao porvir, unha esperanza para unha vida nova, para vivir novas experiencias.

Sinto -como unha intuición extraña e inexplicable- a proximidade de grandes cambios na miña existencia, de despedidas, de finais definitivos que seguramente me conducirán a un horizonte distinto. Non é máis que unha intuición, algo impreciso pero, a forza dese presentimento mantenme inquieta. Non deixo de pensar en cómo sería a miña despedida desta cidade, desta vida que aquí conseguín, das amistades que conquistei e me conquistaron. Imaxino mil veces o dicurso que probablemente prepararei , cos adeuses necesarios para encher toda unha vida de recordos. As cidades chegan a formar parte de ti, ao igual que ti chegas a formar parte delas, das súas xentes, dos seus pulmóns. Non quero que chegue o momento, pero sei que antes ou despois hai que mudar a paisaxe cotiá e facer as maletas coa morriña xusta para non afogarse na creencia de que calquera tempo pasado foi mellor. De momento estamos en primavera, ás portas dun maio florido e fermoso, como di o poema, no que se aveciñan exames e soplar velas, e non convén impregnarme da tristeza futura que ainda non existe, porque chegado o día, todo terá sen dúbida unha cor distinta.

sobre la terquedad y el amor

Me dio por pensar ,leyendo una bonita fábula que recrea los éxitos del amor, sobre el romanticismo y la terquedad, así juntas estas dos palabras que en principio no tendrían nada que ver. Dice mi amiga que la gran virtud del ser humano es ver donde no hay, quizás yo no utilizaría la palabra virtud sino la palabra esperanza. Lo diría así : la gran esperanza para el ser humano es ver donde no hay” Sólo así podemos explicarnos muchas historias de supervivencia y de superación que de otra manera sería impensable comprenderlas. Ver donde no hay es lo que nos permite no morirnos en el desierto, no morirnos durante años en un cautiverio, no morirnos de tristeza ante la amenaza de la muerte que acecha tras una enfermedad incurable. Pero hablando del amor, ver donde no hay no es una esperanza, es la ceguera del que ama, del que loco de amor, idealiza al ser amado en su subconsciente y se monta una película en la que se imagina que su amor es correspondido porque su objeto amado sorbe los mocos o lleva una chaqueta roja. La ceguera es lo que tiene, que confunde las cosas. Y esa ceguera inducida por las endorfinas se traduce en una insistencia inútil –la mayor parte de las veces- en obtener el objeto de nuestro deseo y vivir con el una aventura amorosa que rebase los límites de cualquier capacidad humana. Nos convertimos en acosadores, que convencidos de que el otro es tímido o le falta algo de empuje, acabamos por dar muestras más que lamentables de una terquedad fuera de lo común. Ver donde no hay es paranoia y hacer de nuestras visiones el motor de nuestros actos no se si es torpeza o simplemente hacer el ridículo. En todo caso, ¿quién no hizo nunca el más espantoso de los ridículos por amor? Claro que luego está la otra parte de la historia, si “quien la sigue la consigue” podría ser que de tanto insistir con la terquedad como arma arrojadiza, conseguimos por fin enamorar a ese hombre/mujer que tanto nos atrae, ¿habremos conseguido enamorar al verdadero objeto de nuestro amor, o por la contra descubriremos que ese ser que nos quiere, y por cuyo amor suspirábamos en nada se parece al príncipe azul que imaginábamos y que tan felizmente idealizado vivía sólo en nuestra cabeza?

Cando a realidade supera á ficción

Atopeime esta mañá no xornal co que podería ser o argumento dunha película de terror. Pero o certo é que sucedía nunha localidade da Baixa Austria .Un home de 73 anos mantivo encerrada no sótano da súa vivenda á súa filla durante vintecatro anos, e nese tempo a filla tivo con el sete fillos, tres dos cales vivían encerrados coa súa nai, sin contacto co exterior e sin televisión, e os outros tres –un dos sete morreu ao nacer- vivían co seu pai-avó e coa súa avoa como fillos adoptivos , que foran abandoados na porta da vivenda pola súa nai desaparecida. Pois esa é a historia que o astríaco José Fritzl inventou cando un día decidiu encerrar á súa filla Elisabeth no sótano, e a que mantivo durante todo este tempo de cautiverio, no que a súa esposa e nai de Elisabeth non chegou a sospeitar nada.
A descripción do sótano é espeluznante, pero ainda o é máis imaxinar os aspectos que non nos son aclarados polas autoridades austríacas deste macabro crime. Imaxinar a vida de Elisabeth durante estos vintecatro anos, sendo violada polo seu propio pai, quedándose preñada, e asistindo co terror que provoca o total descoñecemento aos embarazos primeiro, e logo aos partos, soa, sin axuda médica nin medicamentos, coa única axuda dun pai-verdugo. Imaxinar eses nenos –os tres que viviron no zulo con Elisabeth- medrando encerrados baixo terra, coa única socilización que a súa nai en cautivierio, e polo tanto con serios daños psicolóxicos como podemos pensar , lle podía proporcionar. Sin escola, sin ver a luz do día, sin coñecer absolutamente nada do mundo máis que o que acontece nese sótano, nese enterro en vida dende o mesmo momento de nacer.
Os danos físicos es psicolóxicos deses rapaces –un de 5, outro de18 e outro de 19- supoño que son irreparables. Ao igual que é irreparable a saúde mental e física desa muller á que o seu pai lle arrebatou a súa vida. Nin o mellor dos argumentos dunha película de terror superaría a atrocidade deste secuestro que se prolongou durante toda unha vida, con incesto reiterado. O certo é que a deformidade da mente humana pode chegar ata onde nunca sospeitamos, e tamén é certo que a natureza humana pode resistir dores inimaxinables, e continuar con vida.
A noticia deixoume unha tristura extraña, indefinible, como unha naúsea espesa que sei non me vai abandoar en todo o día. Os vecinos non sospeitaban nada, era un tipo amable Jose. E non pode un evitar mirar o seu entorno con certa desconfianza, quizais calquera tipo amable, dos que toman café por exemplo ao teu lado na barra do bar, ten soterrados baixo terra unha familia enteira que nunca verá a luz do día.

http://www.lavozdegalicia.es/mundo/2008/04/28/0003_6771702.htm

domingo en familia

Os domingos son o termómetro da nosa felicidade/infelicidade. É esta unha frase moi recurrente en min, pero é que a sinto como certa. Si o pensades ben, os domingos marcan con claridade cales son os nosos recursos para sobrevivir neste mundo, para sair airosos, e tamén fannos ser conscientes dos nosos afectos verdadeiros e das nosas carencias en tódolos planos. A soedade nos domingos é máis terrible que calquera outra soedade posible. Os domingos en familia non fallan, é unha aposta segura para fuxir da tristura que ás veces nos provocan esas tardes mortas tirados no sofá despois dunha resaca infernal, dos erros da noite do sábado, da ausencia de amor, en definitiva. Estiven coa familia, topeime cos recordos da infancia de fronte, co silencio no meu móbil dos homes que nunca me quixeron, e volvín a ter doce, trece, quince anos, recorrendo as mesmas paisaxes que entón, sentindo como esa nena que ainda son, que nunca quero deixar de ser.
A Alonso rompeulle o coche, e vímolo todos, eu non. Eu estaba facendo puré para a miña avoa, a pobre na cama despois de tantos anos pelexándose coa vida, despois de parir nove fillos, despois de percorrer medio mundo na procura dun futuro mellor. Cansóuselle o corazón, pero aínda lle queda un pequeno soriso que ofrecernos cando nos sentamos na beira da súa cama e lle contamos como nos vai a vida.
Os domingos son feridas que parten as semanas – díxome unha vez un home ao que amei profundamente- e así o sinto eu, salvo cando como si dun salvavidas se tratase, agárrase unha aos quereres sinceiros que ocupan o noso mundo particular, que o enchen e fan que todo teña sentido. Ulía a herba recén cortada, emocionaronme as margaritas, o rebaño de ovellas do meu pai, a ternura coa que meu tío probaba o puré antes de darllo a súa nai. A vida é sinxela cando as persoas se entenden e se queren sin maiores esixencias. A Alonso rompeulle o coche, e era para o meu pai a traxedia do día. Todo o demais estaba ben así, aos seus 71 anos , nunha tarde de domingo soleada, a felicidade chamábase Formula 1 , un paseo pola feira da maquinaria, uns viños e unhas tapas, unha comida en familia, sacar a pacer as ovellas, cortar a herba do xardín…

Acabou a noite tarde, ou comezou o día demasiado rápido no reloxo que marca os meus bio-ritmos. Acabou tarde, sin ser unha noite boa de todo, nin mala de todo, desas noites que rematan na cotidianeidade da Praza da Peregrina, nunha despedida que se alonga, que se mezcla cos últimos supervivintes da movida que piden un cigarro para liar o penúltimo porro. Apenas durmín o suficiente para que o cerebro funcione ao 20%, cando menos, e sin embargo, podo meterme de cheo na actualidade dos xornais despois do café , único alento vital que se me concede nesta mañá difícil por múltiples motivos. Marcha a nosa xefa, como si nada, como si todo a partir de agora fose a continuar funcionando igual. Seguramente así sexa. Pero eu, eu non voltarei a funcionar igual, porque ás veces algúns xefes consiguen motivarnos dun xeito distinto. Ela nunca me provocou hipertensión, nin me puxo ao borde dun infarto –ou si- non sei, en todo caso agora tiñámonos tomada a medida das nosas respiracións e atopabamos unha na compaña da outra certa complacencia. O cariño non se logra nun día, pero ao mesmo tempo quédanos o consuelo de que tampouco é flor dun día. Marcha do seu despacho, da nosa rutina de teléfonos, reclamacións, faxes, fotocopias...pero seguirá con nós, ocupando –polo que a min respecta- ese lugar ao que tantas veces acudíamos, o que ocupa tan só unha nai que da consellos dende a experiencia, o cariño e o respeto absoluto.

A mañá ten os seus inconvenientes, que se ven agravados coa resaca, co eco da noite na pel e na mirada. ¿Cómo se di, andorranos ou andorreños? Gran dúbida neste venres de abril no que todavía pensas que se che pode encoller o corazón. Pero sempre hai un escape nos diarios, coma si puidésemos, buceando na actualidade, fuxir da nosa realidade e non ter que enfrentarnos ao que nos espera. Sarkozy recoñece que non o fixo ben, tres de cada catro din que cometeu erros, pero él espera ao fin do seu mandato, que ainda lle queda tempo para rendir contas. E os mariñeiros seguen secuestrados, as temperaturas subirán na fin de semana e a Voz de Galicia mándanos a Ferrol a facer surf –creo- mentres que Rajoy, seguro de sí mesmo, coas costas cheas de coitelos clavados, afirmase como o candidato popular no 2012.

E no medio de todo esto, decátome de que a noticia máis vista en interntet foi a do médico de 98 anos que foi asaltado no seu domicilio. O homiño casi morre do susto, claro que digo eu que de algo hai que morrer, que non é que lle desexe eu mal algún, pero máis que o feito do atraco en si, e da cifra -180.000 euros- roubada, chamoume a atención que o tipiño á idade de 98 anos segue exercendo a súa profesión. Hoxe non teño o corpo para críticas, así que non vou dicir nada ao respecto, nin con Sarkozy me meto, que total tampouco serve de nada o que eu pense da política ou do exercicio das profesións liberais.

Ah, outra cousa, para os freakes que teñades tempo libre a Voz dixital puxo en marcha unha sección que se chama “cual es tu look”, na que hai que enviar fotos e videos de compras e un texto explicando como vistes, e eles din – e quédanse tan panchos- que chos publican . Pois nada, agora xa sabedes que facer na fin de semana, ou ir ao Ferrol ou ben dar unha voltiña por Benito Corbal, entrando en Mango, Zara, Stradivarius etc,etc...e a probar trapiños cámara de video en man, sorisa profident e a escribir con boa letra “soy una pijita de la ciudad, de toda la vida, compro ropita a la última, la que me mete Zara por los ojos, este verano el amarillo, que cuando esté morenita me va quedar de muerte...y tal y tal” e hala, a que te vexan todos en internet.
Que teñades bó día.

Luce o sol, por fin. Despois da tempestade , chega a calma, esa é unha máxima universal, ou lei da natureza que non falla. Así que, cos primeiros raios de sol, chega a ansiedade ante a "operación bikini" , segunda máxima universal, que tampouco falla. No momento no que aparece o sol sobre os días primaverais, ás mulleres e aos homes chamados agora metrosexuais (especie en aumento, que xa se contan por milleiros, é curioso porque agora son a maioría, desto falareivos outro día) danos por preocuparnos polo noso físico, e por conseguir en tempo record que desapareza a celulitis, que o ventre se nos poña superplano, as pernas fimes, as tetas firmes, que non teñamos nin un pelo en sitios nos que non deberían de estar... en fin, entranos a tolería por eso que chamamos -ironías- coidarnos, e así , nun intento de convertirnos dun día para outro en barbies superestar preparadas para lucir palmito primeiro na Verdura, e despois na praia de Mogor, comezamos a facer todo tipo de gilipolleces, deixándonos guiar sobre todo polos consellos e a publicidade das revistas, que tan ben nos teñen tomada a medida.

Eu , que vou de lista, e que non teño moito que facer pola miña imaxe, porque a natureza repartiu as cartas e a min tocarónme as que me tocaron, caio como a máis pardilla, e claro, fago paso a paso o ritual da operación bikini. Non vos podedes imaxinar a cantidade de cremas -anticelulítica efecto calor, anticelulítico efecto frio, bronceadora, reafirmante, rehidratante, antiolleiras, antiflacidez, etc-parches , pastillas de té, de levadura de cerveza, de piña, e de non sei cantas máis cousas levo comprados nos últimos días. Logo a alimentación, que si auga con limón, té frio, froita para comer, salvado para cear...Claro que todos estos sacrificios duranme un día, o día que compro o producto. Porque a cabra tira ao monte, e a verdade é que eu non nacín para princesita, e á hora da verdade a min o único que en realidade me inspira este sol de abril e tomarme unha caña con tapa, e deixarme de mariconadas. Si total, de onde non hai, non se pode quitar, non?

O punto sobre o "i"

Cando non sabemos a quen culpar, antes de mirar cara nós mesmos, botamos man do que sexa para xustificar a causa última das nosas accións, sin pensar que ás veces das nosas accións só somos culpables nós mesmos. Dentro do listado de noticias máis vistas de hoxe vin na Voz de Galicida dixital que unha palabra mal escrita provocou un asesinato e un suicidio en Ankara . O problema xurdiu por un i ,que debería escribirse sin punto, pero nos teclados dos móbiles turcos non é posible, polo que o sms que un home enviou á súa exparella foi mal interpretado pola familia da súa ex, o que desencadeou o derramamento de sangue entre as dúas familias por unha cuestión de honor.
En fin, discutir por sms paréceme algo lamentable, un mal máis da nosa sociedade, á que non lle basta usar as novas tecnoloxías para o amor, que non digo que non teña o seu aquel recibir un “t kiero” as tantas da madrugada, pero xa usar os sms para con 150 caracteres resumir os reproches de toda unha vida en común, pois...é outra cousa. Pero si a eso sumamos que aos teléfonos lles faltan teclas, pois claro, normal que teña que aflorar a violencia por algún lado. En todo este asunto, no que o desencadeante foi o punto na i, nada tivo que ver a mentalidade do pai da rapaza nin a cultura dese país no que a honra é máis importante que a vida. Nada tivo que ver a ira do pai, que se desencadea como froito dun instinto tribal que nada tiña que ver coa discusión inicial dos que foran amantes. E tampouco tivo nada que ver a ira e as ansias de vinganza do ex-amante que ante a violencia do sogro reaccionou con máis violencia. A culpa de todo foi o punto na i, nada máis. E é que así entenderemos moitas cousas. Por exemplo ,sobre a violencia de xénero, a cousa vai ser que a culpa non é dos maltratadores, senón das compañías de telefónia móbil que permiten que se envien sms inadecuados, ou que poden ser malinterpretados por compañeiros sentimentais celosos. A culpa xa non é delas , agora e de Siemes, de Nokia ou de Movistar. Todo menos buscar o xermen da violencia dentro de nós mesmos, e da sociedade que nos inculca os seus valores.
Para a próxima teremos que ter máis coidado cando mandamos un sms a un ex – amante, non vaia a ser que poñamos mal un punto ,e acabemos demandando a Vodafone porque o noso sogro ten un cabreo de tres pares. Iso, ou que nos maten.

http://www.lavozdegalicia.es/sociedad/2008/04/21/00031208772473824266295.htm

NOCHES DEL MES DE JUNIO
A Luis Cernuda
Alguna vez recuerdo
ciertas noches de junio de aquel año,
casi borrosas, de mi adolescencia
(era en mil novecientos me parece
cuarenta y nueve)
porque en ese mes
sentía siempre una inquietud, una angustia pequeña
lo mismo que el calor que empezaba,
nada más que la especial sonoridad del aire
y una disposición vagamente afectiva.


Eran las noches incurables
y la calentura.
Las altas horas de estudiante solo
y el libro intempestivo
junto al balcón abierto de par en par (la calle
recién regada desaparecía
abajo, entre el follaje iluminado)
sin un alma que llevar a la boca.


Cuántas veces me acuerdo
de vosotras, lejanas
noches del mes de junio, cuántas veces
me saltaron las lágrimas, las lágrimas
por ser más que un hombre,cuánto quise
morir
o soñé con venderme al diablo,
que nunca me escuchó.
Pero también
la vida nos sujeta porque precisamente
no es como la esperábamos.

Hoxe non teño o día para escribir, pero sí me quedan forzas para darme unha volta polos xornais, coma case sempre. Atopei un artigo na Voz de Galicia que me gustaría compartir con vós. A min gustaríame ser eu a que atopase esas verbas para expresar ese mesmo sentir. Vin a noticia pola televisión, onte pola noite, e escoitar que sucedía en Lugo fixo que fose parte de min, da miña terra, dos meus veciños, dos gandeiros que coñecín de nena e que me ensinaron tantas cousas sobre a vida.

Eu son dunha aldea de Vilalba, na terra Chá, seguramente na movilización de onte estaría algún dos meus veciños, ou non, en todo caso, eran gandeiros que se resisten a agochar a cabeza, que xa está ben de pagar o pato, sempre eles.

Mariluz Ferreiro contou na columna da Voz o que moitos sabemos, que a vaca en Galicia non é un animal sagrado, si non condenado, e que coa súa condena arrastra aos que sobreviven nunha das paisaxes máis fermosas do mundo cocendo pan en fornos artesáns e prantando patacas para o autoconsumo, porque non chegan a fin de mes.

A vaquiña. Mariluz Ferreiro.

"Es como una tradición. Una ley no escrita. Una herencia envenenada. Dice: si vives de la tierra, si moras en el rural, confórmate. Ríndete, como una paloma en cualquier parque. Espera pacientemente las migajas. Como si no merecieras más que eso. Pero todo tiene un límite.
Al rural se le pide mansedumbre. Como si fuera solo paisaje. Ríos de leche y montañas de carne sobre fondo verde. Un cuadro bueno, bonito y barato. Pero hay personas detrás del paisaje. Personas cansadas de cargar siempre con el yugo económico cuando aprietan los tiempos. Porque los que descansan entre el colchón del productor y la manta del consumidor siempre duermen calientes. Si bajan las ventas, se aprietan contra el colchón o tiran de la manta. Y mantienen sus ganancias. La banca nunca pierde. Unos recalcan en nombre de la industria que ellos están para ganar dinero. Como si el otro extremo del sector tuviera que limitarse a sobrevivir. Otros argumentan que los de la leche ya se llenaron los bolsillos en el 2007. Como si el buen tiempo justificara un vendaval. A callar todos, pues, si la cesta de la compra se indigesta con la inflación. Y están siempre aquellos que repiten hasta el hartazgo que bastante tienen los ganaderos con las subvenciones. No aplican el mismo rasero a esas grandes empresas que cobran primero y se deslocalizan después. O al buen puñado de presuntos culturetas que se cuelan entre los que velan por el saber galaico.
A pesar de todo, todavía se pasea con orgullo patrio aquello antiguo de Galicia calidade y esto nuevo de A marea branca de Galiza . Y se venden excelencias de joyas alimentarias que se pagan a precio de limosna al primer eslabón de la cadena. Habrá que reinventar a Castelao. Porque en el campo gallego nunca se ha cumplido aquello de «a vaquiña, polo que vale». En este juego, unos son ganaderos y otros suelen ser los ganadores."

Comezo a mañá cunhas palabras terribles que lin nun blog "mi vida está sujeta", e non podo máis que sentir unha opresión no peito ,que me afoga, que me entristece profundamente. Fala a miña amiga das cousas que pasaron, e de como o vivido xa non voltará a repetirse, e cun aire meláncolico infinito que se ensancha co son da choiva fóra, cóntanos que deixou o seu espíritu bohemio gardado -perdido- nun caixón.

Penso que a vida non pode deixarse suxeita nunca, nin siquiera alí onde decidamos nun momento dado comprar unha casa, prantar unha árbore e parir. A vida é amplitude e posibilidades, e en calquera momento, pode un arrastrar o seu espíritu infantil, co pouco que necesitamos nunha maleta, e emprender unha nova vida, en calquera sitio. Non se pode renunciar á aventura cando o único que temos seguro neste mundo é a morte.Por eso hoxe, lendo o marabilloso artigo da miña amiga, sentín a alma encollida. Hai tardes así, nas que unha imaxina que calquera tempo pasado foi mellor, pero...seguro que a fada bohemia, viaxeira, aventureira e artista que Raquelita leva dentro segue ahí, dentro dela, sin perder nin ápice de intensidade .

Amainou a choiva e a noite luce unha cor laranxa que asemella ás noites de verán. Por fin unha pequena tregua ao son incesante da choiva dos últimos días, por fin un respiro ao gris do horizonte. Marquei mil veces o mesmo número de teléfono nesta tarde de abril víspera de San Xurxo. Non tiven resposta, como si non existise ninguén ao outro lado, ou peor ainda, coma si eu non fose niguén aquí, deste lado do teléfono, coa miña alma chea de memoria, de emocións desgastadas a medias, de esperanzas a piques de esvaecerse.
Hoxe agotei as miñas forzas nunha tarde coma de inverno, na que marquei un número de teléfono ata poñer casi en perigo a miña dignidade, na que resgadarda da choiva, encerrada entre o televisor, o ordenador e a lectura dun libro que casi me ten vencida, non me quedou outra que tomar consciencia da soedade como algo natural, casi tanxible, que conforma a miña realidade.
Son o que son, sin adornos, e non é alentador descubrirse entre as cinzas dos soños rotos, olvidados, inconclusos, imposibles…Son o que son, e por iso non deixarei de marcar ese número de teléfono que a cada tono me fai a ferida máis grande, máis incurable.
Pero mentres escribo esto, mentres me consagro con determinación a un futuro posible no que estarei de novo soa, sinto a punzada da primavera como un alento fresco e puro que me devolverá a tódolas paisaxes da miña infancia, alí onde fun feliz. Á casa da Tina, aos polos de limón no bar do Bautista, os paseos á lagoa de Cospeito acompañadas miña irmá, miña prima e máis eu da Dusquia, a cadela da miña avoa. …
Son o que fun, a terra na que medrei e os erros que cometín, os amigos que conservo e os que perdín polo camiño, as bágoas que derramei por aquelas pequenas cousas que entón eran tan importantes. E hoxe, nesta noite de tregua, preludio dunha calma necesaria, lamento que ese home ao que tanto admiro non conteste ás miñas chamadas, ainda que non sei moi ben que é o que quería dicirlle. Quizais non é o que quería dicirlle, senón sentilo ahí, como parte da miña esquizofrenia particular.

En fin, a noite faise longa, demasiado, para os que non nos entregamos ao sono fácilmente. Estou cansa de loitar contra pastasmas.

Por certo, no blog de Bibiana atopei un corto sobre violencia de xénero que me pareceu impresionante, e que me gustaría compartir con vós.

http://bibianaaido.wordpress.com/videos-y-entrevistas/

Un saúdo a todos os que me ledes, e moi especialmente aos poucos que me deixades algún comentario de vez en cando, gracias a todos vós sigo facendo este blog con moita ilusión.

O blog da ministra

Nestas tardes de choiva , dalle a unha por navegar pola rede, na busca dunha pouca de tranquilidade para este corazón aflixido pola climatoloxía totalmente adversa, e ás veces, atópase unha con sorpresas , como a que me encontrei esta tarde, un blog nin máis nin menos que dunha ministra, o de Bibiana Aido (http://bibianaaido.wordpress.com/ ) Non tería nada de particular este blog si non tivesemos en conta dous aspectos de maneira conxunta, que Bibiana é ministra, e que ademais é a ministra máis nova da historia da democracia no noso país. Pois ben, basta unha ollada rápida polo seu blog, cun nome xa de entrada moi clarificador, Amanece en Cádiz, para darse conta de que estamos ante unha ministra inusual, xove , que escribe con frescura dende os seus trinta anos, comprometida coa súa xeneración e coñecedora dos problemas e do modo de vivir da xuventude actual. O seu blog non se diferencia moito doutros blogs de amigos ou coñecidos meus, coa diferencia de que Bibiana é ministra. A verdade é que me parece única a posibilidade que esta andaluza nos brinda de interactuar con ela, para comentarlle de maneira directa os problemas que vemos cada día relativos ao seu ministerio, e as nosas opinións sobre como mellorar as cousas. Esta canle de comunicación de tú a tú que creou Bibiana en plena campaña electoral e que agora promete manter activa dende o Ministerio de Igualdade, é un exemplo da cercanía do goberno, dalgúns políticos ao pobo que os elexiu, un exemplo do que se demomina democracia directa.

Non sei si Bibiana manterá a súa promesa de escribir con frecuencia o seu blog, e non sei tampouco si seguirá escribindo dende a perspectiva dunha xove andaluza amante do flamenco e con ilusión polas cousas, ou se deixará arrastrar, dende o seu sillón ministerial, pola linguaxe institucional e os formalismos propios do seu cargo. En todo caso, vaia para ela o meu voto de confianza. Gracias Bibiana polo teu blog.

JAC, KI, DAM y otros freakes del montón. (Historietas frívolas para pasar el rato)

El viernes por la noche la lluvia convirtió la ciudad en un cementerio de almas tristes y perdidas que buscaban refugiarse de sus soledades en cualquier antro de la zona. Eramos los derrotados por la vida los que salimos a buscarnos entre la tormenta, como una Santa Compaña condenada al olvido. Así en el bar de Flop éramos cuatro gatos mojados, bebiendo copa tras copa para salvar la semana. Nos acompañaba en esta ocasión, a Nipone y a mi, un amigo de Santiago, treinteañero preocupado por el paso del tiempo y el envejecimiento de la piel y el espíritu, gay salido del armario ya hace tiempo y transpirando vicio por cada poro de su piel. Y es que Tony es así, entregado a los más altos placeres de la carne, si la noche, claro está , lo tiene a bien.
Supongo que en otra noche cualquiera Tony podría triunfar en la ciudad del Lerez, y llevarse a la cama a cualquier muchacho en el que se empeñase. Pero el viernes ya os dije que era una noche triste, en la que las posibilidades de felicidad efímera escaseaban desde la primera hora.



Nipone y yo nos alegramos especialmente cuando ya pensábamos que el wisqui era lo único relevante de la noche y aparecieron por la puerta del bar de Flop Jac y Ki. Teníamos la esperanza de que apareciese también, detrás de ellos, Freak, y así poder presentarselo a Tony, pero Freak parece que se quedó una noche más en su mansión.
Para que entendáis esto que acabo de contaros, tengo que deciros que Freak es bisexual, vamos, que lo mismo disfruta con un trío con dos mujeres como con una aventura con un jovencito en el cuarto oscuro de cualquier garito de ambiente.
Bueno, el caso, que entraron Jac y Ki, demasiado borrachos, y algo dispersos, como si no se enteraran muy bien de dónde estaban y por qué. Me pareció un momento ideal para llevar a cabo mis planes de conquista con Ki, así que sin ápice de temor, y con toda la decisión que me confirió el último cubata, me acerqué a él y me presenté, para luego comenzar a comerle la oreja con lo mucho que me gustaba su última película, lo guapo que salía por la pantalla grande y lo mucho que me fijaba en él todos los fines de semana. Ki se mostró halagado, es cierto, pero también es cierto que la sensación que provocaban en él mis palabras duraban a penas unos segundos, porque Ki parecía estar en otro lugar, incluso en otro tiempo, como si el alcohol lo hubiese trasladado por completo a una dimensión paralela. Me di cuenta de que era amable, un chico majo, pero que esa noche iba a ser del todo imposible alcanzar una mínima conexión racional(o irracional) con su persona.



Me dirigí entonces a la barra, a tomarme otra copa para olvidar, y allí estaba, sentado sólo en un taburete, hablándole a un vaso de tubo vacío, Jac.
Jac no estuvo nunca en mi punto de mira. Quizás porque él, como ya os dije, es de los buenos, y por lo tanto de los que me están de alguna manera prohibidos, a mi, que siempre acabo por perder en el amor. ¿Para qué intentarlo entonces con un hombre del que sé que podría enamorarme hasta las trancas si ya de entrada cualquier intento romántico por mi parte está destinado al más abominable de los fracasos?
Sin embargo esa noche yo me sentía ya frustrada por la falta de interés que manifestó Ki, y animada por el alcohol me puse a conversar con Jac. El agradeció que me acercase a el, que le sacase de la nebulosa en la que se encontraba y le llevase a otro mundo. Fue fácil conectar con él, de pronto nos vimos los dos conversando sobre criaturas fantásticas, mundos mágicos, la política nacional y la literatura de los blogs de pacotilla que pueblan la red. Saltábamos de un tema a otro con la destreza se malabaristas y era como si fuésemos hilando una conversación a nuestra medida, en la que los dos nos sentíamos muy cómodos. No sé cuanto tiempo estuvimos sentados en aquella barra, bebiendo y desgranando el mundo con palabras, regalándonos los ojos uno al otro. No nos dimos cuenta de que el local se quedó vacío del todo, ya no estaban ni siquiera Nipone y Tony. Nos dejaron solos en el centro del bar, ya no sonaba música alguna y fue Flop el que vino a rescatarnos (muy a nuestro pesar) de la isla en la que nos encontrábamos.
Arrastramos nuestros cuerpos por las calles mojadas buscando un bar abierto, los dos abrazados bajo un paraguas plegable con dos varillas rotas. Al fin encontramos un after abierto en el que podíamos resguardarnos de la lluvia y de la vida. Seguimos bebiendo y hablando, construyendo al paso de las horas un universo particular, en el que ni siquiera necesitamos besos para sentirnos plenamente unidos. Hubo risas, historias rescatadas de los laberintos más ocultos de la memoria, confidencias, verdades, confesiones y promesas que sabíamos no íbamos a cumplir. Nos encontramos con algunos conocidos a los que hubo que darles conversación, y de los que tuvimos que deshacernos con la habilidad de unos niños traviesos que están haciendo una pequeña maldad.
Al final, concluyeron la noche y la lluvia casi al mismo tiempo, y nuestros pies de wisqui nos llevaron a mi casa. Nos buscamos como si nunca antes hubiésemos besado a un ser humano. No digo con pasión, ni con ganas, digo con fuego en los labios, en la piel, en las manos. No recuerdo si follamos o simplemente nos dejamos llevar por el momento, sin el exceso de los animales en celo. Lo que sí recuerdo es que me recitó un poema, y el mundo se paró un instante, mientras él hablaba.
Jac no estuvo nunca en mi punto de mira, quizás porque él, como ya os dije, es de los buenos.

(Por cierto, de lo que sucedió con Tony, desde que le perdí, hasta el amanecer, ya os hablaré otro día.)

Nikita.

(Continuará…)

O vals de Esperanza Aguirre

“No se sabe si hay dos sin tres, o si a la tercera va la vencida”, así repondeu onte Esperanza Aguirre cando lle preguntaron si o home que tivo duas derrotas seguidas era o candidato idóneo para presentarse as eleccións no 2012. A presidenta da Comunidade de Madrid estivo onte no programa 59 segundos cunha rixidez corporal que resultaba antinatural ao tempo que antiestética. Esa rixidez na súa postura xunto coa inmovilidade absoluta do pescozo, impedindolle xirar a cabeza sin xirar ao mesmo tempo o corpo enteiro, distraía a atención sobre as suas palabras. A contundencia das súas respostas, asegurando que nunca aspirara a ser Presiedenta do Goberno, contradicía a súa linguaxe corporal. A súa dicción perfecta, quedaba solapada polo xesto constreñido do seu rostro, e pola mirada dos xornalistas que non deixaban de interpretala entre líñas.
E é que cando Espe di que non, todos entendemos que si, coma si tivesemos que ir traducíndoa simultáneamente, e coma si xa comprendesemos todos, Rajoy incluido, os códigos necesarios para descifrala. Aproveitou para mostrar os seus sentimentos cara Gallardón, e deixou entrever –ainda que o neguou varias veces expresamente- que a porta para xogar as súas bazas no futuro seguía aberta.
E no medio das ambigüedades coas que nos agasallou, tivo ainda forzas para dicir que ela era liberal precisamente pola súa preocupación polo social, atacando directamente a Keynes sin ningún tipo de pudor. En fin, que nin si nin non, nin todo o contrario, ese foi o resultado da entrevista, co colofón final dun dato relevante: que os congresos se celebran no PP, segundo os estatutos, cada tres anos, polo que podemos deducir ,que non é o congreso de xuño o congreso de Esperanza, sinon o congreso que deberá celebrarse no 2011. Para entón, ela teralle o pulso tomado ao partido, negociados os apoios necesarios, vendidos e comprados os favores suficientes para que lle den os cálculos.
Estou cun dos comentaristas do programa, a entrevista foi un vals no que todos quedamos como estabamos, pero un pouco máis mareados. As últimas palabras son sen dúbida as que temos que lembrar, a súa decisión de non presentar a súa candidatura ao próximo congreso é inamovible…ou non.

Cans e amigos

Un amigo meu ten dous cans que o acompañan a tódolos sitios. Trátaos de tú a tú, coma si fosen non animais de compañía, senón auténticos compañeiros de viaxe. Non lles fala, simplemente escoita o que eles lle teñen que dicir. E nese respeto mutuo dos seus espacios e as súas diferencias conviven como amigos inseparables. Comen cando él come, o mesmo que come él. Durmen á súa beira, dándose calor mutua no inverno. E acompáñano en tódalas súas fatigas, nos días difíciles e nos que todo parece cobrar certo sentido. As veces están diante cando folla, como testigos cómplices e silenciosos dos seus afectos máis íntimos. A min esta imaxe non se me sae da cabeza, imaxino mil veces aos dous animais, atónitos ante a escea amatoria do seu colega, como si estivesen asistindo a un misterio indescifrable da conduca do seu máis fiel amigo.
Tiven a sorte de coñecer a Pachi e a Perla nunha visita que fixeron os tres a Pontevedra. Tanto me falara o meu amigo deles, que deseguida me dei conta de que non eran só cans, que eran para él máis importantes que calquera ser humano. Respetaban mutuamente os seus espacios, as súas personalidades, e lonxe de ser o seu amo, era o que camiñaba ao seu lado, como si fosen tres cabaleiros andantes percorrendo a xeografía nunha furgoneta. Gustaríame volver a velos, non sei, quizais para aprender un pouco máis de cómo debemos tratarnos as persoas entre nós, observando como trata o meu amigos aos cans que comparten a vida con él.
Teño máis amigos que tamén teñen cans, e tamén construiron con eles un vínculo forte e indescriptible de respetos e cariños compartidos. A fidelidade dos animais sobrepasa á nosa capacidade de lealtade, eles xamais nos deixan á deriva, non xulgan os nosos actos, e non se extrañan das nosas indiscrecións. Si lles presentamos un amigo fan como si non pasase nada, aceptandoo sin máis. Si perciben un enemigo deféndennos con toda a súa furia. Non contan as nosas miserias, e perdoan a nosa cobardía.
Tamén eu teño cans, na casa dos meus pais, en Vilalba. Cando vou ver a meus pais, cada quince días ou cada mes, quen máis se alegra da miña visita é sempre a Chispi. Chega correndo a recibirme, súbeme polas pernas, e logo de que lle paso a man pola cabeza e a acaricio un anaco comeza a dar voltas en circulo a toda velocidade. Ponse nerviosa, chócase con todo…e segue correndo ata quedarse sin alento. Eu non me alegro tanto de vela, e ás veces incluso me sinto culpable por non prestarlle toda a atención que se merece. Eu nunca me alegro tanto de ver a ningúen.

JAC, KI, DAM y otros freakes del montón. (Historietas frívolas para pasar el rato)

Freak quiere repetir la experiencia, no porque fuese espectacular el sexo que tuvimos, sino por lo de sÍ que podría dar esa situación. Me lo hizo saber el miércoles por la noche, con un simple mensaje de texto. El es así. A mi no me importaría salirme de mis rutinas a golpe de mitad de semana, y olvidarme por un par de horas del trabajo, los problemas, los exámenes…Pero sé que lo de la otra noche no volverá a repetirse. A mi no me importaría revolcarme una noche más con Freak, en su piso céntrico recién amueblado situado en la mejor zona de la ciudad, pero los dos sólos. Nipone es mi amiga, y es perfecta. Tanto que en su perfección se basta para dejarme aislada en un juego de sexo a tres. Freak me lo propone a mi, pero es a ella a la que desea. Yo lo entiendo, porque también yo la deseo a veces, pero en ese juego inesperado no pude evitar sentirme un poco desplazada. A Nipone no le dije nada, para que no se largase corriendo y me dejase vía libre. No sé, quizás el próximo fin de semana, en el bar de Flop me entre de nuevo el gusanillo, y me de por convencer de nuevo a Nipone para mezclarla en otra aventura con los dos. Pero de momento no.
El caso es que cuando recibí el sms me faltó tiempo para contarselo a Nipone, y nos fuimos juntas a tomar una caña para rememorar la jugada, que es otra forma de salir de la rutina. Me encanta la frescura de Nipone cuando hay que sacarle hierro al asunto, cuando no le interesa algo y no quiere darle demasiada importancia. Simplemente sujetando el vaso en la mano y el pitillo en la otra dijo “no, con Freak no. Si quieres otro trío, lo tendrás con Ki, o eso, o que éste se lo curre más” Y dio por sentenciado el episodio.

(continuará…)

Outros virán que bó te farán

Mira ti por onde , a min todo este follón que teñen montado dentro do PP vai acabar por conseguir que ata Mariano me resulte simpático. E é que está o home collendo por fin algo de alento, e parece que lle deu –xa era hora- por dicir catro cousas con contundencia e sin medias tintas. Así dixo o sábado en Alicante, con absoluta rotundidade que él daba a cara, en clara alusión as maniobras de Espe na sombra. E tamén con contundencia fixo unha clara defensa do Estado Social, mostrándose con orgullo máis socialdemócrata do que o foi nunca. “Creo en la libertad, pero también en la igualdad de derechos y de oportunidades, en que el Estado tiene que ayudar a los que nos les va tan bien”, dixo, e a min casi me saltan as bágoas, vendo a este novo Mariano convidando á querida Espe de antaño a abandonar o barco cun “si alguien quiere irse al partido liberal , que se vaya”.
Abandonado por El Mundo e relegado á segunda clase pola Cope, aparece como o rostro amable do partido, esa marioneta desprendida xa dos fíos que o manipulaban, voando libre, cunha Soraya aplicada que cabalga ao seu lado. Fala de Estado social e non parece o Rajoy que ven de perder as eleccións cun discurso rancio e desgastado. O caso é que temos os dous extremos no PP , o ultraliberal, liderado por unha Aguirre que non acaba de poñer toda a carne no asador, e o socialdemócrata –palabra que parece redescubriu o PP- cun Mariano ao frente, libre e cómodo na súa redescuberta ideoloxía. Dixo Espe que o que ela prentedia era un debate de ideas, pero máis alá das ideas, está o enfrontamento entre os que se disputan o liderazgo do partido, unha guerra aberta, na que, ainda que non vaia conmigo, eu desexo que finalmente se estableza un claro vencedor: Mariano.

Reflexións de domingo

O xornalista do Diario de Pontevedra, Manuel Jabois (http://manueljabois.blogspot.com/) escribiu onte a conto do urbanismo que un día facendo dedo cara a Sanxenxo o home que o recolleu masturbouse no coche, mentres ían de camiño. Este dato que parece ser froito dunha vivencia persoal levoume a pensar que hai de certo no que os xornalistas din nos seus artigos, cando fan referencia a feitos persoais. O certo é que facer referencias ás propias vivencias constitúe unha conexión entre a ficción e a realidade que da solidez ao relato, e que consegue a comunión entre o que nos contan e as encrucilladas da nosa propia existencia.
Supoño que sempre que se escribe, busca un no fondo dos seus caixóns algo de verdade para contarllo ao mundo, adornado coa actualidade, e así compoñer un mosaico no que o que se plasma non é tanto a vida real, como a vida imaxinaria que se desexaria vivir. A min sucédeme. En todo caso, sexa verdade ou non, gústame pensar que cando os xornalistas escriben, plasman nos seus artigos un pedaciño deles mesmos que comparten entón con todos nós, dándonos o pracer de acceder por uns segundos ao máis recóndito do seu universo particular, como si por un furadiño na parede pudiésemos ver o que acontece na habitación do lado.
E xa que estou co tema dos xornalistas, observei esta fin de semana o ben que promociona a Voz de Galicia a nova novela de Xosé Carlos Caneiro. Lin dous especiais falando do tema, con entrevista persoal ao xornalista e autor da novela e loubanzas varias para a súa obra. Eso sí, nalgunha esquina dalgunha páxina lin o adxectivo “pretenciosa” no medio de moitos outros cargados de excesivo optimismo.
Dende logo a promoción funciona, porque eu, pese a que asustan un pouco as máis de setecentas páxinas do libro, vou comprar e incluso ler “A nova vida de Madame Bobary”.

Boicot a Carabás.

Vaia por diante que non me gusta o título deste artigo, pero ás veces hai que utilizar as palabras de maneira contundente, para expresar, sin ningún xénero de dúbida o sentimento que queremos trasladar aos demais.
Nunca vou a Carabás (xa o digo sempre, eu son “chica Karma”) pero unha noite é unha noite, e si hai que agradar a algún amigo e acompañalo , pois son eu a primeira que se apunta. Así o sábado pola noite deixeime convencer para ir a Carabás. Nada máis chegar sorprendeume a presencia duns seis policías locais na porta, provocando grandes colas de xente que agardaba para entrar. Quizais polo meu traballo , tan familiarizada co follas de reclamacións, o primeiro que pensei, antes de pensar nunha pelexa, foi nunha chamada á Policia Local por denegar os porteiros as follas de reclamación .Efectivamente. Tanto era así que se formara unha propia cola paralela á de entrar para facer reclamacións. O motivo, a denegación de acceso á discoteca por ir calzado inadecuadamente, esto é, con calzado deportivo. Con moi malos modos os forzudos da entrada denegaban a posibilidade de pagar 5 euros por entrar no seu garito a chavales, chavalines, e non tan novos, polo simple feito de ir con zapatillas deportivas, mostrando un cartel , que ridículamente coroa a porta principal como si da carta dun restaurante de luxo se tratase. No cartel pode lerse entre outras normas e lendas aburdas, algo así como que se prohibe a entrada a persoas que vaian con aspecto desaliñado ou descoidado. Eu non son moi seguidora da moda, pero penso que os rapaces de hoxe en día, entre 18 e 40 anos, soen vestir de maneira informal nas fines de semana, acompañando modernas chaquetas ou casmisetas con coloridas zapatillas. E sen dúbida o look de moda entre os xoves, sin embargo para os “kingkognes” rompe-entradas de Carabás, estes rapaces lucen un aspecto descoidado.
Por suposto chegounos o noso turno na cola ao meu amigo e a min. Eu pasei sin problemas (son muller, e as mulleres xa se sabe, según as mentalidades dos que dirixen as discotecas a muller atrae aos homes aos seus locais, vaia vestida como vaia) pero o meu amigo, impecablemente vestido, super estiloso, incluso diría eu demasiado maqueado para un simple sábado pola noite, ía según o musculitos da porta en zapatillas. O meu amigo intentou explicarlle –sin nin siquiera conseguir que o escoitaran- que non eran zapatillas senón zapatos estilo deportivos, agora de moda. A min todo me pareceu terriblemente aburdo. O caso é que aquel porteiro desagradable tanto para a vista como para os nosos oídos dixo berrando que era a última vez que o deixaba entrar en deportivas.
A min déronme ganas de dar a volta, e de dicirlle a aquel tipo da porta que o meu amigo tiña máis estilo e máis clase da que tería el en toda a súa vida. Pero claro, eu deixarame convencer, así que entrei, paguei os 5 euros e intentei esquecer o incidente.
Unha vez dentro, dinme conta de que eran moitos os rapaces que levaban calzado deportivo, e polo tanto os que sufriron nas súas carnes a bordería duns porteiros que cumplen con normas absurdas. Pero,pregúntome eu, ¿qué pretende unha discoteca situada nunha cidade como Pontevedra impedindo a entrada a rapaces con este criterio tan carente de calquera racionalidade? Sin entrar a analizar os aspectos legais desta medida, quédome co regusto final que deixa no corpo entrar nun club deste tipo, no te tratan xa na porta coma si foses ganado , no que a tradicional rebeldía adolescente non se manifesta poñendo á pasma no punto de mira de tódalas criticas, si non que é o local en si, con todo o persoal que o dirixe os que se convirten no enemigo, e as miradas dos chavalitos –gran paradoxa- buscan complicidade e empatía nesa policía local que acudiu á chamada dos consumidores tratados inadecuadamente por uns porteiros groseiros de aspecto agresivo e altamente desagradable. Si eu tivese unha discoteca tampouco lles deixaría entrar -con ou sin zapatillas- porque a súa bordería si que constitúe unha auténtica alteración do orden público.

Democracia no PP

Democracia en el PP é unha plataforma creada a través dunha web coa pretensión de denunciar a falta de democracia interna dentro do PP por un grupo de militantes, que queren facer chegar a súa voz á dirección do Partido e que xa anunciaron que presentarán a súa propia candidatura para o XVI Congreso Nacional.
Mal andan as cousas no partido de Mariano cando os militantes de base teñen que acudir a unha web para que o seu propio partido os escoite, e mal andan cando afirman que por pretender abrir un debate dentro do partido, no que se impulse unha renovación dende abaixo ata arriba, teñen medo. Sí medo, eso dicía hoxe na Voz de Galicia Alvaro Gonzalez Buitrago . Medo porque propoñen á dirección do seu partido a argumentación e o diálogo como medio para tomar as decisións que afectan a tódolos militantes. E vai máis alá este militante cofundador desta plataforma na súa entrevista, e di que son unha maioría, pero que a minoría e a que acaba tendo o poder.

Así as cousas vemos que incluso o PP non contenta nin aos seus, e que son as propias bases do partido as que demandan transparencia e debate, e as que non atopan a maneira de que as teñan en conta.
Para os que din que non existe crise no PP, deberían botar unha ollada a esta plataforma, (http://democraciapp.es/) e deixar de mostrar imaxe de normalidade diante das cámaras, e despois andar a puñaladas polas costas entre eles. Señores do PP, as súas bases non se sinten identificadas coa súa maneira de facer as cousas e agora , xa que non quixeron escoitalos, utilizan a mellor maneira para dicirlles que existen e que lles van dar guerra, internet. E claro, esta é a auténtica marabilla , que nos enteramos todos.

Chove. Esta choiva seguramente sexa recibida como un miragre en moitos sitos onde xa afogaban na sequía. Pero eu non sei como recibila, dame igual. Si, eso é , dame igual que chova, ou que faga sol ou calquera xiro da climatoloxía. Non teño o corpo nin para o sol nin para auga. Todo era máis fácil cando era nena, e a primavera era o preludio de tardes sin escola, xogando na praza, sin mobil ao que chamarme para dicirme que xa era a hora da cea. Abril augas mil, di o refrán, e parece que esta vez si, esta vez en abril chove, e a min a choiva non me pon máis triste que calquera outra cousa. Esta noite soñei que ía montar nunha lancha motora, a moita velocidade. No momento no que xa me tocaba subir, tiven medo e non fun capaz. Creo que é a maior das traxedias, non atreverse nin a soñar soñando. Cando non eres libres nin nos teus propios soños é coma si estiveses morto. O medo non debería de existir. Pero ás veces é inevitable. Despertei co corpo enteiro dorido, coma si me desen unha malleira mentres durmía. Durmín a medias, sentindo a choiva fóra, incluso eu mesma estaba tamén fóra, baixo a auga, mollada e incómoda, coma si non soupese a onde ir.
A indiferencia é non sentir , non opinar, abtraerse das cousas, coma si nada tivesen que ver con nós. Así me atopo, indiferente a este venres que amenceu gris e que seguirá gris sin que ninguén poda remedialo. Indiferente aos sms que non recibirei tampouco hoxe nos que me din que me botan de menos. Indiferente baixo a choiva, coma un corpo morto en vida, que deambula polo laberinto da memoria buscando o que perdeu. Perdinme a min mesma nalgunha esquina da cidade. A choiva mézclase coa memoria do que fun, do que amei en tódolos abriles da miña vida. Aquela canción tamén nos falaba da nostalxia das épocas mellores “ Veinte de abril del 90/ hola chata como estás,/ te sorprende que te escriba/ tanto tiempo no es normal...” E púxenme eu tamén a recordar, para non deixar a mirada inerte, fixa nos regueiros de auga no cristal, coma un zombie.

Nocturnidad

“La hierba de Zinopasto sólo se ve de noche: como las grandes intuiciones, invisibles a la luz del día” Nocturnidad.
Rafael Argullol. El cazador de instantes.

Mi profesor de literatura en el instituto –ese hombre que cambió el rumbo de mi vida- me dijo una vez “nunca te fíes de la noche”. Por aquel entonces, yo era una adolescente que comenzaba a descubrir las maravillas del mundo a través de la lectura, una chiquilla feucha, delgada y con gafas que no le gustaba a ningún chico. Confieso que no entendí la frase a la primera. Me la dijo muchas veces y alguna incluso hizo el esfuerzo de hacérmela entender: “todo lo que sucede a partir de las doce de la noche es irreal”.
Supongo que con el paso de los años llegué a entender perfectamente lo que aquel profesor me quería decir. Con la noche todo cobra de pronto cierta irrealidad, como si los acontecimientos del día y los de la noche estuviesen hechos de materias sustancialmente diferentes. La noche lo tiñe todo de una magia especial, todo se hace posible, imaginable, alcanzable con sólo desearlo con fuerza. Los pensamientos de la noche son como revelaciones sobre nuestro propio destino, lúcidos y grandiosos, sin límite. Pero al amanecer, cuando a penas despunta el día, la luz transforma la dicha en una ilusión pasajera, que desgraciadamente ha quedado atrás. La luz borra nuestras esperanzas nocturnas, nuestros sueños, y nuestras brillantes ideas alumbradas entre copas viendo pasar las horas en el reloj, al tiempo que suena Leonard Cohen, se transforman en absurdos que nos causan sonrojo , algo así como una vergüenza tímida e indescifrable.
La noche nos hace libres, inocentes, vulnerables. Nos hace semidioses capaces de cualquier cosa, basta pronunciar una idea en voz alta para creerla posible, para soñarla realizada. Todos estamos más receptivos cuando se oculta el sol, nos buscamos, buscamos tocarnos, concedernos unos minutos de dicha, cuando nadie nos ve, cuando nadie lo sabe. Porque en la oscuridad de las horas podemos enamorarnos en un segundo, y regalar caricias y besos creyendo que nuestro amor será eterno, invencible. Un amor de una noche es el más efímero de los amores, y sin embargo, en ese instante preciso en el que sucede, es eterno, invencible.
En la noche salen los hombres lobos de caza, se forman aquelarres, los zombies despiertan de su sueño de muerte, y los vampiros recorren las calles sedientos de sangre. Lo maligno prolifera en la noche. La mentira cobra un sentido distinto, convive con el deseo y se complementa con él .Nos abandonamos a los abismos de la tentación, nos olvidamos del miedo, del compromiso, de nosotros mismos incluso.
A las doce nos convertimos en cenicientas, pero al revés que en el cuento, comenzamos a ser princesas cuando suenan las campanadas. La magia dura hasta el amanecer, cuando, con los primeros rayos de sol, nuestra carroza se convierte en calabaza y volvemos a ser los seres de tierra que éramos. A veces, igual que en el cuento, perdemos el zapato de cristal e cualquier rincón de la ciudad, en cualquier cuarto donde creímos redescubrir el amor. Es la prueba que dejamos de que esa noche realmente existió, que no se ha desvanecido para siempre en el aire. Un zapato abandonado bajo la luz de un día que nos devuelve a la rutina irremediable del trabajo, los faxes, los periódicos, los atascos, los problemas, el desamor, la vida…”Nunca te fíes de la noche”, me dijo mi profesor de literatura, y ya nunca nada volvió a ser igual.

Amistade

Os amigos fanse co tempo. Pero o importante non é facer amigos, senon aprender a conservan esas amistades. O difícil ven despois, cando xa nos dixemos que nos queremos e nos prometimos amistade eterna coas nosas confidencias e cos nosos momentos compartidos. O tempo pode convertir unha amistade aparente en cinza e mudar unha relación puramente superficial no máis profundo afecto e entrega.
Eu aprendín moito sobre a amistade lendo “o Principiño”, e cada vez que o leo atopo cousas novas das que botar man, leccións que me serven na miña realidade. Aos amigos hai que respetalos, quérelos e valoralos tal e como son, sin pretender cambialos. Pero tamén ás veces as amistades peligran e temos a sensación de que o destino as pon a proba. Eu son mentirosa, quero dicir, que minto con relativa facilidade cando as miñas mentiras non teñen demasiada relevancia. Creo que ás veces incluso mentir é necesario, e forma parte da socialización a que nos vemos sometidos día a día. Pero cando as relacións coas persoas trascenden as barreiras da cordialidade, e se comeza a forxar unha amistade, a mentira ten que desaparecer por completo do encuadre. Cando mentimos a un amigo deixamos de confiar nel, perdemoslle o respeto, e camiñamos de cabeza ao fin da relación que estabamos a construír.
Os malentendidos existen, e sentarse nunha mesa para salvar o que poda quedar do cariño que sentes hacia unha persoa , lonxe de parecerme un xesto noble e valente, paréceme sobre todo , un xesto necesario. Os amigos coñécense, e esa é a ventaxa, non hai que finxir, nin manter o tipo. Hai que abrir o corazón e decir o que se sinte , o que se pensa, o que nos fai dano. Cando a amistade existe, ou existiu nalgún momento, nun segundo esas dúas persoas sentadas frente a frente, recoñecense entre si, e trasladanse sin darse conta a ese espacio privado que xuntas compartiron tantas veces. E buscan o punto de encontro preciso para salvar os rencores, os reproches, os desplantes, os erros todos cometidos. Non é o momento de buscar culpables, nin de profundizar no que cada un fixo mal, ou no que cada un dixo ou calou. Romper con humor a tensión, pasar do pranto á risa, pedir outra caña, e deixar que che acaricien a man ao tempo que che secan as bágoas.
Cando a amistade existe, o tempo perdido recupérase no tempo que o camareiro deixa a conta enriba da mesa, e todo volta ao seu, coma si nada sucedera extraño nos nosos corazóns. Afora continúa chovendo, pero importa menos. Que chova. No fondo do vaso quedan as palabras primeiras, as de romper o xeo. Quedan as desilusións todas. E no aire queda o perdón, como un alento novo que nos muda por dentro. Quedou todo dito e olvidado no mesmo xesto .A partir de aquí, continuamos.

Non teño o corpo hoxe para nada. A depresión, ou polos menos un pequeno brote depresivo, asomou ao meu horizonte cando comeza a asentarse -parece que desta vez si- a primavera. Xa tardaba, tamén é certo, en chegarme certa tristura e certa melancolía, certa maneira nostalxica de enfrentarme ao paso das horas. Hai chamadas de teléfono que te deixan cao, que fan que a ledicia desapareza e se instaure nos minutos unha pesadez densa , indescriptible, que che oprime o peito, que non che deixa casi respirar. Ansiedade, quizais. O caso é que , cando estamos xa de cheo nas tardes suaves que se alongan cada vez máis, cando xa pensa un no verán que se aproxima e por teléfono che desgarran un pouquiño máis o corazón, a soedade convirtese nunha especie de pantasma que consume as nosas enerxias e nos arrastra de maneira irremediable ao pesimismo.

Hoxe non é un bó día para a literatura. Non é un bó día para casi nada. Lin un artigo que falaba da nosa infancia, e púxenme máis triste, si eso é posible todavía. Pensei en tódolos veráns que non van a repetirse, en tódalas merendas de pan con chocolate na casa da Tina ( a tía que nos coidaba a min e a miña irmá) , nos xogos despois da escola na panadería da nosa amiga Mónica, nos deberes que non facía e as mentiras que me inventaba para xustificarme, nos xeonllos sangrando ao caer da bicicleta, en Heidi, no fácil que era todo cando só se choraba por unha dor física e non por unha dor da alma...E pensei no autor do artigo, sempre que o leo penso nel, en cómo me gustaría coñecelo, saber qué persoa se esconde detrás desas verbas , deses retratos perfectos que constrúe coas pinceladas firmes da súa pluma. ¿Vivirá só? ¿estará namorado? ¿terá depresións como as miñas, sin motivo, sin explicación aparente máis que o puro capricho do destino? ¿ Chegarei algún día a coñecelo?

Hoxe non é un bó dia para casi nada.

Os dous puntos de Bibiana

Non hai mellor maneira de comezar a dirixir o Ministerio da Igualdade que predicando co exemplo, claro que non sei si á nova Ministra de Igualdade lle parecería tan fantástica a noticia. Quizias o que sucedeu é que Bibiana, ao ser nomeada ministra, pensou que xa pasaba a formar parte dunha élite distinta e non tiña que cumprir cos deberes cívicos e respetar as normas de tráfico como calquera outro mortal. Ou quizais foi simplemente que quedou durmida no seu primeiro día de escola, porque cos nervios estivo desperta ata moi tarde, e claro, pegáronselle as sabas ,e despois , como chegaba tarde á súa propia investidura, non lle quedou outra que deixar o coche onde puido. O caso é que fose polo que fose, Bibiana deixou o coche mal aparcado e caeulle (igual que a calquera outro na mesma situación) unha multa, ademais da retirada de dous puntos. do carné. Menudo estreno, e no fondo non deixa de ser anecdótico ,que multen á ministra de igualdade como unha sorte de simbolismo da igualdade efectiva que rixe no cumprimento da legalidade.

"CAPITÁN, MANDE FIRMES"

Hai imaxes, que por novedosas e pola carga significativa e histórica que teñen, quedarán grabadas para sempre na nosa memoria. Hoxe a imaxe foi sin dúbida a de Carme Chacón, como ministra de Defensa, pasando revista ás tropas lucindo o seu embarazo. Dende logo a imaxe dará a volta ao mundo e escandalizará a moitos , pero é xa un signo do progreso e o progresismo do noso país. A nosa sociedade ,cun goberno progresista , atrevese a abrir as fronteiras invisibles que todavía existen nas nosas conciencias. Nove mulleres no goberno á fronte de ministerios relevantes, un ministerio da igualdade e unha muller preñada con rostro serio dicindo aquelo de “capitán mande firmes, viva España, viva el rey”, configuran o escenario dun país que xa nunca será o que foi, que xa nunca mirará atrás nin retrocerá nos dereitos que conquistou. Recoñezo que ver á nova ministra de defensa hoxe casi me conmoveu. Non así tanto o acto simbólico de entrega das carteiras ministeriais, que non deixou de ser un simple xesto rutinario para facer esa foto que todos esperamos sin demasiada ilusión. E no medio da nosa festa ministerial, da benvida aos novos ministros e aos novos ministerios chégame a noticia de que Berlusconi se convertiu novamente en primeiro ministro de Italia. Outra imaxe do día, dende logo. A cara e a cruz da mesma moeda, o pobo que elixe aos seus gobernantes, e a través da súa elección configura o clima no que se vai desenrolar a súa realidade. Por unha vez somos nós os que saímos gañando na elección, os que con valor imos facendo do noso país un país moderno que se convirte en precursor da igualdade efectiva entre homes e mulleres, da defensa dos dereitos das minorías e da defensa, en xeral, dos dereitos humans.

Lin hoxe unha noticia en internet que me chamou un pouco a atención, que o cerebro humano non está diseñado para alcanzar a felicidade, si non que está diseñado para loitar pola supervivencia. Según o estudio só hai dúas vias para lograr a feliciadade, unha é buscar un xusto equilibrio entre o prazer e a dor, e a segunda aislarse do mundo evitando que a información sensorial alcance o sistema emocional do cerebro. Quizais así entenderiamos o dito aquel de que só os tolos son felices. A felidade efectivamente é cousa de sabios, de monxes ou de tolos. Os demais mortais , en contacto diario co mundo no que vivimos, en interacción cos demais e sendo plenamente conscientes do que sucede no noso entorno non podemos científicamente alcanzar a felicidade.

Pero os tolos sí, por eso se di que viven no seu mundo. E é que só un aislado completamente no seu propio mundo, xa sexa porque non lle rexe a cabeza, ou porque decidiu enclaustrarse nun monasterio a facer rosquillas e rezar, pode conservar nos tempos que corren un mínimo de optimismo.

En canto aos sabios, pois un pouco o mesmo, enfrascados en volúmenes inmensos de filosofía e ciencia, viven noutra realidade que nada ten que ver coa cotidianidade dos seres humáns. Claro que hoxe xa non existen sabios, si non pseudointelectuais de pouca monta, que se cren moi intelectuais; e tampouco monxes que se dediquen só as cousas da fe, porque a todos lles da pola política. Así , neste panorama, só aos tolos lles queda reservado o reino da felicidade.

JAC, KI, DAM y otros freakes del montón. (Historietas frívolas para pasar el rato)

El viernes por la noche el bar de Flop estaba casi vacío. Lamentablemente mis planes se fueron al garete porque Ki no estaba allí. No se dejó ver en toda la noche, ni él ni los demás. El único que estaba era Freak. Pero no es de extrañar, porque lo cierto es que algo grave tendría que pasar para que la noche se viese privada de la presencia estelar de Freak. Con él los noctámbulos, y sobre las noctámbulas, siempre podemos contar, y menos mal, porque como os decía el bar de Flop estaba casi vacío.
Acudí a primera hora, a eso de las dos, acompañada de mi amiga Nipone. Freak se acercó a nosotras y saludó como es ya de costumbre “hola chicas, cómo estais? “ y con la misma desapareció .Eso es lo que le caracteriza, lo etéreo que es. Aparece, dice una frase corta, contundente, y se da la vuelta girando sobre si mismo .Se mueve por el local como una mariposa de flor en flor, sin perder el estilo y la elegancia original de sus movimientos.
_ Yo haría algo con vosotras, algo de amor, algo de sexo- me dijo al oído. Y lo decía completamente en serio. Eran sus planes, y ya no iba a cesar en su empeño
Después de su propuesta, me quedaba a mi la dura tarea por delante de convencer a Nipone, más tímida para estas cosas del corazón que yo y mucho menos decidida. Me habría gustado que Nipone dijese que si a la primera, pero fue necesario que Freak se acercase a nosotras en sucesivas ocasiones, y nos propusiese todo tipo de planes a su más puro estilo personalísimo. Así nos propuso ir a supervisar el suelo de su piso, que lo acababan de cambiar los obreros, e incluso nos propuso ir a jugar al parchís. Quizás , si se tratase de cualquier otro ,su descaro y su forma de proponernos una noche loca de sexo en trío lo tomaríamos como una especie de insulto, como una falta absoluta de tacto. Pero Freak es único para conseguir que las ideas más descabelladas parezcan sugerencias no sólo posibles , sino también naturales y apetecibles. El te propone el sexo como si te estuviese invitando a tomar una cerveza, no promete nada, ni exige, ni presiona. Sólo se acerca y hace su proposición al aire, como si estuviese pronunciando un deseo en voz alta. Mira directamente a los ojos, sonríe , no para de sonreír, y te sujeta la mirada durante segundos, esperando una respuesta. Si le dices que no, o simplemente dudas, finge que se enfada , y se va. Así puede estar toda la noche. Porque lo que tiene Freak es paciencia, cuando se le mete algo en la cabeza insiste e insiste, hasta que finalmente acabas cediendo a sus reclamos. Fue lo que sucedió el viernes. Nipone se lo pensó un poco más que yo, pero cuando Freak estaba a punto de tirar la toalla, ella sonrío tímidamente, y dijo que si en un susurro, como si quisiese que nadie, ni siquiera nosotros escuchásemos su respuesta. Por supuesto la reacción de Freak no se dejó esperar, y con esa misma naturalidad con la que hace él todas las cosas, dijo simplemente “vamos chicas”. Y así, abandonamos los tres el bar de Flop , para dirigirnos al piso de Freak, en el centro de la ciudad, a supervisar el suelo nuevo que acababan de colocar los obreros. En ese momento empezaba la noche.

Besos.
Nikita.

(Continuará…)

domingos

Os domingos rematan na soedade das noticias pola tele, hoxe a actualidade resultame máis interesente que outras veces. Apuramos a tarde , arrastrando os pes polas rúas de pedra da cidade, arrastrando as anecdotas da noite vivida, difrutada. E despois enfráscome no dilema dos italianos, votar a Berlusconi ou votar a Veltroni. O dilema da dereita ou da esquerda dun país que perdeu a fe na politica , a confianza nos políticos para sacalos da súa crise. Dous días para emitir o voto, para determinar o futuro do país, nunhas eleccións nas que todo apunta a que o verdadeiro triunfo será o da abstención. Non quero poñerme triste e pensar finalmente no resultado posible. Cun 50 % de participación, a situación é favorable para Berlusconi, ese fantoche de chiste fácil, sin gracia, que se presenta aos comicios sin programa, sin discurso, pero o que é moito peor, sin respeto. Italia pode cambiar o rumbo das cousas, pero ás veces as miserias da xente fan que as decisións se tomen no medio dunha nebulosa, que non deixa pensar con claridade. E logo en España temos novos ministros e novos ministerios. Hai caras novas ao frente de Ministerios recén nacidos, con nomes para ilusionarnos pero non sei de momento cal será a eficacia dos mesmos. No medio de tantos nomes recibo con especial ilusión a Bibiana, xove, rezumando frescura por tódolos poros da súa pel, ilusión e enerxía. Unha muller moi nova á fronte dun Ministerio que se estrena, o da Igualdade. Non sei de onde ven, pero sei que Chaves a acunou no berce cando ainda era un bebé. Ela ía xa para política cando ainda non sabía gatear. E así sucede cos que nacen co carné dun partido debaixo do brazo, que chegan a ministros. Pero o romanticismo da imaxe de Bibiana, tan rubia, tan xovial ,tan serena ao mesmo tempo,fíxome crer un pouco en que tamén en política as marabillas son posibles.
A primavera deslízase entre días grises de choiva miuda e frío, e os socialistas mostran un soriso nos seus rostros definido que delata a súa felicidade. Chegou ZP ao goberno en segunda volta, sin necesidade de ninguén, coa cabeza moi alta, mentres no PP están todos a tirarse os trastos á cabeza. Di Esperanza que o que importa é un debate sobre as ideas, non sobre as persoas, pero ninguén o cre. Si non fai nada é porque non pode, pero as cartas xa están sobre a mesa.
En fin, os domingos son rutina, e ás veces pesan demasiado. Menos mal que sempre nos queda a política para mudar un pouco o escenario.

Felicidades, Sergio

Hay casi 7 millones de habitantes en el planeta y entre tanta gente las personas van acercándose unas a las otras, entrando unas en la vida de las otras. A mi me gusta dejar las puertas abiertas, para que todo lo que tenga que suceder suceda, pero no creo en la gente que se aproxima haciendo ruido, como elefantes entrando en una cacharrería. Tu entraste despacio, en silencio, tímido, e incluso un poco insustancial, de una manera que parecía iba a ser poco relevante. Pero a la vez entraste con firmeza, haciéndote un hueco en mis desastres, sin que a penas me diese cuenta. Y así , poco a poco, sin que todavía te pueda hablar de amistad, pero si de cariño y de respeto, empiezo a contar contigo, empiezas a contar conmigo…No creo en las exaltaciones de amor, o de amistad, que se hacen a las tantas de la madruga, cuando el alcohol habla por nosotros, y aunque esas palabras que se dicen entonces son necesarias y construyen un clima que es cultivo de entendimientos y afectos, lo importante es , serenos ya, y a plena luz del día, decir lo que sentimos, lo que pensamos , el lugar que ocupan los otros en nuestro micromundo. Eso es. La lentitud de tu marcha es lo que más me conmueve, y lo que me hace tener confianza en que existirá una gran amistad al final del camino, esa que vamos haciendo a cada paso, sin demasiada consciencia , siendo libres, porque queremos, porque a veces se instaura entre las personas una comodidad distinta que hace que todo sea más fácil. Creo que a estas alturas ya va siendo hora de que me des tu número de teléfono, digo yo. Pues lo dicho, sin que sirva de precedente, mi felicitación más sincera, por tus 29 añazos. Gracias por tu sensatez, por tu simpatía, por tu cariño, por todos los buenos momentos que nos estás dando, y sobre todo, gracias por dejar tu también las puertas abiertas para que entremos todas, como torbellinos, a darle la vuelta a tus desastres. Felicidades, Sergio.

Debería tener fe
en mis instintos
que nunca me
fallaron a lo largo
de los tiempos.
Las personas
tienen sus limites,
sus contradicciones,
sus vanidades
a flor de piel
entorpeciendo
sus destinos.
Pero no debo
dejarme intimidar
por los falsos
héroes novelescos
que apuran
el momento justo
antes de las armas.
Esta vez no,
aún no estoy
vencida definitivamente.
Es mejor descifrar
los laberintos
de aquellos dioses
de la infancia
y dormir entre cartones
antes de nuestra
inevitable despedida.
No estaba en
nuestros planes
rendirnos al tiempo
de las edificaciones
de acero y cemento,
al barro derretido
de los veranos
excesivamente secos.
a las inclemencias
en general,
de nuestras raíces.
Pero crucé el abismo
sin volver la cabeza
a tus ojos,
a destiempo
Vi luz en la ventana
de mi enemigo.
Por una vez
no tuve miedo,
no cerré los ojos,
no inventé
una oración
a la desesperada.
Ahora camino
sola en la noche
infinita de
las constelaciones.
Sin rumbo.
Carta blanca
para el futuro,
y ceguera involuntaria
para sobrevivir.

“¿Dónde estamos pues?
¡Los hombres religiosos combaten la libertad y los amigos de la libertad atacan las religiones, los espíritus nobles y generosos loan la esclavitud y las almas ruines y serviles preconizan la independencia, los ciudadanos honestos y preclaros son enemigos de todos los progresos a la par que los hombres sin patriotismo ni moral se proclaman apóstoles de la civilización y de las luces¡

¿Acaso se han parecido todos los siglos al nuestro? ¿Ha tenido siempre el hombre ante sus ojos, como en nuestros días, un mundo en el que nada se concatena, donde la virtud carece de genio y el genio de honor, donde el amor al orden se confunde con la veneración de los tiranos y el culto sagrado de la libertad con el desprecio de las leyes, en el que la conciencia no arroja más que una claridad dudosa sobre las acciones humanas, donde nada parece ya defendido, ni permitido , ni honesto, ni vergonzoso, ni verdadero, ni falso?”

(escrito por Alexis de Tocqueville en 1832./ fragmento de La democracia en América)

Nada novo baixo o sol, ¿ou si? quen sabe. O que si parece é un sábado máis , coma calquera sábado, no que a resaca de onte pola noite féndeme a cabeza. Non estivo mal, comezando polo conciertazo de Gustavo, que ainda que éramos poucos, estivemos integrados e disfrutando ao máximo. E él , pois non decepcionou. Comezou un pouco baixo (normal, tamén me deu a min certo baixón cando vin que alí estabamos catro gatos) pero despois, cos aplausos e a entrega do seu público, medrouse e deixou sair ao artistazo que leva dentro.

Despois do concerto, o de sempre, a noite. O Fly, as cervexas, as conversas filosóficas sobre o sexo e o amor, as risas, as posibilidades, as sorpresas...Casi todo o que sucedeu serviría para contar, pero agora non me apetece. Agora estou xa metida de cheo neste sábado morriñento, de cor gris, sin choiva, sin nada. Penso nos homes que nunca me quixeron, e bótoos de menos, a cada un deles. Aos que me quixeron non os boto de menos, porque fun eu a que deixei de querelos antes. Cando o amor morre olvidase. Non se pode rememorar un amor que xa non existe. Lembras que o quixeches, pero non lembras a sensación. As sensacións non se reviven nunca máis que a través dun novo amor. Nunca será o mesmo. Pero os homes que non me quixeron, eses existen todavía no meu horizonte.

Teño ganas de berrar ata que alguén me escoite, ata que me faga oír alí onde pensei sempre que non era posible. Non son unha amargada nunha tarde de sábado, simplemente mudei os meus plans, e agora non sei encher o tempo. Gustaríame enchelo de bicos e non de recordos. Gustaríame enchelo ainda que fose de choiva, ou de primavera. De paixón. Pero aquí estou, coma unha papanatas, diante da pantalla do ordenador, para que niguén me lea, nin me escriba, nin me diga que me quere, ni me faga o amor...Ay, qué cursi ,non? facer o amor. Nunca uso a expresión, paréceme doutra época, ou saída dunha telenovela. Eu digo follar. Ou botar un polvo. Lin nun blog "tierna conexión irracional" para referirse ao sexo. Non estaría mal que mo propuxesen así : ¿te apetece tener una tierna conexión irracional conmigo? , e eu diría que si, porque detrás desas verbas seguro está un tipo sensible, que che percorrerá o corpo cos seus beizos e che dirá que eres guapa mentres te come enteira. En fin, un sábado de merda, coma calquera outro. Perdeuse tanto o romanticismo...Acheganse a ti ás sete da mañá e dinche simplemente "nos vamos a casa?", así , con esa naturalidade e esa cercanía, como si fose o máis normal do mundo. Debería ser o máis normal, que dous seres solitarios se den un pouco de ternura e de querer, sin ter que hipotecarse de por vida. O malo é que despois das conexións irracionais, por tenras que sexan, non queda nada, quizais máis vacío si cabe, máis tristeza, máis soedade...

SALA KARMA. Gustavo Almeida presenta "A punto", ás 23:30 h

Esta noite, na Sala Karma de Pontevedra, estará Gustavo Almeida presentando o seu cd promocional “ A punto”. Presentará tres cancións que formarán parte do seu próximo disco, que verá a luz en outubro, xa que polo momento está en proceso de mezcla no Brasil. As cancións que escoitaremos esta noite , xa coñecidas polos seus fans pontevedreses que o seguimos cada semana polos locais da cidade, son A cabana, Si tu quieres e La excusa.

Por certo, veño de ler na Voz de Galicia unha entrevista que lle fixeron, e estou un pouco tensionada, a verdade. Afirma que ao voltar do Brasil tivo un baixón pola volta á realidade, e que actúar fora lle supón unha inxección de enerxía, xa que se trata de xente distinta que o escoita con atención, non coma en Galicia, que o público está menos receptivo ao que quere transmitir.
E certo que chegou algo baixo de enerxías cando voltou do Brasil, quizais tamén é certo que Pontevedra non lle fixo a acollida que merecía, pero en todo caso, penso que debería ser un pouco máis agradecido cos fans que o seguimos nas súas actuacións, que lle damos ánimo, que nos sabemos as súas letras, e que lle facemos de críticos co corazón na man.
Gustavo é o meu cantante. Eso é así, pero non me gusta que diga que aquí non o escoitamos ou que non somos receptivos. Somos o seu público, os fieis, os que lle rimos as gracias mil veces repetidas, os que perdoamos os seus desafines, os que tarareamos as súas cancións e nos emocionamos unha e outra vez con temas como un ma wa qui, ou Cógeme. Os que entramos na súa páxina web, os que vamos incluso aos concertos dos seus amigos músicos, os que non marchamos dun concerto sin darlle dous bicos e unha palmada de parabens nas costas...
Supoño que precisa un pouco de confianza , un pouco de cariño, e é que xa se sabe que os galegos, ainda que bós, somos un pouco fríos. Hoxe eu estarei ahí, na sala Karma , para transmitirlle toda a miña admiración. Estou segura de que tanto él coma nós, saberemos estar á altura, e “a punto”.

JAC, KI, DAM y otros freakes del montón. (Historietas frívolas para pasar el rato)

La noche pontevedresa está plagada de criaturas fantásticas, y eso lo saben muy bien los noctámbulos que como yo, cada fin de semana salen a la calle y se recorren wisqui a wisqui los garitos más in de la ciudad. Como buena noctámbula sé que las noches de los fines de semana –y alguna por el medio de la semana- hay que exprimirlas hasta el final, y que una noche es una mala noche si termina antes de las ocho de la madrugada. Pues bien, durante tantas horas de ocio ,de bar en bar, se ven muchas caras, se viven muchas historias y se pierde más de una vez la memoria y la cordura en múltiples esquinas. Lo importante de la noche es disfrutarla, consumirla, agotarla, sin morir en el empeño y sin perder del todo la cabeza. Puede uno regresar con los bolsillos vacíos, las piernas llenas de cardenales, el estómago revuelto, las ojeras hasta los tobillos y la mente llena de lagunas, pero lo que no se puede es volver a casa con la sensación de no haber vivido más que cualquier otro mortal.

La noche es para los que saben adentrarse en ella sin rendirle cuentas al amanecer.

Como os decía, la noche pontevedresa está plagada de criaturas fantásticas, que se mueven libremente como si se encontrasen en su medio natural, abandonadas por completo al hedonismo en su más alto nivel. Tengo la suerte de conocer a muchas de estas criaturas, noctámbulos convencidos, que aunque superficialmente podrían parecernos simples mortales que han decidido correrse una juerga para salir de sus rutinas, cuando se consigue intimar con ellos un poquito más, se da una cuenta de que son auténticos animales de la noche, que se recargan con la luna y que es a partir de las doce cuando brillan con luz propia, cuando se convierten en seres fascinantes, inteligentes hasta la saciedad, locuaces, vivos, intensos y sumamente interesantes. Ay¡¡¡¡ Fantásticas criaturas¡¡¡¡
Ahí va el mosaico de nombres que configura una parte de la geografía que os quiero mostrar. Un mundo al otro lado de las horas, de los trabajos, de las obligaciones, de la realidad, y de los convencionalismos de nuestro tiempo. Otro día os hablaré de la piltrafilla que soy, de la chica mona que os habla y que está dispuesta a contaros historias escabrosas, de esas que no se cree nadie. Pero lo primero es lo primero.

Fantásticas criaturas:

JAC es sin duda el mejor de todos ellos. Alto, guapo (muy guapo diría yo). Con aspecto desaliñado y sonrisa entre tierna y pícara. Es agradable, ameno, comedido, al mismo tiempo que simpático, con un barniz de sarcasmo que deja entrever cuando le viene en gana. No se cree guapo, y eso le da un aire de atractivo que ni se imagina. Si sumamos a su mirada su verborrea, probablemente obtengamos uno de los hombres más interesantes del planeta.
No pretende aparentar nada que no es, va con su maleta cargada de sueños a cuestas, con su idealismo y sus nostalgias, y habla de la vida con el corazón entre los dedos. Es de los buenos, de los que se enamoran, de los que pierden todas las batallas, de los que piden perdón más de una vez y de los que saben caerse y levantarse sin perder ni un ápice de optimismo.

A KI se le ve más perdido habitualmente. No consigue concentrarse demasiado, quizás porque bebe más que el resto, o porque el alcohol y todo lo demás le afectan sobremanera. Pero KI resiste como el que más, y no pierde la expresión de la mirada, tímida y cómica a partes iguales, y da vueltas y vueltas entre la muchedumbre que llena los locales, que baila y que bebe ajena a su presencia. KI mantiene el tipo, a veces incluso, una muchacha intenta comerle la oreja, y él se deja sin enterarse mucho, sin prestar atención. Porque KI tiene también sus ideas propias cuando se esconde el sol. Y sus sueños. Y coge entonces su teléfono móvil, y le canta a esa chiquilla una canción, a esa que le conquistó de manera especial, quizás porque a diferencia de las otras, no fue a comerle la oreja.

DAM es mi favorito. No porque sea el mejor –ya os dije quien era el mejor- si no porque se cree el mejor, y ese halo de superioridad con el que se corona le convierte en especial. Su desmesurada vanidad, lejos de convertirle en un fantoche, en un personajillo despreciable, le da cierto toque de irrealidad, de superhombre , que le hace original y le dota de una suerte de gracia y simpatía diferentes a las del resto de los individuos que habitan en la noche.
El timbre de su voz suave, sus ojos semiabiertos o semicerrados –según se mire- y ese look de porreta trasnochado que lo ha probado todo y nada le complace, lo hacen entrañable y deseable ,y de alguna manera le bajan de la nube , y le devuelven por unos segundos a la tierra.

FREAK es diferente a todos los demás. Es el rey, pero no lo sabe, aunque a veces si que se siente un poco king. El se ve guapo, se gusta, se quiere, y procura el placer para sí mismo por encima de cualquier otra cosa. No le importa nada, como dice la canción, es así y así seguirá, con un estilo inconfundible, provocador, atrevido y bohemio, y con una chulería en su justa medida. Zalamero y educado, al tiempo que pasota y desdenfadado. Inteligente, hábil, seductor y con un punto de locura que le convierte en un acierto sentimental en todos los sentidos.
Cuando llega una a conocerle bien, se da cuenta de que no busca con su manera de vestir ni de comportarse que le miren, simplemente se siente identificado con una manera de vestir peculiar, con un estilismo estrafalario y llamativo, como si fuese una segunda piel, parte de la esencia misma de su marcada personalidad.

Conocidos alguno de los personajes que pueblan la noche pontevedresa y que la llenan de encantos ocultos, os diré cuales son mis propósitos más cercanos. Pues tengo en mente yo liarme de una vez con Ki, sí, con Ki. En primer lugar porque os dije que el chavalín se deja, y en segundo lugar, porque yo creo que haríamos una buena pareja de vividores/comedores nocturnos. Yo filosofaría sobre la vida y otras sinrazones, él asentiría, y los dos nos emborracharíamos progresivamente, sin más remordimientos al día siguiente que las pocas cuentas que dejemos sin saldar en algún bar de última hora con algún amiguete generoso.
Con lo mona que yo soy, y con lo poco que se fija él en la belleza femenina, dudo mucho que vaya a decirme que no, claro que …a veces lo fácil ya se sabe, y acaba una compuesta y sin novio a la mínima que se descuida.
Vamos, que los planes pueden fallar, y quizás , después de tomarme un coctail Margarita en el blar de Flop, no me apetezca jugármela a una sóla carta, y decida ampliar un poco más mis horizontes.
En todo caso, vayan por delante mis espectativas. Si luego se tuercen los planes sobre la marcha, y decido calzarme los tacones de 19 cm, y ponerme el sujetador que me las hace grandes, pues quizás subo el listón, y me da por intentarlo con algún otro. De lo que vaya sucediendo, os iré informando poco a poco.

Saludos a todos.
Nikita.

(Continuará….)

Marta ten un marcapasos...

"Marta tiene un maracapasos,
que le anima el corazón,
no tiene que darle cuerda, es automático.
Puedes oir sus pataditas, esta vivo creo yo.
Marta tiene un pasajero en su corazón, en su corazón
Siento un golpe en el pecho,
yo solo quería besarte,
ha salido el marcapasos,entre visceras y sangre.
Mírale que ojitos tiene,
es idéntico a su padre,es idéntico a su padre.
Juega con todos los niños,
les arranca el corazón se los come con tomate, que simpático
No hay criatura mas hermosa, que el pequeño marcapasos
Marta esta ya como loca de manicomio,de manicomio.
Siento un golpe en el pecho... "

Pois si, quén non escoitou algunha vez esta canción mítica dos Hombres G, da famosa Marta e o seu marcapasos. O que eu sempre tentei imaxinar foi qué pensaría cada un de vos ao escoitar detenidamente a letra desta canción. Parece un pouco extraña, un pouco gore, un pouco surrealista, sin embargo a min pareceme a historia máis normaliña deste mundo , a de Marta e o seu marcapasos. Quizais sexa porque eu, coma Marta, tamén teño un marcapasos que me anima o corazón co que levo convivindo moitos, moitos anos, ao que non teño que darlle corda porque é automático. Así que eu e o meu marcapasos medramos escoitando aos Hombres G, e Marta era unha rapaciña coma min, e a min, igual que lle pasa a Marta, tamén se me sae o marcapasos ás veces do peito , poñéndoo todo perdido. Äs veces é peor, cando me enfado, porque entón saeme pola boca, claro que non salpica tanto. Tamén o meu marcapasos é unha criatura fermosa, con vida propia que comparte conmigo tantas andanzas...
Lembro esta canción con moito agarimo, é desas que se che quedan grabadas, e que forman parte da nosa infancia. Nos hospitais os médicos e enfermeiras cantabanme sempre a canción de Marta, e xa éramos íntimas as dúas, cómplices, irmáns de marcapasos, Marta máis eu.
Xa levamos uns cantos anos vividos, e a canción segue fresca na memoria de toda unha xeneración, a nosa, a de Marta e a miña. Os nosos marcapasos continúan facendo de apoio indispensable para os nosos corazóns , e seguen dando patadiñas, e poñéndose revoltosos e alterados cando ese home que tanto nos gusta aproxima os seus beizos aos nosos. Non sei, quizais sexa eu a única que alcance a comprender esta canción, pero dende logo para min foi básica na miña adolescencia, cando coñecín o meu marcapasos e tivemos que adaptarnos o un ao outro, a nosa convivencia. E agora, gústame saber que existe Marta, e que non son eu soa a que vai por ahí, asustando amantes co su marcapasos enloquecido, saindo do peito , entre vísceras e sangue.

Chorradiñas de coseita propia

Dende fai tempo divido ás persoas, atendendo ao seu físico, en catro grupos ou categorías, bueno, realmente son tres grupos, un deles dividido en dous subgrupos. E non é que eu sexa unha persoa superficial ,que xulga ás persoas pola súa beleza física, pero , qué diaños, tampouco vou ser hipócrita, e si que me fixo un pouco en si os homes -e as mulleres- son guapos ou non.

Dito sea de entrada que a miña división por categorías serve o mesmo para homes e mulleres, ainda que eu a uso sobre todo para os homes. Pois ben, físicamente os homes -e as mulleres- distribúen en tres grupos, a saber, os guapos, os feos e os do montón. E dentro do grupo do montón, podemos diferenciar dous subgrupos, o montón dos feos e o montón dos guapos.

Atendendo a esta clasificación da miña cosecha, a maioría dos homes desta cidade estarían no grupo do montón, e dentro dos "do montón", no montón dos feos. En serio, non hai homes guapos nesta cidade. Claro que todo isto o digo eu agora non por facervos partícipe desta maneira miña de etiquetar aos homes a primeira vista, si non para facervos partícipes dunha emoción que me embarga dende fai uns días. E é que fai poucos días vinme obrigada a engadir as miñas catro categorías , unha quinta: os superguapos. Si, señor, nesta cidade pontevedresa, na que eu estaba xa resignada a non poder recrear a vista a base de beleza masculina, descubrín un home verdadeiramente guapo, tanto, que non podo incluilo no grupo dos guapos, porque se lle queda curto.

Pero ser superguapo ten os seus inconvenientes, non vos pensedes. Porque superguapos hai moi poucos, (eu de momento só coñezo un) e iso fai que o home incluído na categoría de superguapo, sexa coñecedor do seu grado de individualismo ou rareza no mundo no que habita. É máis guapo ca ningún outro da súa especie, non ten competencia, e sabe que debe esa beleza tan só a natureza. Ser un deus nun mundo de mortais fai que o homiño "superguapo" non vaia cos pés na terra, ou que ás veces a súa maneira de relacionarse cos mortais non sexa tan acertada como el nun primeiro momento pensaría. Os superguapos gustanse, e gustan aos demais, pero a beleza é tan só un rasgo máis , non un todo que sirva para comerse o mundo. De todas formas, eu estou supercontentísima de encontrar no panorama pontevedrés un físico tan imponente. Porque alegrar a vista tamén contribúe á nosa felicidade.

cousas dos nosos días...

A min esta merda de tempo despois dos días de sol veraniego, qué queredes que vos diga, pois ata me tranquiliza e me relaxa un pouco. Porque a min esa calor a destempo ponme un pouquiño "tontita". E agora que voltou o inverno, os días grises, e teño unha gripe de carajo, todo voltou á normalidade na miña cabeciña. Claro que tamén pode ser que este feixe de virus que pululan polo meu corpo me teña algo aturdida e non me deixe pensar con claridade. ¿De qué quería falarvos? ay, xa sei, da investidura de ZP. Pois iso, que ao final parece que vai se-la cousa en segunda volta e con maioría simple, o cal según algúns non o lexitima claramente como presidente do goberno. Pero, digo eu, si na lei queda contemplada a posibilidade da elección nunha segunda volta por maioría simple pois non existe ningún tipo de falta de lexitimidade, así de sinxelo. E ¿por qué non busca apoios ZP para a súa investidura, e se arrisca a ser elexido en segunda volta coa abstención dos grupos nacionalistas? pois ao meu humilde entender porque sabe moi ben que un pacto previo cos nacionalistas serviría para que o PP engordase o argumento de que os que mandan son os nacionalistas, e que ZP vendeu o poder aos grupos minoritarios para simplemente saír investido presidente. Zp non se propón gobernar sin consenso durante a próxima lexislatura, pero non quere dende o principio condicionar a súa opción de goberno, e moito menos poñerlle ao PP en bandexa a pricipal critica que a oposición vai levar a cabo do goberno, a da cesión do poder a favor dos nacionalismos radicais. E dito esto, sin moito acerto , seguramente , xa que son miles de virus os que están a pensar por min, pois vou dedicarme a outra cousa un pouco máis gratificante, non sei, a contemplación da choiva tralo cristal.