Unha heroína.

Ela foi valente e púxose a camiñar, levando as costas os seus soños, alcanzando un obxectivo firme que non tiña máis pretensión que o propio crecemento persoal. Conseguiuno, chegar e medrar, as dúas cousas. Porque ela sempre chega e sempre medra a cada paso de calquera camiño que se lle poña por diante. Nevaba, e tamén tivo días de choiva, e quizais algunha raiola de sol saiu ao seu paso, pero a climatoloxía era o de menos. Do camiño -imaxino- quédalle a lembranza inesquecible dos amigos que fixo a cada paso, as paisaxes da nosa Galicia cravadas no corazón e o rumor doce da natureza que aloumiña aos que teñen sensibilidade dabondo para deixarse querer pola sinxeleza deste mundo.

Hai moitos tipos de heroes, algúns non fixeron nada doutro mundo ou non pretendían facelo, pero convertímolos en heroes porque precisamos a quen alabar, a quen mirar con ollada diferente, a quen admirar. E nese intento de crear heroes ás veces esquecemos mirar á nosa beira, a quen temos máis preto de nós e darlle o status que se merece. Ela é unha heroína, por moitos méritos, e tamén por deméritos, por qué non dicilo , porque tamén é de heroes saber enfrentarse á adversidade. Véndoa no medio da neve, facendo soa o Camiño de Santiago, xa nos facemos unha idea de cómo é esta heroina galega, que teño a sorte de ter como amiga.

Todos os amantes que tiven ao longo da miña vida -os que tiveron certa trascendencia ,polo menos- teñen en común a paixón excesiva polo Cola Cao. Eu fai anos que eliminei da miña dieta este produto alimenticio que se comercializa dende tempos inmemoriables en envases vermellos e amarelos, e que todos docemente asociamos a aquela publicidade "yo soy aquel negrito..."A explicación é sinxela: engorda, engorda moitísimo. Pero aos meus amantes encantalles, e entón, este producto convirtese nos estantes da miña despensa nun medidor dos meus sentimentos, do estado no que se atopa o meu corazón.

Fun comprar Cola Cao, e iso só pode significar unha cousa.

A él gústalle moito. Disfruta dunha taza quente, burbulleante, cos grumiños de toda a vida, que eu mesma lle preparei, mentres fumamos un porro, despois de foder como si o mundo rematase despois dese instante. Prepar un tazón de Cola Cao é para min un acto de amor. Contemplo o seu rostro, sereno e relaxado, despois do sexo, e miro os seus ollos cunha admiración dificil de comprender para os que nunca estiveron namorados. Sinto predilección por cada milímetro desa pel, dese corpo que se me entrega con ansia e sin freno. E o leite quente con Cola Cao é un broche final para unha comunión extraña dos que son amantes por riba de calquera outra interpretación.

Cando estou na cola do supermercado, co meu bote de ColaCao asomando tímidamente por entre os demais artigos da cesta da compra teño a certeza de que é amor o que sinto, sin lugar a dúbidas. E agradezo nese intre que a vida sexa capaz deses xestos clarificadores.

FIN DE GH10

Son fiel seguidora de Gran Hermano, dende aquela primeira vez que nos enfrentamos a un formato de programa totalmente novedoso, ata hoxe, dez edicións despois. O meu entusiasmo foi sempre o mesmo e tamén o foi a felicidade que nalgúns momentos me proporcionou este concurso. Nunca escribín moito sobre este tema, en parte porque hai outros foros, outros cauces máis idóneos para comentar todo sobre Gran Hermano. Pero este é o meu espacio particular, e hoxe apeteceme máis que calquera outra cousa expresar a miña ledicia pola final que vivimos onte os fans de Gran Hermano, e sobre todo os fans de Iván Madrazo, o gañador indiscutible da décima edición do concurso.

Eu fun unha máis das persoas que finalmente, día a día , durante uns catro meses, acabou por namorarse deste home . Foime conquistado a medida que observaba os seus movementos dentro da xaula de crital na que se convirte esa casa. Eu son "voyerista" , recoñezo esto non como un defecto ,senón como unha característica da miña personalidade. Gústame indagar nas vidas alleas, e atopo certa complacencia na observación deses seres que nos mostran as suas virtudes e miserias nese micromundo que a televisión crea para eles.

Namoreime de Iván, da súa maneira de ollar, das súas verbas sentimentalistas , da súa maneira de sentir, de expresar abertamente os seus sentimentos sin pudor...

E un dos meus guapos da tele. E extraño, non chegarei a coñecelos nunca, pero cando os vexo por televisión non podo evitar sentir unha emoción pequena, e mesmo un pouco de afecto. Quizais non sexa máis que artificial ilusión, pero sexa o que sexa, gústame a sensación de tranquila felicidade que me proporcionan. Os meus guapos da tele.

Barack e Michelle

De cando o presidente bailou...

Obamanía

http://es.youtube.com/watch?v=0YbRsjTYd6w

Hoxe é o gran día

Hoxe é o gran día. Bush deixa a Casa Blanca, ou mellor dito, chega -por fin- Obama. Quizais isto é o peor, o risco maior que corre Obama, o de xerar tanta esperanza, o de ter ao mundo enteiro en vilo, coas esperanzas de futuro postas nas súas mans. Un gran reto, demasiado quizais para alguén que tan só é un home. Pero os cidadáns do mundo enteiro, neste caos no que nos vemos sumerxidos, coa economía global índose a pique, todos teñen a ollada fixa neste novo heroe negro que se nos antoxa como un salvador do noso tempo. Obama corre o risco de defraudar a moitos, e seguramente o faga, porque é moito o que se espera del. Pero hoxe non é momento para dúbidas, para perder nin pinga de ilusión. Ten por diante unha empresa marabillosa, a de devolver a confianza e a tranquilidade a un país aflixido pola crise, defraudado completamente polo anterior presidente.

Obama chega hoxe á presidencia dos EEUU nunha cerimonia cargada de simbolismo e cunhas medidas de seguridade propias dunha pelicula de ficción. A esperanza chámase Obama, e eu hoxe non quero deixar ningún resquicio para o pesimismo. Roosevelt tiña por diante unha gran tarefa e non defraudou, máis ben o contrario, cubriu sobradamente as expectativas que se puxeran nel. Agora chega un novo home e eu quero pensar que é posible, que Obama non vai fallarnos .

Asistimos a un día histórico, un acontecemento que será recordado e estudiado durante xeracións. Hoxe , coa chegada de Obama á Casa Branca, todos facemos historia.

Creo nos domingos con choiva, non me queda outra. Aquí temos un, ampliando a súa horizonte sobre as nosas cabezas, sin ningún tipo de piedade. Creo nos catarros que se alongan máis alá dos invernos, que non a hai nin frenadol nin couldina que os aplaque. Creo no desamor sentido a flor de pel, como unha besta sanguinaria que nos devora as entrañas nas noites de xaneiro. Creo no infortunio da rutina, nas crises económicas e nos escaparates das cidades con grandes carteis anunciando rebaixas inexistentes. Creo, en definitiva, neste día gris que non acaba de atopar o seu sitio no meu escenario particular.

Teño un carraspeo na gorxa que me fai sentir viva, si, sei que vivo porque o malestar xeral que sinto no meu corpo non lles está permitido aos mortos. Non son un morto en vida , e eso por de pronto alégrame un pouco. Non son unha sombra, tampouco. Son os restos da miña felicidade perdida. Levo o inverno ás costas e non vexo moitas espectativas de que que as cousas vaian mudar nos vindeiros días. Pero, albergo unha esperanza.

De madrugada chegoume unha mensaxe ao móbil, contundente, brutal. "GRIS". Era o berro desesperado na noite dunha alma solitaria e ferida, que buscaba , nun intento casi romántico, chamar a miña atención. Pero o meu corazón fíxose pedra nos últimos meses, de xeito involuntario, tamén teño que dicilo. Homes que nunca me quixeron procurando amor a través de sms nunha noite de sábado na metade de xaneiro. Faime algo de gracia, a verdade. E irónico, esa procura do amor despois de esnaquizarme o corazón en mil pedazos e a conciencia. Un tras doutro, sin remordimentos, con certa naturalidade noxenta , con soberbia e crueldade. Un tras doutro, regalándome desamor a feixes, para ,cando todo está xa roto e acabado, buscarme desesperadamente no medio dunha madrugada calquera na que a soidade apreta máis que de costume.

Creo nas segundas oportunidades, nas fiestras abertas para deixar entrar o aire fresco e o bullicio da rúa. Nas estacións intermedias. Na nostalxia infinita...Pero conservo ainda un pouco de dignidade, a mínima quizais que deben de albergar os seres humans, pero a suficiente para non sentir nin pinga de piedade polos solitarios que hoxe se lembran de min. Eu fixen da miña soedade unha luva á miña medida, síntome reconfortada e quente no discurrir das horas sin amor, e ainda que ás veces boto de menos un bico apaixonado que me desperte os sentidos, non choro a miña desamor polas esquinas.

Os domingos invitan á depresión, ainda que a min casi todo me invita a ela dun xeito impúdico e malicioso. Estou farta de escoitar noticias desagradables pola radio, pola televisión. Farta de ler xornais, de escoitar conversas nos bares sobre as desgracias deste mundo. Reconfortame saber que hai persoas , nesta precisa hora do día, que se están lembrando de min, que quizais me queren un pouco e me botan de menos. A vida é iso, ao fin e ao cabo : ir perdendo amores polos camiños e recollendo nostalxias que non desaparecerán nunca.

Chove, sinto unha extraña punzada de esperanza. Quizais non todo esté decidido.

O cazador

Sinopse do filme O cazador:

"Dos actores sobre un escenario vacío construyendo unos personajes. Un cazador y una campesina que se encuentran en un prado con el peso de una relación pasada a sus espaldas. " Esto foi o que nos atopamos onte os que acudimos á presentación do curto O cazador , no Teatro Principal de Pontevedra.

Preguntoume o productor ao saír da sala si me gustara, e tiven dúbidas na miña resposta, quizais porque é este un filme sobre o que hai que meditar un pouco antes de xulgalo. Senta unha na butaca e de entrada queda sorprendida pola propia estructura da narración. Pero chegada a última parte, "A ficción", contempla unha as paisaxes verdes e amplas, e relaxase porque sabe o que vai suceder. A historia está xa contada, e agora só queda difrutala en toda a súa intensidade. Coñecemos o guión e a paisaxe conforma xunto coas dúas personaxes un perfecto relato de sentimentos contrapostos, de desamor ; dous xeitos de comprender o mundo e de afrontalo.

Sorprendente na maneira de contar unha historia presumiblemente sinxela pero que esconde en realidade unha historia desgarradora de amor, pouco convencional.. Espetaculares os actores, transmitindo cun breve diálogo toda a forza dos seus sentimentos. Adaptación perfecta do relato de Chejov ao cine, nunha comunión perfecta da literatura,o cine e mesmo un giño ao teatro. Sempre dende o meu humilde punto de vista de telespectadora inculta e inexperta, un curto que se fai moi breve, porque dende a butaca disfrutase non só da historia, senón da música, da paisaxe, do ritmo...Un acerto, e para min todo un descubrimento.

He decidido recomponer ciertos pedazos de mi existencia, sin pudor y sin prisa. Quizas hoy sea un día como otro cualquiera. Leo varios libros a la vez, el primero , el que me roba más minutos es Las sandalias del pescador. Estoy empezándolo y no se todavía lo que va a depararme.

A las lecturas llega uno de una manera curiosa, como a cada acontecimiento relevante que sucede en nuestras vidas. A Las sandalias... llegué de la mano de un amigo que a través de un sms lo calificó de manera brutal como impresionante. También estoy releyendo los cuentos de Chejov, a los que llegué por un corto que se estrena hoy en el Teatro Principal de Pontevedra.

Cada lectura delimita estados de ánimo, momentos puntuales de nuestra vida. Después de la literatura nos queda la vida, con esa imprecisión que a veces dejan los días grises en los que nada termina de colocarse en su sitio.

Acabo de leer la crítica que en un blog se hace de la novela de Jabois. Novela agridulce. Fue mi primera lectura del año, y creo que no la leí en mi mejor momento. Hay novelas que hacen daño si no escoge una el momento adecuado.Escoger una lectura a veces es dificil, porque no sabe uno como se encuentra su alma ni en que tiempo va hacer al día siguiente, y escoger el momento equivocado puede incluso arruinarnos la impresión sobre una fantástica novela. Así que buscaré otro tiempo distinto para releerla y encariñarme un poco más con los desgarrados personajes que viven en ella. Aun así, comparto con Mabalot lo de "pero lo que sí sé es que hay fragmentos que de por sí valen la lectura de esta novela..."y añado yo, sobre todo en la primera mitad de la misma.

Creo que son algunhas das pastillas que me tomo as que están a mudar a miña fisioloxía. Durmo, durmo de maneira sobrecolledora, toda a noite, e sin propoñermo demasiado -máis ben sin poder evitalo- casi toda a tarde. E atopo neses momentos de sono profundo auténtica tranquilidade, doce ledicia , non a sensación certa e espida de estar a perder o tempo. Tamén encontro no meu organismo outros efectos secundarios, quizais máis molestos, ou polo menos máis preocupantes. Teñen moito que ver estos efectos co desexo carnal, así, sin máis, coa procura do prazer da carne ainda que sexa a soas, na propia intimidade dun cuarto a media luz, despois de cear un bocadillo de salchichón. Somos pura química, e eso acojona, si o pensa un ben. Depende da cor da pastilliña que lle metas ao corpo vas ter tristura, ledicia, calma, euforia ou mesmo un baleiro absoluto que conduce ao letargo. Somos pura química. Eu durmo por prescripción médica, para evitar sentir unha tristeza que me consuma os nervios nalgúns periodos que non controlo de todo...pero ¿quén pode controlar absolutamente todas as súas sensacións? e máis, ¿quen quere facelo?

A vida é amarga, máis no inverno, baixo este frío que non acaba de regalarnos neve en Pontevedra, baixo esta auga dos mil diaños que si ven con vento nos amola máis. A vida é sinxela, despertar coa radio vomitando noticias ao carón da orella dereita, casi sempre violentas ou profundamente tristes; logo acudir ao traballo coa ausencia dun bico na alma, e deixarte caer no bar de sempre frente a unha taza de café e a compaña daquel amor que non puido ser. Quizais sexa o mellor momento do día. Despois todo é rutina, minutos que transcurren sin demasiadas emocións, sin sorpresas, sin espectativas dunha vida mellor.



Non sei nin como quito forzas ás veces para teclear palabras no ordenador, como son capaz de dicir que a vida tamén pode salvarnos en ocasións, cando menos o esperamos. "Precisamente la vida nos sujeta porque no es como la esperábamos", dicía Biedma , e quizais él viviu máis ao límite ca min e coñecía mellor as posibilidades deste mundo. En todo caso, aquí estou, todavía indemne, coa mirada lúcida e o corazón recomposto, pero sin ánimo para demasiadas batallas. Hoxe voltou a choiva , e iso non é malo de todo. Lembro a Julito, de noite, á beira do Teatro Principal , coas mans nos petos, encollido polo frío, observador , calado...coa boca perfecta. Parece como si sempre chovese nesa esquina precisa da cidade, onde sempre coincidimos, onde sempre nos atopamos na tesitura de decidir onde vamos.





Paco recomendame a lectura de libros por sms. Perde romanticismo falar de literatura a través dun teléfono móbil. Pero así é a modernidade e o progreso. Viaxa na súa furgoneta por toda España, e devora libros como buscando na lectura o que non atopa na viaxe. E gústame que o comparta conmigo. E curioso, comparte as lecturas, pero non me conta ningunha vivencia das que seguro lle están a suceder polos camiños. E eu, na soedade do meu cuarto, cando por casualidade consigo manterme desperta, leo os mesmos libros ca él, e penso que comparto con el a mesma viaxe.

Martes e trece

Triscaidecafobia ou medo irracional ao número trece. E os que temen ao 13, máis ainda ao martes e trece, xa que "Marte" se presenta na mitoloxía grega como o deus da guerra, polo que o martes está rexido polo planeta vermello, o da desturcción, do sangue e da violencia. Os martes e trece están asociados a moitas supersticións, dando lugar a refráns populares, e resulta ben dificil, ainda non sendo supersticioso , evadirse da significación "máxica" e malévola desta data. Parece que anda un -e mira que eu non creo neste tipo de cousas- con pés de chumbo , como si a mala fortuna nos acechase á volta de calquera esquina, agardando con certa ansiedade o remate do día, e con él o fin da posibilidade de certa anunciada desventura. Pois o dito, eu crer non creo...pero din por ahí que habelas , hainas. Crucemos os dedos e miremos por onde camiñamos, non vaiamos ter un traspés.

Un chiste:

Vai e di un "¿ qué é peor, a ignorancia ou a indiferencia? E contestalle outro " Nin o sei , nin me importa".

Joder, cómo me aburre este día sin fin.

Paisaxes nevadas

Dúas estampas reais, da neve destes días sobre dúas cidades ben distintas, Santiago e Madrid. En cada unha delas , dous amigos inmortalizaron estas paisaxes de inverno, para deixar constancia non só do frío, senón tamén da carga emotiva, da nostalxia , da ilusión pequena que encerran as primeiras neves do ano...As cidades paralizanse un pouco, e irremediablemente volta unha a aqueles días da infancia, onde o frío nas mans non era nada comparado coa enorme ledicia que supuña enrolar a neve ata formar grandes bolas e ir así construíndo un boneco ao que mamá nos deixaba abrigar despois cunha bufanda vella. Eran días sin escola, días festivos por azar da climatoloxía, que viñan coroados de xogos diferentes , sós ou en grupo. Batallas terribles a "bolazos" que remataban en risas , ás veces tamén en pequenos disgustos accidentais. Eramos nenos.

Aquí non nevou. Pontevedra cubriuse dun manto de friaxe que non trouxo neve, e quedamos condeados ao frío sin máis, como nenos sen regalos no dia de Reis. Hoxe voltou a choiva, e os soños parecen morrer en cada pinga. A nostalxia da auga caendo sobre as cidades é ben distinta, dende logo. E non se parece á infancia.

Claude Henri de Rouvroy, conde de Saint Simon; (París, 1760 - 1825) Historiador y teórico político socialista francés. Perteneciente a una familia aristocrática venida a menos, el conde de Saint-Simon era sobrino-nieto del duque Louis de Rouvroy, famoso por sus memorias, en las que describió la corte de Luis XIV. Este intelectual de su época fue considerado el fundador del socialismo francés y uno de los padres fundadores de la Física Social, a la que posteriormente Comte daría el nombre de Sociología. Creativo, imaginativo, visionario y con una mente tremendamente enciclopédica, vivió intensamente, hizo fortuna, la dilapidó alcanzando la mayor de las miserias, intentó suicidarse en alguna ocasión y dedicó su vida entera a la elaboración de su obra en un intento de creación de un nuevo orden social y econocómico que el concebía como una nueva religión. Se anticipó a la revolución industrial y fué uno de los primeros en concebir una conciencia europea.

Este hombre, de mente maravillosa creía que tenía demasiadas cosas que aportar al mundo, y así, a la edad de quince años se hacía despertar por las mañanas por sus criados con la siguiente frase: "Levántese, señor conde, hoy tiene que hacer grandes cosas".

*

Las tardes de domingo tienen que dar para algo más que para recrearse en la contenplación apacible del paso de las horas delante de una taza de café o delante de la pantalla de un televisor. Los amigos conforman nuestro mundo - intevitables y necesarios por igual- y llenan nuestro tiempo y nuestro espacio. Las tardes de domingo -dijo alguién- son la medida de nuestra felicidad, el chequeo periódico al estado de salud de nuestra existencia. Las conversaciones amenas, la compañía cariñosa de los amigos nos reconforta y nos salva, pero es la lectura, sobre todo la que pone una guinda especial a una tarde que no tiene por que ser terrible. El conde de Saint Simón me saludó desde el pequeño salón de mi apartamento, y como si de magia se tratase , la luz del domingo adquirió tonalidades nuevas. No sólo había un ritmo normal de los acontecimientos, sino la tranquilidad amable de la soledad bien entendida y aprovechada. Cuando empieza a caer la noche, cuando la ciudad lentamente se va apagando y los ruídos del día comienzan a diluírse, los niños cenan y se preparan para un nuevo lunes de colegio, y no apetece encender la tele ni el ordenador, el mundo se hace amplio en las páginas de un libro. Conocía ayer por la noche al conde de Saint Simón, un poco de su vida, y algo de su obra, y me conmovía su mente lúcida , casi futurista, su inteligencia, su dedicación a construír un pensamiento totalmente novedoso, sus ideales...Y en medio de esa apasionante lectura, creció una curiosidad vivificante que me hizo sentir en paz con todos los objetos que me rodeaban. Sonó un sms en el móvil , palabras que me llegaban como de otro tiempo, desde un espacio desconocido e inalcanzable, y no tuve ganas de contestar. Mi domingo estaba bien como estaba.

Solidaridade co pobo palestino

Alba

O Nadal tamén me deixou algunha que outra ilusión, sobre todo a fin de semana que compartín con Alba. Os nenos consiguen mudar todo o que nos rodea, o mundo convertese nun lugar mellor e a maxia faise inevitable.

Fin do nadal.

Os Reis levaronse consigo o quedaba do Nadal, esas pingas de aire diluído entre luces de cores e hipócrita felicidade, e despois de tantos días tinguidos de extrañeza, de abrazos familiares, de amigos que chegan de visita, de idas á aldea, de turróns e mazapán, agradece unha a normalidade dun mércores calquera, no que tan só queda o frío como mostra ineludible deste xaneiro e desta estación.

Tiven de todo, tampouco podo queixarme , pero prefiro o terreno seguro do cotiá, onde as cousas non se desenrolan con demasiadas sorpresas extraordinarias. Pero o Nadal trouxome a Julito, de volta á miña paranoia particular, voltando a ser ladroa de sorisos e olladas, voltando a ese xogo de dobles intencións no que a amistade delímitase cunha fina liña quebradiza que nos deixa moitas veces vulnerables,co corazón espido. E logo os amores de sempre, esas pequenas obsesións que nos alegran a existencia e nos quitan da rutina das semanas. O Home Guapo segue a ser o máis guapo, lucindo expléndido baixo as luces da cidade adormecida, e o Viaxeiro continúa co seu camiñar polo sur, coa compaña dos seus colegas inseparables. Ao teléfono chegan chamadas de amigos que se despiden antes de partir, como si esa última chamada en territorio coñecido fose máis cercana que unha chamada feita dende calquera outro punto do planeta, e a través do mesenger contannos que tal foi a chegada, o regreso ás labores cotiás, a volta á vida en definitiva. No facebook descobres os días festivos dos amigos, esa viaxe que fixeches ou ese bar repleto no que non che gustou a marca da cervexa. Alba sorrí dende unha fotografía que fixemos na Coruña, e eu lembro con nostalxia xa infinita ese momento especialmente doce e aterrador ao mesmo tempo no que coa súa voceciña débil, de nena de casi tres anos, me pedía pis no medio do algarabío duns grandes almacéns. Xacobe e o seu último abrazo de despedida, antes de partir cara a Madrid, trouxome prendida na solapa unha nova que me emocionou máis que calquera outra cousa, a última emoción do 2008.

O certo é que non estivo tan mal , a pesar de todo.

Por certo, si hoxe fose un día como calquera outro tería unha ledicia de venres nas costas. E sin embargo, teño encabronamento, absoluto. Total. E si, teño un carro cheo de bos propósitos para o ano novo, si, caio no topicazo como quen tropeza na mesma pedra unha e outra vez. Ao final é ben difícil escapar dos convencionalismos impostos. Agora as rebaixas, e ese deus chamado Amancio que se empeñou en vestirnos a todas impoñendo tamén unha parte inevitable de xaneiro. Teño mala leche, (en galego sona mal, moi mal, hai expresións que non poden traducirse e conservar a súa dignidade). A dignidade...só a perde unha con gracia en nome do amor, entón é perdoable. Incluso o máis terrible dos ridículos é perdoable.Pero non estaba a falar diso, verdade? Falaba dos propósitos de ano novo, das promesas que me fixen a min mesma,as máis dificiles de cumplir. Pero o ano novo trae tamén algo de esperanza,non? Eu poño a miña esperanza no discurrir lento do tempo e da vida. Tiña que estar en calquera outro lugar, quizais con Paco cruzando Portugal na súa furgoneta, apurando os segundos observando o mundo e falando sobre o seu final, alá no 2012, di él. E a min encantame escoitalo, deixa saír as palabras cunha musicalidade especial, e todo cobra unha realidade distinta. Si, esa é a súa virtude, facer que as cousas parezan distintas, relativizar todo o que conta, como si o mundo e a vida puidesen contemplarse dende un prima distinto en cada segundo, e non perder nin pinga de honestidade. Tiña que estar con él porque foi o único que me propuxo irme con el, porque é o único que estaría disposto a deixarse querer. Así de simple. E sin embargo aquí estou, malgastando minutos nunha mesa de oficina.

Pero ás veces as cousas simplemente non poden ser. E tampouco ten tanta importancia, a miña vida está chea de cousas que non poden ser. Estou resignada. Quereres imposibles e estacións prohibidas. ..Xaneiro.

Venres, primeiro venres do ano, segundo día do ano. Supoño que nada relevante, si o queremos ver así. Tan só un día máis no calendario. Teño os ollos cansos, fora o día está gris, morriñento, triste. Non chega moita luz da rúa, nin bullicio, nin siquera sopla un susurro do vento nos cristais. O ordenador lanza mensaxes a través do mesenger, veñen de lonxe, como doutro mundo e doutro tempo. Falamos de calquera cousa, só por dicir algo, arrastrando as verbas con complacencia cansina. Fálolle dun libro que estou a ler, a miña primeira lectura do ano (cumplindo a promesa que fixen, A estación violenta)e logo salto á noite de fin de ano, á desidia que me invade neste venres de primiros de ano. O pasado faise denso cando o recibes nunha pantalla de ordenador. Eu penso que aquilo non tivo moito que ver co amor, pero sempre fun romántica e namoradiza. Quedan os recordos, como cicatrices implacables, imperecedoiras. Pero hoxe a esperanza ten outros nomes que non son do pasado, outras promesas, outras inquedanzas. Os comezos de ano teñen o seu punto de optimismo, quizais teña algo que ver con iso das fronteiras imaxinarias. Cruzamos unha fronteita, indemnes , e agora toca comezar de novo. Deus, qué sorte, podemos comezar de novo¡¡¡¡ E si consigue un liberarse do feixe de promesas que se fai un a si mesmo cada noitevella, pois poderemos acadar algo semellante á felicidade.

O caso é que comezou o 2009, e eu rompo a miña primeira promesa , a de finalizar este blog ao rematar o ano. Claro que as promesas adquiren significado precisamente por iso, porque se poden romper si asume un as consecuencias. O futuro era isto, esta luz tenue sobre a cidade, este cansancio infinito nos párpados e nas pernas, as lentes de contacto resecas frente a pantalla do ordenador, na solapa as nostalxias prendidas dun ano que nos queda demasiado lonxano, bicos mortos gardados en calquera caixón, e un suspiro infinito como un alento quente sobre os corazóns.Feliz ano novo¡¡¡¡