Adeus Maio

Hoxe o ceo é de cor laranxa, por fin. Hoxe saiu o sol pola tarde, a primeira tarde de sol da primavera. Hoxe a tarde ulía a herba recén cortada, casi un privilexio neste mes de maio que levamos, que xa remata, que se me dilúe entre as mans. Deixou tan só auga, dentro e fóra dos meus ollos. Non paga a pena conservar recordos, nada apetecible, nada que mereza ser gardado nos laberintos da memoria para usalo máis adiante, cando esteamos perdidos para sempre. Nin siquiera deixa maio unha porta aberta a novos horizontes.

Pero nesta noite que ule a final de algo -principio da primavera tardía- só se me ven á mente ese homiño casi esquecido, pouco máis. Apareceu de novo, como saído da nada, pero ao mesmo tempo rodeado de irrealidade. Non sei si o voltarei a ver, nin siquiera sei si quero volver a velo. O amor é unha merda, pero cando ninguén che consigue tocar o corazón, non sei, da pereza abrirse a calquera posibilidade. Eu perdo sempre. Non teño ganas de loitar por comezos que sempre teñen un final. Hoxe estaría ben sentir de novo a súa pel, as súas mans, os seus beizos...Ten unha boca pequena -moi pequena- que lle suaviza as faccións enormemente. As súas mans son tamén pequenas. Pero o tamaño das cousas non é tan relevante, ¿ou si? Gústame sobre todo del que me deixa ser eu mesma, que me fai sentir libre para ser eu. Eso é importante.

Hai persoas que non nos fan sentir cómodos, que parece que nos xulgan, que nos intimidan, e pola contra, hai persoas coas que non temos que finxir, coas que non temos que procurar ser algo distinto do que somos, persoas coas que non son incómodos os silencios, sinón máis ben un remanso de paz e tranquilidade. As veces non nos damos conta do beneficiosas que son para nós certas persoas que simplemente coa súa presenza no noso espacio nos fan sentir especiais.

No medio deste mes tolo chegou él. Alto, desgarbado, con mirada de canciño triste e orellas de soplillo , como di él. Non sei moi ben que papel ben xogar ao meu panorama particular, nin si terá cabida na miña historia inconclusa nesta cidade que me adoptou. Pero o que importa é esa sensación efímera de tranquilidade, como si o coñecese dende fai moito tempo, sin importar que sexamos totalmente diferentes en todo, na forma de ver o mundo e de relacionarnos cos demais.

En fin, Maio dinos adeus cun tempo que anda coma a xente, revolto. Quero que remate dunha vez, para non ter que volver a pensar no que significou na miña vida, no triste que foi velo pasar. Adeus Maio, adeus. Benvido todo o que teña que vir, sobre todo os bicos.

Acosada

Estou a recibir sms no meu móbil que me teñen un pouco inquieta ultimamente e que son de todo contraproducentes co clima de paz interior que preciso para afrontar os exames. Os sms veñen todos do mesmo número de móbil pero teño o presentimento de que o contido dos mesmos se debe a máis dunha cabeza pensante, ou iso, ou o tipiño que os envía padece un grave transtorno de personalidade. Uns son ofensivos, de corte sexual e carentes de orixinalidade; outros pola contra son amables, e ata rozan o romanticismo. Nalgúns bótanme piropos e mesmo me trasladan a un mundo de contos infantís, con raíñas, princesas e finais felices,e noutros devolvenme á cruda realidade convidándome a unha cea ou pedíndome unha foto.

Non é coña, estou farta da invasión que está a sufrir o meu mobil e de paso a miña intimidade. A solución é ben fácil, apagar o teléfono,pero recoñezo que é dificil non sucumbir á intriga de quen ou quenes están detrás dese bombardeo incesante de mensaxes. E logo ponse unha no peor, e imaxina que máis alá do que parece un acoso inocente e casi pueril a través da telefonía móbil, ocúltase unha ameaza e real, un perigo inminente que enraizado nunha obsesión remata nunha auténtica desgracia, con tintes violentos e de todo imprevisibles. ¿Acaso non vimos mil veces argumentos deste tipo que sustentan a base de películas desas que poñen as televisións nas sobremesas das fins de semana? Ao final a acosada, que se deixa levar polo xogo dunha maneira inconsciente e totalmente inocente, morre víctima do seu acosador, despois de ser violada e golpeada, ou ben, consigue salvarse, matando ao acosador que previamente a secuestrou e violou. Divagacións. En todo caso, non está de máis dicirvos que nestas andamos, por si me botades en falta e non dou sinais de vida nun largo periodo de tempo.

Mojitos.

Non teño tempo que perder, os exames de xuño - como a unha universitaria máis, aínda que a destempo- téñenme ocupada casi as 24 horas do día, pero ás veces lé unha noticias que a fan saltar da mesa da biblioteca e sentarse diante dun ordenador. Esta vez non foi Rajoy nin a crise do PP, nin a crise económica, foron esta vez 400 mojitos que a Consellería de Cultura pagou polo módico prezo de 600 euros. A difusión internacional da cultura galega é algo moi importante, sen dúbida, e dende logo a inauguración dunha exposición ," Arte desde Galicia" ,ben merecía o gasto de 1625 euros nun piscolabis para os asistentes no que o prato forte era o mojito. Pero non vaiades a pensar que a Consellería de Cultura tirou a casa pola fiestra, derrochou a mans cheas, ou fixo un gasto abusivo das arcas públicas, non. O prezo por mojito non puido ser máis económico , tan só 1,50 cada un, vamos, unha ganga.

E eu xa me quedo máis tranquila sabendo que o nacionalismo galego era esto, promocionar allén dos mares as nosas raíces en todo tipo de actos culturais, e interelacionarnos coas culturas dos outros, a través das súas viandas e bebidas típicas. O nacionalismo galego é unha mezcla de festa rexional, cultura autóctona e difusión do noso polos medios que sexan, pero claro, non vamos facelo á secas. 400 mojitos son un bó comezo para unha exposición na que pretendemos darnos a coñecer a outra cultura, xa que despois dos mojitos a ver quen é o listo que fai crítica do que alí se expoña, non?

A factura de marras, que podemos vela hoxe en tódolos xornais ten algo de insólito, en todo caso, a súa mesma existencia. Todos imaxinamos a conselleiros defendendo no Parlamento os gastos xenéricos xenerados por programas de cooperación internacional no marco de convenios de colaboración...etc, etc, e moitas outras estrataxemas rimbombantes,pero cando chega a realidade en forma de factura na que se detallan 400 mojitos, a 1,50 cada mojito, o que fai un total de 600 euros, a defensa do temiña, ainda que o podamos adornar con " acto convocado para a apertura da exposición Arte en Galicia celebrado na 17 edición da Feira do Libro da Habana, co que se pretendía contribuír a difusión internacional da cultura galega..." pois non deixa de ser diñeiro público, cartos de todos para entendernos, despilfarrados en mojitos, co que eso axuda a esto da difusión.

En fin, cousas da nosa Xunta a parte, eu sempre teño no meu punto de mira ao PP, que hoxe parece que está en periodo de tregua, e así, no xuízo contra Losantos pola querella interposta por Gallardón, van Aguirre, Zaplana e Acebes, e deixan só a Losantos no banquillo dos acusados. Vamos que foron os susodichos chamados como testigos pola avogada defensora e os tres, en contra do que cabía esperar, e máis dados os acontecementos-puñaladas dos últimos meses, van e fanse os tolos, os olvidadizos e deixan a Losantos en pelotas, sóiño coa súa acusación.E é que é certa a frase aquela de "sorpresas te da la vida, la vida te da sorpresas..."

http://www.lavozdegalicia.es/galicia/2008/05/29/0003_6859525.htm

Elorriaga, tamén.

Hoxe foi un luns máis, de maio, con choiva por toda Galicia, e un luns negro -outro máis- para Rajoy. A puñalada veulle esta vez en forma de columna de xornal da man de Elorriaga, o cal poñía en dúbida o seu liderazgo. Era home de confianza, mantiñase na sombra, e incluso para dar a puñalada o fixo polas costas.

Supoño que hai que darlle a razón a Pepiño Blanco que tan ben analizou a situación na que se atopa o PP. E é que Mariano está a probar a súa propia medicina, aqueles que entón convocaban manifestacións contra o goberno manipulan ás mesmas masas para que coa misma agresividade se levanten en Géneva contra Rajoy, e os insultos propiciados apenas fai uns meses a Zapatero volvense agora contra Mariano. E no PP interno, fóra da rúa na que a voz última pertence a Pedro J. e a cadea de radio dos curas, a loita de poder é entre os que queren que se vaia Rajoy, para continuar facendo a súa política, e os que queren que se quede Rajoy para cambiar de política.

A min conmoveume especialmente Jorge Moragas, asesor de Mariano, cando o domingo contestaba nunha entrevista concedida ao País que querían cambiar de forma de entender o xogo democrático, e dicía, cito textualmente: " La posibilidad de hablar con quien sea, sin miedo, sabiendo que del diálogo no siempre tiene que surgir compromiso. Dialogar no es sacrificar valores."

En fin, flaco favor lle están facendo uns e outros ao PP, especialmente o Mundo e a Cope coa súa intromisión no debate político interno, que non se poderá celebrar de ningunha maneira si as masas están enardecidas, labor que están a levar a cabo moi ben estes dous medios de comunicación.

Na miña modesta opinión creo que Rajoy (que agora xa me cae máis simpático) está a facer agora o que tivo que facer cando perdeu as eleccións no 2004. O novo discurso que quere implantar Rajoy no partido, o xiro centrista e moderado que quere darlle, debeuno de facer fai catro anos, e quizais entón os resultados do 9 de marzo serían outros. Pero chega tarde Mariano, tarde para gañar as eleccións, que xa se perderon, e tarde tamén para mover os fíos él mesmo dentro do partido e deixar de ser unha marioneta nas mans dos que agora -radios e diarios incluídos- lle viran as costas, e non só eso, sinón que públicamente piden a súa cabeza cortada.

Gracias

Todos os que onte me felicitástedes de múltiples maneiras, por sms, por correo electrónico,por telefono, en persoa, quero que saibades que me fixestedes moi feliz. Non son moi amiga de celebrar os aniversarios, pero é inevitable non ter en conta tal data, e chegada unha a certa idade sentir un pequeniño ramalazo de depresión. Pero onte non sucedeu tal, quizais en parte porque me sentín moi querida por toda a miña xente. Así que, vaia por diante o meu máis sinceiro agradecemento, en especial ás miñas raíñas.



Por certo, este gato, o meu mellor agasallo.

Pontevedra viva

Onte estivo en Pontevedra Javier Krae. Para os non puideron disfrutar del , decirvos que luce un aspecto inmellorable, e que ainda lle queda moita lata que dar. Ë fantástico ver cómo desgrana a realidade coas súas cancións e a súa verborrea, sempre con humor e ironía. Non deixa títere con cabeza, a globalización, os gobernos, a sociedade de consumo, a hipocreía da nosa civilización... Parte dun enfoque cómico e ferinte sobre si mesmo, para proxectalo despois sobre tódalas cousas con maxistral destreza, casi de diseccionador de momentos, épocas e dolencias. Bebe. E o mesmo xesto de beber e fumar sobre o escenario dótano dunha credibilidade afianzada na coherencia entre os feitos e as palabras. Ë un lúcido, que escribe para contar, e que canta para seguir contando e protestando ao mesmo tempo. Pero él é o primeiro que disfruta da súa visión satírica do mundo no que vivimos. Rise de todo, con todos, de él mesmo sobre todo. E con suma intelixencia e prestidixitación plama o noso tempo narrando cómo surxiron algunhas das súas cancións : “estaba yo tumbado en una hamaca, tomando el sol, con una caipirinha en una mano y un porrito en la otra, y me dije, pues voy hacer una canción protesta”.

superdotados

Son amiga dos cotilleos e onte un compañeiro de teatro contoume durante un ensaio un moi bó sobre un antigo ex –rollo que pasou pola miña vida con máis pena que gloria. Resulta que o citado ex deu polo visto nun test deses que miden a intelixencia 143 de cociente intelectual. Vamos que con tal intelecto non entendo moi ben que é o que fai este rapaz desperdiciando o seu talento nesta cidade, e non o fichou xa a Nasa. Pero é que intelectos supremos hai moitos. Lembro por exemplo unha anécdota que me contou outro ex –esta vez dos que pasou con máis gloria que pena- sobre mentes prodixiosas. Resulta que estaba este ex meu reunido cos seus colegas pasando a tarde, e estaban todos a falar do seu cociente intelectual. Un tiña 135, o outro 140, o utro descubriranlle fai pouco unha mente superdotada, e no medio dese baile de datos, o meu amigo gardaba silencio, entón un dos seus colegas increpoulle “ e ti, ¿ canto cociente tes? ¿ por qué non dis nada?” Ao que o meu ex lle respondeu “E que eu debo de ser moi tonto porque non consigo entender esta conversa, ademais a min ensinaronme que cando hai xenios falando, os seres mortais debemos calar e aprender” En fin, que o mundo está cheo de iluminados, talentosos e fenómenos paranormais de todo tipo, e o que me extraña e que rodeados como estamos de talentos ocultos non evolucionemos máis á presa.
Vénseme á cabeza o dito este de que “dime de que presumes e direiche de que careces”, que non deixa de ser un topicazo, pero que pode ter algo de certo. Presumir de ser superdotado intelectualmente ten sin dúbida máis risco que presumir de calquera outro tipo de superdotacion, porque a intelixencia é fácilmente perceptible por calquera de nós, sin necesidade de que sexamos nós uns intelectuais. Isto é como todo, a velocidade demostrase andando e a intelixencia é algo máis ca unha cifra que pintar na camiseta para presumir diante dos colegas. Superdotados pode ser calquera de entrada, pero o que vai contándoo por ahí, coa mesma lixeireza coa que conta a tipiña que se ligou o sábado, pon un broche de dúbida a tan grandilocuente revelación.

Estou de cumpleanos.
Día fatídico, como outro calquera no almanaque, insustancial si o permitimos. Eu quero deixarme arrastrar polas horas, coma si nada. Pero o tempo garda a súa trampa, é esencia pura, non falla. Irremediablemente os signos do seu paso sobre ti fanse notar. A mente nunca se fai vella, pero o corpo vai plegándose a ritmos distintos, como si corpo e mente chegasen a un punto no que teñen que serparse para sempre.



Acabo de recibir un sms, o primeiro do día, da noite. As doce en punto no reloxo. Os sms que saben a pasado, a amores perdidos, a cousas que se romperon sin facer ruído non deberían vir a poñer máis negrura nun día tan sinalado. Non é ético entrar na intimidade dalguén facendose o tolo, como que por casualidade me lembrei de que estabas de cumpleanos e aproveito para felcitarte e desexarche saúde. Saúde, deus. Non me fagas esto o día do meu cumpleanos, deixa os finais como están, non os fagas agónicos no meu móbil, na miña memoria.
Pero cando as cousas están rotas definitivamente, xa non importa. Brindarei, sí, pero non pensarei en ti, nin hoxe, nin nunca. Nunca, máis nunca. E soa ben o nunca mentres te penso. Non, deixarei de pensarte.
E entón, por qué non podo durmir. Quizais non ten nada que ver con este Maio extraño no que a choiva non cesa, filla de puta. (Mira, apetecíame. Apeteciame soar mal.) Non teño forzas para contestar un simple “gracias”. Teño a tele encendida, e a radio, e todo ao mesmo tempo provócame unha especie de ansiedade azulada, que non me afoga. Bebo, bebo para non caer na tristura da noite soa. Penso en China, nos mortos, nos nenos que naceron no medio da traxedia, da morte, do olor a morte.







A primeira vez que vin un morto de cerca metínme na caixa con él .Era a miña avoa, e eu tiña doce anos. A costume nas aldeas e ter aos mortos na casa, polo menos unha noite. Os familiares máis chegados e algúns veciños acompañan ao difunto toda a noite, e falan e toman café na cociña, e quizais algúns tamén recen algo. Pola tarde é mais difícil acompañar ao morto, pero a tradición é non deixalo só nin un só minuto. Así foi como eu , cando tiña doce anos, tiven que quedar un anaco gardando a miña avoa ; ela que non ía marchar a ningures, ela que estaba xa fría, coa súa túnica negra cubríndolle o corpo. Todos estaban traballando, e eran só uns minutos, non pasaba nada. Entón alí estabamos, miña avoa e máis eu, soas por última vez, frente a frente, tan só cun cristal de separación entre ela e eu, entre min e a frialdade real dun corpo morto. Levantei o cristal e tumbeime na caixa enriba dela. Coloquei as miñas mans como ela tiña as súas, cruzadas sobre o peito. Estaba fría e dura baixo de min. Non tiven medo, pero tiña que ser rápida porque en calquera momento podía entrar miña nai e montarse unha boa. Enseguida deixei todo como estaba, o cristal tapando á miña avoa, as arrugas que lle fixen na túnica perfectamente estiradas. E senteime, coma si nada.
Despois daquel episodio tardei moitos anos en contarlle a miña aventura a alguén, incluso o coloquei nun lugar a miña memoria no que non busco demasidas veces. Pero ahí está, o meu primeiro contacto coa morte, coa frialdade da morte, coa realidade da morte.



Esto viña a que en China morreu moita xente, e pensei no cheiro que debe percorrer o ar, como un lamento que non deixa nin un segundo de paz aos que sobreviviron. Sobrevivir a unha traxedia tan abobinable ten que porvocar unha mezcla de sentimentos encontrados. Escoite no telediario que un neno de doce anos que perdeu aos seus pais no terremoto acudiu a un hospital de campaña para prestar axuda. Supoño que ver tanta morte faite madurar cen anos de golpe. Non sei, pensar en desgracias dende a calor do fogar, protexida e casi feliz e unha sorte de egoísmo inherente ao noso tempo. Vemos a tele e choramos polos que morren tan lonxe, pero nunca percibimos o olor que deixa tanta desolación, e por iso, esquecemos pronto.
Pero eu estaba queixándome do meu cumpleanos, como un xesto tan do noso tempo, verdade? Un tópico no fondo. Sin embargo teño en mente revolcarme completamente no festexo de data tan sinalada, e comprar un feixe de velas, e clavalas todas nunha tarta que agarimosamente fará a miña nai o sábado pola noite. E soplalas todas, en dous, tres, e ata catro intentos si é preciso. E entón, formular en voz baixa un desexo, moi do noso tempo, tamén. Non pedirei a paz mundial, nin o fin do terrorismo, nin que en China deixe de temblar o chan baixo dos barrios máis pobres e peor contruidos. Non pensedes mal de min, non pido eso porque non me da moita credibilidade o feito de pedir desexos a unha tarta con velas prendidas. Así que para qué poñerse trascendente. Calquera desexo servirá, que me chames ti, por exemplo, que me des unha sorpresa coa túa voz ao outro lado do telefóno. E que sexa certo. Sobre todo iso, que pase o que pase, sexa certo.

Sei que estás ahí, cosida, convalecente, entre pucheiros e paseos polo campo, redescubrindo a tranquilidade. Sei que te asomas ao meu mundo-blog como quen se asoma a unha fiestra e que me escudriñas dende a distancia, que sigues os meus pasos, que sabes incluso mellor ca min cales son os meus humores. Eu, dende aquí, tamén te vexo. Levo observándote anos, asistindo orgullosa ao teu crecemento persoal, atenta sempre aos teus consellos casi maternais, e cómplice de mil vivencias sorprendentes. Faiseme extraño que sexas ti a que descansa na casa familiar despois dunha operación, e ainda así non perdes a túa esencia protectora, eres ti a que chama para preguntarme que tal me vai, si saín onte ou si estudiei os temas que me faltan.
E eu sei que estás ben, que apenas é un rasguño a cicatriz que che fixeron e que ademais non se vai ver nada co bikini, pero non me basta. Egoístamente necesito que acabes de curarte de todo, que voltes á Praza da Verdura a tomar o sol con vermú, recobrando as anécdotas da noite anterior e dándome as explicacións –qué facilidade tes para simplificar as cousas cando os demais non entendemos nada- que a min me faltan sobre o comportamento do xénero humano. Necesito que me lembres que o Nestea vai entre copas e que o amor non é unha tabla de salvación, que son os amigos os únicos que cumplen fieis esa tarefa. E ti asumes esa responsabilidade coa firmeza dunha obriga inevitable, porque eres así, noble ato o infinito.
As cousas pasan lentas últimamente. Cada unha andamos ao que andamos. E no fondo é coma si buscasemos unha excusa para pararnos este mes sin ti, para que non suceda nada nas nosas vidas durante a túa ausencia involuntaria, e así cando regreses, nos atopes no mesmo punto no que nos deixaches.




Sei que estás ahí, que hoxe levantaches algo máis de peso do permitido, que fixeches zapping como unha tola e que tiveches varias veces un libro nas mans. Imaxino estes xestos cotiás e sorío porque a túa voz ao outro lado do teléfono confírmame que estás para outra. Peor estamos os que quedamos sin ti. Non só te estás curando dos puntos, curaste tamén de nós, que coas nosas movidas témoste estresada de máis, seino. E ti, sempre ahí, paciente, comprensiva. En fin, agardaremos que pase Maio, que saia o sol definitivamente e poderemos entón festexar calquera cousa, que máis ten…O importante é buscar un pretexto para rematar tralo licor café na fase de animación na rúa, e logo na exaltación da amistade, ou ao revés, e así mil veces, porque o mundo non rematará en Maio.

Bendita crise

Levantarse pola mañá uns minutos antes cambia todo o panorama matutino. Non hai tráfico, tráfico peatonal, que é o que a min me preocupa, e cruzo entón Joaquín Costa como un raio, directa ao primeiro café. Ao levantarme penso en Gallardón. Casi sempre penso en Gallardón polas mañas, en parte porque durmo soa e non albergo no meu corazón ningunha sorte de namoramento e en parte polos ecos das últimas palabras escoitadas na Ser antes de durmir. Cando a cousa vai de bandos toca posicionarse, ou te posicionas ou te posicionan, que para o caso é case o mesmo. Non sei si Gallardon se posicionou á vontade, ou pola contra é o seu posicionamento no partido froito das circunstancias ou das ideas e os “principios”. Quizais sexa que cando hai un combate a dous , no que os que se enfrentan son os dous malos, cómpre arrimarse ao menos malo dos dous como única solución desexable. Sexa como sexa, Gallardón subiuse ao barco de Rajoy e para pilotar dende as primeiras posicións, e o que antes fora un retroceso e agora un paso adiante con impulso, que o coloca na Dirección do PP. E logo está o dito aquel de “os amigos dos meus amigos son os meus amigos” coa lectura posible de que os enimigos dos meus enimigos tamén son os meus amigos. Todo é bó para facer frente común a una Espe á que parece que apoia a liña máis dura do PP. E así, por cousas da política (o que dicimos sempre cando non entendemos o que está a suceder, ou o entendemos tan ben que non é preciso explicalo) Gallardón pasa de ver frustradas as súas aspiracións como diputado en marzo, a tan só uns meses despois –bendita crise- tomar o timón xunto con Rajoy dun barco que parece por momentos que está no medio dun naufraxio.

Fracaso

O tempo mórreme nas mans e non podo detelo. Son a mesma cousa, o tempo e a morte. O mesmo medo, e a mesma ausencia de todo. Non sei, non sei onde perdín as verbas que podían consolarte-me cando aínda está lonxe o paraíso que nos prometeron. Ay, non, perdemos o paraíso, é certo, naquela primeira hora da primavera, cando os cereixos comezaban a florear. Eu non sei, non sei que podo facer para recompoñer co barro que nos queda un corpo dócil ao que amar, ti e máis eu, como si se tratase dun fillo noso que ten que medrar neste mundo perverso. Non me atrevo a nada máis, entre os dedos escápaseme o fío conductor da nosa historia, a nosa propia historia...E non sei, abofé que non sei, onde rematan os días e onde comezan as noites, onde se dilúe a esencia morna das nosas insatisfaccións. Eu non fun nunca un heroe, ti sábelo ben. Eu tiña que darche algo máis , pero , ¿qué queres?, non son nada. E chegado o momento, só soupen fuxir dos nosos ideais, da vida que che plantara en riba da mesa, a ti -pobriña- que o crías absolutamente todo.

20 de maio

Sinto este martes 20 de maio como si fose luns, non me preguntedes por qué. A actualidade animame, e menos mal , porque é o único nestes tempos que consigue arrancarme un soriso. Falou Gallardón, pouco e non tan claro como esperabamos, pero falou. Hai que recuperar o centro, e no centro do centro, arrímase a Rajoy, esta vez si, ainda que fai uns meses Rajoy non o quixera ao seu lado. Pero da crise do PP xa vos falarei noutro momento, que hoxe o día sábeme a luns con sol, por fin, de primavera, e gústame máis a nova do novo bebé da ministra de Defensa, de nome Miquel, e incluso si me poño, gústame máis a nova do que aconteceu nun piso de Madrid, no que unha mezcla explosiva de coca, travestis e alcohol provocou un incendio monumental. E é que ás veces as troulas rematan mal, pero tampouco é tan extraño o cóctel,non?

Hoxe, no primeiro café da mañá , un compañeiro díxome que científicamente estaba demostrado que os gatos en EEUU tiñan nove vidas. Quen fora gato yanki. Claro que de ser gato europeo, non estaría mal quedar a vivir por aquí ata agotar seis vidas, e cruzar despois o charco na procura doutras dúas , a maiores.( Digo, despois da sexta, non vai ser que suceda algo na viaxe, e ahí vai a séptima antes de chegar ao novo mundo) Claro que agora tamén parece que os gatos van querer emigrar antes de tempo, xa que os concellos van multar a quen lles bote comida aos gatos que andan pola rúa. E ter sete vidas está ben, pero non si un as vive miserablemente.

E anda Galicia enteira movilizándose contra a formación de "guetos" xitanos, que si manifestacións, que si recollidas de firmas. Díxome unha amiga miña que vive o conflicto social de primeira man, porque é de Monteporreiro, que alí hai unha gran presión. Na súa comunidade están a recoller firmas en contra do realoxo, e cada día firma un dos veciños do bloque. Os da súa casa non van firmar, porque pensan que tamén os xitanos merecen a oportunidade de demostrar que son capaces de vivir en convivencia respetando as regras sociais establecidas, e por este motivo, xa comezan a sentir certo resentimento por parte dos veciños. Vamos, que ou te sumas ao linchamento público dos xitanos, ou te rexeitan e punto.

Cada mañá cando vou camiño da oficina crúzome con moreas de nenos que collendo da man a seus pais van cara a escola. Podería ir por outro lado pero sempre prefiro ver nenos pola maña e non os milleiros de pantasmas que crea a nosa sociedade de consumo. Recoñezo – de tanto observalos- a cada un deses nenos, ata o punto de que si algún deles enferma un día e non acude á escola eu bótoo en falta deseguida. Pero no medio de todos eles hai un especialmente que me chama a atención. O neno é un neno corriente pero non o é o adulto que leva collido da súa man. Este neno sae cada maña camiño da escola agarrando fortemente ao seu avó, un antigo homiño ao que o paso do tempo e da vida o convertiron nun home sabio que ten moito que contar. Ë un home pequerrecho, redondillo casi, que pasaría desapercibido para calquera si non fose polo enorme soriso que se debuxa no seu rostro. Ë un home orgulloso de ir co seu neto pola rúa, un home que ten a vida feita e que agora camiña feliz cada maña para a escola acompañado dese neno pequeño e miúdo do que ten tanto que aprender. Hoxe –nos escasos segundos que transcurriron mentres nos cruzabamos- coleime nunha conversa entre o neno e o avó. Nunca vin un deses , non sei como é- dixo o avó ao neto, sin que soupese eu a que se refería. E o neno constestou : Non te preocupes, esta tarde baixócho de internet.

Crise, crise, crise...

A crise do PP continúa dándonos que falar aos pobres mortais que atopamos no rife rafe destes políticos e na súa loita polo poder certo divertimento. Esta vez saltou á palestra José María Aznar cun símil moi axeitado, a verdade. Di o ex-presi que nos xogos hai que rodearse sempre dos mellores xogadores e chamalos para que xoguen cun. Logo falou tamén dos principios, pero xa sabemos todos a que se refería cando falaba de principios, claro. En fin, que Rajoy non está escollendo ben aos compañeiros de xogo e iso á larga vaille pasar factura. E preguntado Don Manuel por si a Rajoy lle faltaba liderazgo, contesta o ex-presi galego, que non lle falta, sinón que lle sobra. Ainda que non sei eu si en esto da politica está ben que sobre, vamos que as cousas na xusta medida ,non. E Gallardón parece que non acaba tampouco de posicionarse...Pero Rajoy teno claro e espeta en plena crise un "hai que moverse e dar oportunidades a todos" O que eu vos diga, que este bó home descubriu a democracia e quere practicar coa organización do seu partido. Ah, ¿qué o partido non é seu?

Ben, a ver que vai acontecendo, seguiremos o culebrón moi atentamente.

JAVIER KRAHE EN PONTEVEDRA

O día 22 de maio, que cae en xoves , virá Javier Krahe á Sala Karma, en Pontevedra. A entrada custa 10 euros si a compras anticipada, e 12 euros no momento do concerto. Eu non teño entrada pero penso que acudirei a celebrar alí o meu cumpleanos. En fin, que é un bó momento para a sátira e a ironía, e para disfrutar de música en directo.

As letras galegas

As linguas constitúen parte da riqueza dun pobo, parte do seu patrimonio histórico e cultural ,e parte da súa identidade. As linguas son vehículo de comuniciación, serven para construír o mundo e para expresalo. En Galicia temos a sorte de nacer con dúas linguas nais, que nos engrandecen, e tan só o fascismo foi quen de intentar acabar cunha delas, como medio de aniquilamento da liberdade, a través da opresión e a ignorancia. Os que coma min somos nenos da transición falamos en castelán de entrada, cando nos acaban de presentar a alguén e utilizamos o castelán en casi tódolos ámbitos da nosa cotidinidade. Estudiamos en castelán na infancia e na adolescencia e os nosos pais educáronnos en castelán nunha época na que o galego non estaba prohibido pero si denostado pola sociedade e relegado ao ámbito do rural e da familia. Era a lingua que representaba aos estratos máis baixos da sociedade , a lingua dos pobres. E curiosamente deuse así un fenómeno nas familias que era un bilinguismo perfecto presidindo as comidas familiares. Na miña casa, por exemplo, meu pai só fala galego, miña nai fala galego con meu pai , e conmigo e con miña irmá fala o que lle sae, indistintamente. Miña irmá e mais eu falamos castelán entre nós e coa miña nai, pero sempre falamos galego co meu pai. Este reflexo da comunicación familiar pode trasladarse á toda a comunicación da nosa xeración. Somos castelán falantes porque cando éramos nenos o médico e o avogado só falaban castelán ,e falar galego era pecharnos as portas ao futuro. Pero os nosos pais non deixaron de comunicarse en galego entre eles, cos veciños, e así a lingua galega, que se falaba sobre todo tras das cociñas calou en nós e forma agora parte da nosa riqueza persoal.

Os que din que hoxe o castelán está en perigo son uns cínicos. O castelán é a nosa lingua , ao igual que o é o galego. Hoxe o galego non é unha lingua vergoñenta que non se pode falar no ámbito público, e unha lingua que está en vías de recuperar o seu prestixio, o que a dictadura franquista lle arrebatou, arrebatándonos así a nós parte da nosa propia identidade. Pero nesta tarefa aínda queda moito por facer. Non hai máis que darse unha volta por calquera das cidades galegas, Pontevedra, por exemplo, e escoitar en qué idioma fala a xente. O galego segue sendo unha lingua de uso minoritario, aínda que agora quen a fala non sinte vergoña nin é tratado con desprecio. Pero todavía hai quen acude á miña oficina e me pide con certa altanería que lle fale en castelán,e vese no seu semblante certo ar nostálxico daqueles tempos nos que os señoritos crian que saber menos era símbolo de poderío. E entón eu , con certa ironía constestolles "Perdoe, non se preocupe, fálolle no idioma que vostede queira, en castelán era, non?"

E seguindo co tema das linguas, e concretamente das nosas, quero traer de novo a figura de meu pai. Eu de meu pai aprendín moito, moitas leccións sobre o mundo e a vida. Meu pai é teóricamente analfabeto. Sabe ler e escribir, pero non ten ningún título que acredite nin un mínimo nivel de estudios. Aprendeu a ler e a escribir de noite , cando era un neno, porque de día tiña que traballar. O meu avó morreu cando meu pai tiña 10 anos, e daquela eran outros tempos. Miña avoa fixo o que puido ,pero meu pai non puido ir á escola. Por suposto o pouco que sabe de ortografía e lingua é da lingua castelá. Pero meu pai criouse e viviu toda a vida no rural , foi agricultor durante moitos anos e nunca precisou máis lingua ca que el aprendeu oralmente, o galego. En contadas ocasións escoitei eu a meu pai falar castelán. Lembro cando eu era nena, e meus pais tiñan que andar constantemente conmigo dun lado para outro levandome a médicos e a hospitais. Daquela os médicos si lles falabas en galego tratábante bastante mal, como si foses un paleto que non merecía respeto . E entón a miña nai, antes de entrar na consulta, dicíalle a meu pai que non falase, que a deixase falar a ela, que él non sabía expresarse en castelán. Vin a meu pai convertido nun homiño durante toda a miña niñez, empequenecido por non saber expresarse correctamente en castelán, en despachos de médicos, en salas de espera, en colas da administración esperando para tramitar axudas económicas para sacarme adiante...

Meu pai ten agora 72 anos, e segue acompañandome ao médico relixiosamente , a todas as miñas revisións do corazón, do pulmón etc. Segue xestionando el mesmo os seus asuntos e pelexándose coa burocracia. En galego. Na lingua que el coñece e domina, ainda que non sabe escribila. E cando vou con el ao concello a tramitar un papel ou simplemente vamos ao hospital, eu dígolle que fale. Que fale como sabe, e que o que non o entenda que aprenda.

Xa non é un homiño, xa non ten que calar para que o médico ou o funcionario o traten con respeto. Xa non ten que baixar a cabeza ante ninguén por non saber expresarse ben en castelán.

Coñecer cantas máis linguas mellor é unha riqueza incalculable. E os galegos temos dúas linguas que nacen con nós. Pretender privarnos da posibilidade de aprender calquera delas é empurrarnos á ignorancia e ao sufrimento. O saber sempre nos fai máis libres.

Joyas

As veces é precioso contar os finais ao mundo, para que existan dunha maneira definitiva. Non basta con saber que chegamos ao fin de algo, hai que contarllo ao mundo enteiro, para que xunto con nós sexa testigo dese feito relevante. Hai finais e finais, e os finais do desamor son difíciles. Os que me coñecen saben que existe un home rubio na miña vida dende fai moito -demasiado- tempo que me engañou ,ao que quixen moito e ao que agora non quero tanto. Ese home está na miña vida de prestado dende fai algún tempo, eu sabía que era cuestións de meses, pero hoxe, agora, chegou o momento. Os adeuses despois de tanto tempo teñen para o outro certa imprecisión. El non se deu conta, non me tomou en serio, non considerou relevante a miña despedida que máis ben soou como unha ameaza. Non era tal, era un adeus. E o home da miña vida, non o que máis amei nin o que máis me amou, pero sí o home da miña vida. E esvaeceuse nunha rúa da cidade, coa súa chaqueta de lá e un broche en forma de cocodrilo que eu lle regalara fai anos. Esvaeceuse sin ser consciente da contundencia das miñas palabras, sin percibir que o meu adeus era algo máis ca un ata logo.

Non sinto tristura, é extraño. Non sinto nada, nin siquiera nostalxia. El aparecerá no meu móbil, unha vez, dúas...E pouco a pouco os dous aprenderemos a botarnos de menos. Hai historias que teñen o final escrito antes de rematar de empezar. Hoxe despegueime del con seguridade e certa firmeza.

Hoxe remata o ciclo de Diálogos en Pontevedra, será ás oito da tarde no Centro Social de Caixa Nova en Pontevedra e contará coa intervención do xornalista e escritor Manuel Rivas, e co escritor e crítico Ramón Nicolás. O presentador será o xornalista do Diario de Pontevedra Manuel Jabois.

A Manuel Rivas tiven a sorte de coñecelo polo ano 2004, cando o entón presidente do Goberno José María Aznar se dignou a ir á Coruña a comprobar in situ os desastres que causou o Prestige nas nosas costas. Por suposto que dado que o presidente se fixo de rogar coa súa visita, éramos moitos os que acudimos a recibilo nunha mañá de sábado fría. Aznar tiña medo ao que puidese acontecer, e non deu a cara, o cordón policial era descomunal , e nin siquiera alcanzamos a velo. Eu acudín cuns amigos, todos resacosos, e un deles casi acaba tirado ao mar por un policía secreto disfrazado de mariñeiro. Alí estaba Manuel Rivas, berrando como o que máis, tan indignado coma nós pola desfachatez que mostrou o presidente en todo o asunto do chapapote. Foron momentos intensos, nos que deixamos a gorxa seca, nos que puxemos a alma enteira loitando polos nosos ideais. Non vimos ao presidente aquela maña de sábado, nin ningún medio de comunicación mencionou a cantidade de persoas que alí estábamos protestando pola nefasta xestión que o Goberno fixo dese asunto, pero as tensións e as emocións daqueles días permanecerán na nosa memoria para sempre, e somos moitos, entre eles Manuel Rivas , os que podemos dar conta do que en realidade aconteceu.

"Makeleles"

As persoas que podrecen en cartos e que viven rodeados de fama cren na maioría das ocasións que están por riba das leis , das leis dos homes, as que se fan no Parlamento, e mesmo das leis da natureza. E así montan nos seus cochazos e a toda velocidade surcan as cidades cal asesinos en serie , sentindo unha sorte de inmunidade polo poder que lles otorga o vil metal. Non só son os makeleles os que se dedican a esta tarefa de desafiar todas as normas establecidas e despois rirse da xustiza cubrindo a cara cunha braga amarela e dicindo que o alcohol a eles –por ser consumidores habituais- non lles afecta. Esta fin de semana eu mesma me subín nun Mercedes cuns colegas que ían borrachos, e atravesamos a toda velocidade o centro de Marín. Os nenos pijos que conducían o coche están acostumbrados a saltarse á torera calquera prohibición policial, calquera norma de tráfico, e eu, que son tan cívica, deixeime levar por unha especie de tolemia que me impediu reaccionar a tempo. O flamante Mercedes era un arma mortal, e nós – todos nós- asesinos potenciais nas rúas. Arrepíntome da aventura que protagonicei xunto con esa pandilla de nenos de papá bebidos e arrogantes, pero ás veces é preciso que pase un tempo de reflexión, para darse unha conta de que non vale a pena xogarse a vida nas estradas por moito amor que che prometan . Un amigo meu encabeza o seu correo electrónico co dito “ sin risco non hai diversión”, e quizais sexa certo, pero os riscos que asumimos deberían ser só persoais . As nosas accións non deberían acarrear nunca risco para os demais, e cando nos subimos nun coche e o conductor vai pasado de copas somos todos igual de culpables. Non serve de nada que papá veña coa súa billeteira a pagar os desastres, que teña cartos para avogados e mesmo para enviarte a outro lugar onde non te coñeza ningúen e poidas comezar de cero. Non sei en qué estaba pensando eu cando me subía nese Mercedes, pero o que si sei é que non voltarei a xogarme a vida nunha estrada , por moito que no momento pareza unha boa idea.

JAC, KI, DAM y otros freakes del montón. (Historietas frívolas para pasar el rato)

“No la he vuelto a ver desde aquella noche en la que llovía torrencialmente y yo me encontraba al borde del abismo. La bebida no bastaba para consolarme, no hacía efecto, y entonces, cuando irremediablemente me sentía dispuesto al abandono definitivo de mi propia consciencia a cualquier sustancia que me permitiese mantenerme en pie con un mínimo de dignidad, allí apareció ella, sentada a mi lado en la barra del bar de Flop. Fúe como una aparición mágica, un ángel que venía de otro mundo a salvarme con su sonrisa, con su dulzura, con su humor y su ironía. Conectamos enseguida, quizás porque los dos estábamos esa noche perdidos. Ella fue mi flotador, y creo que yo fui el suyo. Pero lejos de nuestras penas y desgracias mutuas, surgió algo diferente, una conexión que muy pocas veces se da entre las personas.
Desde el primer momento en que vi sus ojos, y me habló, deseaba con fuerza besarla, como un impulso irrefrenable y casi inhumano. Al salir del bar de Flop pude estrecharla entre mis brazos, los dos bajo la lluvia , resguardados en un miniparaguas roto. Creo que nunca agradecí tanto la lluvia y la noche, como dos esencias unidas y cómplices de mi felicidad. Nikita era mi salvadora, la reina de la humanidad entera, mi diosa, mi musa. Todo comenzaba en ella y todo terminaría en ella. Lo que escribiera en adelante sería para ella, lo que hiciese en adelante sería por ella.
La sola idea de poder sentirla desnuda, mi piel contra su piel, me mareaba. La llevaba esperando toda mi vida, y al encontrarla me sentía paralizado por un temor extraño, como si las obligaciones, las responsabilidades y los compromisos tuviesen alguna relevancia que yo hasta ahora desconocía.

Llegaron los besos, y pude sentir su piel, su carne contra mi carne, el calor de su cuerpo en el mío. No quise enamorarme. En parte porque mi corazón tiene una hipoteca con intereses muy altos, y en parte porque siempre pierdo en los juegos de azar.
Nikita no se entrega, se presta, volátil, de una manera intensa pero superficial, como si nunca pudieses tocarla del todo. Te muestra su reino, te acoge en él como a un huésped al que despide al amanecer con una sonrisa en los labios. Todo en ella es suave y efímero. Cómo decirle a alguien que tiene media ciudad rendida a sus pies que este pobre servidor lo dejaría todo por quedarse de alquiler en un pedacito de su corazón…

Ki me dijo que la vio la semana pasada, en un garito de la zona, el Zolca, creo. Me contó que estaba vomitando a la salida, a altas horas de la madrugada, al tiempo que le comía la boca a un tiparrón alto, guapo, morenazo y delgado – según la descripción de Ki- y que parecía ausente, supongo que por el exceso de alcohol. Claro que a Ki no hay que hacerle demasiado caso, se mete de todo, y a veces imagina cosas, mezcla la realidad con sus fantasías y construye un mundo a su medida. Para él las noches siempre acaban bien.
Podía ahorrarse los detalles, aunque el vomito y los besos nunca casan bien,y no son indicativo de una pasión incontrolable. Es así, mi Nikita, un espíritu libre que consigue que los hombres se arrodillen a sus pies, para luego dejarlos tirados como una colilla.

Desde entonces no hago otra cosa que pensar en ella, no dejo de buscarla cada vez que pongo los pies en la calle. No tengo ni siquiera su número de teléfono, y sin embargo escribo en una libreta todos los sms que me gustaría enviarle. Uno al despertar, otro al acostarme. Y así día tras día. ¿Cuándo volveré a verla?”


Jac.


(Continuará…)

Volto á actualidade, a sumerxerme nela como única tabla de salvación. Porque a verdade é que San Gil, Mayor Oreja, o congreso do PP son as únicas cousas que me confiren algo de felicidade -real- neste mes de Maio que discurre como un aterrador terremoto pola miña xeografía. Volto á actualidade, e aquí me atoparedes, defendendo con certa ironía ao bó de Mariano (faise bó a medida que os máis malos toman a palabra a portazos contundentes) e ainda que respira todavía, sabemos todos que pouco aguantará en pé. Estudiaba onte as causas de división internas dentro dos partidos políticos, e o meu libro, desgranaba como primeira e principal causa as lealtades a líderes dirixentes do partido que aspiran a controlar o poder da organización. Non fala o meu manual de debates ideolóxicos, ou polo menos non pon o acento neste tema. O que divide é sempre o poder, e quen loita polo poder son as persoas. Creo que o sector aznarista chega tarde para romper o congreso do PP de xuño, pero dende logo está construíndo con suma habilidade a base do aniquilamente total da figura de Rajoy. Pode que Rajoy consiga parecer vencedor do Congreso, pero a realidade é que hai unha forte corrente opositora, que está forzando un "non" entre as filas do PP , e dende logo dando credibilidade casi matemática ao feito de que Rajoy non encabezará a candidatura á Presidencia do Goberno nas eleccións xerais do 2012.

Polo demais, non teño demasiado humor para enfrascarme con ironía en calquera crise interna que non sexa a miña propia. Estou nun punto morto, de tempo e espacio. Non alcanzo a imaxinar canta decepción cabe nun corazón noble e sinceiro, e sin embargo presinto que é infinita. A decepción preside o meu maio mentres o mundo chora por múltiples motivos, atentados, terremotos terribles, asesinatos múltiples...Non entendo o mundo no que vivimos, nin as razóns que moven aos homes e mulleres a facer o que fan. Hoxe non teño fe na humanidade, máis quédame un pouquiño de forza para continuar detrás desta pantalla, sin implicarme demasiado, eso sí.

martes e trece

Hoxe é martes e trece, xa o di o refrán, nin te cases nin te embarques, pero eu co día que levo o mellor que podo facer e meter a cabeza nun furado, e quedarme alí ata que a alguén lle de por rescatarme. Todo é cuestión de poñer as gafas do optimismo e comezar a ver o mundo doutro xeito, pero custa. Algúns din que as mulleres temos un sexto sentido que nos permite coñecer as cousas de antemán, o que vai acontecer, quero dicir, algo así como predecir as desgracias, sobre todo as persoais. Eu non diría tanto, pero dende logo o meu sexto sentido si que me permite prever os meus desastres no amor. Os homes deberían facernos a vida máis sinxela, eso parece fácil de entender. Pois non o é tanto. Si un home quere chamarte, chámate. Si un home non te chama e porque non lle interesas, ou porque tivo un accidente e está inconsciente, pero nese caso enterariaste deseguida. Logo , ¿por qué ás veces agardamos como estúpidas unha chamada? O meu sexto sentido non me falla nunca, sei cando un home chamará ou non. O problema neste caso é que non fago nunca caso ao meu sexto sentido, e por iso me levo máis dun disgusto.

Teño que estudiar, eso é o que debería estar facendo. Pero aparece un home guapo e mando todo polo aire , coma si fose parva. Son parva, en definitiva. Os meus plans pola borda e total por qué. Pero hoxe sinto a necesidade imperiosa de rebelarme ,e de poñer en riba da mesa a tódolos papanatas que me deixaron escapar.

Está ese que lle da por dicir que é pintor, escultor, artista ou que sei eu... Ese que vai de liberal pola vida, e logo á mínima che pon o burka e se queda tan contento. Irrumpe na túa existencia con mil chamadas de teléfono ao día, e cando por fin te convence, e lle deixas penetrar un pouco na túa intimidade, pois, hala, a tomar viento fresco te manda. E con toda a cara do mundo che di que eres unha pesada, que o agobias, e bla bla bla...

Logo está ese outro que coñeciches fai unha burrada de anos, que non te quere , que non quere que saibas nada da súa vida, que non lle importa non voltar a verte nunca, pero que xusto cando estás divertíndote nunha fin de semana con outro xoven estupendo e guapo ao que acabas de coñecer, pois entón non para de dar a matraca no teu mobil con sms cariñosos. Vamos, de toda a vida ao que se lle chamou o can do hortelano.

Ainda hai máis, está por exemplo o que vai de serio e misterioso, que se pasa unha noite enteira coméndoche a cabeza con que si lle gusta a fotografía, con que si é moi libre, moi solitario, facendose o interesante, vamos. Tontea contigo, e á hora da verdade diche que non quere nada serio porque ten que marcharse da cidade en breve , e que quere por riba de todo conservar a túa amistade. Eso si, despois non voltas a verlle o pelo.

¿Sigo? O perfecto home , marabilloso, cariñoso, intelixente, intelectual , inxenioso... que coñeces un día no que se sente como o rei do mambo, pletórico, e che pinta todo un universo por diante marabilloso, que desaparece no mesmo instante no que se lle baixa o efecto da coca que se meteu.

En fin, estes son os homes que poblan o meu pequeno curruncho de desamor. Lóxicamente é entendible que non crea moito no xénero masculino e nin siquiera lles dea unha mínima oportunidade. Claro que ás veces, baixo a guardia, e penso que pode existir alguén distinto, que sexa capaz de ver máis alá dunhas tetas e me recompense -por unha vez- con un pouco de sinceridade. Pero , ¿pensan en realidade que nos creemos todas as súas artimañas? Pois non, non as cremos, tan só miramos para outro lado, porque no fondo as mulleres, de vez en cando , tamén necesitamos un polvo.

E dito todo esto, os martes e trece son o que son . Simples días impregnados do mesmo material do que levamos chea a nosa equipaxe , nin máis nin menos. Estou tan depre que nin me interesa María SanGil nin o terremoto que arrasou China. Non contestei ao emails nin tiven un soriso ao tomar a caña do mediodía. E todo porque no fondo deixome engañar unha e outra vez, sempre perdo e non deixo de xogar. O azar non foi nunca o meu aliado. Hoxe menos. Probablemente escribindo esto desvirtúo un pouco o sentido que quero darlle a este blog. Non quero que sexa un pano de bágoas nin unha fiestra aberta de par en par ás miñas miserias particulares. Sin embargo, teño que berrar a rabia contida, e quero berrarlla ao mundo, dalgunha maneira. Non hai nada peor que a consciencia da soedade. Estou ferida nesta tarde de martes. E no fondo sei que non ten importancia.

A heroína de Varsovia

Faleceu onte , a idade de 98 anos , Irena Sendler, esta gran muller que durante a ocupación nazi rescatou a 2.500 nenos xudeus dun gueto de Varsovia.

Irena era enfermeira cando comezou a guerra, e durante o tempo que durou a ocupación ela dedicou todos os seus esforzos a salvar a vida do maior número de nenos posibles do gueto que os nazis crearon en Varsovia. Pero non só se preocupou de quitalos do gueto utilizando todo tipo de escondrixos para facelo - sacos, ambulancias, ataudes, cestos...-sinón que se preocupou tamén de procurarlles unha nova identidade, e ocultar en latas de conserva as identidades verdadeiras dos nenos,para que unha vez rematada a guerra os nenos recuperasen a súa vida e o seu pasado.

Irena pensaba na paz, cría na vida e nas persoas, e fiel ao seu sentir adicou a súa vida a salvar a dos demais, ainda correndo un risco elevadísimo. Foi capturada pola Gestapo e condeada a morte, pero deixarona escapar, eso si, mentres estivo presa foi vicitima de innumerables torturas que a confinaron a unha cadeira de rodas de por vida. Máis toda a crueldade dos nazis, toda a dor que lle causaron non foi suficiente para que ela traicionase nin a un só dos nenos que salvara. Ela nunca revelou as súas identidades, nin os seus paradeiros.

Cando rematou a guerra desenterrou as latas nas que conservaba a identidade dos nenos, e procuroulles a todos familias adoptivas. Devolveulles non só a vida que os nazis lles acabarían arrebatando , senón tamén un futuro posible e a súa dignidade.

Recoñezo que non coñecía a existencia desta muller, iso que foi proposta como candidata ao premio Nobel da Paz, pero cando onte escoitei a noticia da súa morte, e vin unha pequena reportaxe sobre a gran tarefa que levou a cabo, non puiden evitar romper a chorar. Persoas como Irena son as que nos devolven a confianza na raza humana, no mundo no que vivimos, e a esperanza en definitiva. Soportouno todo porque era optimista. O su optimismo levouna a loitar pola vida dos nenos, pensando sempre no fin da guerra e nunha segunda oportunidade para eles. E o seu optimismo mantivoa con vida na prisión de Pawiak a pesar do horror que padeceu. Irena Sendler, lonxe de sentirse unha heroína dixo sempre ter pena polos nenos que ela non puido salvar , polos que cada día eran conducidos en trens directamente á morte.

Morreu algo máis ca unha heroína, morreu un ánxel , deixándonos a todos unha gran lección sobre a vida e vontade.

Por certo, estiven falando coa miña irmá por teléfono e comentoume que en Vilalba se agotaron os exemplais da Interviu na que saía en portada desnuda a sobriña de Rouco Varela. A miña Vilalba, caciquil, beata e sumamente hipócrita, que se recrea no morbo do prohibido, como si dunha terapia de limpeza de conciencias se tratase. E é que nas miserias de Magadalena redimimos ,dalgunha maneira, os vilalbeses todos as nosas propias miserias. Porque todos somos un pouco Magadalenas, que formamos parte desa familia sacramental, devota e votante do PP de cara ao escaparate, que no fondo sente un remordimento profundo, e quere rebelarse. Agotouse a Interviu non porque os vilalbeses quixeran facerse pallas mirando as tetas da Magdalena, sinón porque querían escoitar -ler, neste caso- as razóns que levaron a esta "sobrinísima" do presidente da Conferencia Episcopal a desnudar os seus sentimentos en contra do seu tío diante de todos os cidadáns. Os vilalbeses querían recrearse na razón última da hipocresía que domina a este gran varón-barón, e ser cómplices xunto con Magdalena da verdade que aflora tras as santas sotanas que cubren tanta estupidez. No fondo penso que non todo está perdido, que non falan contra da igrexia, que non van a manifestacións progres, e que nos colexios electorais non se atreven nin a saudar aos interventores do PSOE e do Bloque, pero no fondo, son capaces todos de ver máis alá das tetas da sobriña de Rouco, e compran a revista como unha forma de protesta, de berro unánime contra o "rancismo" establecido, que soa tal que así : as tetas da túa sobriña vímolas todos, e agora, ¿con qué cara ves a predicarnos coa túa palabra divina?

En fin, Vilalba...

domingos....

Os domingos son a medida da felicidade..., en fin. Hai domingos que se consumen nunha sobremesa de chupitos de licor café , entre amigos, risas e bicos que saben a gloria... despois de tanto tempo. Os bicos de domingo teñen un significado distinto, saben a outra cousa que ten que ver máis coa vida que coa realidade mesma do mundo no que vivimos. Hai fins de semana que te trasladan á fantasía, coma si de pronto comprases un billete de ida a un parte temático no que che prometesen... a felicidade. Hai bicos , que son o resume das horas, dos minutos, dos segundos que construén toda unha existencia. E tan fácil como deixarse levar polo prohibido, polo que non ten razón de ser, nin pes nin cabeza, e nesa volta á inconsciencia adolescente, disfrutar do tempo como si o mundo rematase mañá.

Estiven nun barco,que non arrancou, pero eso era o de menos. Estiven no borde do abismo, no principio e no fin das cousas, co corpo cheo de emocións, e o corazón cheo de caricias. Os venres poden ser insustanciais e poden ,pola contra , traer á tua vida un raio de esperanza, si te deixas. Hai que ser libre pora vivir sin medo, para deixarse arrastar polas esquizofrenias dos que queren arrastrarnos canda eles. Qué bonito deixarse levar polos que poñen o seu empeño todo nesa tarea. A vida non merece a pena si non existen amigos cos que conducir os días ata o atolladeiro. Non vale a pena si non hai un par de abrazos que gardar na maleta para sempre, si non hai unha promesa -por pequena que sexa- de futuro, de algo similar ao amor...

Cando penso en todo o tempo que deixo atrás, nesta tarde-noite de domingo, non sinto remordimentos polos temas que non estudiei, nin polo alcohol en exceso, nin pola velocidade excesiva...A vida é un xogo no que hai que arriscar.

Estou sentada no borde de Maio, co corazón insensible e a mente ocupada noutras cousas, e sin embargo, son plenamente consciente de que hai momentos que xustifican os últimos erros cometidos. Pasou o que pasou porque ao final todo conducía aos teus brazos, ainda que só fose un momento efímero de felicidade. E fermoso que suceda, que alguén sinta de pronto o impulso de arrastrarte á súa paranoia particular,nun domingo soleado, e que afondes nos plans dese home que che parece extremadamente fermoso, e que afondes ao mesmo tempo nun vaso de chupito vacío...Si os domingos miden as cousas - como eu sempre digo- estou de cheo nunha película diferente. Pechei o libro, e abrín a fiestra. Respiro. A velocidade é unha boa terapia contra a melancolía e tamén contra o aburrimento. Embarcarse ás veces é toda unha aventura, que remata nunha tristeza densa que non ten fin. Son consciente, pero agora non é o momento todavía. Estou no principio dunha historia de salvación e autodestrucción ao mesmo tempo. Conto os segundos para redimirme, para ser eu de novo coa miña nostalxia dos domingos...Irremediablemente chega o verán. Ay¡¡¡¡ o verán cos seus momentos de xúbilo indescriptible. Pero hoxe, non boto de menos nada, porque ainda teño por diante o horizonte.

Domingos, domingos, domingos....

La vie en rose

Suspendida nas notas desta canción, La vie en rose, rematou a noite de onte, sin bicos. Miguel, Bosé e María tocaron onte na Cabaña, e a voz de María resoaba en toda Pontevedra cun eco que impregnaba os corazóns e nos facía sentir como si estivesemos namorados. Ten forza, personalidade e xenio en riba do escenario. E o acompañamento á guitarra de Miguel e Bosé fana aínda máis grande, si cabe. Foi o segundo concerto da noite, o primeiro xa sabedes: Gustavo.
Gustavo non decepcionou. Estivo á altura dende a primeira canción ata o último abrazo co que nos despedimos. Fíxome un guiño dos que adoita a facer aos incondicionais , e ata me dedicou unha canción, sin que ninguén se dera conta, eso sí, porque él non dedica cancións. Hai xente que me pregunta constantemente “Gustavo, cando tocas?” –dixo- pero nunca veñen a verme , e hai outras persoas que nunca me preguntan cando toco, e sin embargo , sempre veñen. Esa era eu, e despois soou a miña canción. Un canto optimista á vida e á felicidade e ao amor, por qué non dicilo. Un canto á loucura, porque como di a canción, a cordura estanos matando.
E por suposto tampouco fallaron as miñas expectativas no referente a Rodrigo. Ahí estaba, e como era de esperar, acompañou a Gustavo en dúas ocasións. A voz de Rodrigo fai que Gustavo desapareza, son estilos distintos, sin dúbida, e presenzas distintas no escenario. A min gústanme os dous, pero Gustavo tenme consentida, dame ese trato que os grandes artistas dan as fans de verdade. Ou quizais non, quizais me trata como algo parecido a unha amiga, con certo aprecio adquirido ao longo dos anos.
Despois do concerto sempre comentamos o que pasou, eso que a maioría non ve, pero que Gustavo comparte conmigo: as letras que olvidou, o ruído que había de fondo, as da mesa do lado que non lle facían caso…As queixas do cantautor lonxe de ser un fastidio son a proba palpable de que somos algo máis que un artista e unha persoa do público falando por falar despois dun concerto.
Tamén estivo ben poder falar un anaco con Rodrigo, de cousas intrascendentes, a súa páxina web, o acondicionamento do local...A verdade é que penso que onte as persoas que estaban no Mulligan´s non eran conscientes da sorte que tiñan por contar coa presenza en directo destes dous irmáns, despois de tanto tempo, cantando xuntos nun espacio tan íntimo. A xente non valora, en xeral, a música en directo. Pensan que é o mesmo estar tomando unha copa e que soe un cd de Bisbal a que nunha esquina do local, uns músicos, guitarra en man, enchan o ambiente coa forza toda das súas gorxas e dos seus pulmóns. A xente fala, berra incluso, séntanse dando as costas aos artistas. E Gustavo di, no medio do ruído que o barre casi todo, que a mensaxe das súas cancións marcha polo aire.
A música en directo é un regalo, un privilexio que non todo o mundo sabe apreciar. E si por riba é nun local pequeno, no que se xenera certa intimidade, é algo parecido a un paraíso posible. Parece ser que o Mulligan´s vai comezar a ofrecer concertos en directo con certa frecuencia, así que terei a oportunidade de ver máis veces a Gustavo Almeida cantando alí.En todo caso, sempre quedará a Cabaña e as súas sesións de micrófonos abertos para quen se atreva a usalos os mércores pola noite.

Hoxe no Mulligan´s en Pontevedra ás 21 h.

Esta noite –permitídeme que me poña pesadiña- actúa Gustavo Almeida no pub Mulligan´s de Pontevedra, as 21 horas. Sospeito eu que estará acompañado do seu irmán Rodrigo ,que tamén canta, e pode que incluso o invite a cantar con él ou mesmo lle ceda o protagonismo do micrófono por uns minutos. Aos que vos gusta Gustavo, e aos que non vos gusta tanto, non deberiades perder a oportunidade de ir esta noite ainda que só sexa pola posibilidade de ver a Rodrigo sobre o escenario. Eu a Rodrigo coñecino fai uns anos, recén chegada a esta cidade, deixouse caer pola miña oficina e despois tivemos ocasión de intimar un pouco máis. El mesmo me contou un día tomando un café no Galicia Palas que se presentara ao primeiro casting de OT, pero que lle dixeran que non o podían seleccionar porque era extranxeiro ( por entonces a televisión non pretendía ser un escaparate ao mundo da nosa modernidade). Chegou do Brasil , ao igual que Gustavo, para xogar ao fútbol, pero o deles é a música, lévano no sangue, pois son fillos os dous dunha famosa cantante brasileira, á que tamén tiven a sorte de coñecer nunha das súas visitas á Pontevedra. Pronto se marchou Rodrigo de Poio a Río de Janeiro, e perdinlle a pista, sin embargo, cousas do destino acabei convertíndome en superfan do seu irmán Gustavo. Sin embargo non esquezo que si coñecín a Gustavo foi por Rodrigo, e si o empecei a seguir de concerto en concerto, foi nun primeiro momento porque contaba coa posibilidade de que alí onde estaba actuando Gustavo ,podía tamén aparecer Rodrigo para deleitarnos cunha canción.
Por aquel entón, lembro que foi cando o desastre do Prestige, levaba o brasileiro o pelo longo e rizado, unha melena preciosa que o facía , si cabe, máis atractivo, e que cando se subía ao escenario enchíao dunha enerxía especial. Tivemos un “algo” que non deu para moito, pero eu era noviña e todavía me poñía tonta con estas cousas , era guapo e cantaba ben, o condenado, e tiña milleiros de mozas detrás, a un e ao outro lado do charco ,suspirando por él.
Choveu moito dende aquela, e agora xa non luce melena nin eu rezumo tanta estupidez. Atopeimo o sábado pola noite nun pub, e quedeime petrificada polo encontro. Hoxe teño a esperanza de atopalo, xunto con Gustavo , no Mulligan´s e poder disfrutar da súa voz en directo.

Cacos en Ciencias Sociais

Comezan as miñas andanzas como estudiante, en fin, pensaba non dicir nada, pero hai acontecementos que me superan.Onte estiven toda a tarde, ata ben entrada a noite, na biblioteca de Ciencias Sociais e fun víctima dun roubo. Si, dun roubo. (Evitade as risas os que coñecedes o meu historial fatídico de víctima nesta cidade marabillosa) Xúrobos que diexei as miñas pertenzas soas uns cinco minutos , e foi xusto nese intre no que algún depravado -imaxino a un xove estudiante que se gastou os cuartos para a comida da semana en chocolate e fotocopias que viu nos meus 50 euros a solución á súa economía) aproveitou para meter a man no meu bolso, atopar o monedeiro e quitar nun só movemento rápido os billetes enrolados que me deran de cambio na cafetería cando fun pagar unha auga con un billete de cincuenta.

Non me fiaba eu moito da benevolencia das xentes que alí estudian neste maio que tan atragantado está sendo para a nosa economía, pero a miña amiga dixo con contundencia que non, que nesa biblioteca nunca faltaba nada. Pois foi chegar eu e hala, a romper as estadísticas. E é que estou farta da delincuencia de pacotilla nesta cidade, pero sobre todo estou farta de que sempre me toque a min. Levo nas miñas costas a humillación do roubo -en situacións ben distintas- de dous teléfonos móbiles, todo o diñeiro que levaba na carteira nunha ocasión, a carteira ao completo noutra, e agora os sabidos 50 euros. Menos mal que sumando todo non da nin para un disgusto memorable, pero a verdade é que rabia da, e moita. Sobre todo porque onte era o meu inicio no mundillo estudiantil pontevedrés, como unha universitaria máis que mochila en man se encamiña paseando cara o campus para enfrentarse a duras horas de estudio para os exames de xuño. Mal comezo, espero que non signifique un mal presaxio, e que se quede todo na foda do roubo en si, que xa é dabondo.

Filosofía de habitación

Comeza a conta atrás, o meu Maio particular, que non sei por qué pero non quero compartilo con vós. Nunca pretendín que este blog fose unha especie de balcón das miñas intimidades, e ás veces, cando un escribe preso dunha especie de furia que nos domina dunha maneira totalmente incontrolable, faise inevitable mostrar certas debilidades, certas flaquezas que conforman o noso universo particular. Non, non era eso o que eu pretendía. Era buscar unha especie de loucura, algo que me permitise non afogarme na sinrazón dos momentos, na ausencia de felicidade que ás veces se presenta como a única realidade palpable. Era eso, un camiño para buscarte, e atoparte ahí, consciente do espacio que habitas, do papel que xogas na miña vida e na vida dos demais. Buscar e atopar, e compartir ideas, pensamentos, opinións, estados de ánimo, quizais. Pero non quero –nunca pretentín tal cousa- facerte partícipe tamén dos feitos que van confeccionando os meus días iguais. Sin ti non sería o mesmo nin este blog, nin probablemente esta que escribe. Sin ti son pó, que se desvanece no aire, que se fai invisible, incorpóreo.

Estiven toda a tarde ás voltas co fascismo, tiven que rescatar dos libros as figuras de Hitler e Mussolini, e tiven que lembrar todo o horror e sangue que deixaron co seu paso. Algúns politólogos afirman con certa rotundidade que o fascismo foi un fenómeno circunscrito á Europa de entreguerras e que é impensable que se repitan reximenes fascistas do tipo do italiano e alemán , ou mesmo do rexime fascista de Franco que padeceu o noso país durante catro décadas. Sin embargo eu non son tan optimista, e penso que as ideas fascistas poden atopar apoio popular alí onde outras formas de goberno non consiguen satisfacer as necesidades dos cidadáns.
As sociedades modernas atopanse con problemas de difícil solución aos que ás veces a democracia non aporta solucións consideradas válidas polo común da poboación, como a seguridade , os problemas que xenera unha crecente inmigración, o envellecemento constante da poboación co que conleva iso en relación coa necediade de dotar máis porcentaxe do gasto público para facer fronte as pensións de xubilación, etc…Cando a sociedade non atopa respostas, ou ben estas non son fáciles, certos grupos comezan a buscar en movementos e ideas fascistas o camiño para escapar da alienación que provoca unha sociedade excesivamente individualista, consumista , competitiva e insolidaria que xenera constantes sentimentos de fracaso e envexa ,odio e resentimento hacia os outros.
Da un pouco de medo pensar en que a día de hoxe sexa posible un Holocausto, conducido por un tolo con ideas totalitarias, pero o certo é que constantemente vivimos rodeados na nosa cotidianeidade de distintas manifestacións de fascismo, que – a min polo menos- me impiden suscribir a tesis do fin do fascismo como forma de goberno no futuro.

Quixera estar tola, outra vez, só unha vez. E rexirme polas regras polas que se rexen os tolos. A ausencia de regras, ¿ou non?
Buscar vai irremediablemente unido á ausencia de algo. Buscamos o que non temos, o que nos falta, o que perdimos, o que nunca tivemos. Buscamos sin saber si existe aquelo que buscamos. A búsqueda da felicidade é a gran obsesión do noso tempo. Buscamos a felicidade no Corte Inglés, en Ikea, en Zara… Buscamos a felicidade nun montón de cousas envoltas en papel de celofán. Pedimos o ticquet e sentímonos responsables coa nosa compra. Somos o que compramos. O que temos mide a nosa felicidade, o que non temos a nosa debilidade, a nosa desesperación. Os anuncios de Master Card dannos ideas sobre as cousas que non teñen prezo, como si xa non pudiésemos distinguir o que non se pode conseguir con cartos. ¿Estamos condenados á infelicidade? Buscamos o que non temos e non atopamos máis que desolación, caos, dúbidas. ¿É posible que nos estemos equivocando na nosa búsqueda? A felicidade non se paga con tarxeta de crédito, non se busca nos centros comercias nin se financia a prazos cun crédito ao consumo. A felicidade é estar tolo, sin necesidade de nada no medio de todo. ¿Cómo se poden romper as cadeas que nos oprimen, que nos fan prisioneiros dunha realidade que quizias non eleximos? Esa é a gran incógnita do noso tempo, cómo conseguir vivir sin mil cremas hidratantes na equipaxe de man e papel hixiénico de doble capa no wc. Quen teña a resposta, que a comparta con nós e nos faga un pouco máis libres.

Nostalxias do SEDA

Este ano non tivemos a sorte de contar en Fexdega co SEDA. O motivo foi o gran fiasco que resultou ser o ano pasado, e é que xa se sabe, aquí todo pola pasta, e si non se gañan cartos, o soño desvanecese. E mira que me deu pena, eu que tan ben o pasara no 2006. A realidade é que o ano pasado xa non foi o mesmo, polo menos non para min. O primeiro ano estiven alí dende as seis da tarde ata o peche e non tiven nin tempo a ir ao wc. Estiven máis tempo nos escenarios que no sitio que como usuaria me correspondía. Pero a verdade é que as miñas sensacións foron máis pura adrenalina polos meneos que me deron os bailaríns, que pola erótica dos números de baile. Voei polos aires máis dunha vez ,e mesmo algúns pensaron que estaba planeado.

O ano pasado, non sei si porque eu non tiña o mesmo espíritu festivo e non tiña o corpo para a farándula, ou porque non conseguiron motivarme da mesma maneira, pero sexa polo que fose , non foi o mesmo. En fin, que este ano quedamos todos sin festival erótico, e a verdade é que é unha mágoa, porque o que pretendía ser un espectáculo con continuidade que lle dese a Vilagarcía certa modernidade, quedouse nunha festa anecdótica na que tan só se puido botar un baile. E iso que o comportamento dos pontevedreses ante tal evento foi exemplar, contrariamente ao que cabía esperar.

No Seda non vin nada do outro mundo, pero seguramente moitos viron o nunca viron, e mesmo disfrutaron do nunca disfrutado. O máis impactante foi aquel casting de actores porno no que a última proba consistía en follar en directo coa presentadora, mentres o público, como si dun espectáculo circense romano xaleaba ao tipiño para que rematase a faena con éxito. Ao final conseguiuno ( flipante a súa concentración ) e todos aplaudimos. Por suposto, pasou o casting.

Pero eu quédome sen dúbida coa presenza marabillosa de Lena Gasol no 2006, á que tiven a sorte de coñecer e compartir un piscolabis con ela na cafetería do recinto, e cos seus espectaculares números. O ano pasado tivemos que conformarnos con Evita de Luna e o negrazo da foto, (eu paso de negrazos musculados, pero para gustos) . A Evita hai que recoñecerlle que é moita muller en tan pouquiño corpo, que mira que é baixiña a condenada, para que logo digan que para vivir do corpo hai que ter altura...

En fin, nostalxias do SEDA. Que non sei a que ven esto agora, quizais a que lembrei un artigo dalgún que falaba duha cola de tipiños que daba a volta a Fexdega agardando por unha mamada, e unha cousa levoume á outra...

Ibuprofeno contra o Alzheimer

Os meus amigos din que son adicta aos medicamentos, eu non creo que sexa para tanto. Tan só é que descubrín as súas utilidades, e utilízoos para que me fagan a existencia máis fácil. Unha das ventaxas do progreso, que che doe a cabeza, pois te tomas unha pasti; que che pican os ollos, pois bótaslles colirio; que tes o estómago revolto, te tomas un almax, e así con todo. Vamos que non hai por qué padecer sufrimentos innecesarios cando temos todo un mundo de medicamentos ao alcance da man. Si esto é ser unha adicta, pois entón sí, son toda unha yonki de farmacia e parafarmacia. Teño un armario cheo no meu salón de caixas de medicamentos de todo tipo, analxésicos, antibióticos, tranquilizantes, pastillas para os gases, vitaminas para o pelo, vitaminas para a memoria, inhaladores para o asma, xarabes para a tos, pastillas para a gorxa, pastillas para o mareo, pomadas para os golpes, pomadas para os granos, pastillas para a alerxia...Pero sen dúbida existen para min dous medicamentos estrella, deses os que eu lles faría unha especie de santuario ou algo polo estilo, sin os cales non imaxino a miña existencia tal e como a concibo ata agora: A couldina e o ibuprofeno. Pois ben, lin esta mañá nun diario dixital que nun estudio recente se descubriu que o ibuprofeno consumido en grandes cantidades e con continuidade reduce o risco de padecer Alzheimer. A noticia provocoume un alegrón que nin vos podedes imaxinar, foi como si de pronto unha pitonisa me dixese con total seguridade despois de ver a súa bola de cristal que non vou padecer tal enfermidade. Porque outra cousa non, pero ibuprofeno eu consumo o meu. Claro que o malo - dicían no xornal dixital- é que ten efectos secundarios desastrosos para o estómago. Bah, tonterías, para eso están os protectores hepáticos.

http://es.noticias.yahoo.com/efe/20080506/tsc-el-consumo-prolongado-de-ibuprofeno-539a483.html

O PP á deriva

Todos aprendimos dende moi novos que en caso de naufraxio o capitán é o último en abandonar o barco. Parece que é algo que ten ben claro Mariano Rajoy, que ve como o seu barco se vai á pique de maneira gradual dende que o día nove de marzo, cando perdeu as eleccións, comezou o afundimento. Primeiro abandonouno Zaplana, e agora Acebes. Acebes adiantou que dimite da secretaría xeral do Partido Popular, que non poderán seguir contando con el como número dous de Rajoy a partir de entón . Rajoy queda só co seu proxecto de renovación, dando así unha imaxe de auténtico caos dentro do partido. O PP é un barco que se afunde, no que o que en catro anos non tomou decisións e se deixou manipular como movido polos fíos dunha marioneta, decide agora facer e desfacer ao seu antoxo, sen ser conciente –ou ao menos eso é o que parece- de que o primeiro que sobra neste sarao é él. O capitán permanece á fronte do barco, como a última resistencia, coñecedor (négome a crer que sexa tan inxenuo de verse como candidato no 2012) de que moi pronto xa non quedará mástil ao que agarrarse, e que a tripulación de pacotilla, os grumetes nos que depositou a súa confianza, a nova fiel Soraya, por exemplo, afundiranse con el, relativamente pronto.
E neste naufraxio,no medio das augas turbulentas, das mareas que azotan o barco e o empuxan irremediablemente ao fondo, non hai posibles candidatos que sexan capaces de coller as riendas do timón e salvar ao PP desta crise na que se atopa. Os que queren presentarse non o fan, e os que o farán, saben que están derrotados de ante man. Rajoy –coas costas cheas de traicións- xoga ao despiste, ou non quere revelar os seus apoios ou acudirá ao Congreso en xuño en solitario.
Queda un mes e medio para ver que cartas se poñen sobre a mesa, para ver si efectivamente vai existir unha alternativa, ou Rajoy será o gañador indiscutible do Congreso para perder depois, cando á sombra dunha normalidade aparente, se vaia xestando un verdadeiro líder con equipo. O equipo de Rajoy está caducado dende aquel 14 de marzo do 2004, cando perderon as eleccións e non souberon asumir a derrota, culpando aos atentados do resultado electoral. Presos dese erro, afrontaron unha lexislatura sin cambios e presentáronse as eleccións pasadas coa crenza de que non eran eles os que fallaran. O 9 de Marzo constitúe para o PP unha nova realidade, palpable esta vez queiran ou non. E aos dirixentes do PP, aos que o conduciron a dúas derrotas consecutivas, non lles queda outra que dimitir dos cargos para os que non saben ainda si serían reelexidos. Foi o que fixeron Zaplana e Acebes, e o que debería de facer tamén Rajoy, si realmente lle preocupa algo o seu partido.

A sobriña de Rouco

A actualidade nunca deixa de sorprendernos. Fai uns minutos apenas, estaba eu tranquilamente tomando un café no bar do lado da oficina cando pola tele me sorprenderon as imaxes da última portada da revista Interviu. Nela ,a xove que luce o seu peito non é nin máis nin menos que a sobriña do presidente da Conferencia Episcopal, o cardeal Rouco Varela. A moza, Magdalena de nome, di que co seu desnudo pretende desnudar a hipocresía do seu tío e de toda a igrexa católica. A min Magdalena non só me conmove co seu desnudo -ainda que non me gustan os seus peitos- senón que me alegra que sexa capaz de darlle nos fuciños a toda a xerarquía eclesiástica coa súa actitude.

Rouco Varela é vilalbés , coma min, e coma moitos outros "grandes homes" da dereita do noso país. Pero entre todos estes ilustres que pariu a miña terra, éste é sen dúbida o que máis repulsión me provoca. Quizais porque pertence ao sector máis rancio da igrexa, ao máis radicalmente conservador nas súas formulacións. Está en contra de calquera avance social que poda levarse a cabo, e no nome da familia ataca directamente o matrimonio entre homosexuais, o divorcio, o uso de anticonceptivos, a adopción por parellas homosexuais e a materia de educación para a cidadanía. Sin embargo, este gran defensor da familia é acusado pola súa sobriña de non querer recibila tras a morte de seu pai. Non estamos ante un fenómeno extrano, máis ben era de esperar que nalgún momento se tralucise este velo de apariencias que constitúe a esencia da nosa igrexa, esa hipocresía que se reflexa nunha doble moral, na que o que se di e o que se fai - tal que como conta Magdalena- non están en coherencia.

JAC, KI, DAM y otros freakes del montón. (Historietas frívolas para pasar el rato)

Pontevedra es una ciudad que descansa dulcemente a las orillas del Lérez. Pero a veces, alguna noche sucede que Pontevedra se ve poseída por un influjo distinto que hace que todos los pontevedreses salgan a las calles y tomen la ciudad como si se tratase de una auténtica revolución. Así sucedía la noche del jueves, en la que universitarios llegados de todos los puntos de Galicia se mezclaban con los nuestros para celebrar la fiesta universitaria por excelencia en la ciudad del Lerez, santa Katabirra. Por supuesto que yo no podía perderme tal concentración de jóvenes en la ciudad desinhibidos y con ganas de diversión. Esa noche salí con Sole, una amiga mía, que al igual que yo compagina su vida laboral/opositora con sus estudios universitarios. Sole es especial, en todos los sentidos. Es enérgica, simpática y demoledora en muchos aspectos. Cuando habla deja a todo el mundo con la boca abierta, y cuando vacila se lleva la palma. Es irónica, graciosa, inteligente, fuerte y terriblemente borde. Su bordería es lo que más me gusta en ella. A veces tememos que le partan la cara, pero sin embargo ella sabe que si algo así sucede, estaremos ahí para rescatarla.
Con Sole vinieron esa noche dos amigos suyos, Negro y su hermano Ed. Son los dos muchachotes andorranos de metro noventa de altura, uno moreno y otro rubio, exageradamente guapos, y sobre todo, que es lo que los convierte en más guapos todavía si cabe, poco conscientes de su condición de guapos. A mi, desde el primer instante en que le vi, Negro me dejó impactada. Primero por su estatura, su tez morena , sus ojos oscuros espectaculares, su sonrisa…Después por su simpatía , su inteligencia, y su forma de ver el mundo y adaptarse a todas las circunstancias. Se veía de él enseguida que era un hombre de mundo, viajado, y que había aprendido mucho por los caminos. Eso se traduce en una mente abierta, que no se escandaliza a la mínima y que se deja llevar con facilidad por los acontecimientos. Un comportamiento que a mi ya me choca un poco, acostumbrada como estoy a la mentalidad típica pontevedresa, que se caracteriza por la represión y la apariencia. Quizás esté siendo un poco dura, pero es que la actitud tanto de Negro como de su hermano me llamaron mucho la atención, y en cierta manera me conmovieron.

A primera hora de la noche nos fuimos a tomar unas cañas al pub Maruja, un antro que está en la zona vieja en el que se mezcla lo cutre de la decoración del local con la música que pinchan directamente los clientes en un ordenador. A menudo se llena de porreros, de melenudos que lucen tatuajes y piercings y de todo tipo de personajes tristes que pasan las horas bebiendo licor café o estrella Galicia, y a veces incluso jugando ratos muertos en una consola que estratégicamente cuelga del techo. El pub Maruja es un local para los que saben divertirse sin juzgar, sin miedo y con ganas. Porque en ese garito puede pasar absolutamente de todo.
Al entrar, Sole se apodera literalmente del ratón y se convierte en el dj oficial del local, nos guste o no. Por supuesto que hay quien no se lo toma bien, e intentan desposeerla del control sobre la música, provocando en ella todo tipo de reacciones extrañas, no carentes de cierta agresividad. Resulta entonces encantadora. El jueves, sin ir más lejos, se le acercó una joven rubia, monísima ella, y afirmando ser dj en Ibiza se creía en la posición de ejercer su derecho como cliente a poner una canción. La contestación de Sole al escuchar las palabras de la rubia fue fulminante: “que rollo, ¿no?” y se quedó tan ancha y tan pancha, por supuesto sin dejar libre el ratón.
Pero yo de todas estas cosas me iba enterando a medias, porque por entonces ya estaba entregada a la dulce tarea de conocer un poco más a Negro, que poco a poco iba desgranándome la trayectoria de su vida hasta llegar al momento en el que nos encontrábamos.



No sé si fue el alcohol, o el calor sobrenatural que hacía aquella noche, el caso es que poco a poco la conversación iba cambiando de tono, el ambiente se iba caldeando y yo empezaba a no poder disimular mi lenguaje corporal con el que literalmente le estaba diciendo a Negro que le deseaba con todas mis ganas. Abandonamos el Maruja con el cuerpo completamente preparado para el baile, teníamos – yo sobre todo- ganas de movernos, de sentir la música y dejarnos llevar sin más pretensiones que la diversión en estado puro. Fuimos a un local nuevo, quiero decir, de esos a los que nunca vamos, y copa en mano, Sole y yo bailamos como si de bailarines de Fama estuviésemos hablando. En una de estas coreografías, improvisadas para el momento, Sole me elevó por los aires y lentamente me dejó descender hasta el suelo. Espectacular. Todo el pub enloqueció con nuestra forma de bailar, no es porque yo lo diga, pero parecíamos auténticas profesionales. Nuestros chicos estaban para entonces completamente asombrados y maravillados, orgullosos de nuestra puesta en escena y, también hay que decirlo, algo excitados. No recuerdo exactamente cuantas horas estuvimos en aquel pub bailando y bebiendo, pero cuando por fin salimos de allí, nos fuimos a otro local, el preferido de Sole.
Camino del Zolca –local en el que terminamos la noche- la calle se convirtió en el escenario perfecto para que Negro y yo fuésemos acercándonos de una manera más íntima, entre el coqueteo y la risa.

Todo apuntaba a una noche que finalizaría con demostraciones pasionales de todo tipo, eso que yo al principio me mostraba un poco reacia a cualquier acercamiento a Negro, más allá de la charla informal, las risas y el colegueo debido al el hecho de que era amigo de Sole y eso me desmotivaba un poco. Pero salvados estes primeros remoloneos, más propios de la adolescencia que de la mujer hecha y derecha que yo soy, me dejé llevar completamente por mis instintos más primitivos, y comencé a insinuarme descaradamente, y aceptar salerosa los mensajes de deseo que Negro me iba intercalando. Sucedió entonces que en medio de este cortejo a altas horas, rodeados de humo y de gente que nos empujaba hacia todos lados, en medio de la música atolondradora, de las voces de Sole y Ed que se nos acercaban y nos hablaban a gritos para dejarse escuchar por encima del ruído, en medio de todo ese ambiente de nocturnidad enlatado, apareció, cual espectro luminoso que con su presencia lo llena todo y paraliza el movimiento de todo cuanto le rodea, Ki, mi Ki, mi adorado objeto del deseo, esa obsesión con piernas que me trae de cabeza, y que descontrola completamente mis sentidos. Verle y descentrarme fue todo una. De pronto ya no estaba allí, al lado de Negro, seduciéndole y dejándome seducir al mismo tiempo, estaba ya de lleno inmersa en mis ensoñaciones, esas que son inconfesables y que me trasladan irremediablemente a sus brazos.
Negro no se enteró de nada, o al menos eso creo, porque ni siquiera mostró asombro cuando yo dejé de pronto de hacer lo que estaba haciendo y le conduje a la barra –justo donde Ki se tomaba una copa- para pedir una cerveza. Y allí nos quedamos, Negro y yo, ya completamente separados a pesar de estar casi pegados el uno al otro. Negro me miraba con pasión y deseo. Y yo miraba a Ki de la misma manera. Y Ki, como siempre, no miraba hacia ningún lado, conversaba con la mirada perdida, inerte quizás, y le daba igual cuál fuese el interlocutor y cuál el tema de la conversación.
Pasada una media hora, y cuando ya no nos sentíamos capaces de beber una gota más de alcohol, amablemente un matón se acercó a nosotros para comunicarnos que iban a cerrar. Se encendieron las luces, apagaron la música, y nos dejaron desnudos en medio de la nada, con nuestras frustraciones al aire. Abandonamos el local, no porque yo quisiera, sino porque Sole, Ed y Negro me condujeron con la destreza de domadores hasta la puerta. Negro me agarraba de la mano y yo me dejaba ir, entre mareada y distraída. Al salir del local recuerdo que vomité. Poco más. Quizás de una manera imprecisa las risas de Ed y Sole, que mantenían una conversación con gente que pasaba, y las suaves caricias de Negro en mi frente, apartándome el pelo para que no me manchase y sujetándome para que no me cayese al suelo.

Desperté empapada en sudor y con la cabeza a punto de estallar. Tenía una bomba en las sienes. ¿Cómo llegué a casa? En mi móvil un dulce mensaje me daba los buenos días: “Hola maja, ¿estás mejor? Me vuelvo mañana a Irlanda a continuar con mi proyecto. Me encantó conocerte. ¿ te veo a la vuelta?”. Era Negro que se despedía así de mi mundo, eso sí, momentáneamente.

(continuará…)