31 julio, 2008
MANIFESTACIÓN ANTITOURADAS EN PONTEVEDRA.
29 julio, 2008
Touradas
"O domingo estiven na praza de touros de Pontevedra nun intento de comprender a todos. Aos que din que o ambiente da praza é inigualable. Aos que din que os touros non sofren moito. Aos que din que a profesión de toureiro é moi dura e que son moi valentes por poñerse diante dun touro. Aos que disfrutan das corridas e berran ao matador para que apure a faena. Entrei na praza e vin sair ao primeiro touro. Vin despois como ,cando ainda non pasaran nin dous minutos, o estaban desangrando para deixarllo despois ao toureiro medio morto, sin forzas, sin equilibrio, e soupen que toda esa xente que vive do mundo do toreo, e todos os que disfrutan dese espectáculo, defendendoo cos argumentos que sexa, xamais gozarían da miña comprensión. O domingo estiven na praza de touros, e chorei , primeiro de pena, despois de rabia, de impotencia, e finalmente de noxo. Había un touro, non conseguin saber o seu nome, que me conmoveu especialmente, e que me fixo ver con claridade ante que tipo de masacre me atopaba. Tiña unha espada clavada e todo o tendido agardaba a súa morte. Era o segundo da tarde. Eu xa derramara bágoas e tristura polo primeiro pero ainda non comprendera o alcance da barbarie e da mediocridade que me rodeaba. O touro caeu ao chan, morrendo. Pero co seu último alento conseguiu levantarse e camiñou moi amodo, pegado á barreira. Co seu último alento, camiñou ao longo da praza, casi un tercio, amodiño, morrendo. Detrás del , os toureiros esperaban a súa morte definitiva, o seu rendemento, a perda da súa vida e da súa dignidade. E o público berraba nos tendidos , aclamando a súa morte, desexándoa, alegrándose polo sufrimento espantoso do animal, festexando ese paseillo pegado á barreira deixando tras de si un regueiro de sangue. De repente comprendín que non evolucionou moito a raza humana dende a época romana, cando os cristianos loitaban nos circos romanos contra leóns, ou cando dous gladiadores loitaban ata a morte mentres o público se impacientaba cando o gladiador vencido todavía se mantiña en pé, co seu último alento. Pero na praza de touros existía unha diferencia con ese circo romano, a falla de humanidade absoluta. A única humanidade que vin o domingo na praza foi a deses animais feridos dende o principio, moribundos, arrodillados , que embisten por instinto pero que nin siquiera se rebelan ante tanta tortura e humillación.,que se renden á morte coa mirada limpa. Lamento non coñecer os nomes deses seis touros, que un a un morreron ante a miña mirada, sin que eu puidese facer outra cousa por eles máis que sentirme culpable. Lamento o seu asesinato, e sinto vergoña de todo o que alí vin. Non podía facer nada por eles, por salvar a súa vida, pero quixen quedarme na praza para atrapar na miña memoria para sempre todo o que estaba sucedendo .Sobre todo ,para lembrar eses animais saindo ao medio da praza, con enerxía, casi libres, sen medo, pero contrariados, completamente alleos ao seu destino inmediato. Sobre todo, para lembrar que ainda existe unha pequena esperanza , que dura tan só, o tempo que dura o último trote do touro pola praza, antes de que o picador o reduza e o aniquile, antes de que a humanidade enteira o condene, antes de que todos nos convirtamos nos seus asesinos" Pontevedra, 7 de agosto de 2007
Ponte de xullo
Os bicos cosiguen mudar as cousas, facer o mundo un lugar mellor, e convertir unha fin de semana nunha especie de paraíso.
Ninguén fai caipirinhas tan ben como o meu cuñado, eso si, ás veces conseguir o ingredente básico pode complicarse un pouco. A elaboración tivo pola súa parte esmero e amor a dosis iguais. Moito xeo e todas as expectativas imaxinables postas no resultado final. Resultou sen dúbida a bebida por excelencia da fin de semana, a que rodeou os nosos soños cunha túnica de posibilidade e convertiu o noso sonriso en profundo en sinceiro. Degustar caipinha entre bos amigos é casi tan extraordinario como adentrarse na realidade da fin de semana con optimismo, faga sol ou chova, facendo plans a golpe de reloxo e climatoloxía. Spray para o pelo de peinado fácil, pantalóns tailandeses e bolso de trote. Inevitables algunhas feridas de guerra, descubertas ao despertar, e resacas agónicas e infinitas que se resolven nos chiringuitos de praia diante dunha cervexa ben fría. E uns que chegan, outros que se van, cada un ao seu aire, xuntos no fondo , convivindo sin complexos , percorrendo restaurantes, arrastrando os pés camiño da praia, apurando as noites ata o final, buscando bicos nos rincóns máis inesperados. Aprendendo – sei que Bea agradecerá que mencione este dato- a usar as máquinas expendedoras de snaks. E saen nomes que resoarán na memoria deste verán, cando o frío esté aquí e nos sigamos na procura de soños en común. Sempre nos quedará clavada na retina a primeria ollada que Miguel lle botou a Bea cando a descubriu no medio da noite, nese intre eu soupen que o chaval estaba namorado. Sempre quedará o primeiro piropo que se escoitou esa mesma noite referido ás miñas pernas da boca dun home chamado Dani. E quedará a complicidade das conversas nas terrazas, mortos despois de todo, de tanto, deixándose as palabras levar no medio de gominolas e chocolate.
Area nos pés, crema bronceadora nas mans, os ollos cansos e o corpo exhausto. Amistade a flor de pel. Felicidade. E no medio da madrugada unha chamada de teléfono dame unha boa noticia, como si toda a perfección do mundo tivese que conseguirse nese día.
24 julio, 2008
Sensualidade
A foto de xullo
Antes das vacacións dos nosos políticos , eles, os dous grandes homes da política da España do momento , quixeron deixarnos unha foto tranquilizadora, que promete menos do que desexaríamos. Os acordos que adoptaron ZP e Mariano foron parcos, estreitos e nada concluintes, xa que o principal tema , o que todos os españolitos de ben queremos na palestra, a tan traída e levada crise económica, foi a gran ausente na reunión que tiveron onte os dous líderes políticos. Sin embargo, a foto mostra un cambio de rumbo na maneira de facer as cousas, que esperemos non se quede só en boas intencións, e supoña algo máis que unha pose veraniega para contentar á plebe antes de irse cada un polo seu lado a pasear en chanclas baixo o sol.
Da crise fálase moito nas terrazas de verán, mentres se toma un unha cervexiña ben fría e unha ración de calamares. Cando hai crise bébese máis, díxomo un amigo, e leva razón. Non deixa un os seus vicios habituais, a seu café matutino, a caña no bar, os cubatas nas noites que rematan de madrugada...Pero o que se resinte en epoca de crise é a cesta da compra, comprase máis mortadela e menos carne de vaca. O estado da economía mídese nas despensas das familias de clase de media, non no bullicio que se xenera nun pobo costeiro a finais de xullo. Os que teñen , teñen con crise e sen crise. Os que son pobres, son máis pobres cando hai crise, pero ninguén nota a súa ausencia no paseo de Sanxenxo, porque os pobres non van de vacacións. Nin con crise nin sen crise.
23 julio, 2008
22 julio, 2008
dónde dejaste la maleta
abierta cargada de ropa sucia.
Me pregunto quién será
ahora la que lave tus calzoncillos
manchados de desventura.
Hoy bajé a desayunar
a la terraza en la que
conocían nuestros gustos
y nadie se fijó en que tu no estás.
Pedías siempre un vaso de agua
-imagino que ahora seguirás
con esa costumbre-
y te tomabas una pastilla de color gris.
Era la que te arreglaba la cabeza.
La camarera sabe que el agua
era para ti, no me la puso.
Esta vez soy yo la que pide
un vaso de agua para tragarme
una pastilla verde.
Para mi corazón, que se está muriendo
desde que te fuiste.
Ver vasos vacíos me encoge
el alma, me llena de lágrimas por dentro.
Todo me parece normal,
una mañana cálida de Julio,
con el periódico anunciando lluvias
en la página del tiempo,
el bullicio de la calle, los coches
a toda velocidad echando humo,
las oficinas llenas, el verano
descargando su furia roja sobre
los que no tenemos vacaciones.
Y sin embargo nada es normal.
Estoy en una cafetería
hablando con una silla vacía.
(Sobre a amistade)
21 julio, 2008
Luns
Eu non lin os xornais, para qué , si no verán vivimos nunhas vacacións continuas nas que todo se resolve con cañitas e caipirinhas ao sol. Pel dorada, area nos pés e na cabeza e moita minisaia. Tortilla e calamares nas terrazas , xelados polos paseos e moito trasnoitar. ¿Quén dixo crise?
19 julio, 2008
18 julio, 2008
O home que foi
17 julio, 2008
Crónica dun día de xullo
As cidades son trampas mortais, pero tarda un en darse conta, e soe ser demasiado tarde. Quédame o último coletazo desta tarde que ten moito de despedida nas súas entrañas. Si tivese que fuxir, cunha soa maleta como posesión, chea das cousas que puidese meter nela, non sei, metería o último libro que merquei, porque todavía me desperta algo de curiosidade .Non sabería decidirme por nada máis. Obxectos, qué inútil almacenalos nas casas, convivir co desorden que provocan, acumulando pó e e recordos, como si non tivesemos bastante de todo isto.
Miro o teléfono móbil sobre a mesa. Usóo de reloxo, miro a hora cada cinco minutos porque teño que marchar, merda de cita, merda de compromiso ineludible. Cada un elixe o seu destino. ¿Cada un elixe o seu destino? Non espero do móbil ningunha chamada liberadora. Estaría ben, unha chamada inesperada, do pasado, ou doutro mundo incluso, que me requerise para mudar as cousas, que me fixese ser imprescindible por un instante. Ninguén é imprescindible. Tamén menuda responsabilidade, ¿non? Pero o móbil non é hoxe un teléfono, comportase máis ben como un reloxo absurdo que me indica os finais desagradables. As persoas non son máxicas, decepcionan, minten, deixan de querernos ou simplemente nos olvidan .Non son máxicas.
Releo o escrito e alégrome de que o pesimismo non se cumpla sempre como unha regla inexorable. Despois da tarde chega a noite coas súas sorpresas baixo do brazo. E lembro a Biedma que sempre me reconforta con aqueles versos de a vida non é como a esperabamos. Non é. E durmir pode ser un estorbo cando os astros deciden que non todo está perdido, e se poñen do teu lado, por unha vez, increíble.
Na voz dos de sempre atopas a calma que precisas para sentirte segura, ti entre tanto extraño, entre tanto desasosiego. O mundo pode rexurdir cun esplendor impreciso pero perceptible si prestas atención. Non te peches en banda. E pensas a cada cervexa que a maxia tamén pode alcanzarse si tes confianza. Tamén o amor pode manifestarse a media noite, cando o momento estaba construído dunha ledicia cómoda e desexable que se facía familiar. O amor avisa con xestos difíciles de entender para os que non agardan a súa presencia. E esquivo e escurridizo, faise de rogar. Entón, o día remata nas notas musicais que por coñecidas se fan remanso de paz, berce de felicidade. Nun soriso amplo vexo con claridade os erros que cometín cando á tarde contaba as miñas penas con certo aire de amargura. As persoas non son máxicas, sigo estando de acordo conmigo mesma, non me contradigo,non. Pero xa non preciso de tanta maxia para respirar, para non morrer no tedio de días sin fin que acaban con tristura tamén sin fin. E moi tarde, moi tarde cando escribo este post. Estou no comezo de algo, no fin de moitas cousas, de moitas mentiras necesarias.
16 julio, 2008
Julio
para colgar los adornitos que compré
en sus manitas blancas,
y recordar que el verano
tiene una sonrisa infantil,
como de nata montada.
Poco más que un guiño
a las estaciones
es lo que a mi me preocupa
del paso de los segundos
tontamente sobre las cosas.
El verano tiene un color distinto
y julio huele más que agosto,
no sé, a mar y a ladronzuelos
de carteras en los mercadillos.
Se come mucho algodón de azúcar
en las fiestas parroquiales,
y algún beso se pierde entre
los adoquines.
Me lo dijo _¿ cómo se llamaba?-
un amante que se murió
de indiferencia el verano pasado.
A veces me tumbo al sol
y julio se estira con sus horas
de diversión sin fin, sin fin.
A veces duermo, simplemente.
Y julio se deja querer.
El sabe que es el mejor
mes del calendario.
15 julio, 2008
LA TERREMOTO DE ALCORCÓN
http://es.youtube.com/watch?v=zenWuQOhL6A
http://es.youtube.com/watch?v=-QtrB5083m4&feature=related
Algo de jolgorrio para o corpo ,que non todo vai ser choriqueo, non? por certo, en Madrid vin a esta monstrua en directo , nun espectáculo que compaxinaba monólogos con cancións e foi incrible.
El enamorado de los ascensores. Charles Bukowski
Louis-Ferdinaud Céline, Viaje al fin de la noche.
Ya no trabajamos; nos recreamos en el asunto al que estamos condenados.
¿Cuál de nosotros puede, volviéndose en el camino en el que no hay regreso decir lo que ha seguido como debía haberlo seguido?
La renuncia es la liberación. No querer es poder.
Ver es ser distante. Ver claro es parar. Analizar es ser extranjero.
Nunca sabemos cuándo somos sinceros. Quizá no lo seamos nunca. Y aunque seamos sinceros hoy, mañana podemos serlo por todo lo contrario.
El trabajo nunca da resultados. El esfuerzo nunca llega a ninguna parte. Sólo la abstención es noble y elevada, porque ella es la que reconoce que la realización es siempre inferior, y que la obra hecha es siempre la sombra grotesca de la obra soñada."
Fernando Pessoa, El libro del desasosiego.
14 julio, 2008
Cousas do verán
As terrazas con vistas ao mar, de noite cobran un aspecto casi máxico, que invita baixo as estrelas á conversa e á risa, a un percorrido pola nostalxia dos veráns que quedaron atrás e ao debuxo do futuro desexable. A brisa fresca que corre nestas noites de xullo, o olor que arrastra polo ar a cercanía do mar, e a presenza de bós amigos fan dalgúns momentos instantes inolvidables.
A mellor copa da fin de semana foi sen dúbida nunha destas terrazas, en Portonovo, conversando co mozo dunha amiga sobre os soños que nos gustaría alcanzar, e aos que dalgunha maneira xa renunciamos, ainda sin sabelo. Pero a parte da noite estrelada, algo freca e que me brindou sen dúbida risas e anecdotas, a fin de semana estivo chea de retales que pasarán a formar parte para sempre do meu album de fotos particular.
Nas rocas estrenamos unha desas redes que usan os nenos para pescar cangrexos, non lembro como se chaman , e conseguimos pescar unha nécora xigante , que logo devolvimos ao mesmo sitio onde a capturáramos ante a dúbida de qué facer con ela, e despois de mareala durante uns vinte minutos dun lado para outro ( sin pretendelo, por suposto). Xogamos ás palas ( tamén recén adquiridas igual que o artiluxio de pescar ) e nestes dous xestos recobramos parte da infancia, e daquela felicidade baleira de complexos, na que tan só facía falta o sol ,a area quente baixo os pés e o mar enteiro diante os ollos, agardando a ser conquistado. E así descubrimos de novo que a liberdade de ser nenos pode alcanzarse xogando nunha praia repleta de xente, así de simple, así de fantástico.
E nesa mesma praia , tivemos que atoparnos cun icono da política vilalbesa, o noso fabuloso e ben querido alcalde, que está de veraneo con toda a súa familia. Alí estaba con seu bañador amarelo Gerardito, convertido nun homiño pequeno e insignificante para os que o rodeaban, sentado nunha silla pregable, cun sombreiro ridículo que lle confería un aire de personaxe casposo, algo patético. Pois si, así son as cousas, non hai máis que darse unha volta estes días pola praia de Canelas en Portonovo e alí atoparemos ao alcalde de Vilalba , á súa esposa , fillos, irmá , nai e cuñado, que xa se sabe, a familia que veranea unida…Como alcalde o seu soldo ascende a uns 6000 euros mensuais ,un dos soldos de alcalde máis altos do noso pais, ahí é nada.
Por certo de amor nada, de sexo nada de nada, e de alcohol cada vez menos que xa teño edade para cuidarme, pero ainda puiden experimentar o que é sentirse desexada e levantar paixóns as sete da madrugada. Ligamos unha amiga maís eu con dous expresidiarios, exdrogadictos ( agora só fuman porros) que tiñan un coche roubado á porta do garito onde os coñecimos. A verdade é que o aspecto que presentaban avalaba as súas confesións, e ainda que ían de malos malotes eran uns auténticos cabaleiros, pois só querían convidarnos a cear, que bonito. Quedouse todo nun baile, que unha cousa e crer na reinserción dos delincuentes e outra ben distinta ter que asumir todo o proceso nunha soa noite.
11 julio, 2008
San Benito.
10 julio, 2008
Amantes
09 julio, 2008
08 julio, 2008
03 julio, 2008
Jaime Gil de Biedma
http://amediavoz.com/gildebiedma.htm#PEEPING%20TOM