30 diciembre, 2009

Fin de ano baixo a "lúa azul"

A última noite do ano 2009, e a entrada do 2010 , virán acompañadas dun fenómeno tan pouco corriente como máxico, a lúa chea do día 31 convértese en "lúa azul", por ser a segunda lúa chea que se produce no mesmo mes. Haberá que esperar ata o ano 2028 para que este fenómeno astronómico coincida co día de fin de ano.
A maxia dunha lúa chea hai que engadir a maxia que traerá esta lúa azul, que fará da noite unha explosión de luz, si a climatoloxía o permite. Pero non só contaremos con este fenómeno, senón que mañá tamén tera lugar un eclipse lunar de escasa magnitude que sucederá entre as 19:52 e as 20:53 horas, e que poderá apreciarse con dificultade.
A conxunción destes dous fenómenos sumados á fantasía que xa de sempre se lle presupón á noitevella, farán da entrada do 2010 algo realmente excepcional.
Os que non cren demasiado na maxia da noitevella, deberían mañá deixarse seducir pola propia luz da lúa, que cubrirá o ceo dunha luminosidade especial, e confiar nas posibilidades da astronomía, e nas forzas que os cambios lunares exercen nas persoas. Non debermos esquecer que o que sucederá mañá non voltará a repetirse ata dentro de moitos anos, e quizais eso xa sexa suficiente para deixarnos levar pola fantasía e a ilusión.

28 diciembre, 2009

Levo todo o día metida na casa, por varios motivos: primeiro porque chove; choveu todo o día con contundencia e ademais non deixou de facer frío. O frío e a choiva na aldea non ofrecen nada que mereza a pena ao outro lado da fiestra, más vale entón, quedar a cuberto, na cociña, matando o tempo en calquera actividade que non nos volva tolos de remate. Segundo, porque non tiña ningún sitio mellor ao que ir, ou ben non reunín as forzas suficientes para ir a calquera outro lugar. E terceiro, porque ás veces a vida debería limitarse a esto, a permanecer ao quente, entre a familia e o ruído da tele e do teclado do ordenador, e os berros dos meus pais e o latexo do lume na cociña de leña.
Pero o feito de pasar un día encerrada por vontade propia na casa dos meus pais na aldea , non significa , nin moito menos, que esto sexa saudable e reconfortante. Máis ben ao contrario, síntome mareada , ansiosa e con certas tendencias depresivas que me levan a pensamentos extraños e inquedantes.
Certo que non estou no mellor momento da miña vida, e polo tanto non teño que darlle moitas voltas ás cousas para chegar a conclusión de que a miña vida é unha merda, pero de ahí ao estado de pesimismo no que vexo agora mesmo sumerxida -penso- hai un abismo. Desexo con fervor inhumano, -suplico- que pase o mes de xaneiro o máis rápido posible, e que sexa febreiro dunha vez, para afrontar a realidade (a que sexa, a que toque) dun xeito valente e decisorio. Quero decidir, quero tomar decisións sobre o meu propio futuro sin temor a equivocarme, e quero facelo canto antes.
Entre tanto, queda esta semana, a última do ano, profunda e escura como un túnel. Unha semana prescindible no meu escenario, inútil. E ese precipicio chamado xaneiro.
Pregúntome si xaneiro traerá algo de bó á miña existencia, e cando me fago preguntas tan trascendentais non me queda outra que botar man da maxia ou do destino. Aférrome a que algo mude no cosmos coa entrada do 2010, e que todo mellore á miña beira dun xeito máxico e inexplicable. En todo caso, si eso non sucedese, sempre me quedará agardar que remate o fatídico mes e intentar rexurdir de novo despois da mellor maneira posible.
Doulle voltas á cabeza todo o día. Doulle voltas á miña existencia e un nó pónseme na gorxa. Sinto vértigo. Todo é incerto e todo me produce unha floxeira nas pernas que me supera. Da igual que pense no traballo, na miña saúde, no meu futuro, no amor...A miña existencia convertiuse de golpe nun laberinto fatal no que me vexo sin desexalo e do que teño que saír, vencedora ou vencida. En xaneiro conclúe todo, e iso é a súa maxia. Decídense as encrucilladas laborais, decídense as encrucilladas do meu intestino, decídense as ilusións amatorias que comezaron cunha viaxe inocente á cidade condal...Xaneiro é o pasadizo e a porta. O que agarde detrás, eso é outra historia.

26 diciembre, 2009

Desexos cumplidos



Hai cidades que che devolven a ilusión polas cousas máis sinxelas da vida, como o amor. Hai momentos nos que os recordos afloran e as sorpresas son ainda posibles. Si o Nadal ten algo de bó é precisamente ese xeito sutil e sinxelo de devolverche aos quereres perdidos, os que por problemas de toda índole, ou por cobardía desapareceron das nosas vidas de maneira que parecía para sempre. O Nadal ten eso de maxia , e resulta marabilloso.
***
Dende fai anos sempre lle pedín un desexo ao solsticio de inverno, que cae na noite do 21 ao 22 de decembro. Os últimos anos recurrín sempre ao mesmo desexo, que nunca se cumpliu, sin perder por eso a esperanza de este ano sí que sería o definitivo. Mantiven unha fe cega nas posibilidades do solsticio durante moito tempo, aferrada á súa maxia e a ese desexo incumplido ano tras ano, coa paciencia e a dedicación de quen xa non ten nada que perder. Pero ao fin todo acaba cansando, e non sei si foi por aburrimento ou simplemente por olvido, que este ano non formulei ese desexo. Nin ningún outro.
O certo é que me deu rabia ao día seguinte, porque este ano por fin ía atreverme a soñar soños distintos, e consagrarme a eles outros cinco anos si facía falta. Nono fixen, como dicía, pero a maxia do solsticio colleume por sorpresa. Non foi preciso formular en voz alta, nin siquiera dun xeito consciente o que eu quería, cumpliuse sin máis. Cumpliuse o día de nadal. E por iso hoxe síntome moi feliz.

25 diciembre, 2009

Alter Ego

Todos tenemos derecho a un espacio de frivolidad, en donde ser otra cosa totalmente diferente a lo que realmente somos. En el fondo es como una liberación necesaria, en una época en la que quizás no me siento demasiado feliz. Vivir frívolamente es como una especie de catarsis a la que me agarro como a un clavo ardiendo, sin pizca de remordimiento. Supongo que ahora lo que realmente me apetece es escribir desde este otro lado, desde el lado de lo banal y lo vistoso, lo que no trasciende y no deja heridas ni quebrantos. La vida no debe de tomarse siempre en serio, y a veces , simplemente debe de tomarsela una de coña para sobrevivir. En eso estamos.
Me levanto como quien sale de un sueño de mil años, aterida, con tristeza en las manos y arrugas en exceso. Recuerdo con cierta precisión mis delirios nocturnos, sueños casi siempre guarros con personas de mi entorno, de esas con las que en mi vida ni loca se me pasaría por la cabeza tener un idilio. Luego me entrego al café como se entregan los yonquis a la insulina, como un sustituto lamentable de lo que realmente necesitaría a esas horas de la mañana. Y después el día. Con su frío de invierno y sus temores, y sus llamadas de teléfono y sus sorpresas siempre desagradables. Decidí que no se puede vivir así, colgada de las lámparas siempre, con vértigo y tristeza a partes iguales. Así que, ahora mismo presento mi dimisión absoluta e irrevocable. Dimito de mi ansiedad; dimito de mi tristeza; dimito de mi mala suerte; dimito del desamor; dimito de la nostalgia; dimito del fracaso; dimito de este cansancio que se apodera de mi cada vez más a menudo. Y después de dimitir me siento muy libre para dedicarme a otros menesteres, sobre todo para dejar de ser yo misma, y empezar a construír otras formas de manifestarme.
Todos tenemos derecho a enfadarnos con nuestra vida y a mandarla al carajo cuando nos de la gana. Pues eso, que es navidad y yo no tengo ganas de pelearme con mi destino. Ni con nadie. Me lío la manta a la cabeza y ... a vivir la vida frívola que siempre he soñado.
Amencín na aldea un día de nadal que se parecía a un sábado calquera de inverno. O chan frío baixo os pés e demasiado desorden no meu cuarto; certo bullicio na cociña. A caixa dos medicamentos de meu pai por riba da mesa como si se tratase dun laboratorio móbil, e os cacharros do almorzo mezclándose cos ingredientes da comida especial de Nadal que preparaba a miña nai. Todo parecía en orden, colocado estratéxicamente no lugar idóneo para xenerar un caos admisible e entrañable, o mesmo caos de ambiente familiar que me devolve sempre aos recordos da infancia. Pero non había café feito. Son estas pequenas cousas as que me devolven de súpeto á realidade e me convirten nun hóspede na casa dos meus pais. Transforman a cociña nunha especie de feira temática navideña co fin tan só de agradarme, e logo, non hai café un día 25 de decembro pola mañá. Si a eso lle sumamos que me u pai con toda tranquilidade se levanta e pon un tazón de leite a quentar no microondas ante a miña atónita mirada e os meus berros de "non, non, non...." pois non me queda dúbida: son de fóra.
E isto de ser de fóra, ou de sentirte de fóra na túa propia casa ten certas desventaxas vitais, moi desestabilizadoras. Porque ao fin , acaba unha por non sentirse de ningures, por non saber cál é o seu fogar.
Afortunadamente en confianza tódolos problemas acaban por resolverse do mellor xeito posible. Neste caso, mamá fixo café, cun amor incondicional e unha paciencia infinita ante as miñas verbas recriminándolle que o momento máis importante da mañá tiña que ir acompañado dunha taza de café. E despois, todo recobrou outra vez o ritmo dun sábado calquera. Mamá lavando tazas frente á ventana, o pote fumeando sobre a cociña de leña, meu pai coas súas ovellas, e eu...deixando enfriar o café enriba da mesa e disculpándome logo , dicíndolle a mamá que non mo tire, que o tomarei despois, máis tarde...si cadra.

22 diciembre, 2009

O Nadal é un estado de ánimo, así que cada quen o vive como lle peta, e vale perfectamente o dito aquel de que cada un fala da feira según lle vai nela. A liña psicolóxica divisoria, que marca o inicio do Nadal está situada para a maior parte dos mortais no día 22 de decembro, xusto ás 9 da mañá, cando da comezo o griterío de voces dos nenos de San Ildefonso, nun intento de cantar a nosa fortuna escrita nunha boliña. Pero os vilalbeses temos a nosa maneira particular de marcar as liñas divisorias, e o Nadal comeza en Vilalba non coa chegada do Gordo, senón coa feira dos capóns. Os capóns, para quen non o saiba, son pitos gordos, criados nun caixón á medida e alimentados dun xeito especial e atroz ata provocarlles todo tipo de enfermidades cariovasculares, que según os expertos, fan da súa carne algo exquisito e excepcional. Vamos, que son pitos criados dun xeito cruel.
Claro que ás veces o Nadal da comezo nas primeiras ceas de empresa, nesas primeiras borracheiras entre compañeiros de traballo ou grupos de amigos que rematan en bicos roubados e polvos furtivos , dos que todos finxen arrepentirse ao mencer. Pero o máis intelixente sería sen dúbida que o Nadal non comezase nunca, para non ter que sentir de golpe o desexo inexplicable de lanzarse á rúa na procura - sempre contra reloxo- dun agasallo calquera para cada membro da familia. O importante xa non é acertar, senón mercar o que sexa con tal de que se poda cubrir cun papel de cores e un lazo brillante. O Nadal é tempo de compartir, de felicidade, de amor...Ja. O Nadal é tempo de consumismo , de hipocresía e quizais con sorte, tempo de vacacións.
Pero a min, ainda que pareza o contrario, gústame o Nadal. Cómese máis marisco que en todo o ano, bébese champán sin remordimentos, ( en xeral bébese de todo sin excusa e sin remordimento) e pode un cometer erros imperdoables noutra época do ano, que no Nadal sí lle serán perdoados.
O amor tamén anda máis atolondrado que de costume, como unha enerxía extraña que o empapa todo. Eu namoreime fai anos nunha cea de nadal de compañeiros de traballo; outra vez namoreime nunha festa de fin de ano, e outra vez consolidei unha relación imposible nunha madrugada do día un de xaneiro á calor da chimenea na casa da miña avoa.
Agora, metida xa de cheo no chollo, non sei cómo afrontar o que me agarda: a saturación familiar, a saturación de azúcares e graxas, a saturación de alcol e de resacas, a saturación de colonias sin marca regaladas por parentes lonxanos...Pero a min, ainda que pareza o contrario, gústame o Nadal.

20 diciembre, 2009

Descubrimento fatal

Perfecta palabra a palabra relación. Caben nela tódolos pecados e tódalas desgracias do mundo, así de sinxelo, nunha soa palabra. En cada momento da nosa vida temos centos de relacións paralelas, cada unha distinta, cada unha igualmente descentralizadora e fatal. Tantas relacións como persoas, e isto non deixa de ser un caos.
Pero sempre hai relacións peores ca outras. Levanteime coa boca pegada, con sabor ácido e unha contractura a altura do hombreiro dereito. Non foi unha boa noite. Amei demasiado, namoreime, e iso sempre é un mal comezo. Si, brutal foi o descubrimento, de pronto, abrín os ollos , eran as dúas e media da tarde dun domingo moi moi frío, e sentíame triste e feliz a medias, como si todo en min estivese dividido, incluso os sentimentos. Tomei consciencia nese xusto intre de que no mundo, onte pola noite , só existía unha persoa. Era o único home do universo, e estaba alí, no medio de tanta xente, tan borracho coma min, tan perdido como calquera e tan seguro de sí mesmo que me deron ganas de querelo para sempre.
Dormín co recordo dun encontro fugaz, casi irrelevante, no medio de bullicio de ceas de empresa e palmadas e abrazos que anuncian o nadal. Dormín mal, e soñei moito. Soñei sin chegar a dormirme de todo, media desperta, como querendo atrapar ese soño e facelo real, e ao mesmo tempo desexando seguir soñando con él toda a miña vida. No soño él tamén me quería, ou algo parecido, non estou segura. Pero a realidade doe , e máis cando che da de bofetadas xusto agora, que todo dios anda coas panderetas e as zanfoñas restregándonos a súa felicidade.
Namoreime, joder. Así , en frío. E non se trata de ningunha persoa extraordinaria, é máis, ten defectos a moreas. Pero guapo si que é. E tamén me da rabia que así sexa, porque eso convírteme a min nunha persoa extremadamente superficial, que parece que só se namora de homes guapos. O caso é que non hai angustia peor ca que da o amor. Sobre todo o amor non correspondido, que é o meu caso. Claro que él ainda nono sabe. ¿Cómo o ía saber, si ainda me enterei eu onte?
En fin, que aquí estou, nas portas do novo ano, coa vida en ruínas e vai e ao meu corazón dalle por tomar consciencia do que lle pasa. De todos modos, non vou a precipitarme, hoxe é un día extraño e eu teño un resacón que me fai dubidar un pouco das miñas percepcións. Terei que agardar a mañá para poder confirmalo.

16 diciembre, 2009

En cada esquina agárdanos unha sorpresa. Hai pequenos momentos, nos recunchos das cidades que perden a maxia porque simplemente se diluén en malentendidos que non chegan a aclararse nunca. Pero ás veces, baixo outra luz, cando toda probabilidade de éxito se cría vencida, asáltanos o inesperado, e esa voz extraña e incluso indesexable, faise amable e tibia descubrindo un corazón máis normal do que imaxinabamos.
No medio do caos dos días grises de pesadelo e rabia, tamén cabe de cando en vez un guiño doce que se asemella a unha pequena esperanza.

13 diciembre, 2009

Recibín un mail reconfortante, deses que non acabas de comprender de todo, pero que sabes que che contan algo positivo, algo alentador no medio do panorama de días de desolación e néboa. Un email sin estratexia, sin trampa, só unha frase agarimosa que me fixo sentir viva.


As luces enchen as rúas das cidades, non se pode fuxir do nadal, como non se pode fuxir do paso dos días ou da choiva de decembro. Tocan festas de nadal, coas súas árbores encendidas e os corazóns latexando dun xeito algo distinto...volta a nostalxia dos amores perdidos, das amistades rotas, dos días felices da infancia cando o nadal o significaba casi todo...

Estación nadal.Tempo de finxir felicidade.

12 diciembre, 2009

No me siento muy orgullosa de mi misma. ¿y ahora qué hago?

¿cómo se solucionan los errores que no tienen vuelta atrás?

No se solucionan.

Y ¿qué hago?

Tempo equivocado

Tempo de crise. A memoria dos días felices é tan só esa pequena balsa no medio dun océano, pero non é suficiente para chegar ao outro lado dos problemas. Aquí sucede todo dun xeito desfigurado, entre triste e tedioso, con moito vértigo. Ese vértigo, sobre todo, que sente un ante o desconocido, ante o que nos agarda ao doblar a esquina e que sabemos será desolador. En todo caso, non queda outra que tirar para diante, nun intento constante de non pensar, de non sentir, de non sufrir...
Tempo morto nas miñas esquinas, nos vértices dos meus soños rotos dende fai xa demasiado. Pero a conciencia segue intacta, taladrando o meu soño, como si dun monstruo se tratase, que quere acabar de matarme en vida, de conseguir que me rinda definitivamente.
Ese pesimismo negro dos días con resaca, que se confunde coa melancolía pero que sobre todo nos deixa un nó na gorxa que me afoga aos poucos. A vida que non colle forma nas miñas mans. Os erros , un tras doutro, como inevitables, abrindo o meu camiño a trancas e barrancas, de mala gana. E no corazón un baleiro profundo que é peor que calquera soedade. Hai un tempo para cada cousa, pero este é un tempo equivocado.

09 diciembre, 2009

Mércores que se asemella a un luns calquera en case todo, menos na profunda nostalxia que queda nas pálpebras despois de catro días de ponte afastada da nausebunda oficina. Caeume a casa sobre as costas onte á noite, ao chegar de volta da cidade milenaria de pedra e soños , agardando furtivos por entre as esquinas da súa plaza Mayor.
Trouxen a maleta chea de humidade e de recordos humildes, deses nos que unha se pon a pensar e non teñen relevancia algunha, pero que sin embargo construén un entramado de ledicia interna, que deixa un poso de melancolía nos beizos e na ollada. Eses pequenos recordos que se traducen en rúas e bullicio, en brisa na cara, en bares e edificios monumentais...
Queda na retina a viaxe e doe un pouco voltar ao mesmo escenario de cada día, esa rutina morna que non remata nunca e que acaba por anestesiarnos sin pudor. Non chove, nin fai frío, só a ameaza do nadal á volta da esquina me fai estremecer. Quero durmir as horas todas que me quedan ata que esqueza que o amor é unha quimera na miña realidade. Quero borrar esta morriña que cheira tanto tanto a Salamanca e que non me deixa casi respirar. Quero que remate este mércores que acaba de comezar, que se asemella tanto a un luns e que me devolve á miña realidade dun xeito demoledor.

27 noviembre, 2009

Adeus novembro, adeus



A cidade vestiuse de moda, ou de arte, que moitas veces é a mesma cousa. Pontevedra destila arte por cada poro, e iso acaba notándose no ambiente da cidade, que se fai agradecida as manifestacións estéticas que nos poden sorprender calquera día da semana en calquera recuncho.

Novembro despídese, con chuvia sobre os soños esquecidos. Sobre os corazóns rotos que xa non sufren por amor. Hai heroes de plastilina que se resisten a perder a felicidade. Todavía quedan as cores na imaxinación, ese impulso vital que nos leva a enfrentarnos ao abismo. Hai néboa en días longos que rematan nun vacío insoportable que non se repara con calor de estufa nin chocolate quente. Pero pola contra, hai voces que xurden dende a profundidade dun mundo que parecía inalcanzable, e que che abren a porta, e te convidan a unha caña , e fan que a túa tristura deixe de sentirse como unha lousa sobre a túa alma...

Novembro despídese e con el vaise demasiada nostalxia adormecida. Esquecer é moi sinxelo cando hai vontade de facelo. Cando o que quedou atrás non paga a pena, cando ao perder gañamos máis do que perdemos.

22 noviembre, 2009

Relatividade

Os segundos pasan lentamente
ou moi rápido, dependendo do escenario,
que determina as cousas
dun xeito abraiante...
A cidade fai que todo
suceda contracorrente
e de maneira precipitada,
entre fracasos e mentiras
e moi poucas amistades
que non sexan pura conveniencia.
Quizais só teñamos que mudar
de lugar, deixando atrás a equipaxe
e mesmo os lazos que crimos non
podían romperse nunca,
e aprender a vivir doutra maneira,
sin semáforos, sin camión do lixo ás once,
sin escaparates, sin tendas de telefonía, sin
problemas de aparcadoiro, sin presa...sin presa...

19 noviembre, 2009

A amistade dos cronopios.

Os cronopios reconócense entre eles. Non sei si esto o lin no libro de Cortázar ou o quitei como conclusión despois de coñecer cómo eran estes seres e como se comportaban. Pero sei que é así. Cando dous cronopios se cruzan , nese simple xesto, ambolos dous recoñecense como da mesma especie e comparten unha cervexa. Así de sinxelo é para os cronopios contruir lazos. Porque non precisan máis que esa intuición que os une como un cordel invisible pero ao mesmo tempo inquebrantable, para saberse almas xemelgas. Nun clima así non pode menos que xurdir a empatía, a risa e o entretenmento, obiando todos os males deste mundo. Os cronopios son de natureza optimista e xeralmente andan polo mundo contentos da súa existencia. Pero tamén gardan no máis profundo do seu corazonciño grandes penas, quebrantos, derrotas e inseguridades. No fondo os cronopios son seres que buscan a felicidade –como todos- e comezan a súa búsqueda por eles mesmos, buscando no seu interior e proxectando esa imaxe de lecidia continua de cara aos demais. Cando se atopan, os cronopios , despois de beber, fálanse ollándose aos ollos directamente, e conversan sobre a vida co corazón na man. Son eles mesmos por fin, liberados desa coraza de eterna algarabía e dende o cariño sinxelo que aflora entre eles dende a primeira ollada, confésanse mutuamente as súas debilidades e comezan dende ese mesmo instante a ser amigos. Ninguén o saberá nunca, pensarán que son dous máis entre a multitude, que toman unha copa nun bar calquera mantendo unha conversa calquera e que despois desa copa e desa conversa non quedará nada .Só eles saben que a amistade que construiron será para sempre.

15 noviembre, 2009

Continúa chovendo sobre novembro, como si a chuvia fose o único do que podemos fiarnos. Non defrauda, da o que promete. Presinto tormentas nas madrugadas do meu corazón, e a posibilidade desas tormentas é o único que me mantén con vida. Todo o demais é paso do tempo sobre a cidade, xa sin tristeza nin nostalxia. O outono tamén pode ser simplemente unha paisaxe cotiá, un escenario que nos devolva á infancia e que nos faga sentirnos seguros. Un cuarto cheo de música, con olor a pachulí e a suavidade dunha manta de cuadros sobre os xeonllos. Mentres na rúa o vento ameaza con catastrofes e a chuvia canta unha canción monótona que de tanto repetirse se fai casi imperceptible.
Tirada no sofá só penso nesas tormentas interiores que sei que acabarán estallando. A ansiedade que me provoca a incertidume do que está por chegar...Un alento quente no pescozo, o roce do seu nariz na miña pel, as súas ganas e as miñas...como si se tratase dun pecado que nos levará a un inferno persoal, cada un ao seu. Pero igual que non se pode poñer freno á chuvia e ao vento, non se pode frenar os ciclóns que despertan ás veces cos desexos máis baixos e viles dos mortais. Continúa chovendo sobre novembro...

13 noviembre, 2009

Intolerable Camps

«Le encantaría coger una furgoneta, venirse de madrugada a mi casa y por la mañana aparecer yo boca abajo en una cuneta». Estas foron as desafortunadas verbas de Camps, que son ainda máis desafortunadas si temos en conta que foron vertidas en sede parlamentaria.
Que fai tempo que as cousas non lle van ben, sabémolo. Que anda un pouco nervioso, tamén o sabemos. Que o escandaloso caso Gürtel tiña que dalgún xeito pasarlle factura, era inevitable. Pero de ahí a facer as manisfestacións públicas coas que deleitou onte aos parlamentarios valencianos é algo intolerable. Esas reminiscencias dos capítulos máis amargos da triste historia do noso país, son non só un atentado directo contra Angel Luna, senón un atentado contra a nosa memoria, contra todos nós, que intentamos non esquecer aqueles episodios amargos , senón aprender dos erros cometidos para que nunca máis volten a repetirse.
A presión á que Camps pode verse sometido non xustifica ese odio que se filtra das súas verbas, ese insulto á toda a cidadanía, metendo o dedo nunha ferida que nos doe demasiado a todos.
Que Camps era un politico que comezaba a verse desacreditado como Presidente da Comunidade Valenciana, era algo por todos sabido , un feito constatable polos acontecementos que se foron sucedendo dende que se destapou toda a trama Gürtel. Que Camps é un home que se sinte acorralado, que está demasiado canso e que comeza a pesarlle seriamente a realidade, é algo que demostrou onte dun xeito que non deixa lugar para a dúbida. Pero si podemos entender a Camps, un home que o ganaba todo e que agora só lle agardan derrotas, o que non podemos comprender nunca é o respaldo dos seus compañeiros de grupo, que cando Camps rematou a súa oratoria con esa perla cargada de violencia verbal, romperon nun aplauso e non mudaron nin o xesto. Que Camps esté perdendo o norte, é , ata certo punto, comprensible. Que os do seu partido, esquecendo onde se atopan, e obviando a grandísima burrada que o seu líder acaba de dicir, lle aplaudan a gracia, é síntoma de que non só Camps debe dimitir como presidente da Comunidade Valenciana, que non só él debería pedir disculpas, senón todos e cada un dos parlamentarios que alí estaban e celebraron o seu discurso. Non só quedou desacreditado -un pouco máis, si ainda era posible- Camps como presidente, senón todo o PP valenciano.

09 noviembre, 2009

Amor

Estou nun punto extraño, descoñecido, de novembro. Deixei de crer no amor, e agora, ese sentimento tan só se me antoxa mezcla de atracción sexual , e un desexo consciente de querer estar nun lugar concreto con alguén concreto, tendo ademais a certeza de que estás onde queres e con queres estar. Supoño que non é pouco, pero penso que non é suficiente.
Gústame , en todo caso, esta imprecisión da vida sobre os días que trancurren como si nada. Non hai necesidade de involucrarse demasiado, estou en tregua conmigo mesma e non teño presa. Esta vez non, porque esta vez sei que a presa tampouco conduce a ningures.

Congreso Provincial da Coruña

Despois do Congreso Provincial do PSdG-PSOE da Coruña, aquí poño un acceso directo aos resultados. Felicitacións á nova executiva. Felicidades Emilio e Marga.http://www.lavozdegalicia.es/galicia/2009/11/08/0003_8092604.htm

08 noviembre, 2009

domingos

Llevo un buen rato rebuscando en este blog -mi propio blog- en un intento de encontrar una publicación que rezume optimismo y buen rollo por doquier, para presentar el texto a un concurso que vi en la prensa. Mi búsqueda resultó del todo inútil, más aún cuando reparé que tendría que ser escrito en castellano. Mi blog adolece de optimismo y del castellano, de ambas cosas. Por tanto, supongo que dejo a un lado la pretensión de presentarme a ese concurso absurdo e irrelevante. El premio además era una mierda. Hoy en día casi todos los premios que no son económicos se consideran una mierda, es lo que tiene nuestro tiempo, que ha materializado los sueños y les ha puesto precio. Así que, rendida ya ante la evidencia de este blog decadente , pesimista, morriñento y deprimente casi todo él , por tedioso y cutre, no supe qué hacer más que contarlo.
Podría hablar de muchas otras cosas, pero los domingos son días especialmente difíciles para todo lo que requiera un mínimo esfuerzo intelectual. Los domingos sólo se debería dormir o beber, o cualquier cosa que nos llevase de inmediato a la inconsciencia. Aunque luego hay momentos buenos , mezclados con la nada que supone pasear las calles de una ciudad cualquiera movidos por la inercia y el aburrimiento, con la excusa siempre de poner en marcha el corazón. Qué sopor, qué tortura¡ Días cenicientos que ponen el broche final a una semana que seguramente también ha sido una mierda. Y en el fondo, tampoco se está tan mal, justo ahora, a las 18:40 de la tarde, afuera no llueve, no hace demasiado frío, no duele demasiado el corazón. Huelen las calles a lo que toca en esta época, a castañas y a melancolía. Pasean las parejas como si se amasen, con sus perros y sus vidas de la mano, como si fuese lo más normal. En algunas partes se sobrellevan distintas resacas con la mejor cara posible; se toman cafés en cafeterías todavía llenas de humo; algún rezagado lee los periódicos de ayer...Si, desde luego , hay momentos buenos.

05 noviembre, 2009

Supoño que estou saturada de actualidade, de política que rezuma corrupción, que si Camps, que si Cobo que si Mariano perdeu a paciencia…O PP anda como anda , pero sinceramente, non vexo eu que eso inflúa moito nos seus fieis seguidores, que en base a esa lealtade de partido, tan propia das dereitas, miran para outro lado, escurren o bulto nas conversas nos bares e cando se lles pregunta sobre o tema de xeito directo simplemente din que máis corrupción teñen os outros. Abúrrenme moito, moitísimo, os políticos de dereitas, incluso diría máis, os votantes de dereitas, que parece que van coma os burros, mirando cara adiente pase o que pase no seu entorno. Así que , tal e como está o panorama, asisto a él coma quen ve unha teleserie fulera con trama de novela negra e amores e desamores. E no medio de todo este berenxenal, dame algo de lástima Mariano, que permanece asido ao mástil dun barco que se afunde pouco a pouco. Pero a riqueza do PP é descomunal, ten a forza duns votantes nada críticos que só ven o que queren ver e aos que nos lles interesa demasiado a realidade. “Todos rouban”, din, e xustifican a política como un medio para conseguir beneficios a costa do público, e claro, así non se pode. Non me gusta xeneralizar, que de todo hai, e estou segura de que hai moita xente de dereitas que confía na democracia e nos seus princios e que ten certa honestidade e sentido crítico. Pero é que veño de pasar unhas semanas na miña aldea, e por alí as análises políticas que escoitei van máis na liña que antes explicaba. Ata lle chegou a dicir unha veciña á miña nai que no PP de Madrid non pasaba nada raro, e que tampouco había nada raro no caso Gürtel nin en Valencia.
De todos modos , hoxe non teño o día para batallas políticas, nin para outro tipo de batallas. Estou de volta en Pontevedra, con choiva e con frío. Con apatía. Non quero contar nada, nin escribir. Non sei por qué o fago entón, por inercia supoño.

Non teño necesidade de ningunha nostalxia, de ningunha emoción , de nada que non sexa a caricia lene desta climatoloxía que casi adormece. Sin pensar en casi nada, intentando adaptar os proxectos ao tempo real; a miña vida a esta cidade e ás súas miserias.

27 octubre, 2009

Nostalgia

Un espacio impropio y sin embargo apareció de pronto el sosiego. De la nada. Como si no existiese nada más allá de la luz de esta tarde de otoño, en la que hizo un calor inusual para esta época del año.
******
La nostalgia es una sombra inquietante que no se despega de uno con facilidad. Me desborda, me deja fuera de juego, una vez más. Nostalgia de tantas cosas...Pueblan los rincones de mi vida, trocitos de memoria, de tiempo roto, de tiempo perdido, de sueños suspendidos y miradas que se confunden con la irrealidad.
Ahora se por qué no me gustan las fotografías, por qué no llevo una cámara conmigo durante los viajes. Porque las fotografías no son más que puertas abiertas a la memoria, y por tanto también a la nostalgia. No puedo imaginar ahora cuánto dolor cabría en el gesto de repasar una a una las fotografías de un viaje en el que fuí feliz, demasiado feliz. Desgraciadamente la felicidad es demasiado efímera, y más la felicidad que nos acompaña durante una aventura por cualquier lugar del mundo. Y las fotos son como una soga que nos ahogará para siempre, mostrándonos de forma desgarradora lo que ya no va a repetirse nunca: cuando éramos libres, cuando éramos jóvenes, cuando éramos aventureros descubriendo nuevos caminos en cada paso de nuestra travesía.

25 octubre, 2009

Cogumelos


O sabor do outono...
Un domingo como calquera outro, unha hora menos e máis nada. Din unha volta polos diarios dixitais e púxenme triste, ás veces a actualidade é demoledora, máis cando unha ten a sensibilidade a flor de pel. Hoxe síntome verdadeiramente mal, un malestar físico, que me cabrea, que me saca das miñas casillas.
Vou ir ao cuarto de baño e meterme na bañeira ata que casi me quede sin respiración polo vapor da auga quente colapsando o ambiente.Vou apretar os botóns que fan que a auga saia a presión polos buratiños laterais da bañeira, esos chorros que din dan unha masaxe mentres che golpean o corpo sin tregua. Vou deixarme ir nese mergullo de auga moi quente, nese hidromasaxe que adormece os sentidos cando unha non quere pelexarse máis con esta vida, con esta tarde dos mil diaños, dun domingo calquera.
Hai outono e hai moscas. Moitas. Non chega o frío nin cesa a choiva. A bañeira agarda por min. Ao final sairei cansa e apática, máis se cabe. E sin gana botarei crema hidratante por todo o corpo, e tentarei peinar o cabelo sin arrancalo todo de raíz, e vestireime sin presa, con calquera camiseta que se asemelle a este domingo, nin bonita nin fea, algo estirada polo uso, algo incómoda a pesar de ser da miña medida, algo triste para un día coma o de hoxe.

23 octubre, 2009

Quizás esta noche no se puede decir nada más; quizás todo está dicho. Toca pisar fuerte, saltar sobre los charcos, escuchar una y mil veces aquella canción que evoca nuestra infancia...La infancia, esa patria impuesta como una condena, como una salvación a veces.


Leí algo esta noche que me hizo recordar cómo es el rostro de la muerte, cómo es todo ese ambiente que rodea a los cadáveres en una casa de aldea. Los muertos se convierten de pronto en muñecos rotos , con el rostro de cera. La ropa parace que siempre les queda grande. Están mucho más viejos.
Cuando murió mi primo -tenía veinticuatro años- recuerdo que llegué al tanatorio un jueves santo por la mañana, con un chubasquero blanco porque llovía a mares, y la primera impresión que tuve fue que mi primo no era aquel que estaba al otro lado del cristal, muerto. Aquel era un muñeco metido en una caja de zapatos, al que le habían partido las piernas. Tenía más , mucho más de veinticuatro años.
Mi abuela fue sin embargo una muerta mucho más simpática. No me dió miedo, ni lástima. Las manos se le pusieron blancas y perdieron la aspereza que tuvieron en vida. La muerte la puso guapa, le dió al rostro la tranquilidad que le faltaba en vida, cuando su cabeza era un hervidero de fantasmas en el que ya no cabía ni la memoria de lo más cotidiano.
Es curiosa la muerte, la única certeza que tenemos sobre nuestro futuro, y sin embargo, nunca pensamos en ella. Somos muy osados, muy necios. Vivimos como si el futuro nos perteneciese, como si el mañana fuese cierto, real , alcanzable. Y perdemos el presente en chiquilladas inevitables.



Hoy tuve un momento que salvó esta noche de ser un auténtico desastre, o una noche más, que para el caso es lo mismo.

Poema de outrubro

Lentamente outubro
sobre os días rutinarios,
cando non encaixan as pezas
deste rompecabezas
que somos ti máis eu.
Lentamente o tempo
sobre o escenario,
a vida sobre a carretera
mollada, outra vez a choiva,
outra vez o corazón
agrio e a memoria ferida.
Chove, é o único que sei,
e que ti non estás aquí,
que quizais sempre foi así,
esta maneira extraña de
pasar as estacións...
Lentamente outro mes,
outra vez a alarma do
teléfono móbil para despertarme
sin saber moi ben que sucederá
despois, cando na rúa se iluminen
as farolas, e sexa luns, e haxa que voltar
á oficina, ao supermercado...
Supoño que o outono
se parece a esta sensación,
nada relevante, nada que dicir,
nada polo que loitar contra xigantes.
Fun muller, balea, soldado,
heroe, nena, bruxa, raíña...
Fun tantas cousas
baixo o sol de setembro que
agora non encontro a maneira
de voltar a ser eu.
De voltar a ser o que fun.

21 octubre, 2009

El principio

Me recupero rápidamente de una enfermedad que en un principio me pareció seria, ahora no, qué fácil, a toro pasado...Como todas las cosas de este mundo, que cuando dejan de doler, olvida uno por qué eran tan importantes y por qué fue tan difícil superarlas. La vida es puñetera, a veces más. Hoy no encuentro las palabras precisas para expresar lo que quiero decir, y sin embargo, no puedo huír del teclado, es una condena cruel que no lleva a ninguna redención.
Mi familia se viene abajo, y pensar en ello es algo así como encontrarse de pronto en medio de una pesadilla que no tiene fin, o para ser más precisos, que no tiene un fin distinto de la muerte. Y en medio de tanta herida abierta, mi soledad se convierte en una excentricidad que casi no me puedo permitir, un lujo. Estoy en crisis, una crisis que me abre en canal y me deja expuesta a todo lo mezquino de este mundo, y no puedo gritar mi dolor a los cuatro vientos sin sentirme culpable. Sin sentirme una puta egoísta.

Esta noche tuve un sueño reconfortante, de esos que te devuelven un poco la confianza y que te hacen sonreir al despertar. Mi sueño se confundía con un nombre, con una cara en medio de muchas caras, con unos abrazos. Había besos pasionales y quizás también había sexo. Pero sobre todo había un hombre que últimamente no me sale de la cabeza. He decidido quererme. He decidido tomar las riendas de mi corazón y amar únicamente a quien se lo merezca. En esta nueva etapa he tenido que dejar atrás demasiados quereres imposibles, hombres que no me han tratado bien, pero que sí han recibido mi amor como si les correspondiese por derecho propio. Y en eso ando todavía. Por eso me sobrecoge un poco mi sueño, y su protagonista: un hombre guapo, culto , que no está ni dentro ni fuera de mi vida, pero que hoy se ha colado en mi intimidad de una manera extraordinaria y sorprendente. Parece una tontería, pero lo cierto es que en esta nueva etapa que acabo de inaugurar, él , solamente él , se queda guardado en los cajones de mi memoria , como una parte inquebrantable de mis ilusiones.

19 octubre, 2009

Barcelona


Barcelona era unha festa...por tódalas esquinas música, baile, xente loitando contra a adversidade coa forza do seu talento e do seu optimismo...
Ao lugar onde fuches feliz non deberás tratar de voltar...
Máis nunca será a mesma Barcelona... sin él.


Barcelona foi música e amor e risa e cansancio e caipirinha e suave bico dun can e asfalto e ilusión e as cordas dunha guitarra e soño e esperanza...

Outono

Outono na aldea
as árbores perden as follas fóra,
ao outro lado da fiestra...
e a tristeza cae en pingas
sobre as pedras dos camiños.
Para escribir unha historia
é preciso pechala para sempre,
agotar os ecos das bágoas derramadas
e poder mirar atras sin nostalxia.
E por iso que non podo contar
esta historia de amor,
porque doe, todavía doe, o seu nome sobre as
rúas da cidade, cando chega a noite,
e ninguén acaricia as miñas mans.
Os espellos devolven imaxes
dunha realidade confusa,
fai frío, e fará frío meses e meses
antes de que volten os soños
que tivemos que esquecer.

18 octubre, 2009

Futuro

Hoxe sei que agotei o meu tempo neste lugar, neste instante que se prolonga xa demasiado. Agotei o meu tempo aquí, e sei que este non é o momento de fuxir, pero sí, de poñer dunha vez os pés na terra, e pensar no futuro. Dame medo o futuro, sempre foi así. Sempre preferín arrastrar os meus pasos sobre os camiños labrados por outro, seguir sendas coñecidas, non desviarme demasiado. Hipócrita. Máis agora a precisión coa que percibo a fin de algo é arrepiante. Teño medo porque non teño escapatoria, esta vez non. Esta vez non serve meterse baixo as saias maternas nin sentarse á beira do camiño agardando que pase a tempestade. Esta vez eu teño a miña propia voz no medio dun abismo. Esta vez estou sóa frente ao meu destino, frente á palabra futuro. E confeso, confeso que teño moito medo.

Caso Gürtel

Vida, obra e milagros dun home chamado Pablo Crespo, por Manuel Jabois.

Queremos Galego

"Un dato para a esperanza. Son profesor da universidade. No primeiro curso de facultade teño este ano matriculados corenta e seis alumnos: rapaces urbanos e rapaces da Galicia rural, metade a metade. Númerus clausus, porque a especialidade ten moita demanda e o corte de nota da selectividade está entre os máis altos. Dos corenta e seis alumnos matriculados, só tres se expresan en castelán."

Así remata un artigo publicado hoxe na Voz por Victor Freixanes. Un dato de esperanza e ao mesmo tempo de forza. A súa publicación comeza cun feito ,"vou de manifestación" , toda unha declaración de principios que hoxe están a levar a cabo miles de galegos en Santiago de Compostela. A manifestación convocada pola plataforma cívica Queremos Galego, que aglutina a case 500 entidades e 3000 adhesións individuais debe estar desenvolvéndose neste intre polas rúas de Santiago, segundo o percorrido previsto pola organización. Confeso que teño mágoa de non estar hoxe alí, como unha galega máis que quere defender a súa lingua , e reivindicar a súa presenza nos ámbitos públicos, dotándoa da dignidade e o recoñecemento que se merece.
A manifestación de hoxe non só se trata dunha festa dos galegos na que manifestan un sentimento común de orgullo e ledicia por unha lingua propia, senón que constitúe tamén unha chamada de atención, unha protesta unánime contra as medidas tomadas polo Exectutivo presidido por Alberto Núñez Feijoo , como son a próxima derrogación do decreto 124/2007 do galego no ensino; a rede de Galescolas; a modificación da Lei de Función Pública para a eliminación dunha proba de galego nas oposición; ou as axudas á traducción de libros en galego; medidas todas elas encamiñadas a facer desaparecer o galego da vida pública, deixándoo relegado ,como nas épocas antidemocráticas, ás cociñas, as relacións familiares.
Teño mágoa de non estar na festa do galego, por mor dunha bronquitis que me ten encerrada na casa e conectada a internet como único vínculo coa realidade, máis eu tamén estou hoxe en Santiago, porque o meu espíritu, a miña forza , está hoxe xunto con todolos galegos valentes que como fixeron sempre defenden o seu con uñas e dentes. E non hai nada máis noso , que nos una e nos identifique tanto como pobo, como a nosa propia lingua. A lingua que -educados ou non nela, escolarizados ou non nela- todos mamamos dende pequenos, primeiro dos nosos avós, cando os nosos país todavía non se atrevían a falárnola por medo a marxinarnos socialmente (qué ben o explica Victor Feixanes, esa renuncia, víctimas dun proceso histórico).
O bipartito, durante os catro anos que estivo no goberno, colocou ao galego no sitio que históricamente sempre lle correspondeu, rompendo as cadeas do pasado e i eliminando os complexos es os prexuizos que moitos ainda albergábamos no noso subconsciente. O galego tomou a vida pública, nun proceso lento que ainda precisaba moita andadura ata chegar a normalizarse, ata ser unha lingua oficial en toda regra , falada de xeito natural en tódolos ámbitos da vida, no desempeño de calquera rol dentro da nosa sociedade. Pero o camiño que emprendeu o bipartito veuse truncado de golpe polas novas medidas adoptadas polo novo Executivo, que non só constitúen unha parada en seco no avance do recoñecemento do galego como lingua propia de Galicia na práctica e non só no papel, senón que supoñen un retroceso importante nos avances conseguidos.
No obstante, somos galegos, e todavía nos queda orgullo , e forza e xenio para defender o noso, pese a decretos, prohibicións e mesmo intentos de desprestixiar o galego convertíndoo nunha lingua de segunda. Os galegos continuaremos loitando polas nosas raíces, pola nosa cultura, pola nosa identidade, e iso é tamén a nosa lingua. Falaremos galego e escribiremos galego ainda que dende a Xunta nos prohiban facelo. Os nosos fillos aprenderán galego ainda que nas escolas non llelo ensinen, e as relacións coas administracións seguirán desenvolvéndose en galego porque esa é a lingua que empregremos os galegos para dirixirirnos a elas. O galego está na intimidade das familias, está nos bares, está nos camiños das aldeas, está nas prazas das cidades, está nos barcos dos mariñeiros, está nas fábricas, está nos patios das escolas...O galego está na nosa terra, mézclase con ela, e mentres haxa un avó que senta ao seu netos nos xeonllos para contarlle historias da súa infancia, falaráse galego. E iso é o que hoxe , en Santiago , todos quermos dicirlle a Feijoo e aos outros que gobernan.

Domingo , 18 de outubro de 2009

Nova Executiva provincial do PSdeG-PSOE de Lugo.

16 octubre, 2009

Esa tristeza densa que se confunde co desengaño. Hai noites que non rematan nunca, que son unha viaxe infinita a tódalas nostalxias dunha vida, e de canción en canción, de dor en dor, percorre unha os camiños de antaño, coas bágoas a piques de asomar , e o corazón encollido.
A sorte, esa que nunca lle da por facerme compaña, tampouco agora parece que desexe ser a miña compañeira. Pero nesta noite longa de música e tristura, sei que o amor tamén pode ter verbas amables, e que non sempre tódolos camiños conducen a Roma. O amor é a dúbida , e ao mesmo tempo é a resposta.

Equivocada sempre, na mesma encrucillada loitando contra un destino hostil. Todo lles sucede aos demais, e eu asisto ao espectáculo da vida como unha espectadora que aplaude ao final de cada acto, que chora cando morre o protagonista, que se emociona cando se namoran os actores e a obra remata nun longo bico. Pero a miña vida...eu no escenario...eu namorada...eu sendo feliz...Esto non sucede nunca, e así acabo por aceptar que a vida é o que lles pasa aos demais mentres eu agardo un golpe de sorte sentada á beira do camiño.


Quería querelo. Quería acariciar ao seu can con amor e facerlle ver que era así de fácil, que só había que deixarse sentir, deixarse facer como si sempre estivesemos agardando un polo outro. Tiña que ser amor, porque non podía ser doutro xeito, porque era perfecto. E cando o ollei valentemente e soupen que podería amalo para sempre comprendín que acababa de colocar unha barreira máis na miña existencia. Agora todos os homes que se cruzasen no meu camiño terían que ser cando menos tan bós coma él.
Pensei nese home que tanto quero en segredo, co que apenas falo, do que apenas disfrutei uns bicos furtivos no medio dunha noite extraña na que eu cumplía anos, e non puiden evitar facer comparacións. De pronto convertíranse nos únicos dous homes aos que eu podería amar.

El atreverse y la esperanza



Cuando el pelícano

Las paredes de la casa se parecen
Una voz infantil responde
Sí como un grano de trigo y las botas de siete leguas
En una de las paredes están los retratos de familia
Un mono hasta el infinito
En la otra está la puerta ese cuadro cambiante
Por donde yo entro
La primera

Después se charla bajo la lámpara
De un extraño mal
Que produce locos y genios
La niña tiene luces
Polvos misteriosos que ella trae de lejos
Y que se saborean con los ojos cerrados
Pobre angelito diría la madre
Con ese tono de las madres menos bellas que sus hijas
Y celosas

Violeta soñaba con baños de leche
Con hermosos vestidos de pan fresco
Con hermosos vestidos de sangre pura
Un día ya no habrá padres
En los jardines de la juventud
Habrá desconocidos
Todos los desconocidos
Los hombres para quienes una siempre resulta nueva
Y la primera
Los hombres por quienes una escapa de sí misma
Los hombres para quienes no se es la hija de nadie

Violeta ha soñado deshacer
Ha deshecho
El horrible nudo de serpiente de los lazos de sangre

De "La rose publique"
Versión de Aldo Pellegrini

Paul Eluard

Solamente deseo amarte...



Solamente deseo amarte
Una tempestad llena el valle
Un solo pez el río

Te he hecho
A la medida de mi soledad
Todo el mundo para esconderse
Días y noches para comprenderse

Para contemplar en tus ojos
Todo lo que pienso de ti
Y de un mundo hecho a tu imagen

Y las noches y los días gobernados por tus párpados.

Paul Eluard.
Esta mañana
yo que todo lo he inventado
he comprendido
por primera vez
la diferencia
entre una sensación
y un sentimiento
en la sensación
se toma lo que llega
en el sentimiento
se interviene.

ANTONIN ARTAUD

ALBADA.( Jaime Gil de Biedma)

Despiértate. La cama está más fría
y las sábanas sucias en el suelo.
Por los montantes de la galería
llega el amanecer,
con su color de abrigo de entretiempo
y liga de mujer.

Despiértate pensando vagamente
que el portero de noche os ha llamado.
Y escucha en el silencio: sucediéndose
hacia lo lejos, se oyen enronquecer
los tranvías que llevan al trabajo.
Es el amanecer.

Irán amontonándose las flores
cortadas, en los puestos de las Ramblas,
y silbarán los pájaros -cabrones-
desde los plátanos, mientras que ven volver
la negra humanidad que va a la cama
después de amanecer.

Acuérdate del cuarto en que has dormido.
Entierra la cabeza en las almohadas,
sintiendo aún la irritación y el frío
que da el amanecer
junto al cuerpo que tanto nos gustaba
en la noche de ayer,

y piensa en que debieses levantarte.
Piensa en la casa todavía oscura
donde entrarás para cambiar de traje,
y en la oficina, con sueño que vencer,
y en muchas otras cosas que se anuncian
desde el amanecer.

Aunque a tu lado escuches el susurro
de otra respiración. Aunque tú busques
el poco de calor entre sus muslos
medio dormido, que empieza a estremecer.
Aunque el amor no deje de ser dulce
hecho al amanecer.

-Junto al cuerpo que anoche me gustaba
tanto desnudo, déjame que encienda
la luz para besarte cara a cara,
en el amanecer.
Porque conozco el día que me espera,
y no por el placer.



15 octubre, 2009

Bronquitis

As enfermidades son un tempo distinto, un parón obrigatorio nas nosas rutinas que irremediablemente nos conduce a sensacións descoñecidas, algunhas delas con certas reminiscencias da infancia. Voltei de Barcelona como quen volta dun soño que se torna de repente en pesadelo, esas deformacións dos soños nas que tanto estás feliz , nun escenario irreal cuberto de cores e aires limpos, e alguén amorosamente che dedica un sorriso, como de pronto ese sorriso se transforma en mueca, e xa non pertence á mesma cara, xa e a cara doutra persoa distinta, ainda que ti saibas que segue sendo a mesma. Cheguei co corazón revolto, descreído, algo confusa e con moitas horas de cansancio acumulado. Todo nesta vida pasa factura, sobre todo cando unha xa non ten vinte anos e empéñase en vivir como si así fose. No aeroporto púxome un nó na gorxa, que non me deixaba tragar, nin respirar , que me quitaba tódolos desexos de vivir, e movíame dun lado a outro, do mostrador de facturación ao control de pasaxeiros, do control de pasaxeiros á porta de embarque movida por una especie de inercia incontrolable que era allea a min. Era un ser inerte que simplemente seguía ás masas polas estancias do aeroporto, arrastrando os pés e deixando ao aire as cicatrices.
Pensaba en voltar, en estar por fin a salvo de todo, entre as conversas da familia, todo coma sempre. E así eu podería finxir por uns minutos que nada do que aconteceu o fixo realmente.
Supoño que a vida é máis sabia ca nós, e cando nos ve desfalecer sempre nos sorprende dalgún xeito. Quería chegar á miña cama e deixarme caer como si se tratase dun fardo pesado, e así ,inmóbil, chorar ata que non quedasen máis bágoas dentro de min, ata que toda a auga do meu corpo saíse para fóra en sinal de protesta, en sinal de derrota. Pero ,ay, a vida , tiña pensado para min outros camiños . Efectivamente deixeime caer sobre a cama, e cando por fin despertei, o mundo era completamente distinto. Sentín que non podía respirar, esta vez era certo. Físicamente non podía respirar, nin falar, nin case moverme. Doíame o corpo como si estivesen a golpear en min mentres durmía e a sensación de agobio que me entrou parecíase moito ao que se debe sentir cando se está á beira da morte.
Trinta e nove e medio de febre e un estado psicolóxico e físico completamente diferente. Non somos persoas , senón criaturas que de pronto están nun limbo de inconsciencia e nausea que fai que non desexen máis que abandonar. Os erros caenche de golpe unha vez, dúas , tres, e é coma si quixesen aniquilarte por completo. Todos os teus fracasos acuden ao teu leito para mostrarche o teu lado máis miserable, e nese estado entre dous mundos, ves cousas que non crías nin que existisen.
Logo todo vai a mellor, porque do contrario sería a morte o seguinte paso. Afortunadamente temos un instinto de superviviencia que é máis forte ca nós mesmos e que se activa ainda que nós non sexamos conscientes. Consigues con fármacos reducir a febre e por fin comprendes o que che pasa, unha bronquitis aguda no límite de ser moi mala cousa, pero ainda non precisas entrar nun hospital. E entre suores fríos, olor a medicamento, vasos de auga e zumo rodeándote, pañuelos de papel, volta Barcelona a cravárseche nas entrañas.Pero xa non podes chorar, xa non queres chorar porque os teus pulmóns non van darche esa satisfacción agora. Toca Termalgín as tres, Ibuprofeno ás seis, e así , contando de tres en tres para controlar a temperatura e non volverte tola.

09 octubre, 2009

Esperanza dixo fóra.

Esta noite tiven un soño. Foi bonito. Os imputados polo caso Gurtel, expulsados do Grupo Popular por Espe na Comunidade de Madrid, renunciaban á súa acta de diputados e eran xulgados polo xuíz Garzón. Foi bonito. Pero a realidade ten sempre atallos e escondrixos que permiten aos corruptos sair airosos das súas tramas. Ningún deles renunciará a ser diputado para non perder a súa condición de aforados.
Esperanza comunicou á prensa a súa decisión como si dunha decisión voluntaria por parte dos imputados se tratase, pero de todos é sabido que este é o xeito de facer as cousas en política, para simular unha unidade que non existe.
Espe é lista, calculadora, unha especie de araña que vai tecendo a súa tea con sorriso de ama de casa e tesón de muller de negocios. Da puñaladas como quen da caricias, con suavidade, sin facer ruído e causando máis dor que si o deixase todo tinguido de sangue. Así foi o golpe que lle acaba de dar a Rajoy, contundente , sin temblarlle o pulso ao facelo. Tamén Camps resulta ferido coa actuación rápida de Espe, que da un paso adiante na limpeza da súa imaxe, contra a estratexia do seu propio partido, de defender a presunción de inocencia ata que a merda lles pase do pescozo.

05 octubre, 2009

Fóra deste mundo

Teño unha sensación extraña que chegou co otoño, igualiño que chegou a choiva sobre a cidade, sobre a miña vida, sobre os contenedores de lixo. Así chegou o cambio no meu micromundo persoal, de pronto e arrasando con todo. Tanto que estou como desaparecida dos meus, máis por necesidade que por un desexo consciente.
*
Este era un pequeno apunte persoal, coma sempre sigo valorando o xesto máis cao resultado e por iso tentarei continuar viva neste blog, ainda que xa non teña tempo, nin gana, nin motivación algunha. Sigo viva, pero non sigo viva nas cousas cotiás. Extraño, xa dixen. De repente sentín que casi todo me saturaba, sobre todo internet, coas súas falsas apariencias, coas súas verdades a medias e coas súas trampas. Sin embargo, hai cousas que ainda cobran algo de valor dentro da miña intimidade, algunha lectura, algunha película...Deixei de lado os xornais, as noticias, casi todo o que me pon en contacto coa realidade, como si buscase fuxir do mundo por un tempo. Fuxir e refuxiarme, eso é. ¿ E por qué o conto? quizais non é máis ca unha declaración de intencións, como tantas outras, e tamén, porque preciso contalo e porque sei que ninguén o lé. O caso, que rematou verán e non sei donde colocarme para continuar tirando para diante. Boto de menos tantas cousas...
*
Saín á rúa baixo a choiva, como cada mañá ( non, como cada mañá non, levaba rabia nas entrañas, cousas do traballo, dos xefes, dos lambóns que deciden en base só aos seus intereses) a tomar un café, e cando cómodamente estaba instalada diante dunha taza de café e bizcoito recén feito, tralo cristal da cafetería él agardaba baixo a choiva , na rúa, a chegada de alguén. Pensei que mollado, encollido dentro da súa cazadora marrón, co cabelo formando rizos que lle caían pingando sobre a frente, era ainda máis guapo, máis real. Nese instante, na rúa, mollado, era un mortal máis e non ningún deus chegado doutro mundo. Alegroume a mañá, qué fácil.
*
hai bicos que te pillan por sorpresa, outros que non significan nada, outros que , simplemente , non dan chegado...¿Crees no destino?
Eu é quizais unha das poucas cousas que non se poden ver nas que creo. Creo nos sinais que nos vai marcando o propio destino : por exemplo, un encontro inesperado...dous segundos, nada relevante a simple vista, e sin embargo, a min márcame a certeza de que algo vai acontecer en breve. Nunca falla esa corazonada instintiva que só cobra verdadeiro sentido cando se cumple o vaticinio....
falábache de bicos...hai bicos que non dan chegado...e non estou preocupada porque hai moitos sinais que me indican que se vai cumplir a premonición.

30 septiembre, 2009

El fabricante de ruinas

" Que triste esta tristeza, /qué ganas de llorarlo todo" El fabricante de ruínas.


Busquei refuxo na poesía como quen busca morada nunha noite de choiva cando se atopa nunha aldea descoñecida, por necesidade e tamén, por que non dicilo, por medo. ODA A TU TRISTEZA é un poema sinxelo de María Eugenio Reyes Lindo que describe a tristeza dun xeito absoluto e conmovedor "tristeza sola y simple / como salida de un crisol;/ como tuvo que ser/ la tristeza primera/ del mundo:/ ver el amor trocado en otra cosa". E nesa tristeza eu atópome moi identificada, e ao mesmo tempo intento escapar dela como única salvación posible. Entón, añoro a infancia, esa patria sin cadeas , sin nubarróns sobre o horizonte, sin madrugadas de insomnio...E afástome de todo canto é real e fai dano, de canto afonda máis na ferida, esa ferida aberta que me foron deixando os anos; o corazón aberto en canal, as pernas disecadas, a gorxa seca.
A vida é sinxela cando tes quince anos ( aquel inferno en hospitais blancos, sondas, operacións, máquinas que se facían as donas do meu corpo para sempre, do seu latexar...xa nunca máis autónomo; xa para sempre controlado como si fose un robot) cando só agarda o instituto ao outro lado do pixama e as zapatillas. O colacao. Cando os dramas se construían nun día e se solucionaban nun minuto. Sempre mamá, sin comprender nada, expectante, amorosa, nai ante todo non amiga, ¿quén quere que mamá sexa amiga, di?
A vida é sinxela cando estudias na universidade e colles un pedo tras doutro e namoras por primeira vez e suspendes por primeira vez e deixas de ir a un exame e fodes sin amor e descubres aos clásicos e durmes ata que che peta.
A vida é sinxela cando tes trinta anos, e un traballo , e unha profesión decente e recoñecida, e un soriso fermoso que ainda che serve para conquistar a alguén, e cartos para facer pequenas viaxes e algún que outro soño gardado na carteira para cando toque gastalo. Pero de pronto un día , a realidade asoma coma unha lousa que cae do ceo e te aplasta ao caer. A realidade é un mostruo de sete cabezas que che fai mirar atrás e comprender o que é a nostalxia , e o que é o medo. Virán máis hospitais , máis sondas, máis operacións...con seguridade. Pero todo o demais, aquela seguridade, desaparece e deixate no baleiro. Nada. Só ese abismo que se chama futuro. O amor é un recordo doutro tempo. E todos os pilares do meu hemisferio son como un fío a piques de romper.
O pesimismo é un estado de ánimo. Como a tristeza. Como a morte. " Y no existe el mañana. Cada día / es un hoy permanente, / como aquella película./ Un hoy que arrastra/ mi ayer por los pasillos/ un hoy que no despierta..."

21 septiembre, 2009

Redescubrir o pasado

Remata o verán dando unha pequena tregua ,setembro non quere agonizar en bágoas e por iso se comporta como esperamos. A través do facebook, esa fiestra, recibín unha sorpresa inesperada, chegada doutro tempo, casi doutro mundo. Supoño que ese o sentido de tal páxina web, transportarnos ao pasado por sorpresa, sin que o agardasemos: estás dando unha volta polas novas publicacións, un tanto aburrida e despistada, cotilleando de aquí e de acolá, cando de pronto te atopas cuns ollos azuis que crías non voltarías a ver nunca máis. No seu día aqueles ollos eran casi adolescentes, e tiñan a inocencia toda dos que comezan a andar polo mundo. Era uns ollos azuis -azul intenso- que cautivaron o meu corazón tamén casi adolescente, non sin tremendas esceas de desamor, de paixón e mesmo de celos. Eran outros tempos, e o amor tomaba sempre unha dimensión catastrofista e totalizadora, por aqueles tempos o mundo comezaba e remataba naquela ollada azul que se prolongaba máis alá da miña realidade. Eran tempos de apuntes de Dereito, de noites en vela falando do paso da vida sobre as nosas costas, xogando a sentirnos adultos nun mundo que ainda se nos quedaba demasiado grande. Eran tempos de coñecemento de casi todo, pero no erro sempre de que non tiñamos nada que aprender...En fin, aqueles anos de universidade nos que o amor era coma o vento, veloz, fugaz, inesperado, turbulento ás veces.
O facebook devolveume a eses ollos como por arte de maxia, así, nun segundo no que crin que ía chorar de emoción. Unha fotografía súa, que me taladrou dende o outro lado da pantalla do ordenador como si se tratase dun raio. Logo viñeron detrás máis fotos, pero a sensación xa non foi a mesma. As seguintes analiceinas pausadamente, como quen analiza un cadaver que aparece abandonado nun bosque despois de semanas de búsqueda, casi con complacencia de forense entreado ao seu, buscando en cada xesto, en cada detalle da súa fisionomía o paso do tempo e os ragos que ainda me lembran ao home que eu coñecín fai tantos anos. Pero a primeira...deus, a primeira. Foi coma un soño, como si me golpeasen, como si o tempo se parase xusto nese intre, e nada houbese cambiado. Alí estaba él, coma si sempre estivese agardándome.

14 septiembre, 2009

13 septiembre, 2009

Definitivamente instálome en setembro para quedarme, quero vivir aquí, nos seus días calurosos sin abrasar, nas súas noites cálidas e longas con sorpresas acechando detrás de cada esquina, no seu aire limpo, na promesa dun futuro mellor ou polo menos distinto prendida en cada obxecto que me rodea...Mudo o meu corazón a setembro, para ser máis eu ca nunca, para sentir e vivir máis ca nunca.
De pronto os días énchense de todo, e un soriso é suficiente equipaxe para percorrer camiños novos, ainda non descubertos nunca.
A xente voltou a ser guapa baixo a luz de setembro, como si de maxia se tratase a cidade encheuso de xente fermosa que se mostra feliz. Todo recobra as posicións orixinais e a rutina parece intalarse como un bálsamo nas rúas da cidade. A sensación é sinxela, as cousas están ben como están...e seguramente irán a mellor.

08 septiembre, 2009

SEPTIEMBRE


Septiembre es una estación intermedia entre el verano y lo que viene después. Todavía hay tardes soleadas pero no quema el sol en las playas; se empiezan a caer las hojas de los árboles, y no huele a verano, sino a nostalgia. Septiembre se encuentra en el medio de los días como una esperanza, y como una revelación. En el fondo se nos abre una puerta a un nuevo tiempo en el que todo puede cambiar, e incluso ir a mejor.

Supongo que necesito septiempre en mi vida como no he necesitado nunca nada desde hace tiempo. Septiembre con sus connotaciones psicológicas, purificando el aire y los sentimientos , a la par que nos da ese empujón para continuar avanzando. Empiezo a olvidar, es una intuición demasiado precisa. El olvido se manifiesta en pequeñas cosas, se confunde con el paso del tiempo, se mezcla con las cosas cotidianas que saben a familia y reconciliación.

Un paseo por los escenarios de este mes-estación es como un paseo por una ciudad distinta, lejos del ayer y del mañana, como una estancia en una isla de recreo, recobrando fuerzas para labrar el porvenir.

Septiembre en mi piel, cálido y amable, con sus playas todavía llenas en las que nadie se atreve ya a bañarse por el frío, con sus paseos en bicicleta a media tarde, con sus fiestas que ponen el telón a un verano que pasó sin pena ni gloria...Y al final, septiembre es lo único que cuenta, lo único real, lo único que recordaremos.

07 septiembre, 2009

De volta

Abrese ante min un tempo novo, unha doce esperanza, necesaria. Tiña fame nos ollos e atopei un descanso á beira do camiño. Fun feliz nunha mañá de sábado que ulía finais de verán. Ou eso cría, quen sabe. A miña frase recurrente, uns versos de Biedma son como unha especie de salvavidas "la vida nos sujeta porque precisamente no es como la esperábamos" e así, un día todo comeza de novo na miña cabeza, unha luz distinta, novas oportunidades e novas ilusións. Tranquilidade.
*
Tiña o pelo rizado, cada pelo era como un muelle, todo xunto nas mans era suave e mullido, agradable. Imaxinei a vida enteira no medio dese cabelo, e asemellábase moito á felicidade. Percibín o seu cheiro, agrio baixo o sol, pero non me importaba nada. Que cheire, me dixen, que así lembrarei mellor este preciso instante. E os seus brazos musculados, ou non, xa non sei. Pero estaba en frente, sorrindo, como un deus saído da nada para devolverme á vida en setembro.
Tiña ganas de quedarme para sempre sentada na rúa, cálidamente abrazada a esa esperanza. O tempo escurríaseme entre os dedos e quizais durou tan só unhas horas aquela emoción, ou foi unha eternidade. Era a Reina de Palandria nunha viaxe a terras lonxanas, descubrindo novos horizontes e colonizando un corazón nunha soleada maña de setembro. Quizais a viaxe rematou e agora , de volta á casa todo siga igual. Pero as viaxes nunca son para nada, sempre traes vivencias, cousas que lembrar...El era archiduque, por suposto que non estaba á miña altura, eu son raíña, e eso pesa moito. Ademais ningún dos dous pensou por un intre renunciar ao seu territorio.
Na despedida non existiron palabras. Eu teño o tacto do seu cabelo pegado e con iso debería bastar. Palandria está coma sempre, xa sabes, todo tirado e con certo desorden persoal, algo descolorida, pero sempre en construcción. Non teño archiduque que plante flores no xardín pero non ten demasiada importancia...

02 septiembre, 2009

No me ayuda tenerte tan lejos. Da igual que estés aquí, en Francia o en la China, estás, en cualquier caso, demasiado lejos. Me ayuda tenerte en mi piel, casi callado, para saber que estás sólo porque te estoy sintiendo. Y así saberte frío, o caliente, o vivo o triste o adormilado, o aburrido o agnóstico o apático o encumbrado o complaciente. Me ayuda verte , y perderme en ese azul que eres tú, y sólo tu, cuando -alguna vez- te dignas a mirarme. A mirarme, mirarme a mi. Muy pocas veces sucedió, pero oh, cuando sucedió, qué bonito fué.
Me ayuda quererte, con las manos, con los pies, con la boca, con el ombligo...Quererte y que te dejes querer, sin decir nada, para que no se entere nadie, para que no se rompa nada...Y así , un segundo, y luego otro, y otro...El amor tiene unas fronteras extrañas, imprecisas, violentas. Ahoga pero no llega a matar, y es una pena, porque mil veces preferíría yo la muerte, que este amor absurdo que no puedo sujetar entre los dedos.
Me ayuda que existas, que respires, que vivas aunque no sea aquí y ahora.
Me ayuda tu voz...aún me hace temblar alguna vez, y cada marca de tu espalda, y cada arruga que rodea tus ojos...Me ayuda poder escribirte, poder esperarte aunque sea eternamente . Me ayuda saber que algún día te darás cuenta de que existía y que me moría de ganas de ti a cada hora, que te quería. Me ayuda no conseguir entenderlo todo. Me ayuda quererte y albergar una mínima esperanza, por pequeñita que sea...de que algún día te des cuenta.

01 septiembre, 2009

Avilés lo tenía todo

Avilés lo tenía todo para ser un paraje maravilloso donde pasar el fin de semana, buen tiempo, fiestas patronales, bullicio, verano...Pero a veces los lugares no lo son todo, a veces sin más, se convierten en infiernos particulares, donde el ritmo de la vida se colapsa y nos ahoga, porque simplemente no puede ser de otra manera.
Avilés fue un segundo piso con vistas a una céntrica calle donde las palabras de ayer se mezclaban con el duro presente , que pasa factura, que no perdona, que no tiene compasión...Cada uno hace lo que puede con sus miserias a cuestas, con su vida a cuestas, como un lastre que nos identifica y nos moldea. A veces me pregunto si pudimos cambiar -para mejor, se supone- el curso de nuestra propia historia. A veces incluso , me pregunto si todavía podemos reescribirla.
Las escenas del fin de semana son en mi memoria un capítulo de una novela, trágica y real, como la vida misma. Un drama familiar que se escribe con mayúsculas y que se va transmitiendo de generación en generación, como si se tratase de cualquier enfermedad genética. Y sin embargo, en medio del gris, vibraba una ciudad preciosa que no quería rendirse a mi tristeza. Una ciudad que me brindó sus plazas rebosantes de gente feliz, que me regaló un cielo azul al borde del mar, que me enseñó que los lugares son también las personas con quien los compartimos y las circunstancias que nos rodean.
Pensé en Avilés en otro momento distinto, bajo el mismo sol pero sin preocupaciones ni fantasmas. Pensé en la alegría que podría sentir, sidrería a sidrería, si la vida se dejase..., si la vida no fuese tan puta, y me entró una congoja rara, una naúsea amarilla que me cubrió de tristeza, infinita tristeza...
Me llegó en medio del caos una llamada, desde un avión , un amigo que llegaba de muy lejos, con la felicidad toda del mundo en la maleta, y se me ecogió el corazón, de envidia creo. Pensé en Avilés con él, las mismas aceras, las mismas calles, las mismas plazas llenas de terrazas, los mismos parques enormes que evocan a las películas de amor en primavera...Supongo que a las cosas no hay que darles vueltas, son lo que son, y sólo nos queda amoldarnos a los hechos, endureciendo el alma a cada paso...Avilés lo tenía todo para ser un paraíso este fin de semana, pero a veces..., a veces..., a veces...

25 agosto, 2009

Tengo tristeza en todas las cosas que ocupan mi casa. Tengo tristeza dentro y tristeza fuera. Tengo tristeza dentro y tristeza en cada cerveza que me tomo. La memoria está empapada de lluvia, lluvia sucia dentro de mis ojos. Pensé que marcaba el ritmo de mis pasos, que tenía el control, que nada iba a moverse nunca de su sitio. Y ahora el suelo se tambalea bajo mis pies, esta vez se que no hay remedio.
Tristeza que es solo eso, nada más. Con toda la pureza con la que puede sentirse , profunda y gris. Eterna.
***
Si he de ser sincera con vosotros os diré simplemente, para que entendais lo que me pasa, que amo mucho a alguien que he perdido. Es una nostalgia grande. No imagino hoy nada peor, y sin embargo sé que existen cosas peores. Perder lo que amas me parece hoy como perder la vida. Pero se que no estoy muerta todavía porque sufro muchísimo.

24 agosto, 2009

Zombies

Estou cansada da miña tristura, que é tanto coma dicir que estou cansada de min mesma. Supoño que algo ten que ver esta cor gris que cubre a cidade , que a tiñe dun xeito hostil de sobriedade e hastío. Hoxe o luns é máis luns ca outras veces, e parece que só se nos anuncia algo peor. Tivemos fin de semana, sol, mesmo auga de mar na que mergullar as nosas bágoas ( gústame chorar no mar porque é o único lugar onde as miñas bágoas parecen pequenas) e logo todo rematou neste luns sin fin no que nada sucede, nin dentro nin fóra dos meus ollos. Calma, silencio, choiva miúda...da que doe máis porque non consegue disipar a nostalxia.
Teño frío e fame e dor e ansiedade e medo e pena e rabia e incoherencia e derrota. E sin embargo, todo segue igual, cada un vai co seu saco ás costas de tristezas varias, cada un coas súas culpas, cada un cos seus erros e as súas insatisfaccións. Como zombies que buscan outro mundo, outra vida, outra luz...Todos perdidos, todos iguais, crendo que somos diferentes.

21 agosto, 2009

Marabilloso artigo, marabilloso Bolt.

19 agosto, 2009

Non creo nas fadas, ese puta mentira, como todo o demais. A vida é un tiovivo do que non sairás indemne. Estou triste, máis é unha tristeza distinta, que afoga, que te deixa vivir casi de prestado unhas horas máis. Alprazolán, esa podería ser a solución doce, unha morte en vida sin éxtasis, sin demasiadas pretensións. Deixarse caer no fondo da desgracia, e deixarse arroupar por esa desolación espesa que o cubre todo. Rendirse, en definitiva.
A vida é o tempo que corre e nos consume. Nos consume na súa miseria, e non hai saída posible. Escapar correndo sin mirar atrás, quizais sexa unha forma de esconderse. Ser un Peter Pam que procura que os seus soños non se esnaquicen ao asinar unha hipoteca . Pero ás veces hai que pararse, e decicir, nese puto cruce de camiños, mirar atras e saber o que perdimos, e escoller...

17 agosto, 2009

Sin él

Supoño que hoxe non quero poñerme romántica. Non teño o corpo para excesos de sentimentalismo, resaca, xa se sabe. Tiven o mundo enteiro nas mans, a felicidade dos amigos e do tempo que se esfuma entre os dedos de pura ledicia, e logo, caes de golpe na rutina dun luns calquera no calendario.Unha semana de verán ás costas, unha semana de vida. Fixen o que puiden para esquecerme del, dos seus ollos azuis , da súa pel que ule a Allure, da súa boca -a súa boca, nunca máis a súa boca- da firmeza das súas palabras, do seu sorriso no medio do silencio...Fixen o que puiden ,e sobrevivín outra fin de semana sin a súa voz -nin siquiera- ao outro lado do telefóno; ningunha mensaxe no móbil, ningún email. E ainda así atopei nos segundos unha dozura extraña, sin él.

13 agosto, 2009

50 Anos depois


Hai momentos nos que o mundo se para e só sintes a emoción dese instante, que se che clava na pel, na alma, para encherte de enerxía. Fun a ver a un paiaso sobre o escenario cantando cancións dunha época que me resulta lonxana, e xa na primeira canción dinme conta de que de rir nada. Aquelo ía de emocións , desas que che percorren o corpo , que te marcan para sempre.

Raphael cantou cunha voz que non é deste mundo, e interpretou cada letra con vocación actoral, enchendo o escenario coa súa presencia. Si me din que me tremería o corpo todo ao escoitar letras como "Siempre estás diciendo que te vas" , "Para volver a volver" ou " Que sabe nadie" non o creería, e sin embargo, alí estaba eu, coas bágoas asomando sin pudor e unha felicidade inmensa instalada nas entrañas.

Non só fun feliz, non só sentín que na vida existen momentos marabillosos que merecen a pena, si non que vin como se activaban en min resortes que cría estaban xa mortos. A felicidade tiña un nome , unha voz, un andar e unha ollada inesquecibles. Era Raphael, tan xoven e tan vello, vestido de negro, emocionado e entregado, coa garganta aberta e o corazón volcado no escenario. Raphael recordando, Raphael sentindo, vivindo, transmitindo,...cantando.E a noite cobrou unha dimensión nova, algo que lembrar para sempre...,algo do que botar man cando todo vaia mal, algo para contar.

E nada serve, nada chega a tocarche a fibra sensible si non pos en cada xesto un pouco de ti mesmo. Porque no fondo un vese reflexado en cada verba, en cada nota. E alí estaba él, máis que amigo, compartindo a música e o amor, o pasado e o futuro. Ese instante eterno. Compartindo a miña felicidade.

12 agosto, 2009

Al final las cosas no resultaron como creíamos, no eran lo que nos contaron. Uno se entera tarde de cómo va esto de la vida, con sus derrotas, sus éxitos, sus desilusiones, sus sueños de verano...Uno se entera tarde de que vivir, morir es lo único que va a suceder, el tiempo que dure es lo de menos. Cuentan los segundos que se beben enteros, sin que existan lágrimas ni vacío. Un día te levantas al lado de la misma persona con la que llevas compartiendo los últimos diez años, su cuerpo es tan conocido como tus cicatrices, y sin embargo, a tu lado en el colchón, no es más que un bulto, una masa de carne fofa que te aburre , que te da pereza mirar, que no te inspira ni pasión ni ternura. Compartes tu día con esa persona, casi parece dulce el discurrir del tiempo, haces la comida, planeas las vacaciones, haces la lista de la compra, le dejas un recado colgado en un post it en la nevera...Poco más. Y miras a tu alrededor y todos están en la misma encrucijada, en el mismo error, en el mismo punto muerto: lo que nos contaron.
Pero tu cuerpo aún está vivo, aún sientes el impulso de lanzarte a vivir de otra manera, a sentir una boca fresca que te devuelva la esperanza, unos ojos que te hablen en medio de la niebla...Invertimos en tedio y pagamos cara la hipoteca de una familia de catálogo, todos iguales. Y si lo conseguimos somos infelices y nos volvemos inseguros, amargados, asociables.
Soltero a los treinta no debería ser una maldición ni un rasgo de caracter conflictivo o con rarezas. Quizás sólo demuestra que sabe uno lo que quiere, lo que espera de los demás, lo que espera del amor y de los veranos. Hay tantas falsas verdades que acabamos por confundirnos , por creer que este no es nuestro tiempo, nuestro lugar, que no encajamos...Y no nos damos cuenta de que todo el mundo siente lo mismo.

11 agosto, 2009

Festas da Peregrina. Hoxe sería un martes calquera ,dun mes de agosto calquera, si non fose porque teño a sensación de que por fin, na metade de agosto, comezou o verán. Viñeron as Pergrinas con sol , calor, e na miña oficina reina a incertidume. Novo xefe, novas espectativas. A resaca prolóngase máis alá dos sentidos, nun martes de agosto, hai tranquilidade na mesa de traballo, na rúa non se move nada. A xente durme mecída polo alcol da noite de onte, e eu síntome algo máis enérxica. O desamor doe menos, a vida pasa máis docemente. E verán, por fin, o ansiado verán. Coas súas noites na praza da verdura á sombra dunha caña, á beira duns ollos que te escoitan...O futuro é unha promesa incerta, e os soños de verán teñen un sabor distinto...Todo está suspendido no aire, todo é posible.

08 agosto, 2009

San Lorenzo 2009

Ao mal tempo, non queda outra que poñerlle boa cara. As festas na miña aldea son coma un remanso de paz, como unha parada no camiño, onde un pode esquecerse de todo, mesmo dos problemas. Máis dificil é esquecer os amores - peor ainda o desamor- pero polo menos é máis sinxelo intentalo. A aldea ten algo de purificación, sánate por dentro e reconciliate coa vida. Sempre hai vellos amigos que te invitan a unha copa durante a verbena, que che lembran que para eles si eres marabillosa, e nese escenario tan coñecido como extraño ao mesmo tempo, atopas unha felicidade como feita á medida, sencilla e plácida.

Son da terra de onde nacín, e cando volto sei que as miñas raíces pesan moito máis do que imaxino. Na aldea son eu , por riba de calquera pretensión estúpida dunha sociedade que se equivoca constantemente. Son a filla pequena do Fortunato, a neta da Leonisa, que vive en Pontevedra. E deseguida todo cobra sentido , todo é fácil e especial. E eu penso que a vida debería de ser sempre así de sencilla, así de real.



Vértigo

Teño a tristeza toda do mundo entre os dedos, densa e amarga. E moito dicir, verdade, a tristeza toda do mundo...e sin embargo penso que non cabe máis desolación nunhas pupilas nin máis dor concentrada nun corpo. Son unha boneca rota, outra vez, e non teño excusa. A culpa non xoga un papel demasiado importante, tan só importa este sentimento de frio na alma, de soedade de repente , insoportable, de vértigo. A nostalxia é unha ameaza noxenta que me atormenta, teño medo, medo de non poder soportar o paso dos días mirando atrás cada segundo, lembrando...sempre de aquí en diante lembrando...A tristeza toda do mundo...o tempo suspendido neste intre no que escribo, as bágoas esperando o seu turno. Non quero pensar, non quero morrer de novo por un desamor de contrabando, non quero sentir lástima de min. E sin embargo, doulle voltas e voltas e tan só me queda a amargura dun segundo que se fai infinito, que non cesa, que non me deixa ver a felicidade.

07 agosto, 2009

Conspiración

Un parente meu sufriu durante anos unha paranoia recurrente, cría que había contra él unha cosnpiración na que estaban involucrados policías, xuíces, políticos e mesmo familiares e amigos. Non se fiaba de ninguén, e en máis dunha ocasión dáballe unha volta completa á casa na procura de micrófonos e grabadoras ocultas. Algunha vez incluso chegou a desmontar un televisor porque dicía que colocaran cables extraños dentro. Ningunha organización se mantiña á marxe da súa existencia, era perseguido por ETA, polo Opus, polo Kukus clan...
Nestes días, ao escoitar as declaracións da número dous do PP non podo deixar de lembrar ao meu parente, cando se atopaba nos momentos máis graves da súa enfermidade mental. A teoría da conspiración -tan recurrente no PP- comeza a parecer xa ciencia ficción, e mesmo faría gracia se non fose porque está en xogo todo o sistema democrático. Acusacións tan graves como as que fixo Dolores De Cospedal non deberían verterse tan á lixeira, e menos sin probas contundentes. Esta muller representa a un partido político que foi o máis votado nas últimas eleccións, representa a voz de miles de españois, e non pode facer acusacións tan graves contra o Estado de dereito, e contra as institucións sin procurar ao mesmo tempo a defensa e a restauración da legalidade vulnerada.
Non é unha novidade que o PP cree cortinas de fume para eludir certos temas da opinión pública que lles resultan molestos. Hai demasiada merda dentro das filas do PP e non lles convén ocupar portadas nos xornais nin os minutos de máis audiencia nas emisoras de radio. Xa nos teñen acostumbrados a esas lanzas envenenadas que se lanzan ao aire ,e que acaban por atacar directamente á democracia. Pero máis grave ainda que as últimas declaracións -as das escoitas telefónicas- foron as declaracións referentes a que De la Vega utiliza ao Fiscal Xeral do Estado para perseguir ao PP e non para perseguir a ETA. Dicir esto é atentar directamente contra o goberno de xeito noxento e sin escrúpulos, pero tamén é ferir a sensibilidade de xeito gratuito de moitas víctimas da violencia de ETA, algunhas delas recentes.
Na miña modesta opinión, De Cospedal debería retractarse das súas acusacións, ou ben concretalas e esixir as responsabilidades legais pertinentes. De non ser así, está poñendo en perigo de maneira inxusta a democracia e as institucións, e debería , cando menos, deixar a vida política. Como cidadá, como número dous do partido maioritario da oposición, como avogada do Estado que é, a súa obriga e a súa responsabilidade é denunciar ,polos medios que proceden en dereito, calquera vulneración da legalidade e calquera actuación que poña en risco o funcionamento normal do sistema democrático.