30 diciembre, 2009
Fin de ano baixo a "lúa azul"
28 diciembre, 2009
26 diciembre, 2009
Desexos cumplidos
25 diciembre, 2009
Alter Ego
22 diciembre, 2009
20 diciembre, 2009
Descubrimento fatal
16 diciembre, 2009
13 diciembre, 2009
As luces enchen as rúas das cidades, non se pode fuxir do nadal, como non se pode fuxir do paso dos días ou da choiva de decembro. Tocan festas de nadal, coas súas árbores encendidas e os corazóns latexando dun xeito algo distinto...volta a nostalxia dos amores perdidos, das amistades rotas, dos días felices da infancia cando o nadal o significaba casi todo...
Estación nadal.Tempo de finxir felicidade.
12 diciembre, 2009
Tempo equivocado
09 diciembre, 2009
27 noviembre, 2009
Adeus novembro, adeus
A cidade vestiuse de moda, ou de arte, que moitas veces é a mesma cousa. Pontevedra destila arte por cada poro, e iso acaba notándose no ambiente da cidade, que se fai agradecida as manifestacións estéticas que nos poden sorprender calquera día da semana en calquera recuncho.
Novembro despídese, con chuvia sobre os soños esquecidos. Sobre os corazóns rotos que xa non sufren por amor. Hai heroes de plastilina que se resisten a perder a felicidade. Todavía quedan as cores na imaxinación, ese impulso vital que nos leva a enfrentarnos ao abismo. Hai néboa en días longos que rematan nun vacío insoportable que non se repara con calor de estufa nin chocolate quente. Pero pola contra, hai voces que xurden dende a profundidade dun mundo que parecía inalcanzable, e que che abren a porta, e te convidan a unha caña , e fan que a túa tristura deixe de sentirse como unha lousa sobre a túa alma...
Novembro despídese e con el vaise demasiada nostalxia adormecida. Esquecer é moi sinxelo cando hai vontade de facelo. Cando o que quedou atrás non paga a pena, cando ao perder gañamos máis do que perdemos.
22 noviembre, 2009
Relatividade
ou moi rápido, dependendo do escenario,
que determina as cousas
dun xeito abraiante...
A cidade fai que todo
suceda contracorrente
e de maneira precipitada,
entre fracasos e mentiras
e moi poucas amistades
que non sexan pura conveniencia.
Quizais só teñamos que mudar
de lugar, deixando atrás a equipaxe
e mesmo os lazos que crimos non
podían romperse nunca,
e aprender a vivir doutra maneira,
sin semáforos, sin camión do lixo ás once,
sin escaparates, sin tendas de telefonía, sin
problemas de aparcadoiro, sin presa...sin presa...
19 noviembre, 2009
A amistade dos cronopios.
15 noviembre, 2009
Tirada no sofá só penso nesas tormentas interiores que sei que acabarán estallando. A ansiedade que me provoca a incertidume do que está por chegar...Un alento quente no pescozo, o roce do seu nariz na miña pel, as súas ganas e as miñas...como si se tratase dun pecado que nos levará a un inferno persoal, cada un ao seu. Pero igual que non se pode poñer freno á chuvia e ao vento, non se pode frenar os ciclóns que despertan ás veces cos desexos máis baixos e viles dos mortais. Continúa chovendo sobre novembro...
13 noviembre, 2009
Intolerable Camps
09 noviembre, 2009
Amor
Gústame , en todo caso, esta imprecisión da vida sobre os días que trancurren como si nada. Non hai necesidade de involucrarse demasiado, estou en tregua conmigo mesma e non teño presa. Esta vez non, porque esta vez sei que a presa tampouco conduce a ningures.
Congreso Provincial da Coruña
08 noviembre, 2009
domingos
05 noviembre, 2009
De todos modos , hoxe non teño o día para batallas políticas, nin para outro tipo de batallas. Estou de volta en Pontevedra, con choiva e con frío. Con apatía. Non quero contar nada, nin escribir. Non sei por qué o fago entón, por inercia supoño.
Non teño necesidade de ningunha nostalxia, de ningunha emoción , de nada que non sexa a caricia lene desta climatoloxía que casi adormece. Sin pensar en casi nada, intentando adaptar os proxectos ao tempo real; a miña vida a esta cidade e ás súas miserias.
27 octubre, 2009
Nostalgia
Ahora se por qué no me gustan las fotografías, por qué no llevo una cámara conmigo durante los viajes. Porque las fotografías no son más que puertas abiertas a la memoria, y por tanto también a la nostalgia. No puedo imaginar ahora cuánto dolor cabría en el gesto de repasar una a una las fotografías de un viaje en el que fuí feliz, demasiado feliz. Desgraciadamente la felicidad es demasiado efímera, y más la felicidad que nos acompaña durante una aventura por cualquier lugar del mundo. Y las fotos son como una soga que nos ahogará para siempre, mostrándonos de forma desgarradora lo que ya no va a repetirse nunca: cuando éramos libres, cuando éramos jóvenes, cuando éramos aventureros descubriendo nuevos caminos en cada paso de nuestra travesía.
25 octubre, 2009
Vou ir ao cuarto de baño e meterme na bañeira ata que casi me quede sin respiración polo vapor da auga quente colapsando o ambiente.Vou apretar os botóns que fan que a auga saia a presión polos buratiños laterais da bañeira, esos chorros que din dan unha masaxe mentres che golpean o corpo sin tregua. Vou deixarme ir nese mergullo de auga moi quente, nese hidromasaxe que adormece os sentidos cando unha non quere pelexarse máis con esta vida, con esta tarde dos mil diaños, dun domingo calquera.
Hai outono e hai moscas. Moitas. Non chega o frío nin cesa a choiva. A bañeira agarda por min. Ao final sairei cansa e apática, máis se cabe. E sin gana botarei crema hidratante por todo o corpo, e tentarei peinar o cabelo sin arrancalo todo de raíz, e vestireime sin presa, con calquera camiseta que se asemelle a este domingo, nin bonita nin fea, algo estirada polo uso, algo incómoda a pesar de ser da miña medida, algo triste para un día coma o de hoxe.
23 octubre, 2009
Leí algo esta noche que me hizo recordar cómo es el rostro de la muerte, cómo es todo ese ambiente que rodea a los cadáveres en una casa de aldea. Los muertos se convierten de pronto en muñecos rotos , con el rostro de cera. La ropa parace que siempre les queda grande. Están mucho más viejos.
Cuando murió mi primo -tenía veinticuatro años- recuerdo que llegué al tanatorio un jueves santo por la mañana, con un chubasquero blanco porque llovía a mares, y la primera impresión que tuve fue que mi primo no era aquel que estaba al otro lado del cristal, muerto. Aquel era un muñeco metido en una caja de zapatos, al que le habían partido las piernas. Tenía más , mucho más de veinticuatro años.
Mi abuela fue sin embargo una muerta mucho más simpática. No me dió miedo, ni lástima. Las manos se le pusieron blancas y perdieron la aspereza que tuvieron en vida. La muerte la puso guapa, le dió al rostro la tranquilidad que le faltaba en vida, cuando su cabeza era un hervidero de fantasmas en el que ya no cabía ni la memoria de lo más cotidiano.
Es curiosa la muerte, la única certeza que tenemos sobre nuestro futuro, y sin embargo, nunca pensamos en ella. Somos muy osados, muy necios. Vivimos como si el futuro nos perteneciese, como si el mañana fuese cierto, real , alcanzable. Y perdemos el presente en chiquilladas inevitables.
Hoy tuve un momento que salvó esta noche de ser un auténtico desastre, o una noche más, que para el caso es lo mismo.
Poema de outrubro
sobre os días rutinarios,
cando non encaixan as pezas
deste rompecabezas
que somos ti máis eu.
Lentamente o tempo
sobre o escenario,
a vida sobre a carretera
mollada, outra vez a choiva,
outra vez o corazón
agrio e a memoria ferida.
Chove, é o único que sei,
e que ti non estás aquí,
que quizais sempre foi así,
esta maneira extraña de
pasar as estacións...
Lentamente outro mes,
outra vez a alarma do
teléfono móbil para despertarme
sin saber moi ben que sucederá
despois, cando na rúa se iluminen
as farolas, e sexa luns, e haxa que voltar
á oficina, ao supermercado...
Supoño que o outono
se parece a esta sensación,
nada relevante, nada que dicir,
nada polo que loitar contra xigantes.
Fun muller, balea, soldado,
heroe, nena, bruxa, raíña...
Fun tantas cousas
baixo o sol de setembro que
agora non encontro a maneira
de voltar a ser eu.
De voltar a ser o que fun.
21 octubre, 2009
El principio
Mi familia se viene abajo, y pensar en ello es algo así como encontrarse de pronto en medio de una pesadilla que no tiene fin, o para ser más precisos, que no tiene un fin distinto de la muerte. Y en medio de tanta herida abierta, mi soledad se convierte en una excentricidad que casi no me puedo permitir, un lujo. Estoy en crisis, una crisis que me abre en canal y me deja expuesta a todo lo mezquino de este mundo, y no puedo gritar mi dolor a los cuatro vientos sin sentirme culpable. Sin sentirme una puta egoísta.
Esta noche tuve un sueño reconfortante, de esos que te devuelven un poco la confianza y que te hacen sonreir al despertar. Mi sueño se confundía con un nombre, con una cara en medio de muchas caras, con unos abrazos. Había besos pasionales y quizás también había sexo. Pero sobre todo había un hombre que últimamente no me sale de la cabeza. He decidido quererme. He decidido tomar las riendas de mi corazón y amar únicamente a quien se lo merezca. En esta nueva etapa he tenido que dejar atrás demasiados quereres imposibles, hombres que no me han tratado bien, pero que sí han recibido mi amor como si les correspondiese por derecho propio. Y en eso ando todavía. Por eso me sobrecoge un poco mi sueño, y su protagonista: un hombre guapo, culto , que no está ni dentro ni fuera de mi vida, pero que hoy se ha colado en mi intimidad de una manera extraordinaria y sorprendente. Parece una tontería, pero lo cierto es que en esta nueva etapa que acabo de inaugurar, él , solamente él , se queda guardado en los cajones de mi memoria , como una parte inquebrantable de mis ilusiones.
19 octubre, 2009
Barcelona
Ao lugar onde fuches feliz non deberás tratar de voltar...
Máis nunca será a mesma Barcelona... sin él.
Barcelona foi música e amor e risa e cansancio e caipirinha e suave bico dun can e asfalto e ilusión e as cordas dunha guitarra e soño e esperanza...
Outono
as árbores perden as follas fóra,
ao outro lado da fiestra...
e a tristeza cae en pingas
sobre as pedras dos camiños.
Para escribir unha historia
é preciso pechala para sempre,
agotar os ecos das bágoas derramadas
e poder mirar atras sin nostalxia.
E por iso que non podo contar
esta historia de amor,
porque doe, todavía doe, o seu nome sobre as
rúas da cidade, cando chega a noite,
e ninguén acaricia as miñas mans.
Os espellos devolven imaxes
dunha realidade confusa,
fai frío, e fará frío meses e meses
antes de que volten os soños
que tivemos que esquecer.
18 octubre, 2009
Futuro
Queremos Galego
Así remata un artigo publicado hoxe na Voz por Victor Freixanes. Un dato de esperanza e ao mesmo tempo de forza. A súa publicación comeza cun feito ,"vou de manifestación" , toda unha declaración de principios que hoxe están a levar a cabo miles de galegos en Santiago de Compostela. A manifestación convocada pola plataforma cívica Queremos Galego, que aglutina a case 500 entidades e 3000 adhesións individuais debe estar desenvolvéndose neste intre polas rúas de Santiago, segundo o percorrido previsto pola organización. Confeso que teño mágoa de non estar hoxe alí, como unha galega máis que quere defender a súa lingua , e reivindicar a súa presenza nos ámbitos públicos, dotándoa da dignidade e o recoñecemento que se merece.
A manifestación de hoxe non só se trata dunha festa dos galegos na que manifestan un sentimento común de orgullo e ledicia por unha lingua propia, senón que constitúe tamén unha chamada de atención, unha protesta unánime contra as medidas tomadas polo Exectutivo presidido por Alberto Núñez Feijoo , como son a próxima derrogación do decreto 124/2007 do galego no ensino; a rede de Galescolas; a modificación da Lei de Función Pública para a eliminación dunha proba de galego nas oposición; ou as axudas á traducción de libros en galego; medidas todas elas encamiñadas a facer desaparecer o galego da vida pública, deixándoo relegado ,como nas épocas antidemocráticas, ás cociñas, as relacións familiares.
Teño mágoa de non estar na festa do galego, por mor dunha bronquitis que me ten encerrada na casa e conectada a internet como único vínculo coa realidade, máis eu tamén estou hoxe en Santiago, porque o meu espíritu, a miña forza , está hoxe xunto con todolos galegos valentes que como fixeron sempre defenden o seu con uñas e dentes. E non hai nada máis noso , que nos una e nos identifique tanto como pobo, como a nosa propia lingua. A lingua que -educados ou non nela, escolarizados ou non nela- todos mamamos dende pequenos, primeiro dos nosos avós, cando os nosos país todavía non se atrevían a falárnola por medo a marxinarnos socialmente (qué ben o explica Victor Feixanes, esa renuncia, víctimas dun proceso histórico).
O bipartito, durante os catro anos que estivo no goberno, colocou ao galego no sitio que históricamente sempre lle correspondeu, rompendo as cadeas do pasado e i eliminando os complexos es os prexuizos que moitos ainda albergábamos no noso subconsciente. O galego tomou a vida pública, nun proceso lento que ainda precisaba moita andadura ata chegar a normalizarse, ata ser unha lingua oficial en toda regra , falada de xeito natural en tódolos ámbitos da vida, no desempeño de calquera rol dentro da nosa sociedade. Pero o camiño que emprendeu o bipartito veuse truncado de golpe polas novas medidas adoptadas polo novo Executivo, que non só constitúen unha parada en seco no avance do recoñecemento do galego como lingua propia de Galicia na práctica e non só no papel, senón que supoñen un retroceso importante nos avances conseguidos.
No obstante, somos galegos, e todavía nos queda orgullo , e forza e xenio para defender o noso, pese a decretos, prohibicións e mesmo intentos de desprestixiar o galego convertíndoo nunha lingua de segunda. Os galegos continuaremos loitando polas nosas raíces, pola nosa cultura, pola nosa identidade, e iso é tamén a nosa lingua. Falaremos galego e escribiremos galego ainda que dende a Xunta nos prohiban facelo. Os nosos fillos aprenderán galego ainda que nas escolas non llelo ensinen, e as relacións coas administracións seguirán desenvolvéndose en galego porque esa é a lingua que empregremos os galegos para dirixirirnos a elas. O galego está na intimidade das familias, está nos bares, está nos camiños das aldeas, está nas prazas das cidades, está nos barcos dos mariñeiros, está nas fábricas, está nos patios das escolas...O galego está na nosa terra, mézclase con ela, e mentres haxa un avó que senta ao seu netos nos xeonllos para contarlle historias da súa infancia, falaráse galego. E iso é o que hoxe , en Santiago , todos quermos dicirlle a Feijoo e aos outros que gobernan.
16 octubre, 2009
A sorte, esa que nunca lle da por facerme compaña, tampouco agora parece que desexe ser a miña compañeira. Pero nesta noite longa de música e tristura, sei que o amor tamén pode ter verbas amables, e que non sempre tódolos camiños conducen a Roma. O amor é a dúbida , e ao mesmo tempo é a resposta.
Equivocada sempre, na mesma encrucillada loitando contra un destino hostil. Todo lles sucede aos demais, e eu asisto ao espectáculo da vida como unha espectadora que aplaude ao final de cada acto, que chora cando morre o protagonista, que se emociona cando se namoran os actores e a obra remata nun longo bico. Pero a miña vida...eu no escenario...eu namorada...eu sendo feliz...Esto non sucede nunca, e así acabo por aceptar que a vida é o que lles pasa aos demais mentres eu agardo un golpe de sorte sentada á beira do camiño.
Quería querelo. Quería acariciar ao seu can con amor e facerlle ver que era así de fácil, que só había que deixarse sentir, deixarse facer como si sempre estivesemos agardando un polo outro. Tiña que ser amor, porque non podía ser doutro xeito, porque era perfecto. E cando o ollei valentemente e soupen que podería amalo para sempre comprendín que acababa de colocar unha barreira máis na miña existencia. Agora todos os homes que se cruzasen no meu camiño terían que ser cando menos tan bós coma él.
Pensei nese home que tanto quero en segredo, co que apenas falo, do que apenas disfrutei uns bicos furtivos no medio dunha noite extraña na que eu cumplía anos, e non puiden evitar facer comparacións. De pronto convertíranse nos únicos dous homes aos que eu podería amar.
El atreverse y la esperanza
Cuando el pelícano
Las paredes de la casa se parecen
Una voz infantil responde
Sí como un grano de trigo y las botas de siete leguas
En una de las paredes están los retratos de familia
Un mono hasta el infinito
En la otra está la puerta ese cuadro cambiante
Por donde yo entro
La primera
Después se charla bajo la lámpara
De un extraño mal
Que produce locos y genios
La niña tiene luces
Polvos misteriosos que ella trae de lejos
Y que se saborean con los ojos cerrados
Pobre angelito diría la madre
Con ese tono de las madres menos bellas que sus hijas
Y celosas
Violeta soñaba con baños de leche
Con hermosos vestidos de pan fresco
Con hermosos vestidos de sangre pura
Un día ya no habrá padres
En los jardines de la juventud
Habrá desconocidos
Todos los desconocidos
Los hombres para quienes una siempre resulta nueva
Y la primera
Los hombres por quienes una escapa de sí misma
Los hombres para quienes no se es la hija de nadie
Violeta ha soñado deshacer
Ha deshecho
El horrible nudo de serpiente de los lazos de sangre
De "La rose publique"
Versión de Aldo Pellegrini
Paul Eluard
Solamente deseo amarte...
Solamente deseo amarte
Una tempestad llena el valle
Un solo pez el río
Te he hecho
A la medida de mi soledad
Todo el mundo para esconderse
Días y noches para comprenderse
Para contemplar en tus ojos
Todo lo que pienso de ti
Y de un mundo hecho a tu imagen
Y las noches y los días gobernados por tus párpados.
Paul Eluard.
ALBADA.( Jaime Gil de Biedma)
y las sábanas sucias en el suelo.
Por los montantes de la galería
llega el amanecer,
con su color de abrigo de entretiempo
y liga de mujer.
Despiértate pensando vagamente
que el portero de noche os ha llamado.
Y escucha en el silencio: sucediéndose
hacia lo lejos, se oyen enronquecer
los tranvías que llevan al trabajo.
Es el amanecer.
Irán amontonándose las flores
cortadas, en los puestos de las Ramblas,
y silbarán los pájaros -cabrones-
desde los plátanos, mientras que ven volver
la negra humanidad que va a la cama
después de amanecer.
Acuérdate del cuarto en que has dormido.
Entierra la cabeza en las almohadas,
sintiendo aún la irritación y el frío
que da el amanecer
junto al cuerpo que tanto nos gustaba
en la noche de ayer,
y piensa en que debieses levantarte.
Piensa en la casa todavía oscura
donde entrarás para cambiar de traje,
y en la oficina, con sueño que vencer,
y en muchas otras cosas que se anuncian
desde el amanecer.
Aunque a tu lado escuches el susurro
de otra respiración. Aunque tú busques
el poco de calor entre sus muslos
medio dormido, que empieza a estremecer.
Aunque el amor no deje de ser dulce
hecho al amanecer.
-Junto al cuerpo que anoche me gustaba
tanto desnudo, déjame que encienda
la luz para besarte cara a cara,
en el amanecer.
Porque conozco el día que me espera,
y no por el placer.
15 octubre, 2009
Bronquitis
09 octubre, 2009
Esperanza dixo fóra.
05 octubre, 2009
Fóra deste mundo
30 septiembre, 2009
El fabricante de ruinas
21 septiembre, 2009
Redescubrir o pasado
14 septiembre, 2009
13 septiembre, 2009
08 septiembre, 2009
SEPTIEMBRE
07 septiembre, 2009
De volta
02 septiembre, 2009
Me ayuda quererte, con las manos, con los pies, con la boca, con el ombligo...Quererte y que te dejes querer, sin decir nada, para que no se entere nadie, para que no se rompa nada...Y así , un segundo, y luego otro, y otro...El amor tiene unas fronteras extrañas, imprecisas, violentas. Ahoga pero no llega a matar, y es una pena, porque mil veces preferíría yo la muerte, que este amor absurdo que no puedo sujetar entre los dedos.
Me ayuda tu voz...aún me hace temblar alguna vez, y cada marca de tu espalda, y cada arruga que rodea tus ojos...Me ayuda poder escribirte, poder esperarte aunque sea eternamente . Me ayuda saber que algún día te darás cuenta de que existía y que me moría de ganas de ti a cada hora, que te quería. Me ayuda no conseguir entenderlo todo. Me ayuda quererte y albergar una mínima esperanza, por pequeñita que sea...de que algún día te des cuenta.
01 septiembre, 2009
Avilés lo tenía todo
25 agosto, 2009
24 agosto, 2009
Zombies
21 agosto, 2009
19 agosto, 2009
17 agosto, 2009
Sin él
13 agosto, 2009
50 Anos depois
Raphael cantou cunha voz que non é deste mundo, e interpretou cada letra con vocación actoral, enchendo o escenario coa súa presencia. Si me din que me tremería o corpo todo ao escoitar letras como "Siempre estás diciendo que te vas" , "Para volver a volver" ou " Que sabe nadie" non o creería, e sin embargo, alí estaba eu, coas bágoas asomando sin pudor e unha felicidade inmensa instalada nas entrañas.
Non só fun feliz, non só sentín que na vida existen momentos marabillosos que merecen a pena, si non que vin como se activaban en min resortes que cría estaban xa mortos. A felicidade tiña un nome , unha voz, un andar e unha ollada inesquecibles. Era Raphael, tan xoven e tan vello, vestido de negro, emocionado e entregado, coa garganta aberta e o corazón volcado no escenario. Raphael recordando, Raphael sentindo, vivindo, transmitindo,...cantando.E a noite cobrou unha dimensión nova, algo que lembrar para sempre...,algo do que botar man cando todo vaia mal, algo para contar.
E nada serve, nada chega a tocarche a fibra sensible si non pos en cada xesto un pouco de ti mesmo. Porque no fondo un vese reflexado en cada verba, en cada nota. E alí estaba él, máis que amigo, compartindo a música e o amor, o pasado e o futuro. Ese instante eterno. Compartindo a miña felicidade.
12 agosto, 2009
11 agosto, 2009
08 agosto, 2009
San Lorenzo 2009
Son da terra de onde nacín, e cando volto sei que as miñas raíces pesan moito máis do que imaxino. Na aldea son eu , por riba de calquera pretensión estúpida dunha sociedade que se equivoca constantemente. Son a filla pequena do Fortunato, a neta da Leonisa, que vive en Pontevedra. E deseguida todo cobra sentido , todo é fácil e especial. E eu penso que a vida debería de ser sempre así de sencilla, así de real.