Cada un perde o tempo no que lle peta, e eu son adicta a GH, ainda que este ano non lle estou dedicando moito tempo (todo se andará) pero si que me dou cada día unha volta pola web e polos blogs dos entendidos, e sinceramente, estou un pouco impresionada coa cantidade de comentarios que estes tipiños comentaristas de Gran Hermano como única profesión reciben nos seus blogs. En xeral non atopei nada interesante, pero si algo impactante, a foto da primeira comunión de Almudena, a enana que meteron nesta edición como símbolo de superación persoal e bla bla bla. Porque o certo é que para entrar no reality hai que ser ou moi guapo/a ou ser un freake ou ter unha tara física salientable, que xa se sabe que agora o das minusvalías vende moito. A min - como minusválida que son- paréceme moi ben, pero claro, eu que son freake e teño tara física, pero que nin unha cousa nin outra se me notan a simple vista, pois non me collen nun casting nin á de tres.

En fin, que é falar por falar, a foto ten o seu aquel, non? máis que nada porque me trouxo lembranzas daqueles vestidiños de primeira comunión , daqueles recordatorios...Ay, qué infancia máis difícil tivemos. Bueno , ao caso, que quero que boten a Almudena, non por enana, si non porque me cae fatal.

San Miguel

Veranillo de San Miguel, todo un clásico que non sempre se cumple, pero sí este ano, no que por fin se deixou caer o bó tempo en Galicia, mentres que o sur está inundandose. Vacacións a parte, levo cinco días de praia seguidos, a cal máis intenso e máis veraniego. Ata onte na Lanzada se estaba mellor que en pleno mes de xullo. E é que a natureza non falla, e cando o verán se resiste a entrar, como sucedeu este ano, pois tamén se resiste a marchar. Oficialmente estamos no outono, pero os pronósticos metereolóxicos para esta semana son soles en toda a Comunidade, e así andamos todos alterados , entre a calor e a vida, que non da tregua.

Chegou un cayuco as nosas costas con 229 inmigrantes. E tan só un dato numérico, 229 desesperados que arriscan a súa vida na procura da terra prometida. Somos a esperanza de moitos que viven en zonas máis hostiles, e ao mesmo tempo este xa non é sitio para milleiros de españois ,que ven que o país se lles queda pequeno, que xa non se pode vivir ben sendo clase media, que xa non hai traballo para ninguén, nin futuro. Ten que existir un erro nalgunha parte, non sei. Pero xunto á nova dos 229 aparecía no xornal dixital a foto dunha man momificada, dun buda que se deixa ir morrendo en vida para acabar sendo momia, para iso deixa de comer e de beber durante días, ata que acaba metido nun furado , e finalmente morre. Qué íronía, uns loitando por morrer e outros loitando pola vida, todos con sacrificio e seguramente con medo. Porque deixar que o teu corpo se vaia secando en vida ten que dar moito medo.

Setembro dinos adeus. Hoxe cumpre anos alguén que me importa, a quen eu importo ben pouco, outra ironía moi propia do noso tempo: amar a quen non nos ama, tanto como perder o amor que temos dentro por non saber darllo a quen realmente sabe recibilo. "Cada uno da lo que recibe, cada uno recibe lo que da..." e un corno¡¡¡ Eu pensarei todo o día nel, e morrerei de ganas de marcar o seu número de teléfono e dicirlle o que sinto, pero ao final ganarei a miña propia loita contra min mesma , e acabarei por estar ausente no seu día, como si non me importase. Tamén teño orgullo.

Eu era unha nena que pasaba felizmente -todo o feliz que se podía- a infancia na casa dos meus tíos, ía a escola , merendaba pan con chocolate e polas noites non tiña toque de queda porque os meus tíos consideraban que tanto miña irmá coma min sabiamos moi ben cando tiñamos que irnos a durmir. Non sei si eso era un erro ou non, si os meus tíos facían mal deixando que dúas nenas se quedasen despertas ata as doce da noite vendo a televisión, pero o que si se é que foi unha sorte para a nosa infancia. Víamos a tele, sí, e por aquel entón na tele poñían películas inesquecibles cada noite, desas que se quedan prendidas para sempre na ollada e mesmo na alma. Unha destas noites da miña infancia atopeime de frente cunha película que me fascinou e que trala impresión que deixou en min nunca máis me atrevín a voltar a vela, por medo quizais a corromper esa impresión primeira. Para min o título sempre foi "Dous homes e un destino" e nunca se me foi xa da memoria aquel paseo en bicicleta de Paul Newman e Katharine Ross baixo as notas de ‘Raindrops Keep Falling On my Head’, tal e como conta Jabois no Luns a Venres.

Namoreime de Butch Cassidy e Sundance Kid, e aquela lenda de ladróns acompañaríame durante toda a miña adolescencia e xuventude.

Hoxe morreu un dos grandes,Buch Cassidy non voltará a subirse en bicicleta nin a partir os corazóns de medio mundo coa súa ollada azul. Non vou falar del como actor, porque todo está dito, só me gusta falar dende a miña memoria, dende aquela nena que fun e que grazas a que os meus tíos non me poñían hora para irme á cama, puiden descubrir moi cedo tódalas peliculas deste gran xenio do cinema. Despois de " Dous homes..." outras moitas me conmoveron, pero na retina sempre, no fondo de todo, dentro de min, sempre aquela banda sonora, aqueles paisaxes, aquel soriso...

Un blog é unha fiestra que alimenta o noso propio exhibicionismo, expoñémonos aos demais sin pudor , como si a alguén lle puidese interesar o que sucede nas nosas miserables vidas, o que pasa polas nosas entendedeiras en cada momento. E algo cansino, que roza o absurdo e que debería estar de todo prohibido. Eu sempre quixen ser concursante de Gran Hermano, e sentarme no sofá do confesionario para contar aos telespectadores cómo me vai o día, e que tal me vai con fulano e con futano, e si me sinto triste ou feliz, e si me doi un pe. Pero os que fan os casting , dame a min a impresión, de que buscan algo máis que unha tipiña de metro cincuenta e cinco e "feura" admisible. Nunca me pillaron. E iso que eu sei que son carne de Gran Hermano, pero claro, para iso hai que coñecerme ben. O caso é que como non conseguín entrar no reality pois decidín crear un blog, para mostrarme desnuda diante dos descoñecidos. ¿ Por qué? Eso é un misterio. Presumo de coñecerme ben a min mesma, pero si me matan non sei por que me da por contar as miñas penas públicamente, a miña vida nun escaparate, como si a humanidade enteira non puidese vivir tranquila sin saber de qué humor me levantei hoxe. E esta dúbida estame volvendo tola, ¿por qué? ¿por qué arrisco desta maneira a miña intimidade? Así que estou a piques de finalizar esta tolemia, de pechar esta fiestra ou de mudar polo menos as cores deste miniuniverso ridículo.

¿Gústame que todo o mundo saiba o que penso e o que sinto? Supoño que este blog naceu tan só como un experimento , para saber o que podía dar de si, e convertiuse nun sustituto aos meus cadernos, nos que si era realmente sinceira, e si me facían realmente feliz. Pero agora síntome algo triste ao contemplar as libretas baleiras de palabras e de soños, e paseo polos meus post dándome conta de que non son fieis a nada, que non son máis que morralla, moitas veces tan só unha morea de mentiras ou de tonterías. Un blog debe ser outra cousa, algo grande, que encha aos que o len e aos que o escriben de ilusión, ou de sabiduría. Ou polo menos un panfleto sobre o mundo do corazón, que esto si que interesa a alguén. Pero esto...Renego deste experimento, sin contemplacións, coa cabeza alta e a dignidade sobre o teclado. Esto é algo máis que unha crise existencial...Rematou o verán, estamos a finais de setembro e toca renovarse. Esto atúfame.

Sin mirar atrás.

Contrariamente ao que cría a maioría de persoas que nos coñecen _ ao meu amigo Toño e a min- e mesmo contrariamente tamén aos meus propios instintos, a viaxe polo sur aconteceu sin ningún tipo de contratempos, polo menos salientables. Tivemos un momentazo na voda, que aos meus íntimos xa lles comentarei ( si se tercia) e pouco máis que dicir das vacacións. Que xa remataron, que foron curtas, como sempre acontece co bó desta vida, e que agora na volta ao mundo real, pois quédame un regusto doce nos beizos e na alma, a lembranza dunha caricia no corazón, e a nostalxia de sentimentos que cría esquecidos para sempre.

Non lembraba cómo e por qué o amara. E no medio das copas, vendo o ben que lle sentaba o traxe e a garabata , xunto coa camisa que eu lle axudara a escoller, soupen, lembrei, o pasado. Por fin éramos os mesmos, aqueles que fai anos se coñeceron e se bicaron sin tregua, a pesar dos pesares todos, deixando estupefactos aos que nos coñecían. E eu tiven que dicirlle que facía anos que non me sentía así, atraída por el como si me sentise completamente poseída, ou tola. Afortunadamente a amistade vence sempre tódolos obstáculos, e agora volto ao punto de partida, como si tal cousa, e estou contenta de que sexa así. Pero o guapo que estaba...eso non o esquecerei nunca.

***

Por certo, a de cousas que cambian cando unha non está , e ao mesmo tempo a de cousas que permanecen inmóbiles. A tranquilidade debe ser eso, regresar e atopar todo como o deixamos, os amigos sorintes agardando por nós, a familia deseosa de facernos de comer, os amores ansiosos por recuperar o sabor da nosa pel, e a casa pechada, con olor a cerrado e pó tímido sobre o televisor. Na oficina nada relevante, pero danche un abrazo cando chegas, e ao encender o ordenador deseguida recuperas a rutina dos mails, dos blogs, do programa informático do traballo...No bar lembran que tomas café con leite , algo cargado, e bótanche un piropo post-vacacional "que morena estás, que tal?" e todos te escoitan , e se alegran por ti, ou finxen que se alegran, cumprindo así un trámite necesario antes de voltar á normalidade. Agardan agasallos, bicos , historias fantásticas. E no fondo, tan só agardan que o extraordinario do momento pase rápido, e que todo volte a ser igual que antes de que marcharas, e falar das cousas de sempre, que si Gran Hermano, que si a choiva, que si o PP, que si a crise, que si o amor...E no fondo , ti tamén agardas que todo se recupere, para gardar ti soa os recordos, como quen garda tesouros valiosísimos, que non quere compartir con ninguén. E buscas entón un momento de intimidade que non esté contaminado de rutina. Envias un email ao teu compañeiro de viaxe. "Te echo de menos" ,porque eso é realmente o único sentimento verdadeiro que recoñeces no medio da vida.

Gran Hermano

Una enana, una granjera camarera, una maricona que dice que no es gay (claro, es chica) un insoportable que se cree simpático, una china y etc, etc... Esta es la fauna que opta a vivir en la casa de Gran Hermano en su décima edición. Como este año tengo blog, y siempre fui muy forofa de este programa, iré comentando por aquí lo que me pete del programita.

Rescatado dun blog, é realmente fantástico...

http://www.lamaquinadeltiempo.com/poemas/neruda01.htm

O peor de voltar das vacacións é atopalo todo como estaba, atopar tódalas rutinas agardando por unha , coma si o tempo non mudase as cousas nin o máis mínimo. Non é a choiva, nin o frío súpeto que che penetra no corpo, nin o feito de ter que esconder o moreno baixo prendas de temporada. Non é a volta ao ordenador, nin ao xornal, nin ao soriso do camarero cando che pon o café e che da os bos días. E sobre todo saber que eso é o que nos espera por moitos , moitos días.

***

Rematou o verán, agora si, é un feito. Setembro morre , agoniza nos últimos días, e eu deixo atrás Sevilla, Cádiz, Málaga...Coñecín xente interesante que me aportaron moitas cousas, xente que me tratou mesmo como a unha filla, e cómpre dicir nomes para que non queden no olvido: Loli, José Manuel, María del Mar, Alejandra, Isabel, Alfonso, Ana...Cando che fan que o tempo se suceda como si estiveses en familia, é que te están tratando ben.

Son xente distinta, que vive relaxadamente, entre cañitas e tapas, e que saben disfrutar da vida doutra maneira, que son felices simplemente.

E a marabillosa praia de Cádiz....¡¡¡¡

***

Vamos, que estou co síndrome ese posvacacional. Ay¡¡¡¡Rematou o verán.

"Cuando los cronopios van de viaje, encuentran los hoteles llenos, los trenes ya se han marchado, llueve a gritos, y los taxis no quieren llevarlos o les cobran precios altísimos. Los cronopios no se desaniman porque creen firmemente que estas cosas les ocurren a todos, y a la hora de dormir se dicen unos a otros: "la hermosa ciudad, la hermosísima ciudad". Y sueñan toda la noche que en la ciudad hay grandes fiestas y que ellos están invitados. Al otro día se levantan contentísimos,y así es como viajan los cronopios." Historias de Cronopios y de Famas. Julio Cortázar.

En la playa a finales de septiembre. El sol último de la tarde , cuando aún no son las 7 me indica que termina el verano. Es como si no hubiese empezado todavía y ya da sin embargo sus últimos latidos. Irónicamente me pongo morena al final de septiembre, cuando ya no sirve de nada, cuando sólo me aguarda el frío al otro lado.

Desde la otra punta de mi vida recibo una noticia, Julito aprobó el examen y en un sms me dice que su vida dará otro giro. Desconozco los giros que marcaron su destino, que hicieron que nunca se cruzase con el mío. Desconozco que será de él ahora, si volveremos a vernos...Pero le percibo ya con cierta melancolía, melancolía por lo que pudo ser y no fue, por todas las cosas que nunca compartimos.

***

Los cronopios dejan los recuerdos sueltos por la casa , entre alegres gritos. Entre muchas otras cosas aprendí lo que son los cronopios y los famas de Cortazar. Podía haber sido en cualquier sitio, pero fue aqui , en la Costa del Sol, donde descubrí a estos seres verdes y húmedos, tibios y desordenados. También aquí supe del embarazo de una amiga y de otras muchas cosas que también tendrán consecuencias en mi destino.

***

Tatuaje , duración 15 días, 5 euros. Esto es la Costa del Sol y cualquier cosa sirve para hacer negocio. Negocian con nuestras almas de turistas, nos venden todo lo invendible, lo inútil, sobre todo bajo la lluvia. Y nosotros picamos porque estamos en el final del verano y en el final de nuestros sueños. Hay un hueco destinado a la nostalgia, y otro puesto en la ansiedad que provoca el inmediato futuro. Me siento incapaz para el amor. Estoy muy lejos de casa y sin embargo nada me parece demasiado distinto. El mismo vértigo azul ante el porvenir.

Sobrevivir a unha voda en Cádiz parece tarefa facil, pero non é todo tan sinxelo como parece. Ando saturada de todo, e algo orfa da familia e dos amigos, eso que aqui todo son atencións, que non saben o que darlle a unha para tela contenta.
Polo sur dase conta unha do distintos que son aos do norte, que distintas as costumes, o modo de vida, a maneira de entender os praceres da vida...Son sinxelamente máis felices, quizais polo clima, quen sabe.

Botaba de menos o galego, escribir, ainda que con pouco tempo, sin gana, con demasiado cansancio sobre o corpo. Cadiz é unha marabilla. Mañá rumbo a Málaga, a ver si toca por fin algo de descanso.

Feira Franca

E aquel home estaba tan guapo, co seu disfraz, no medio da algarabía do pub, cun soriso amplo. Tivo un pequeno xesto de complicidade, e cruzamos unhas verbas amables pero carentes de contido. Eu tiña moito que dicir, pero -coma sempre- bloqueeime. Quería dicirlle que era o home máis atractivo do mundo, o máis interesante que coñecera ata entón. Que adoraba o seu soriso, que dende o mesmo instante que o coñecín non deixei nin un instante de pensar nel. Que polas noites, moitas veces, enche os meus últimos pensamentos. Que o busco, ainda que sei que non vamos atoparnos nunca. ¿Nunca?

Flipantes as casa-escola das aldeas, cocretamente a da miña aldea, que agora está media en ruinas, chea de merda, coas persianas rotas e telas de araña por tódalas esquinas, pero..., ten dous ordenadores e conexión a interntet. Deume por conectarme un anaco, e como o da conexión por pares de cables de cobre é máis ben lentiña, por non dicir eterna, dinme unha volta pola carperta de"mis documentos " para ver que inquedanzas teñen os que por aquí pululan de cando en vez. Alucinante. Atopeime con videos e fotos que non me deixaron impactada (que unha xa é grandiña) pero dende logo si que me sorprendín das cousas que gustan os veciños da aldea cando veñen aos cursiños de informática que imparten asociacións de mulleres rurais,etc, etc. Os videos eran tal que "Putas caribeñas", "putas brasileiras" "Un tío, dos tías y dos perras", "putas colombianas de Cartagena"... En fin, que non falla, cando unha indaga un pouco na intimidade de calquera, mesmo nos arquivos gardados en calquera ordenador nun lugar apartado do mundo, atopa sempre o mesmo contido, o sexo. E é que o mundo xira en torno ao desexo sexual, ao morbo, á líbido. Custa imaxinar aos rapaces que veñen por aquí, no medio de tanta mugre e decadencia, despois de traballar todo o día, facéndose pallas diante da pantalla dun ordenador, fumando despois un pito, e tirando a colilla ao chan, dixandoo todo perdido. Porque o local está que da pena, e o chan parece o dunha discoteca que levase meses sin limpar.

Pero o importante é que chega internet a todos, ainda que só sexa para que a xente -tamén a do campo- se baixe videos porno.

Polo demais, ando de vacacións, e pareceme que setembro é un bó mes para desconectar de todo, cando todos andan de volta ás súas rutina, pois eu...voume de viaxe para envexa de compañeiros de curre e de amigos.

Por certo, estiven na Feira Franca de Pontevedra, por primeira vez. Terei que falar disto noutro momento, pero de todo quédome co torneo medieval e co ímpetu que lle puxo "Manquiña", que lle tocou animar ao xinete branco. Estaba tan subido que mesmo parecía que voaba, igual voaba, quen sabe...O caso é que o home estaba completamente entregado á causa, que mesmo me emocionou. A min tocoume o cabaleiro negro, e eu tamén lle puxen ganas, que non se diga.

Pero quen se lembra xa da Feira Franca, e de Pontevedra, e de tantas cousas, cando se atopa aislada do mundo, rodeada tan só de natureza, nun setembro con sol e con proxectos que nada teñen que ver co amor nin co traballo...

Si non nos atopamos, feliz volta á rutina.

ti si que dis barrabasadas

"del otro lado también hubo muchas barrabasadas". Amanecín onte con estas palabras, que resoan dende que as escoitei na miña conciencia, como un rebumbio que non podo esquecer, nin un segundo. Eu que cría que don Manuel e mais eu acabaríamos por reconciliarnos no último momento,xa que pouco a pouco o odio que eu lle tiña ía remitindo e transformándose nunha especie de simpatía entrañable, ese sentimento que me provocan moitos velliños , cando na fin do camiño, miran atrás con ollar cansado, con nostalxia, e con certa pena, pero que se acomodan no presente, que encaixan a pesar de todo. Pero non, don Manuel é o que é , ou máis ben o que foi, e hoxe , despois dun tempo no que non me tiña moi alterada, voltou a poñerme dos nervios, como entón , cando ainda era o presidente da Xunta de Galicia. A frase das barrabasadas é a que máis se comenta, a que sae en tódalas páxinas de noticias de internet, pero creo que hai frases peores nas declaracións que fixo Fraga á cadea Ser en relación coa investigación que Baltasar Garzón comezou e coa que pretende confeccionar un censo de desaparecidos no franquismo.

"no vale decir que fueron objeto de la justicia o de la represión, porque muchos se fueron a México con el famoso barco cargado de tesoros artísticos" e "hicieron mucho dinero". "Muchos de ellos no han tenido que dar cuenta de esos hechos muchísimo más graves. Por lo tanto, la política de revivir esas cuestiones no me parece lo mejor"

Hai verbas que non requiren comentario, que por si soas alcanzan a dimensión exacta da súa grandeza, ( ou baixeza, según o caso) . Fixeron moitos cartos, di don Manuel, os do outro bando. Era un bó momento este para que don Manuel se quedase calado ,por unha vez . Hai que lembrar que este home , que foi presidente da Xunta durante 15 anos, foi tamén ministro no franquismo, polo que en parte é responsable de moitos dos crimes que se cometeron. Di que non hai que remover o pasado, pero vaia si o removeron eles durante 40 anos¡¡¡

Don Manuel podía calar, pero preferiu pronunciar palabras insultantes, que por outra parte é mezclar o touciño coa velocidade. Durante o franquismo moitos morreron en cunetas, en camiños nun tiro polas costas, ou de cansancio facendo traballos forzados. Morreron e os seus corpos foron abandoados en fosas comúns, olvidados de todos, para sempre. Os familiares das víctimas teñen todo o dereito do mundo de saber cómo e onde morreron os seus seres queridos, e a darlles un enterro digno. Poucas cousas debe haber máis inquietantes que non saber en qué monte e de que maneira foi asesinado un irmán ,por exemplo. E iso é o que pretende facer Garzón, descubrir a verdade da historia, e contala. Non para abrir feridas, senón para pechalas , para poñer fin á tortura constante de miles de persoas que viven coa angustia de non coñecer o que pasou.

Fraga non é dos que gusten da verdade. En parte porque ésta non o deixa en moi bó lugar. Foi un home que participou no goberno de Franco, que consentiu e mesmo perseguiu aos republicanos. E despois , seguiu gobernando coma si nada. Don Manuel , éste era un bó momento para non abrir a boca, e menos para dicir -agora sí- "barrabasadas".

Laurita

A morriña da infancia é dificil de explicar, tan só se pode sentir, na pel, nas entrañas...

Chamábase Laura. Foi moito máis ca un pedazo de plástico que tiña os ollos debuxados. Os que me coñecen ben saben quen foi, quen é todavía. Laurita.

A miña infancia ten moito que ver con esta boneca.

ay...¡ chovía cando saín á rúa, choiva menuda que molesta máis do que molla, pero que non pasa desapercibida, eso nunca. Comezou setembro, e xa noto ausencias na pantalla do meu móbil, e nostalxias azuis que me provocan pequenas angustias. Agora contemplo o mundo dende a fiestra...setembro dende o borde o precipicio, sin medo a caer definitivamente, sin precisar porqués nin buscar respostas máis alá da sobra dos obxectos que amamos.

¿Pódense amar os obxectos? Existiu un tempo no que eu cría que si, que as cousas tiñan unha alma propia e que xeneraban sentimentos en nós, como si de seres vivos se tratasen. Pero co paso dos anos fun comprendendo, ou cambiando simplemente o punto de vista. E agora non deixo que se creen lazos profundos con nada que non teña un corazón, e ainda así con certos reparos. E agora sei que podo mudar de casa, deixando atras cantos obxectos configuran o meu entorno , sin pesar, sin dúbidas, sin nostalxias. Basta fuxir coa memoria intacta. Todo o demais, esas couas inútiles que se acumulan coa rutina dos días non son máis que lixo, que non ten máis valor do que queramos darlle. Eu, fai tempo que aprendín a desprenderme deses afectos, a ser libre do materialismo que nos rodea. E así, podería marchar a calquera parte coas mans completamente baleiras.

Levanteime esta mañá con inquietudes literarias. Ou non, máis ben foi onte pola noite cando me entrou unha angustia extraña, porque non tiña ningún libro novo entre as mans, e a lectura que agora ocupa os meus ratos libre tenme un pouco aburrida. O caso é que agobiada como andaba , ansiosa de palabras bensoantes e ávida de historias, desempolvei da estantería a obra " Crimen e castigo". Comecei polo prólogo, pero xa con iso me din conta de que non vou poder con ela. Así que hoxe puxénme a buscar pola blogsfera algo de intuición, algo de motivación, unha lectura que de repente me pareza apetecible, e mesmo inevitable. Atopei entón o blog de Guillermo Urbizu, que ainda que parece un pouco casposillo, pois ten un apartado de reseñas de libros que parece altamente interesante.

A hipocresía de Palin

Nunca falo dos EEUU, en parte porque todo o tema das eleccións estame saturando a min e a todos sobremaneira. Pero hai días coma hoxe, nos que unha non pode máis que mostrar un pouco as cores e dicir catro tonterías ao respecto. A nova do día, a filla de Sarah Palin, a número dous de McCain, de tan só 17 anos está preñada. Non é unha nova tan extraña si non fose porque Palin é unha muller ultraconservadora e profundamente relixiosa. De novo aflora a hipocresía estadounidense, e sobre todo a hipocresía da clase conservadora.

Palin é actualmente gobernadora de Alaska, pero antes foi periodista e quedou segunda nun concurso de misses. Esta muller ultraconservadora, contraria ao aborto e defensora da pena de morte é partidaria de ensinar o creacionismo nas escolas, e supoño que por iso disculpará á súa filla adolescente que se saíse do camiño marcado de pureza e castidade.

O certo é que custa crer que podan existir determinadas personaxes, pero Sarah Palin é unha mostra de que ás veces existen seres que son difíciles de imaxinar. Esta muller, nai de cinco fillos, defende o uso das armas, de feito é "membra" da asociación do Rifle, e apaixoada da caza.

Seguramente McCain a elexiu - pese á pouca experiencia política e a non ser muller de mundo- polos seus valores sociais, cos que pretende conquistar a unha parte do electorado. Muller, de extremos en tódolos ámbitos da súa vida, parecerialle a candidata idónea para movilizar o voto ultraconservador e relixioso. Pero o embarazo de cinco meses da súa filla adolescente é un duro golpe para os republicanos, que procuran manter este acontecemento dentro da privacidade de Palin. Sin embargo dificilmente aos relixiosos estadounidenses se lles vai escapar a hipocresía coa que Sarah elude o tema; a hipocresía que conleva predicar unha cousa é obrar en senso contrario.

Por suposto que Palin solucionou o problema anunciando a voda da súa filla co futuro pai da criatura. Vamos, algo moi lóxico, sempre mirando polo ben da familia.

Claro que si o embarazo da adolescente é froito dunha creación divina, pois enténdese todo moito mellor, ¿non?

Programa Feira Franca 2008

Este ano a Feira Franca de Pontevedra está dedicada ao traballo do campo. Aquí tedes o programa, para que non vos perdades nada.

http://www.feirafranca.info/docs/2008/PROGRAMA%20FEIRA%20FRANCA%2008.pdf

Vilalba tamén existe

Esta fin de semana comezaron en Vilalba as festas de San Ramón, e eu afortunadamente estiven alí e podo contar todo o que pasou. O sábado pola tarde tocaba coroación das raíñas e paseillo da corporación municipal, entrega de premios do certame literario e cena-bufet no Parador para as personalidades. Ao evento acudiron ilustres do pobo , como don Manuel que do brazo dunha das súas fillas seguiu o ritmo do resto da comitiva. Tamén estaba o ex – alcade e agora diputado Agustín Baamonde, en Vilalba coñecido como Tito, acompañado da súa esposa Mari Paz, que lucía un vestido carísimo dunha diseñadora coruñesa. Outro ilustre que non quixo perderse o sarao foi o senador José Manuel Barreiro , que tan só foi deixarse ver e marchou como un raio. Botamos en falta a outro senador que non foi convidado probablemente por esquecemento , o alcalde de Cospeito Armando Castosa. E non faltou á cita ningún dos membros do concello, e por suposto o alcalde , Gerardo Criado.
Ao bufet frío que lles serviron no Parador o último en chegar foi o socialista Martín Seco, vestido con cazadora de ante marrón ao purísimo estilo socialista. O menú non foi gran cousa, tan só destacar o postre de filloas de crema e chocolate.


Á noite os vilalbeses estaban divididos. Pois menuda se montou este ano co programa das festas, que non acaba de contentar a todos, e ten defensores e detractores a partes casi iguais. Cun orzamento de 170.000 euros hai quen di que cada membro da comisión se embolsou para o seu peto uns 20.000 eurazos. E é que as contas non acaban de cadrarlles aos vilalbeses, que este ano se atopan cun programa de festas con moito festival independente e poucas orquestas. E claro, os velliños non acaban de entender eso do FIV ( festival independente de Vilalba) que se convertiu na noite do sábado no espectáculo central das festas, coa actuación estelar do grupo The Ellas, liderado por Luis Tósar. Polo medio grupos coñecidos na súa casa , e como colofón final a actuación do ex cantante de Siniestro Total , Miguel Costas, que sin pudor cantou os vellos éxitos do grupo, convertidos xa en auténticos clásicos.
Dicir que Luis Tósar ao final non decepcionou aos que nos decantamos por acudir á praza da Constitución. Cheo de enerxía, volcado co público e algo ebrio , todo hai que contalo. E moito menos decepcionou o ex – siniestro, que cando lle tocaba a él tocar xa daba igual , era tarde, e na praza só quedaban os de sempre, todos na barra do bar A Pravia, escoitando a música entre cubatas e conversas, xa máis colocados que outra cousa. Vamos, moi oportuno.

E mentres o FIV avanzaba, na praza de Santa María , sobre un palco cutre iluminado cun só foco un grupo de mariachis cantaba rancheras para deleite de xóvenes e vellos. Para que logo digan as malas linguas que a comisión non pensou na xente maior ao confeccionar o programa. En Santa María estaba moi entregado ao espectáculo o alcalde, que acabou dando a nota. Nun arranque de espontaneidade subiu ao palco e fixo as ledicias dos vilalbeses arremetendo cunha ranchera a viva voz. “Con dinero o sin dinero/ hago siempre lo que quiero/ y mi palabra es la ley/ no tengo patria ni reino / ni nadie que me comprenda / pero sigo siendo el rey….” E é que hai que telos ben postos para quentar así os ánimos nunha data tan sinalada, e con tan pouco pudor. Non faltaron os que contestaron as notas do alcalde con berros de “más bien con dinero, que con lo que cobras¡¡¡…ladrón…carota…” e tal e tal. Pero o noso Gerardito é así, un home imprevisible e polifacético que se debe aos seus, e que o mesmo toma un viño , que unha caña que un cubata cos seus paisanos- súbditos, que se sube ao tablado e pon no escenario todo o seu sentimento.
Por certo, entre o público había moito teléfono móbil na función de grabar video, e non descarto que pronto poderemos disfrutar no youtube das imaxes que forman xa parte da indescriptible historia de Vilalba.


Por suposto que unha fin de semana en Vilalba da para moito máis, pero hai cousas que prefiro gardarme para min, por ser demasiado emotivas e non empacharvos con rollitos persoais. Tan só rescatar as verbas de Luis Tosar para despedirse “Queda moito ritmo, queda moita festa. Queda moito que bailar, moito que beber, moito que foder”. Pois iso. Porque a vida é o que nos queda.