¡¡¡¡PUIDEMOS¡¡¡¡

Puidemos. Quero berrarllo hoxe a tódolos incrédulos, a tódolos pesimistas: Puidemos. 44 anos sin gañar unha eurocopa demostraron sobradamente que sabemos perder, pero onte demostramos que tamén sabemos gañar. Porque onte a selección fíxose grande no campo de xogo, e cun só gol conseguiu cumprir as ilusións de todos, unificar o noso sentir e a nosa ledicia. Vestimos de vermello nunha tarde que prometía festa e que non decepcionou. Vestimos de vermello, e non tivemos reparo en axitar bandeiras de España. Estivemos unidos dende o principio ata o fin, cando xa campeóns paseamos a nosa ledicia polas rúas de tódalas cidades. Emocionounos Casillas, nesa imaxe memorable na que levantaba a copa de vencedor. Xúbilo interxeneracional, porque todos estabamos na rúa, todos pendientes dos 11 do campo, e todos saltando como tolos cando Torres meteu o gol, o gol que nos fixo campeóns.

Insisto, non entendo de fútbol, pero hai acontecementos que van máis alá do fútbol. Onte os españois , nas prazas de toda España corearon ao unísono "oe,oe , oe...", deron ánimo á selección e entregaronse por completo ao espectáculo do fútbol. Eu incluída. Os meus amigos atreveronse a dicir que estaba tirando os meus principios cando me puxen anudado ao pescozo unha pañueleta vermella que regalaba a Diputación de Pontevedra. Quizais o xesto parecese algo así, pero non. Onte non. Onte era só euforia colectiva, orgullo, emoción. Onte eran as nosas cores, un síbolo do que nos une. Que as pañueletas as pagase a Diputación, era o de menos.

Na Ferrería estaban todos. Feijoo, Ana Pastor, Louzán. Recoñezo que no medio do ambiente festivo ainda tentei sacarlles unha foto, por morbo. Pero quedeime sin batería. Mágoa. E logo esquecín a súa presencia, e volvinme tola entre risas, oeos e aplausos expontáneos. Volvinme tola entre abrazos ás miñas amigas, entre berros que facían historia. España gañaba a Eurocopa no 2008, e eu estaba alí, na praza que agora forma parte tamén de min, coas persoas que me cuidan cada día, que me queren e quero, disfrutando non só do triunfo, senón da vida, da amistade, das cousas sinxelas deste mundo.

Cando as cousas van mal é preciso divertirse, evadirse a través do que sexa, e se é a través dun triunfo, mellor. A selección deunos onte alegría, fíxonos disfrutar e esquecer durante unhas horas todas as nosas penas. Cumpriu onte o fútbol á perfección o papel de opio do pobo, tal e como dixo Orwell na súa emblemática novela. Onte todos nos metimos a nosa dose de opio, para saturar a nosa conciencia de algo que non era patriotismo , nin orgullo nacional, por moito que algúns aproviten para facer esa lectura. Onte o opio era un triunfo despois de 44 anos (eu ainda non nacera). Nenos, avós, adolescentes...no mesmo espacio, pendientes do mesmo, felices polo mesmo. Unidos. As veces é necesario ese opio, para continuar despois con forza e enerxía. Gañamos, demostramonos a nós mesmos que podemos, e agora, coa resaca a costas da festa de onte, vencedores, mirámonos uns aos outros coa nostalxia na pel do momento que vivimos. Tamén sabemos gañar.

http://diariodepontevedra.galiciae.com/

http://www.elpais.com/

http://www.lavozdegalicia.es/portada/index.htm

Vermello

Mónica Fernández-Aceytuno poñíase pesimista falando da cor vermella no ABC ,como si o vermello tivese a culpa de tódolos males e fose presaxio de cousas ainda peores. Menciona a Maquiavelo nunha cita memorable, eso sí ,pero despois, parece que quere darnos a todos unha bofetada para sacarnos da ensoñación de vernos o domingo coa copa de Europa baixo o brazo. E hoxe eu négome ao pesimismo, e négome a crer que esta cor de luz non garde na súa esencia tamén algún que outro bó presaxio. E precaución, si, pero tamén é forza, paixón, e en certa medida indica sobresalto. A min o vermello motívame positivamente, é a cor do amor e do sangue ( a min o sangue sempre me suxire vida) Que nos deixe esta tal Mónica disfrutar do triunfo, ainda que sexa tan só un momento efímero de felicidade o que nos está permitido, que nos deixe meternos de cheo na euforia futbolísitica, e olvidarnos así, por uns instantes de tanta crise, de tanta tristeza que albergan os corazóns, de tanta desesperanza. Que as bágoas chegan soas, e o optimismo é dificil de alcanzar, e por iso, eu négome hoxe a poñerme en guardia , todavía non. Hoxe celebramos, hoxe temos esperanza, que xa chegarán tempos peores para deixar de crer nos imposibles. Hoxe podemos. Queremos. Temos forzas e ganas. Para gañar a Alemania, e para vivir, tamén. O vermello é impulso vital, sexual, que da calor e ánimo. A cor das camisetas da nosa selección -arrebatada polos rusos- a cor das cereixas, a cor dos corazóns pintados nas tarxertas.

http://www.abc.es/20080627/opinion-firmas/rojo_200806270243.html

Oe, oe, ...oe, oe, oe¡¡¡¡¡

España gañou a Rusia ,con soltura, con determinación , sen deixar lugar a dúbidas , nun partidazo que ata os que non entendemos de fútbol difrutamos como enanos. Dende o ano 84 non estaba España nunhas semifinais, vamos, que o de onte foi histórico. Durante o partido todo foi emoción, e na segunda parte, cando xa se vía o que tiñamos por diante, festa e algarabía. A praza da Ferreiría a rebosar, facía boa tarde e a pantalla que colocaron foi todo un éxito. Ata os menos entregados estaban encantados co ambiente ,o caso era estar cos amigos e compartir -si os había- os éxitos da selección como si fosen éxitos propios.

Son estas cousas as que ás veces inexplicablemente nos fan felices, sin motivo aparente, movidos por unha especie de sentimento patriota , de orgullo nacional que nos sae de maneira espontánea ante determinados acontecementos deportivos. Nunca vexo o fútbol, non sigo a liga, non son seguidora de ningún equipo, e cubro a quiniela a rumbo, como que fai a primitiva. Sin embargo hai partidos que son inevitables. E necesario estar alí, para contalo dentro de moitos anos, cando se volva a repetir algo así, e poidamos dicir nostálxicos " no 2008 España xogou a semifinal contra Rusia, e gañou por 3-0", e rememorar nese xesto todo o demais, o que ninguén viviu do mesmo xeito ca nós: os amigos que nos acompañaban nos berros cada vez que España marcaba, as conversas insustancias polas que se filtra a ledicia dunha tarde de xuño calurosa, a parella aquela que non paraba de bicarse xusto diante de nós...E o que aconteceu despois, cando xa todo rematou, cando España era xa finalista e a praza se ía baleirando. Cada un dirixiu os seus pasos aos sitios de celebración que lle petou, cada un celebrou como quixo , pero o caso foi que se celebrou ao grande, non era para menos.

Os que disfrutamos onte da selección española, do espectáculo en si que supuxo ver o partido en pantalla grande no centro da cidade, da alegría da xente enchendo a praza, temos unha cita ineludible o domingo as nove menos cuarto. Toca xogar contra Alemania, e gañar. Non entendo de fútbol, así que non me atrevo a facer pronósticos, pero din os entendidos que España faino ben, que ten equipo. Pois como din en Cuatro "podemos".

Esperando julio

El desamor no es una enfermedad mortal. No es más que un estado de ánimo pasajero, que dura lo que tarda en llegar el verano, ni más ni menos. Y el verano está encima, nos ha caído por sorpresa y eso que el calendario ya marcaba su retraso. Así que , contenta como estoy ya no me duele nada, si acaso un poco el pie, que tengo una ampolla por el zapato, pero no una ampolla del alma. Y así las cosas, me atrevo a hablar de lo que nos aguarda bajo el sol de julio, todo ello sin despreciar los últimos días de este mes extraño que se termina. Julio es playa por las tardes en lugar de siesta (en la playa la siesta no me sale, me da por pasear) y amaneceres en un camping cualquiera, después de dos horas de sueño, con un periódico en la mano y una libreta siempre bajo el brazo, para anotar las impresiones de los días. Es olor a crema Nivea para el sol, como si fuese ese olor el olor auténtico del verano. Y café con hielo en las terrazas, y cañas en el chiriguito con el sol último de la tarde, ya la playa vaciándose de familias cargadas con sombrillas , cubos y palas. Y es amor efímero en bares al lado del mar, con el sonido de las olas y las gaviotas acariciandonos mientras nos ahogamos en wisqui. Julio es demasiadas cosas que se saben de antemano, que se esperan y que no se cuestionan porque se aceptan simplemente como son. Lo bueno de julio es precisamente eso, que no decepciona, que siempre ofrece lo justo para la felicidad de los corazones.

Adios, Aznar.

Un artigo máis, hoxe que non me apetece escribir, que tan só me apetece ler e escoitar.

http://www.lavozdegalicia.es/opinion/2008/06/26/0003_6936782.htm

Un poema de José María Parreño.

"Yo que borré las huellas dactilares de mis manos /para hacer más suaves las caricias/hoy las tengo desolladas de adioses"Poesía para esta mañá de xoves na que Pontevedra parece algo máis ca unha cidade habitable. Hoxe é casi paraíso, no que poder construír os soños co material mesmo co que se vai facendo a felicidade. Incluso o desamor escrito ule a algo máis ca tristura enlatada, ule a esperanza, a algo novo que vai vir, irremediablemente.

O sol sobre o noso espacio, sin máis. O soriso pintado , a alma enteira sorindo como conclusión dos días. E nas portas de xullo nada de onte, só aquelo que queiramos conservar, conscientemente, como se fósemos nos mesmos os que conducimos os nosos destinos.

http://librodenotas.com/unaagujaenunpajar/13103/ultimo

Elegía a Ramón Sijé. Miguel Hernandez.

http://www.tinet.org/~elebro/poe/mher/elegia.html

Non sei que sentiredes cada un de vos, ao ler este poema. Para min é poesía pura, nostalxia da época na que descubrín a literatura e a poesía. Namoreime da poesía con este poema, da man dun profesor excepcional, o inolvidable Julio Figueiras, que tanto me ensinou. E hoxe deume por rebuscar nos meus recantos, na miña adolescencia curiosa e ás veces esquecida, e lembrei con absoluta nitidez aqueles versos que tanto me conmoveran "de almendro de nata te requiero/ que tenemos que hablar de muchas cosas/ compañero del alma, compañero". E un poema de despedida, pero tamén de profundo amor, de desgarradora tristeza pola perda de un verdadeiro amigo. Un poema que en si é pranto. Unha xoia da nosa literatura.

hoxe ás 21 horas no teatro Principal, Imasxinarium plus

http://www.lavozdegalicia.es/pontevedra/2008/06/25/0003_6933805.htm

Aquí tedes algo que facer hoxe en Pontevedra, despois das cañitas na Verdura, unha obra de teatro no Principal. Recoméndoa con información de primeira man, xa que se trata do meu grupo de teatro. Asegúrovos un rato moi divertido no que as risas están garantizadas.

SI MUERO PRONTO

Si muero pronto,
Sin poder publicar ningún libro,
Sin ver la cara que tienen mis versos en letras de molde,
Ruego, si se afligen a causa de esto,
Que no se aflijan.
Si ocurre, era lo justo.


Aunque nadie imprima mis versos,
Si fueron bellos, tendrán hermosura.
Y si son bellos, serán publicados:
Las raíces viven soterradas
Pero las flores al aire libre y a la vista.
Así tiene que ser y nadie ha de impedirlo.
Si muero pronto, oigan esto:
No fui sino un niño que jugaba.
Fui idólatra como el sol y el agua,
Una religión que sólo los hombres ignoran.
Fui feliz porque no pedía nada
Ni nada busqué.
Y no encontré nada
Salvo que la palabra explicación no explica nada.


Mi deseo fue estar al sol o bajo la lluvia.
Al sol cuando había sol,
Cuando llovía bajo la lluvia
(Y nunca de otro modo),
Sentir calor y frío y viento
Y no ir más lejos.



Quise una vez, pensé que me amarían.
No me quisieron.
La única razón del desamor:
Así tenía que ser.
Me consolé en el sol y en la lluvia.



Me senté otra vez a la puerta de mi casa.
El campo, al fin de cuentas, no es tan verde
Para los que son amados como para los que no lo son:
Sentir es distraerse.

Fernando Pessoa.

24 de xuño

“Hoy te busqué, te encontré, me hizo falta estar contigo hoy…” Ivan de OT poñéndome os pelos como escarpias , unha vez mais facéndome sentir algo extrañamente doce, unha atracción casi irracional a través da pantalla do televisor. Con esto culminou un día agradablemente relevante.
Un pacto selado cun apretón de mans coroou a tarde dun 24 de xuño que tivo moito de reconciliador. Supoño que iso é o que entendo eu pola fe, o que aconteceu onte, fácilmente, á beira do mar, nunha terraciña de Combarro. E sei que ela entenderá o que eu digo, ou polo menos o que pretendo dicir. A fe, para min, ten sobre todo moito que ver coas persoas, non cos deuses. E son as persoas as que nos devolven a fe cando a cremos perdida. Sucedía onte, baixo o sol da tarde, coas palabras xustas para construír unha continuidade no noso afecto compartido.
O pacto tivo a súa lóxica, a súa gracia incluso, pero sobre todo, ten o seu valor. O próximo ano espero chegar ao día 24, día de san Xoán, co recordo da tarde de onte a flor de pel. E pensar no noso pacto de “mortos e enterrados”. Pero de momento, os logros é mellor contemplalos a curto plazo. Primeiro ten que pasar xuño e xullo, sin eles. E despois, en Agosto vestiremos de largo e teremos forza para ser máis guapas ainda, e comernos o mundo cun só xesto, cando queiramos e como queiramos. E así pouco a pouco, ata o esquecemento total, cando xa nada realmente importe.
E no medio de tantas emocións a chamada dun amigo de Madrid e do seu mozo e a proximidade dos seus abrazos, e unha noite que agarda ser vivida, e Gustavo cantando de novo na cidade, o futuro máis inmediato… A vida é marabillosa.

JAC, KI, DAM y otros freakes del montón. (Historietas frívolas para pasar el rato)

La noche del viernes tuve varias revelaciones. La primera y más cruel que Jac tiene novia. Si, una de esas chicas guapas con las que compartir casa, perro e hipoteca. Me quedé muerta.
Comenzaba la noche – una noche cálida con los cielos despejados- en la plaza de la Verdura. Nipone y yo ya echábamos de menos el terraceo a primera hora, viendo desde una mesa en la plaza a la gente pasar, y comentando las maravillosas vistas que ofrece la bulliciosa vida nocturna en esa zona de la ciudad cuando asoman tímidamente los primeros calores. Allí estaban todos, Jac, Ki, Dam, Freak y otros que todavía Nipone y yo no conocíamos.
Miré a Jac y sentí un ramalazo de deseo y de nostalgia, una tristeza pequeña, algo así como esa pequeña punzadita que deja siempre la melancolía de los amores imposibles. No me miró. Estaba colocado en el centro del grupo de sus amigos, todos requetepijos y muy bien vestiditos para la ocasión, recreándoles con el relato a viva voz de alguna de sus anécdotas. Jac sabe contar las cosas, y a la gente le gusta escucharle.
Freak si que nos miraba de reojo, a Nipone y a mi. No llegó a mirarnos directamente, ni se acercó a saludarnos, pero las dos sabíamos que Freak no estaba pendiente de la historia que con tan buena verborrea narraba Jac, sino de lo que sucedía en nuestra mesa. Probablemente, él al igual que nosotras, estuviese rememorando la noche que pasamos los tres juntos en su piso del centro.


Nos fuimos enseguida, al terminar la primera cerveza. El bar de Flop se presentaba esa noche como toda una promesa de felicidad, todo podía suceder.

Llevábamos allí un rato cuando apareció Dam acompañado de una preciosa princesita rubia, de esas que sólo salen en los cuentos. Estaban divertidos y cariñosos, besuqueándose en la barra. Llegaron después los demás de la pandilla, el primero en entrar Jac, que esta vez venía seguido de una joven estupenda, alta , morena , con un aire en su rostro entre infantil y dulce. Por la manera en la que se comportaban nos dimos cuenta enseguida de que era su novia, y pronto descubriríamos además que viven juntos desde hace tiempo. Supongo que sentí un poco de rabia, de envidia incluso, por lo que esa chica tenía, el amor de Jac, que yo nunca conseguiría.
Freak pasó de nosotras, y eso aquella noche fue un duro golpe para mi. Freak es de esos hombres con los que tienes la sensación que siempre se puede contar, y sin embargo, allí estábamos Nipone y yo, las dos guapas a rabiar, contemplando la estampa como quien mira una fotografía gastada por el tiempo.
Freak ,entre tanto, le comía la oreja insistente a la princesita que acompañaba antes a Dam en la barra. Parecía que le estaba prometiendo la luna, un viaje astral , la octava maravilla del mundo, y probablemente fuese así ,porque de repente se fueron juntos al baño durante unos minutos. Allí, ya se sabe, lo propio de estos locales nocturnos, un poco de coca, unos besos robados, y quizás un poquito más de intimidad efímera que no deja resaca. Ella volvió antes que él , como desorientada, absorta, hasta que acabó desmayándose en medio de toda la pista de baile. Para entonces Jac estaba ya demasiado colocado como para enterarse de algo, y la princesita se le cayó literalmente encima.
Mientras todo esto sucedía a nuestro alrededor conocimos a otro de los chicos de la pandi, uno nuevo que nunca habíamos visto. Se llama Miti. Un joven apuesto, morenazo terriblemente simpático y vital. Algo nervioso, inquieto, risueño y nada tímido. Se nos presentó con una frescura inusual, y a los pocos minutos estaba bailando con nosotras como si nos conociese de toda la vida. El hecho de conocer a Nipone y a mi le puso, si cabe, un poco más eléctrico de lo que ya estaba. Pretendía hacernos partícipes de su vida en un instante, y hablaba deprisa, atropelladamente, intentando hacernos llegar la máxima información posible sobre su propio mundo. Me abrazaba dando muestras de cariño, me besaba las mejillas, y no me soltó ni un solo segundo.
Miti es un buen amigo de la novia de Jac. Nos la presentó y sucedió lo peor que podía suceder, que era una mujer fantástica, alegre, que conectó enseguida con nosotras. Nos pusimos los cuatro a bailar como locos, a cantar, en definitiva a divertirnos juntos.

En estas estábamos Nipone y yo, en lo de conocer a Miti y a la novia de Jac, cuando nos sorprendió el lío de la princesita rubia, tirada en el suelo, echando espuma por la boca. Tuvo que venir el 061 y se montó una buena. Se generó en el local cierta confusión, muchos de los que allí estaban tomando copas se marcharon por temor a que viniese la poli buscando cosas raras. Dam se fue con ella al hospital, y Freak, el que había sido sin duda el culpable de todo lo que acababa de suceder se hacía el sueco en una esquina del local, hablando, esta vez ,con una nena bajita muy mona.
Tan sólo Jac permanecía ajeno a todo lo que estaba sucediendo, pendiente sólo de cómo Nipone y yo interactuábamos con unos de sus mejores amigos y con su novia, temeroso hasta la médula de que ésta sospechase o descubriese su infidelidad. Le vi tan nervioso que por un instante creí que le daría algo. Subía al baño cada cinco minutos, en un intento de ahogar el momento de bochorno que estaba pasando a base de rayas, pero parecía que nada causaba efecto. Era un manojo de nervios, que me miraba con deseo –y esto lo digo con total seguridad, sin pretender ser una creída- directamente a los ojos. No se atrevió, no obstante, a acercarse a mi, ni siquiera a saludarme de lejos en un principio. Pero después del tercer o cuarto paseo al baño, terminó finalmente por abordarme en las escaleras. Me besó tímidamente, en la mejilla, y me agarró suavemente por la cintura al tiempo que me decía al oído “ estás preciosa esta noche”

Afortunadamente para él, y desafortunadamente para mi, Pat –así se llamaba la novia de Jac- no sospechó nada, más bien lo contrario, se encariñó con Nipone especialmente, y en medio de la confusión del momento aprovechó para darnos u email y pedir los nuestros y decirnos que le encantaría mantener el contacto. Vamos, lo normal en estos casos, primero te enamoras de su novio y luego te haces amiga de tu máxima rival. Y , sin embargo, aunque suene extraño, no podía sentir nada desagradable hacia Pat, no tenía ganas de borrarla del mapa, ni de que se partiese una pierna – lo que suelo desear en estas circunstancias- tan sólo me apetecía tomarme una copa más.

El 061 nos cortó el rollo por completo, en parte porque el desmayo de la princesita rubia no fue el único de la noche. Cuando estaban retirando la camilla con la chica tumbada inconsciente, se desmayó un joven a nuestra derecha y luego otro en la parte de arriba. Sin duda algo había sucedido aquella noche, alguna sustancia debía estar adulterada.
Fueron suficientes tres desmayos en una noche en el bar de Flop para que los dueños decidieran cerrar el local por esa noche. Y así, obligadas por las circunstancias, tuvimos que abandonar el bar y largarnos a casa. Ya nos habían fastidiado la noche.


A la mañana siguiente tenía en mi correo electrónico un email de Pat: “Me divertí mucho contigo y con tu amiga ayer por la noche. Miti está encantado también con vosotras, me gustaría que quedásemos los cuatro alguna vez. Estoy harta de salir siempre en parejita con mi novio y sus amigos. Necesito un poco de aire nuevo.”



Si ella supiese.

Nikita.


(continuará…)

“Cada cual tiene su alcohol. Tengo alcohol suficiente con existir. Borracho de sentirme, vagabundeo y voy seguro. Si es hora, me recojo en la oficina como cualquier otro. Si no es hora, voy hasta el río a mirar el río, como cualquier otro. Y, por detrás de esto, cielo mío, me constelo a escondidas y tengo mi infinito”.

Fernando Pessoa. Libro del Desasosiego.

Coma sempre...montándoa.

"A noite máis máxica do ano. Galicia viviu onte unha noite especial cun milleiro de fogueiras de San Xoán, debidamente acompañadas, con sardiñas , churrasco, viño e moita troula." Este é o titular que atopamos hoxe nun xornal galego - como o que aparecerá en calquera outro diario- nun intento de facer un resume idílico do que significa a noite de San Xoán. Sin embargo unha cousa é a tradición, e outra ben distinta como despois se desenrolan os feitos. Porque nun principio o que parecía sinxelo, achegarse á cacharela dunha asociación de veciños e pagar un recibo de 7 euros que che daba dereito a sardiñas , pan e bebida pode convertirse nun enfrentamento subido de tono cos responsables de toda a asociación. Xuro que non foi culpa nosa. Non é o noso estilo, pero cando fas cola unha hora -cívicamente- e despois da espera te atopas con que non hai bebidas, nin sardiñas, nin platos...e cando ainda por riba che dicen que é a terceira vez que te pasas pola mesa a recoller platos de comida, pois claro, a unha por moi máxica que sexa a noite non lle queda máis que encender o xenio. E xenio levábamos para dar e tomar. Así que eu a voces, sentindo ofendida a nosa honra profundamente, e as miñas amigas máis conciliadoras -máis valeu- acabamos no medio dunha trifulca cos responsables da asociación. Finalmente devolverónnos os 7 euros -que nos non era polos cartos, pero que se rian de nós non- e ata nos pediron disculpas. Dignamente vimos como se prendía a cacharela, e mesmo queimamos os nosos desexos no lume, e saltamos para purificarnos. Pero pouco tempo nos deixamos arrastrar pola tradición, que despois das broncas o que cómpre e ir a territorio amigo, a onde un se sinte como na casa, protexido e quente. E así fumos á praza da Verdura, á que levan tódolos camiños nesta cidade, e alí, a cear amendoas e cacahuetes -o que había- que a falla de sardiñas boa foi a dieta hipercalórica de Vanesa. Vamos, que nin maxia , nin espantamento de meigallos, nin purificación do espíritu, nin comunión perfecta de noite e lume, nin nada de nada.

E claro, con estes antecedentes, como para confiar agora en que se cumpran os desexos. En fin, todo por 7 euros.

Poema de Junio

Espera que deje de sonar ese susurro,
y luego, quédate quieto, esperando todavía
a que pase el tiempo sobre las cosas.
Espera, sin esperar nada
para no decepcionarte bajo los cerezos.
Esta vez no tengo reproches,
ni preguntas, ni mentiras.
El tiempo es siempre la respuesta,
la trampa, la medida de todas las promesas.
No me digas nada
para que yo no tenga que responderte
Simplemente, espera,
como si nada quedase después de
la primavera consumida,
sin sol, sin besos.

21 e 22

Joder, qué fin de semana¡¡¡¡ Púxonos cardíacos a selección nun partido que rompeu tódolos tópicos, e así , despois dun partidazo –ata eu que non teño nin papa de futbol me din conta- gañou a penaltis contra unha Italia que todo o mundo daba por gañadora. 88 anos levaba España sin gañarlle a Italia, e foi onte cando se produxo o miragre.

Pero tivemos máis cousas. Eu bronquitis aguda, que me tivo na cama toda a fin de semana, coqueteando coa febre e con medicinas á miña beira. Rajoy con 409 votos en branco, ou en contra, que para o caso é o mesmo. 409 de 3000 é unha cifra relevante. Hai que tela en conta, cando menos. O saúdo entre Aznar e Rajoy foi frío, extremadamente distante, como si Aznar tivese medo de contaxiarse de socialdemocracia si lle daba a man a Mariano. Outro xesto que hai que ter en conta, cando menos. E Fraga poñendo a guinda a un congreso no que todo quedou igual, tal e como esperabamos. Non hai crise, e punto, diría don Manuel . Rajoy ten que conducir o partido os próximos tres anos. Gallardón ten moito que dicir no futuro do partido. Ahí é nada. Pero eu de todo esto quédome sen dúbida con esa muller que se empreñou aos cuarenta nun laboratorio, que apoia as vodas homoxesuais, está a favor do divorcio esprés e é por igual amiguita de Arenas que de Esperanza. Viva Dolores de Cospedal. Esa muller que me fai crer que outra dereita é posible. ¿Qué dirá disto a Conferencia Espiscopal? ¿E Rouco?

Pero cando a bronquitis non che deixa pensar, cando mesmo parece que te afogas por momentos e o teu entendemento é victima de 38,5º no termómetro, a fin de semana é casi un campo de batalla, no que estás a xogarte a vida. Fixo calor, de verán por fin. Os amigos fóronse de concertos mentres eu agonizaba e o home polo que suspiro facíalle ás beiras a unha das miñas amigas,ou tentábao, que para o meu estómago é o mesmo. O caso é que a felicidade dos outros provocoume tristeza, qué egoísta.

E entón apareceu no meu domingo negro, con olor a xarabe para os pulmóns, unha chamada de teléfono desas que che desmontan un pouco os esquemas. Eu incrédula, todo hai que dicilo, pero agradecín unha voz que me despertase pola mañán para disculparse, para pedir unha segunda oportunidade, para redimir as súas culpas. Cando alguén se disculpa conmigo a sensación de benestar que me queda é como unha bendición. Non só me reconcilio con esa persoa, sinón que me reconcilio tamén conmigo mesma, como si me perdoase a min mesma todos os erros que cometín. E procuro entón voltar a empezar, dende esas disculpas. E volto a confiar un pouco no xénero humán.

Logo chegaron máis chamadas – salvadoras- e mensaxes no móbil, e caricias coa voz, simplemente, como si non fixese falta nada máis, que alguén ao outro lado do teléfono para facerme ver as cousas doutro xeito. Xa sin él, sin a ilusión del, porque él nunca foi unha realidade. Coa frustación dos bicos que non nos daremos nunca. Con San Xoán no borde dos meus ollos, e os meus desexos ainda imperfectos, inconclusos. Comezou o verán esta fin de semana. Vin a España pasar a semifinais nunha Eurocopa, e sentín ternura por unha persoa que fai pouco me decepcionou enormemente. Pois iso, joder, joder, joder¡¡¡

venres

Teño un bó humor nesta mañá de venres que a verdade ata me sorprende. E os bós momentos hai que aproveitalos, e compartilos. Non sei si na miña felicidade ten algo que ver Mariano e a crise do seu pepé, ou pola contra a miña ledicia ten máis que ver co meu recente desamor, que cando se asume tamén provoca ledicias. Sexa o que sexa, hoxe son unha muller distinta, vestida de vermello para afrontar o porvir, a eurocopa e mesmo a noite de San Xoán.

E no medio desta mañá extraordinaria atópome cun folleto publiciatiro (cousas do meu curre) no que atopo un utensilio curioso: Máquina para facer cucuruchos de xelado. Deus, e eu vivín trinta anos sin coñecer a existencia de tal aparato. ¿Cómo é posible? O aparato non é sinxelo, non. 1200 W de potencia. Placas para fornear con recubrimento antiadherente llaflon. Patas de goma antideslizantes, enrollacables integrado. Rodillo para enrollar e moldear os cucuruchos. Impresionante. E como regalo, inclúe recetas. Todo isto polo módico prezo de 12.99. Vamos que agora mesmo deixo en paz o teclado do ordenador, deixo de escribir parvadas, e voume correndo a axenciarme unha máquina para facer cucuruchos. Logo xa veremos o que fago con ela. Poñer un negocio, quizais. Provisionar de cucuruchos a Camy ou a Royne. Quen sabe.

Bó fin de semana a todos. Feliz entrada do verán e feliz solsticio.

¿No fin da crise?

Levanteime esta mañá cachonda pola proximidade do congreso. A tan só unha horas de que dé comezo o Congreso do PP a maior parte das incógnitas foron reveladas. Onte anunciou Rajoy cales serían xunto con el os que van dirixir o PP nos próximos anos. Na súa quiniela de gañadores vemos a María Dolores de Cospedal como número dous do partido. E nas vicesecretarías a Javier Arenas, Ana Mato e Esteban González Pons. A novidade está sobre todo no nombramento de María Dolores de Cospedal, que ademais de ser intimisima de Espe , é -por si non vos derades conta- muller. Ao final Rajoy optou por unha tropa na que destacan un número considerable de mulleres, un executivo rosa como diría Berlusconi.

Recoñezo que nos últimos meses seguín con certa fascinación a crise interna do PP. Vin como Rajoy era apuñalado luns a luns polos seus, e como pouco a pouco ía perdendo autoridade dentro das filas do partido. Pensei que Mariano chegaría a este congreso desgastado, vencido de antemán, coas cousas dificiles. Sin embargo non hai que ser analista político para darse conta de que Rajoy non está , nin moito menos, acabado. E máis ,parece que nos últimos días reforzou o seu liderazgo. A crise chega ao seu fin, ou polo menos é o que intuitivamente podemos apreciar.

Non hai candidato alternativo, e Esperanza Aguirre xa confirmou que votará a Rajoy no Congreso. Todo apunta a que non haberá sorpresas de última hora, e que Mariano sairá do congreso como un líder consolidado. Quedanme no obstante dúas dúbidas, a primeira, ¿onde queda Gallardón? E a segunda, ata cando este clima de paz dentro do partido, ata cando o apoio de Aguirre a Rajoy?

O que si queda claro é que de este congreso sairá configurado non só o novo Partido Popular, sinón que se determinará o panorama políticio español para os vindeiros anos.

Vai de guapos

Non pensedes que todo vai ser política neste xoves de xuño sin sol. Porque neste día tranquilo, no que decidín mudar a miña paisaxe máis íntima decidín alegrar un pouco a vista cun home que me parece -e non admito que me contradigan- guapo.

Iván de OT é un dos guapos deste país para min. Non son seguidora de Operación Triunfo, nin siquiera me gusta nin me divirte, máis ben, abúrreme. Pero este ano, por cousas da desidia e do tedio, acabei algunha vez coa tele encendida, e co murmullo de fondo das voces destes chavaliños que din se dedican a cantar. E nesas estaba eu, aburrida, cando de pronto un dos concursante de OT me chamou a atención dun xeito ben distinto ao que me sucedeu noutras ocasións con calquera tipo de realitys. Namoremeime. (Xa sei que é gay, pero eso tamén influiu no meu namoramento, claro) Namoreime perdidademente do seu físico, e da súa frescura, intelixencia, ironía e forma de posicionarse ante o mundo. Pero sobre todo namoreime porque é guapo. E dende ese día no que reparei nel por primeira vez, non puiden xa prescindir de ver OT, tan só para non perderme o pracer de miralo, como unha boba, de escoitalo, de "babear" frente ao televisor, e disfrutar simplemente da contemplación da súa beleza.

E a verdade é que poñer aquí as súas fotografías e contarvos a miña atracción "fatale" responde ao mesmo , á miña propia autocomplacencia, nesta mañá grisácea na que tan só me apetece deirxarme arrastrar polo hedonismo.

Habemus Secretaria Xeral

http://www.lavozdegalicia.es/espana/2008/06/19/00031213867105497451655.htm


Ao fin xa temos un nome, de muller. Pois non foi Escudero.

Borrarse de Europa

A directiva aprobada onte polos parlamentarios europeos relativa ao retorno dos inmigrantes atenta frontalmente contra os dereitos fundamentais dos cidadáns. Vulnera os tan renonmbrados pola UE dereitos humans, sin contemplación, cun cinismo que deixa a Europa no plano que lle corresponde. E non se salva ninguén, porque todos, políticos de dereitas , de esquerdas e ata os noso sequito seguidor de ZP aprobou onte a directiva na que o que se pretende é restrinxir os dereitos dos inmigrantes ata casi ser relegados a unha categoría distinta a de persoa humana. Podemos detelos, retelos en cárceres convencionais, sin presentalos ante un xuiz , por un periodo de ata 18 meses; podemos deportalos a países distintos aos do seu orixe. E todo isto ainda que non alcancen os 18 anos. E así, desposeídos completamente dos dereitos básicos que se recoñecen aos cidadáns de calquera estado, conseguiremos erradicar este mal do noso tempo. A Europa solidiaria que construimos entre todos, esa Europa social que busca o benestar de todos ten agora o reto da inmigración sobre da mesa. A directiva é un ataque á socialdemocracia, ao sentido común mesmo, e dende logo á dignidade humana.

Onte diciame un compañeiro de traballo, irónicamente-como lle gusta a el desgranar a realidade-qué hai que facer para borrarse de Europa. E é que non é a cousa para menos. Lin hoxe un artigo na Voz no que nos culpaban a todos -europeos- da política anti-inmigración que votou onte o Parlamento Europeo, dicindo que a decisión tomada é a que decidimos todos os europeos, que vemos na inmigración unha ameaza. Eu non, eu négome a crer que na miña conciencia se oculte o temor de que os inmigrantes ilegais que fuxen da miseria, e que chegan medio mortos en pateras ao noso continente na procura dunha oportunidade de supervivencia , acaben por arrebatarnos o país e mesmo os nosos dereitos. Négome a crer que a miña conciencia , de europea mileurista que se afana sobre todo na procura dos seus propios praceres, esconda no seu interior un racismo que subyace baixo unha apariencia de persoa progre e solidaria. Non. E si Lois Blanco ten razón na súa columna de hoxe, e o que se aprobou onte na UE é o que queremos todos os europeos, a min non me queda outra que borrarme de Europa, como quen se da de baixa dun clube que xa non responde ás súas espectativas.

http://www.lavozdegalicia.es/mundo/2008/06/19/0003_6918145.htm

"Tará, tará, tarararará..."

"Tara, tara, tarararará..."pois sí, a piques de que comece o congreso do PP estamos todos nun sin vivir, mirando cara a Rúa Génova por si aparece dunha vez a fumata blanca para indicarnos quen será o número dous do partido. Será no momento xusto, nin antes nin despois, cando máis repercusión mediática logre a nova, para que só se fale diso - agora que xa os mortais estamos pensando noutras cousas- e volte o PP a ser actualidade, a ser debate, a ser espectativa.

Hai varios nomes que resoan como posibles, pero agora todos o temos claro que será Rajoy o que decida, por fin, sin deixarse ningunear. El queía a Arenas, pero non puido ser, e temos que agardar, xa queda menos.

Parece que o circo do PP perde fuelle por momentos, que gañou terreo a crise do petróleo, os transportistas en folga, os pescadores...E mesmo a Eurocopa tamén contribúe a distraer a nosa atención. Xa non estamos tan pendientes da data clave , da data decisiva na que todo se decide, porque é máis interesante saber con quen xoga España o próximo partido . Somos así, nada compite co fútbol, nin as crises. Un opio como outro calquera, para que non pensemos no que nos rodea.

Pero eu sigo mirando á sede do PP, inquieta, pendiente dese comunicado anunciado, que me saque da ignorancia dunha vez. Postos a facer apostas de última hora, eu voto por Pío García Escudero. A ver.

sobre o amor

Onte merquei libros para o verán, insustanciais novelas para levar á praia, libros de autoaxuda, e todo tipo de pseudoliteratura fácil , desa que mezcla ben coa auga salada e a area quente. No medio destes libros un título captou a miña atención neste xuño no que o sol apunta tímidamente cos seus raiños sobre o horizonte: Sobre los buenos y los males amores. Non fun á praia, pero non puiden evitar convertir o meu propio cuarto nunha especie de sitio de recreo ao uso para disfrutar de tal literatura. Así que cómodamente estirada na cama, cunha cerveciña ben fría á miña beira metinme de cheo na lectura sobre os bos e os malos amores. Caín na conta deseguida de que fai moito tempo que non boto un polvo con amor, vamos que fai moito tempo que non teño un acto sexual que non sexa puro intercambio de fluidos e exercicio físico. Claro que sempre hai algo de tenrura , e mesmo unha especie de ilusión nos últimos bicos, os da despedida, pero cando remata o acto en sí, o momento evaporase como unha cortina de fume, sin deixar rastro. Ante tal descubrimento sentín un pouco de tristeza. Fai tempo que non sinto nada parecido ao amor, nada que se asemelle nin de lonxe á sensación que provocan unhas mans amantes sobre a pel, unha mirada duns ollos que te queren e te acarician ao mesmo tempo que te miran.

"Yo te quiero: aunque esto no es asunto tuyo". E únha das frases que lembro da miña lectura de onte pola tarde, algo así como que un pode estar só no amor, que o amor é algo que nos pasa a nós , dentro de nós, e que moitas veces nada ten que ver co outro, co ser ao que amamos. Sin embargo o amor non correspondido pouco tempo adoita a forma de amor. O amor non correspondido ten data de caducidade, muda rápido en obsesión, en frustración, en melancolía. Eu sei moito de amar de maneira unilateral, sin contar coa reciprocidade do ser amado, aceptando de antemán a falta de calquera posibilidade. Por eso son volátil no amor, porque nunca son correspondida.

Dicía o autor do libro que vos comento (non me preguntedes nin quen é ) que o amor é contaxioso, que quen ama recibe amor dun xeito natural, por simple agradecemento do que se sinte amado. E a min deume un tanto a risa, porque eu levo toda a vida repartindo quereres sin contemplación, sin regateos, a mans cheas, e non obtiven a cambio nin o mínimo recoñecemento que podería albergar un soriso. A verdade é que me enfrentei a lectura do tratado sobre o amor dun xeito casi cómico, irónico e dende logo sin esperar grandes leccións sobre tal tema universal. Pero da rabia descubrir entre o absurdo das páxinas dun libro de bolsillo que a soedade é unha ferida máis profunda do que creíamos, e que de vez en cando estaría ben que alguén nos quixese a cambio de nada.

Después del amor.

Hay escenarios oscuros que me trasportan a la vida que nos tocó en otro tiempo, aquella a la que no supimos renunciar, de la que no supimos escondernos a tiempo. Y así, sin pretenderlo, por azares varios, terminamos de derrota en derrota, siempre cansados, con demasiado peso sobre nuestras espaldas. Aquella vida -ya me lo decía mi madre- no era vida, más que para los que se creían peor que los gusanos. No era nuestro caso. Tu y yo teníamos talento, imaginación; incluso éramos guapos, y eso debería de ayudarnos a sobrevivir, a recuperar la dignidad en una realidad que podría ser reconfortante, apetecible. Pero no supimos escribir el futuro, ni leer los mapas que dibujaban nuestro destino, ni tú ni yo.

Hoy te escribo desde un paisaje distinto, sin cerezos en flor, sin margaritas, sin mariposas revoloteando sobre los tejados de las casas. Hoy supe que tus lágrimas de azufre no podían compararse a las mías. Las mías eran pura ginebra con tónica, siempre a la temperatura ideal, para mantener frío el corazón y loca la cabeza. No sé que contarte, ni siquiera sé si agradecerás el gesto, que mi voz suene de nuevo en tu patio trasero, bajo el magnolio. Olía siempre a primavera, era aquel suavizante que comprabas en el economato. El suavizante de los pobres olía a primavera, y así iba yo como un pincel a la fábrica, cada mañana. Aquellos malditos años, y tu siempre con tu sonrisa pintada, como si nada.

Hoy veo otro país bajo el mismo sol de entonces, sin ti. Quizás me vendí un poco al cemento de las edificaciones, al dinero y a los caprichos de un sistema que estaba dispuesto a devorarnos. Quizás dejé de lado algunos principios por los que antes bien hubiera arriesgado mi propia vida, pero en el fondo creo que tenía mis motivos. No te estoy pidiendo perdón, pero no concibo otra forma de hacer las cosas. Vivo en una urbanización de lujo, tengo dos coches y una casa de veraneo en la playa. A veces me acuerdo de aquel patio, del hijo que perdimos, de lo que no supimos construír juntos. Aquella vida -ya me lo decía mi madre- no era vida.

Entre Telmo e a castración

O malo de utilizar a radio como despertador é que unha se desperta coas noticias a medias, que comeza a dixerilas medio en sonos e claro, pasa o que pasa. Así esta mañá resoaba no meu subconsciente a nova de que Telmo Martín di que acepta a castración química si o consideran oportuno. A min, ainda medio durmida, a idea de castrar a Telmo parecíame ben , unha especie de rebelión conta o sistema : castrar ao político como símbolo da erradicación da frustración e alienación que provoca o mundo no que vivimos. Despois da ducha a realidade entroume polos cinco sentidos dunha maneira máis clarificadora. Telmo Martín é hoxe actualidade porque anunciou que a próxima semana, o día 26, contaralle ao mundo o seu lugar secreto para o novo emplazamento de Ence, ese que fai un ano xa profetizou ante a mirada incrédula da maioría de cidadáns de ben. Non se ofreceu para ser castrado químicamente, non, ese era outro, un tal "Nanysex" que está sendo xulgado por abusar de menores.

Despois da ducha, xa a actualidade perfilada na xusta medida, o da castración química non me parece tan boa idea, porque castrar a un pederasta é tamén unha castración simbólica, pero non un acto de rebelión. Cando o sistema penal castra convirtése en verdugo, en torturador, en tirano que se pasa os dereitos humans polo forro, e somos todos os cidadáns os castrados.

E así cheguei ao primeiro café da mañán con Telmo na cabeza e o anuncio do espectáculo que nos agarda a proxima semana, para logo mezclalo con churros e un pouco de que si a iglesia anglicana pretende ordenar mulleres como obispAs e en California comezan a permitirse os matrimonios gays, con outro pouco de si a Losantos o condenaron por inxurias contra Gallardón. Vamos, que estou como quero, e ainda son as 11. Bó día a todos.

Vivir nos armarios

Saín a tomar un café -rutina nas mañas dos que traballamos en oficinas- e un compañeiro de traballo comentoume que o seu irmán lle contou a historia dunha xaponesa que vivía nos armarios. Si, nos armarios. A curiosidade pérdeme, así que me puxen a buscar por interntet e atopei contada a subrealista historia. A realidade sempre acaba por sorprendernos dun xeito ou doutro, e por suposto sempre fai certo o dito de que a realidade supera a ficción. Dende logo imaxinar o momento no que un home descubre que no seu armario leva tempo durmindo unha muller nunha colchoneta é absolutamente kafquiano. Pero o que máis me impresiona é cales poden ser os motivos que levan a alguén sin teito a procurarse esta maneira tan rara de aloxamento, esa especie de encerro voluntario nun espacio tan reducido, sin luz , e no que non é posible a movilidade.

Fai pouco lin un libro sobre os vencidos da nosa guerra civil que por medo as represalias do bando ganador se encerraron en sótanos, faiados e todo tipo de escondrixos durante moitos anos, saíndo só polas noites e durante breves periodos de tempo. As historias , contadas polos propios protagonistas , poñen os pelos de punta. Pero entendín os seus motivos, querían vivir , e saír dos seus furados significaba o fusilamento seguro. ¿Cales poden ser as razóns dunha muller no xapón que simplemente non ten casa para someterse voluntariamente a unha situación tan angustiosa?

Por certo, o libro do que falo é "Los topos", por si alguén quere lelo. Merece a pena. E unha maneira extraordinaria de coñecer a nosa historia.

http://oswaldolilly.blogcindario.com/2008/05/02053-vivir-en-el-armario.html

Soños

Onte tiven algo de febre, algo de resaca, algo de nostalxia. Era domingo. Pero pasar a tarde tirada na cama, dormitando a ratos, a ratos escoitando chover sin máis preocupacións , ten as súas ventaxas. Onte pola tarde tiven un soño. Unha pandilla de nenos ben , guapos e listos, decidiran montar unha festa freake o sábado pola noite. Estiveran de marcha toda a noite e ao final da noite, subiron todos xunto conmigo e unhas amigas nun iate camiño da illa de Ons. Pero a illa de Ons non era a illa de Ons ( cousas que suceden nos soños) sinón unha especie de isla que encerraba unha aldea medieval, chea de xente e de bullicio. Era como trasladarse a outro mundo , a outra época, pero con luxo excesivo. Todos os que baixamos dese iate mezclámonos cos lugareños e fixemos cada un o que nos pareceu. Non lembro moi ben cómo se derenrolou a miña estancia na illa, pero debeu ser magnífica porque despertei cando soou o meu móbil cunha sensación extraña de ledicia. O último que lembro era que íamos cear, nunha casa luxosa, na que había moita froita e grandes fiestras que daban a un xardín.

O malo dos soños é cando despertas e te das conta de que non foi real. Tes no corpo a sensación clara do que viviches, de que fuches feliz, pero ao mesmo tempo non podes recordar os detalles, tan só impresións mínimas, que se van diluindo co paso dos minutos. Ainda así a sensación que deixa un bó soño é agradable, e perdura durante tempo o estado de ánimo que tiñas na historia que acabas de inventar mentres durmías.

Morriña

Voltou a choiva, pero esta vez é diferente, é a primeira choiva do verán. Os domingos de verán con choiva e resaca teñen unha presencia extraña, e uns efectos extraños tamén sobre a psique das persoas, polo menos da miña.

Hoxe deume por pensar, por poñerme morriñenta -o día convida á morriña máis ca calquera outra cousa- e ante a proximidade da noite de San Xoán a mente foiseme ao mes de xuño do ano pasado, ao fin de semana que pasamos en San Vicente do Grove, eu e as miñas amigas. Foi sen dúbida aquel fin de semana un fin de semana memorable, deses que marcan un ante e un despois na sucesión dos días. Coñecín nesa noite máxica de San Xoán moitas persoas que dalgunha maneira pasaron a formar parte do mosaico que construé a miña existencia. Lembro con cariño aqueles dous días de xuño, porque non sempre ten unha a sorte de facer amigos, e penso -teño a certeza- de que naquela fin de semana conseguín perfilar algunha que outra amistade, que só o tempo dirá si serán ou non verdadeiras.

Tamén coñecín esa noite ao que sería a miña obsesión-amorosa-sexual durante todo o verán. Un tipo extraño que por cousas da vida deixou de falarme, pero que eu non esquecerei nunca,porque tras esa apariencia chulesca e borde esconde un corazón enorme que nalgunha ocasión me deixou descubrir un pouco.

A morriña é como os domingos con choiva, a mesma cousa. Hai tristura e hai ledicia, a medias. Unha sensación agridoce que te acaricia, que fai que te sintas viva, e ao mesmo tempo te aflixe un pouco.

Nun ano suceden moitas cousas, e a próxima fin de semana obriga casi a facer balance. Boto a vista atrás e penso que a maioría das contas están saldadas, non foi un mal ano, despois de todo. Pero o mellor e poder comprobar baixo o mesmo ceo que somos os mesmos de entón, e que seguimos intentando edificar amistade e afecto coas sementes do lume daquela noite, das risas daquela noite, das anecdotas daquela noite...

Levaba un papel gardado cos meus desexos escritos para queimalos na cacharela. Penso que non se cumpriron. Pero non ten demasiada importancia, porque a maxia sí que existiu aquela noite de San Xoán. Lembro con absoluta claridade que fun feliz, que bailei moitísimo e que de vez en cando , cando me atopaba moi cansa e non podía máis, sentábame nunha pedra fóra do local no que se celebraban os concertos -estabamos no clube Naútico, que non o dixera- e un dos rapaces que coñecín aquel día, o que mellor me cae de todos (non llo contedes a ninguén) saía detrás de min para preguntarme si me encontraba ben. Penso que este ano faría exactamente o mesmo. Eu sairía a sentarme na mesma pedra, para descansar ou evitar as feridas mortais dos amores non correspondidos, e él acudiría tras de min, para preguntarme si me atopo ben. Así de sinxela é a felicidade.

Despertei esta maña cos ecos dun sms resoando insistente no meu subconsciente. Comezaba o sms cun "no quiero" e a partir de ahí todo foi negatividade. Un "non quero" escrito ten dobre valor que si só se pronunciaron as palabras ao vento. Cando se escribe, ainda que sexa tan só no cutre teclado dun teléfono móbil, adquire de pronto unha forza arrolladora, trascendente e contundente, que non pode deixar de terse en conta. Os "non" son iso, negación, peche de portas, falta de espectativas.

Minto si digo que non sentín certa angustia, o peito aflixido e ata mesmo se me nublou un pouco a vista. Non é para menos, cando te volven a ferir, coma si nada, coma si non valeses nada. Pero é peor cando a persoa que te desprecia, que che di "non" con absoluta contundencia é a mesma sempre. Entón daste conta dunha cousa, que a culpa é túa, tan só. E venme á cabeza aquel dito que di " si me enganas unha vez a culpa é túa, si me enganas dúas veces, a culpa é miña". Pois o mesmo. Teño polo menos que aplicarme a responsabilidade do segundo "non", ese que chegou cunha caligrafía perfecta, con tódalas letras, a pesar de ser a través dun teléfono móbil.

Aprendida a lección de onte pola noite -unha vez máis- creo que é o momento de reinventarme, para non morrer coma sempre en tódolos accidentes. Hoxe luce o sol, é verán, coa convulsión anímica que eso supón. Cando penso nos seus ollos dame por crer ás veces que algo pode cambiar , pero hoxe sei que non. Por ultima vez neste blog , Julito adeus.

Desaceleración

Bicos, bicos , bicos...
O lamento pode agardar, quizais hoxe
teña medo do descoñecido.
Non podo facer máis
piruetas co destino,
tiro a toalla, a conciencia.
O país anda como anda,
e eu non entendo a actualidade
dos xornais, ¿para qué?
Ti viches a destrucción persoal
dos que te rodean,
e sempre queda o mesmo regueiro
de sangue inocente.
Hoxe as batallas teñen outra perspectiva,
non hai feridas mortais.
Si tivese un pouco de amor
crería que todo estaba resolto,
salvado de antemán,
como si o amor puidese
amortiguar os golpes.
Pero xa non podemos
buscar culpables,
xa non paga a pena.

Gustavo e Rodrigo

"Qué hace un cantautor por las mañanas? Se levanta , se viste y se va a su casa"

Este foi un dos chistes que Gustavo lanzou onte ao aire. Foi na Cabaña, coma sempre, nun ambiente festivo inigualable no que todo o mundo o pasou ben. Por fin está de volta do sur , él e o seu irmán Rodrigo, e onte puidemos velos aos dous xuntos no escenario emocionando e levantando ao público como só eles dous poden conseguir.

A fórmula máxica de Gustavo Almeida, un mércores pola noite e unha cervexa non fallan,é a fórmula da felicidade, e si por riba se deixa caer polo local Rodrigo o bó momento está asegurado.

E é que os dous cantan ben, cada un co seu estilo particular : Rodrigo enche o espacio coa súa voz potente e diáfana, e Gustavo eclipsa con ese toque de "artista" e cantautor que percorreu moitos camiños. Xuntos o combinado é un agasallo para a vista e o oído, un pon a voz, o seu sorriso pícaro e o seu corpo en movemento cun micro na man; o outro a sensibilidade das letras que él compón pensando nos seus quereres, a música da súa guitarra , a verborrea constante coa que vai relatando as historias que pululan detrás das cancións, á beira da actualidade, sempre solidario.

Gustavo e Rodrigo Almeida son para min a posibilidade de trascender a rutina dos días, cando cantan todo parece cobrar un sentido distinto, coma si todo fose posible. Sempre lles digo ás miñas amigas que nos momentos dificiles tan só Gustavo consigue animarme, e é certo. Muda o meu humor, a miña disposición frente ao mundo. Escoitoo sempre coa mesma devoción, e agradezo os seus bicos despois da actuación- eu sei que tamén el agradece os meus ás veces, cando o concerto polo que sexa non foi de todo ben- e ainda podemos falar un anaco de cando serán os próximos concertos e de calquera outra cousa, como vellos amigos que comparten uns momentos de música que sempre acaban sendo inolvidables.

Non sei que pintas aquí, no meu horizonte de mércores cun ceo azul que adianta unha tarde de praia. Non debería facer caso dos sinais tardíos que nada van aportar á miña felicidade, e sin embargo, sempre acabo confundindo o teu egoismo cun sentimento sinceiro. No fondo todos buscamos o mesmo nas persoas, que se queden paradas á nosa beira, sin molestarnos demasiado, en situación de espera ata que nos decidamos a incluilas na nosa vida, cando precisemos delas.
Pode que de a impresión de estar sentada nun cruce de camiños, agardando a que te decidas a non perderme de todo, a compartir conmigo esto que chamamos vida. Non é así, hoxe non. Comezo a desprenderme dos teus ollos, amodiño, eso sí.
No fondo dun vaso baleiro busco todos os veráns da miña vida, e con morriña doce paso como unha caricia polos nomes dos homes que nunca me quixeron. Non foi difícil esquecer a suavidade de peles que acabaron por non significar nada. Agora é a túa. O teu peito pode lerse como quen se adentra na lectura dun mapa, tamén o teu rostro. Podo aprender as marcas , as manchas , as imperfeccións de cada centímetro da túa anatomía, e sin embargo , non alcanzo a traspasar os teus ollos. Sei que me contan unha historia cando me miran, de soedade , de moita soedade, pero non consigo mergullarme nela de todo, aínda non.
Voute descubrindo nos pequenos detalles, e ti eres xeneroso nas túas respostas, nunca deixas indiferente a miña curiosidade, é certo. Respondes ás miñas dúbidas con seriedade e cercanía, e sin embargo nunca falas de ti mesmo sin que che pregunte.
E eu conformome con pouco , emocionándome incluso cos mínimos detalles, as túas cores favoritas, a túa ideoloxía política, o número do teu pé...


Non sei que pintas aquí, hoxe, nesta mañá na que o mundo é unha especie de inferno non desexado, con folgas, inflación polas nubes, desabastecemento nos mercados...Ti deberías de traer feliciade, un sorriso prendido na solapa para levantar o día con optimismo. Non. E sin embargo, sei que pronto estarei noutra encrucillada, sin ti, coa nostalxia dos teus ollos como un latexo constante, pero casi imperceptible.

Aquí tedes un bó artigo sobre as 65 horas semanais, a nova conquista europea. Sin comentarios.
http://www.lavozdegalicia.es/opinion/2008/06/11/0003_6895370.htm

Perfilándose San Xoán.

San Xoán é unha boa data para consagrarse ao porvir dunha maneira definitiva. E unha noite casi máxica que salva aos incrédulos coma min dunha desesperación que ás veces resulta inevitable nestes tempos que corren. San Xoán é como o principio dun soño no que os desexos poden facerse realidade, dunha vez para sempre. Pero tamén os soños se dilúen entre os dedos, se escapan, se fan simplemente imposibles, coa tristeza que vai sempre unida á palabra imposibilidade.

Sempre confiei nas posibilidades do lume e a noite nesa comunión perfecta que se produce o día 23 de xuño, cando dan as doce no reloxo. As cacharelas purifican metafóricamente os espíritus dos incrédulos que non temos xa nada que perder. Nunca faltei á cita, sempre puntual, con calzado cómodo para saltar a cacharela dun lado ao outro - número impar de veces, que non pase de nove- e un papeliño doblado no bolsillo do pantalón con tres desexos escritos, desmenuzados a través dos días. Hai que dicir que nunca se cumpriron, pero non importa. Importa o ritual, consagrar por uns instantes a miña felicidade a ese rito de lume e imaxinación, e deixarse levar pola noite e a improvisación confiando en que non será decepcionante.

En todo caso, ainda quedan uns días que agotar baixo o sol primeiro do verán, no que todo pode suceder.

65 horas

«Europa no puede ser solamente un espacio económico, Europa no puede ser solamente el espacio de la flexibilidad, tiene que ser también el espacio de los valores, el espacio de los derechos».Estas foron algunhas das verbas do Ministro de Traballo español, Celestino Corbacho, en clara oposición ao acordo adoptado polos ministros de traballo da UE onte en Luxemburgo de ampliar a xornada laboral ata 65 horas semanais.

Ata agora o líminte de horas de traballo fixado pola UE estaba en 48 semanais , e constituiu todo un logro na configuración dos Estados de Benestar europeos dende fai casi un siglo. Permitir unha xornada laboral de 65 horas e tanto como liberalizar o mercado de traballo por completo, deixar que o horario de traballo o fixen as forzas de mercado, e polo tanto os empresarios. Despois virá a flexibilización na idade mínima para acceder ao mercado laboral, e a libertade total para fixar salarios. E así pouco a pouco, Europa, lonxe de ser o que debeu ser, convertirase no caldo de cultivo dunha globalización incipiente que se asenta no económico deixando a un lado os dereitos fundamentais e as persoas.

Camiñamos en sentido contrario aos avances sociais. A UE ía ser un marco de convivencia no que os principios sociais prevalecesen, no que os mínimos de benestar estarían garantidos. Sin embargo parece que avanzamos cara o desmantelamento dos estados de benestar de maneira acelerada. O primeiro paso -clarísimo e contundente- o acordo de onte dos ministros de traballo posibilitando as 65 horas de traballo semanais. As consecuencias desta ampliación son claramente comprensibles para todos. En primeiro termo imposibilitan de todo xeito a conciliación da vida laboral e familiar. En segundo lugar, abren a veda a outras medidas que flexibilicen o ámbito laboral a favor da producción indiscriminada, sin ningún tipo de freno, e deixando desamparados aos traballadores frente aos empresarios. Un retroceso sen dúbida nos logros conseguidos nas últimas décadas.

Crise

No 73 cuadriplicouse o prezo do petróleo e desencadeouse unha crise que fixo tambalearse os postulados dos estados de benestar de Occidente. Parece que hoxe andamos nas mesmas, no que parece unha crise do petróleo a nivel global na que pouco poderán facer os estados para resolver o problema. Iso implica a globalización e iso implica tamén estar inmersos nun nivel supranacional no que os Estados da UE non poden dar solución a problemas fora do marco da Comunidade Europea. A crise do petróleo do 73 puxo en alerta aos EEUU e a Reino Unido que buscaron solucións liberalizando o mercado, e detrás Europa Occidental tivo que poñer frenos ao seu gasto público e a deuda pública nun marco de converxencia preciso que culminaría nunha moeda única. Atopaban así os estados de benestar que tanto se desenrolaran na década dos 60 un freo incuestionable.
A desaceleración que vivimos, o incremento do prezo do petróleo, as folgas de transportistas –que ameazan con ser duras e longas- , as folgas de pescadores en Galicia, son os primeiros coletazos dun problema que vai máis alá das políticas nacionais. Un problema global precisa solucións globais, que chegarán coma sempre da man das potencias máis interesadas en manter o engranaxe da máquina en perfecto funcionamento. As solucións serán quizais unha patada máis á socialdemocracia e aos estados de benestar europeos, incluido o noso. Cando a socialdemocracia se resinte, os máis desvalidos son os que sufren, coma sempre. Os ricos nunca sufren as consecuencias das crises econónicas, eles buscan solucións sin contemplación da situación dos menos favorecidos. Non creo que existan solucións máxicas para paliar os efectos negros desta crise petrolífera que se agudiza por momentos, pero dende logo pouco poden facer os gobernos sin pasar pola UE. Esa é a forza do noso tempo, e á vez o noso mal. En calquera caso mirar ao pasado non é alentador, porque iso só nos deixa claro unha cousa, que sempre gañan os mesmos.

Comezou o verán, parece que agora sí. Inaugureino cunha tarde ao sol con dous bós amigos, e todo parecía igual que fai un ano, como si o tempo non puidese mudar as cousas importantes. Pero é unha ilusión, porque o tempo acaba por mudalo todo, queiramos ou non.
O peor da fin de semana foi a noticia terrible de que cerraron o meu pub favorito, ese local fantástico da cidade no que me sentía como na miña propia casa. Descoñezo os motivos do peche, pero estou segura que foi unha inxustiza provocada por alguén con envexa e malas intencións. Non só era un local no que divertirse bailando e tomando unha copa, era un local no que atoparte cos amigos, un ecosistema en sí no que todos os que alí estabamos nos coñeciamos e conversábamos, no que nos sentiamos libres para facer o que nos dese a gana. ¿E agora qué? Cando pecha o teu bar favorito é coma si unha parte de ti morrese dalgunha maneira, é a definición mesma da tristeza, xa o decía Sabina naquela canción “que no te cierren el bar de la esquina…”
Sinto o peche do pub como si fose unha sinal do que me espera, un cambio trascendetal, involuntario, ou quizais non tanto. Non quero pasar páxina nesta cidade, non quero meter seis anos en caixas de cartón e deixar amigos e recordos anclados para sempre nesta ría que tanto me costou aprender a amar. Pero agora sinto que son unha máis desta cidade, e non quero que o mundo se revolva baixo os meu pés. Non depende de min, e así as cousas, tan só podo lanzar palabras ao aire a través desta fiestra virtual, para paliar un pouco a ansiedade que provoca sempre a incertidume ante o futuro.



Xuño con sol, por fin. Sin bicos, pero coas caricias e os abrazos do home que eu tercamente elexín para desesperar as miñas madrugadas. Non podo decidir, moldear a miña realidade coma si fose barro nas miñas mans. Non podo querer a quen non deixa que o queiran e non podo desafiar á natureza das cousas. Así que, o mellor e deixarse estar, quieta, sentada no borde das preocupacións, expectante e tranquila, tomando unha cervexa cos meus incondicionais, e cunha ollada tímida ao album de fotografías que fun construíndo ao longo destes seis anos, por si acaso.

Na fin da primavera

Non sei o que é follar sin ti,
nin contigo. A ultima vez
tiven unha ferida casi mortal
que me partíu en dúas.
Non merecía tanto desprecio.
E agora, que sei onde remata
a primavera podo vivir sin ti.
Si, sinto que podo vivir sin ti.
e conseguirei que non
me afecte a túa insistencia,
que chega a deshora e sin contundencia
como si non tiveses nada que gañar.
Non quero morrer máis veces
entre o mobil en silencio e
a túa muller na cama roncando.
Ese xesto tan natural doéme
máis ca outras cousas.
Eu non quería saber nada
que non tivese que ver contigo e conmigo,
Ela era invisible, ata onte.
Non sei que vou facer
pero sei que o vou facer sin ti.
O que sexa, emborracharme
e caer aos infernos, outra vez.
Xa non se pode caer máis baixo.
Pero non vou tolear esta vez
baixo un ceo escuro de maio.
Aprendín a desprenderme do que sobra
cando hai que fuxir en segundos
por unha carretera secundaria.
Non estivo mal o coñecernos,
despois de todo, fun o que quixen
na mediocridade do noso amor.
E tarde para os adeuses,
para casi todo, diría eu.

"Hueles a verano"

Esto díxomo un home o venres pola noite, "hueles a verano" e concentrou nesa frase toda a esencia da noite. Ulía a verán, sí, era verán, toda eu convertida en verán. E as súas palabras arrouparónme na noite como si dunha caricia se tratase. "Hueles a verano..."para despois perderme en divagacións , en rúas sin saída, en laberintos extraños que desembocan sempre nunha amargura difícil de calificar, pero casi corpórea.

"Hueles a verano..." e eu tiña un enorme sorriso que me saída de dentro, casi feliz co simple roce da suavidade dunha pel nas miñas mans.

Hai panoramas difíciles de entender na sucesión da vida das cidades. Hai noites nas que decides ser coherente pensando que é unha boa maneira de non acabar discutindo contigo mesma, e ao final, cando de novo sae o sol, e os pés cansos te conducen unha vez máis á praza da Verdura, comprendes que quizais a coherencia non procede sempre, non sempre é a mellor opción.

"Hueles a verano..." sigue resoando no aire, envolvéndome como un susurro lonxano que me indica que comeza un tempo novo.

Cando se xunta nunha mesma mezcla a xuventude, o diñeiro e un bó físico o cóctel resulta sen dúbida explosivo, e dende logo nada recomendable. Claro que hai que aderezalo cun pouco de inmadurez para que o resultado sexa extraordinario: teremos seguramente a un fantoche que alí a onde vai pretende chamar a atención, levar a voz cantante e ser idolatrado e seguido por todos. O que se atopa nesta situación que de entrada parece moi de agradecer, convirtese nunha especie de semideus que se sinte capaz de facer calquera cousa. Derrocha optimismo, alegría e cartos a mans cheas, nun intento de comprar simpatías e afectos. Tamén derrocha encanto persoal e consegue co seu palmito grandes éxitos amorosos e sexuais. Pero pasado o primeiro momento do encantamento, cando deixa de brilar todo ao redor, entón o suxeito en cuestión ten que contar con algunha arma máis ou estará irremediablemente condeado a ser un máis entre os mortais. E é ahi onde entran as súas inseguridades, esas que que cando o diñeiro e un físico espectacular non serven, fan do superhome un homiño patético.

Hai moitos tipos así no panorama dos nosos días. Son fácilmente recoñecibles, encantadores cando os coñeces, simpáticos e mesmo cariñosos cando tratas con eles de maneira superficial, pero cando rascas un pouco baixo a roupa de marca atopas tan só un rapaciño inseguro , carente de afectos e que non é capaz de relacionarse máis alá da cocaína e as conversacións frívolas dun sábado pola noite.

Un bó amigo meu leeume onte o futuro polo proceso de lectura das runas vikingas. Plantexoumo como un futuro feliz sin grandes sobresaltos e cheo de sorte no plano do traballo ,e incluso do amor. Sei que non pretendía engañarme , máis ben ese é o futuro que el desexa para min, porque me quere moito. E así, guiado pola amistade ao longo dos anos que fumos construíndo, e polo cariño sinceiro que sinte por min, as pedras íanlle pintando ante os ollos un futuro marabilloso no que eu viviría moitos anos, tería un fillo e mesmo me namoraría profundamente. Agradecín esa predicción, e sobre todo a recreación do ambiente que levou a cabo para que todo fose máis creíble. Pero desgraciadamente a realidade non é unha balsa de aceite, e dubido moito que o meu futuro vaia ser esa ensoñación casi perfecta que o meu "pitoniso" particular tan seriamente perfilou.

Hoxe sei que os cambios temidos están aquí, xa sobre a mesa de maneira irremediable. Hoxe estou máis fóra que dentro desta cidade. A cidade faise terra movida baixo os meus pés, e eu casi desaparezo. E extraña a sensación, os finais indefinidos, pero que dalgunha maneira acechan á volta da esquina. E queres que chegue xa, o que sexa. Que conclúa o que sexa, como sexa, para deixar de pisar areas movedizas.

Hoxe non pertenzo a ningún sitio, non son de ninguén. Teño na memoria recente o episodio da noite de onte, un tal Nacho nun pub bicaba a unha muller que non era eu - esta vez non era eu- e por fin todo cobraba sentido. E outro Nacho, o seu amigo, bailaba conmigo , facíame carantoñas na cara e mirábame con tenrura. No baño tiven un momento memorable, como sempre sucede nos baños dos bares, que se convirten a altas horas en lugares de encontro e desencontro, sin medida. Non acerta unha a atinar si será na porta dun baño de calquera pafeto onde atopará o amor da súa vida ou perderá a cordura para sempre. Pois si, no baño dun pub, ese tal Nacho - o que bicaba a unha muller que non era eu- estivo frente a min tan só uns segundos, o tempo xusto para recibir a miña rabia toda concentrada nunha mirada fulminante. Non quixemos trascender ese límite de cordialidade que ás veces se usa como barreira entre as persoas que teñen deudas pendientes. Non quixemos falar, nin vernos realmente un ao outro. Só foron uns segundos o tempo que estivemos sós, frente a frente, e eu, extrañamente non tiña nada que dicirlle.

Nacho non é unha idea relevante, nin tan siquiera debería falar del neste medio, porque falar del é como concederlle o beneficio da dúbida, deixar portas abertas, e non. Nacho foi un mal episodio que non quixen contar. A pretensión era outra, era perderme nas palabras, si, pero non para acabar enfangada na merda sinón para expresar canto medo se xunta ante as partidas, antes os acontecementos que non podemos controlar, ante os cambios definitivos.

Comecei a tirar cousas , pequenas cousas que ao longo dos anos se acumulan nas casas e que non serven para nada. Cada pequena cousiña ten unha historia, e lémbrame persoas, sucesos, anécdotas...,pero fai anos que aprendín a desfacerme dos obxectos sin contemplacións sensibleiras excesivas. Eu que ás veces parezo ter síndrome de Diogenes, pois cando me poño tiro ao lixo recordos materiais coa mesma lixeireza que o faría cun klinex. E nese mesmo xesto de ir pouco a pouco desfacéndome de pequenos obxectos inútiles que malconvivían conmigo no meu pequeno apartamento vin con claridade o sentido último do que estaba a facer. Prepararme para a partida.

Nostalxias

A memoria é un laberinto complexo polo que nos movemos guiados polas circunstancias e vivencias de cada día. Moverse polo laberinto da memoria é algo así como ir á deriva, e sin rede, sin saber moi ben onde vai acabar un e que sensacións o van ir embargando. Cando chega xuño, vénseme sempre á memoria aquel poema de Biedma de Noites do mes de xuño, no que a presenza de horas de estudio , soedade e ausencia de amor son a clave, e si ainda por riba anda unha ás voltas cos exames finais , pois imaxinade...A volta á universidade, cos seus exames de xuño devolveume sin eu desexalo a recordos de fai máis de dez anos,cando eu vivía en Santiago de Compostela e pasaba horas sin durmir , finxindo que estudiaba, polas bibliotecas do campus Sur. Andaba daquela sempre namorada, sempre amores imposibles , que culminaban nunha ou dúas noites , ou si tiña sorte en anos de sexo sin ningún tipo de compromiso. Era unha forma de amar e de compartir, que o tempo descubriume que non era tan efímera e superficial como críamos. Véñenme á cabeza algúns nomes, Alfredo, por exemplo , cos seus impresionantes ollos azuis; Susiño, coa súa inocencia e a súa simpatía sempre a flor de pel...Pero como unha presencia constante , algo tan real e ao mesmo tempo tan opaco como o mesmo transcurrir do tempo, estivo sempre no meu panorama santiagués, de universitaria vaga, pouco entregada aos códigos de leis que a miña carrerira requería, sempre inquieta na procura de novas formas de ver pasar as horas, un nome, un home que coñecín cando só tiña 18 anos, e que compartiu conmigo sexo e amistade. El tiña 19 anos e era para min algo así como o desexo prohibido. Tivemos durante anos unha relación extraña, basada mais en atracción mutua e choque de opostos que no respeto , a admiración e o cariño. Fumos amantes que conseguían sexualmente logros extraordinarios, fixémonos dano máis dunha vez de maneira intencionada, e nunca deixamos unha porta aberta á máis mínima tenrura. Pero a vida é sempre imprevisible, e as persoas - afortunadamente- maduran ,e co tempo son capaces de canalizar mellor os seus verdadeiros sentimentos. Doce anos despois de coñecernos, o destino voltou a xuntarnos por casualidade, nunha rúa de Santiago, despois da universidade, despois de tantos tumbos e de tantos erros. Eramos os dous, os mesmos, pero distintos, e o que sempre sentiramos o un polo outro levounos a comportarnos , por primeira vez, como seres racionais que se atopan e se alegran de atoparse, e que desexan compartir ese momento. Fumos a comer xuntos. Dende entón a traxectoria que seguiron as nosas vidas e a nosa relación foi ben diferente. O amor, aquel amor tolo que eu sentía por el, mudou nun sentimento de cariño maduro, e supoño que a el lle pasou o mesmo. Tivemos borracheras, e noites de sexo desenfrenado, como cando éramos apenas uns adolescentes, estudiantes de Dereito e de Físicas, pero por riba do sexo, e da paixón , quedou entre nós unha amistade verdadeira , firme e que sei perdurará durante moito tempo.

El está en Barcelona, e eu fago de momento a miña vida en Pontevedra. Pero hoxe viñen a Santiago e fun ao portal, guiada sin rumbo polos entresillos do meu laberinto memorístico, onde tantos bicos nos roubamos. En fin, qué bonito vivir,e lembrar, e ter un número de telefóno, o seu, para enviarlle un sms, e dicirlle simplemente " hoxe estou pensando moito en ti".

Xuño, por fin.

Xuño, por fin. Resumir en palabras o que foron os meus últimos días de Maio e sen dúbida tarea difícil e moi pouco alentadora, así que evitareime a min mesma e a tosdos vós o suplicio de ter que atravesar por tremendo trance. Pero estou viva, sobrevivín a un maio universitario despois de tantos anos, e agora, rematados xa os exames volto a aquela sensación que experimentaba cando estudiaba Dereito, ao rematar xuño e os exames finais. E unha mezcla de liberdade e aburrimento extraño ao mesmo tempo. O tempo dilátase de golpe e todas aquelas cousas que mesmo na tarde de onte che parecían a mar de apetecibles, convírtense simplemente en indesexables, e tan só queres non facer absolutamente nada.

A miña fin de semana estivo marcada sen dúbida por largas horas de estudio, e no medio de tanta biblioteca, globalización, Unión Europea e dialéctica Hegeliana, tiven que verme con esta facha nunha obra de teatro en Monteporreiro. O momento foi un dos mellores da fin de semana, no baño, xusto antes de saír a escea. A verdade é que fai tanto tempo que non escribo, que non falo de nada, que xa me da igual o que dicir , o caso e voltar á realidade despois do encerro voluntario no que me vin de cheo, no medio da choiva.

A fin de semana tivo outro momento salientable, o capítulo de onte de Aída. Facía tempo que non me ría tanto, que non o pasaba tan ben vendo a televisión .E é que para min Aída é un soplo de aire fresco, no medio da mediocridade das súas personaxes desgrana unha ternura envidiable e conmovedora. O Luisma é o meu preferido, e onte ,cando aceptou que a súa muller se fose co seu mellor amigo porque entendeu que se querían de verdade, simplemente tivo que dicir "esto hai que organizalo mellor" ,e deixou sin máis que triunfase o amor. A vida ás veces debería ser así de sinxela, así de transparente. E logo engadiu, "quero ser divorciado. Son notario, divorciado e pai dun fillo negro, e logo dicían que non ía chegar a nada". Ese é o Luisma en estado puro, un homiño entrañable que pinta as nosas miserias habilidade maxistral, e que exemplifica perfectamente o meu lema, que as cousas son como son, nin máis nin menos.

Pois iso, que pasou Maio, pasou a fin de semana, e parece que a choiva da tregua. As perspectivas parecen boas, o vento a favor. Xuño ten moito que dicir, e seguramente haberá sorpresas importantes. Está o congreso do PP en último caso para sacarme da monotonía. Hoxe todo parece estar no seu sitio.