31 julio, 2009


Cando todo remate, quedará a pegada dos días de sol na memoria, como un salvavidas, que nas noites de inverno nos rescatará do frío e da soidade.
Cando todo remate, non teremos ganas de olvidar, de mirar adiante, de pensar que todo foi en vano...
Cando todo remate -este verán triste que non se parece a ningún outro- os seres que amamos ainda estarán ahí, na nosa pel, como si fosen a quedarse para sempre. Serán pasado, si, máis pasado imborrable, inesquecible.

30 julio, 2009

Volto a este blog como quen volta ao fogar despois dunha longa viaxe que non foi de todo complacente. A vida non sempre sae ben e ás veces o tempo de ocio convértese nunha especie de inferno persoal do que non sabemos como escapar. Bótalle un a culpa ao tempo, esa excusa para todo, que si chove, que si fai demasiada calor...e así , xullo e a climatoloxía irregular cargan coa responsabilidade dun presente construído a trancas e barrancas, como si o único relevante no día a día fose se fai vento ou sol.
Non quero caer nese erro, quero asumir que simplemente non soupen facelo mellor, pero coa esperanza de que todo pode mudar de aquí en diante. E por iso, volto.
Xullo remata con noticias suculentas, políticos corruptos que parece que van pagar polos seus delitos, expresidentes que dan a nota en traxe de baño e que saltan á palestra polos deméritos dos seus tempos de gloria, bebés de dúas cabezas...Hai festas por toda Galicia, e pérdese un entre tantas opcións, pero o caso é fuxir de Pontevedra e da súa "festa nacional", esa masacre que se cumple como un ritual inevitable catro veces ao ano. As touradas moven xente, cartos..., din que son positivas para a economía do concello, que son parte mesma da cidade e que potencian o turismo. Aos detractores ninguén os escoita, coma si non existisen. E no fondo, creo que nonos escoitan porque non fan o suficiente ruído. Nos anos que levo vivindo en Pontevedra dinme conta de que aquí, a "festa nacional" é intocable porque gusta a case todo o mundo. Algúns -hipócritamente- afirman non estar a favor da matanza dos touros na praza pero din que lles gusta o cachondeo, o bullicio que enche a cidade na festa "das peñas". Pero é que a festa das peñas xira en torno as touradas, e admitir as peñas é admitir que cada ano morran nesta cidade 24 touros , mentres un público exaltado e cheo de xúbilo celebra esa tortura.
Nunca estiven en peñas, e nunca vou estar. Porque si estou en contra das touradas, estou tamén en contra das peñas taurinas e da festa que se debuxa co seu pretexto.
Trátase, dicía, de fuxir. Non importa demasiado a onde, o verán abre fiestras onde se pechan portas, e sempre hai un mencer novo para pensar de xeito diferente.
Bárcenas tivo que dimitir -por fin- ao seu pesar e detrás irán outros. O home das mil derrotas , ese Rajoy que non se rende, acabará quizais algún dia sendo presidente pero pouco lle durará a ledicia, e mesmo o poder. Será lembrado como ese mastil que resiste erguido mentres a tempestade arrasa todo ao seu arredor. A política é o que é : ese xogo de pillos que queren convencernos de que todo o que fan é polo noso ben, mentres asistimos impasibles ao espectáculo de ver como medran as súas contas correntes. A democracia peligra , polo menos a súa credibilidade, cando uns rouban e prevarican con total impunidade , burlándose da xustiza e co beneplácito do voto cidadá. En Valencia e Madrid segue arrasando o PP nas urnas, que tamén gañou as europeas. Da vértigo. E en Galicia -nunca máis Galiza- Feijoo gana adeptos e puntos coa súa imaxe de austeridade, esa capa de pintura que lle quixo dar á Xunta, para que todos crean que fixo unha auténtica renovación.
Chegaron os cen días, e sobre a mesa propostas, acordos, ordes , proxectos de lei...E todos contentos porque Feijoo é un tipo moi cercano que o primeiro que fixo ao chegar á súa nova vivenda foi ir tomar un viño ao bar máis cercano. E verémolo por Cambados no Albariño, e por Pontevedra na praza de touros deixarase fotografiar con Rajoy e Louzán, e seguirá levando flores alí onde a súa figura sexa ben vista, onde haxa unha boa oportunidade de sacar a foto.
Cómo cambia a política as cousas. No meu traballo os xefes xa falan castelán - cousas do bilinguismo- e os que quedan do "antigo réxime" aferránse aos sillóns cos dentes, pisando cabezas si fai falla para manterse erguidos un pouco máis. Esa maldade tonta, pequena, que ensombrece as vidas das persoas humildes e que fai ensombrecer tamén as causa nobles. Ese "todos son iguais" que desmoraliza e fai que os pobres perdamos a esperanza. A administración en época de cambio político é coma a merda remexida, cheira moito. Supoño que pasa en tódolos lados.
Logo cómennos a cabeza coa crise, que si o peor xa pasou ,que si o peor está por vir...E o único que percibimos é unha psicose extraña que nos cubre de melancolía. O gripe A traslada o problema do paro, xa non importa o traballo si á volta da esquina me espera o virus ameazante. A vida é unha ruleta rusa, a alguén lle vai tocar palmar. Supoño que o que prevalece , nestes tempos grises, nos que o verán se pon do lado da adversidade, é o pesimismo. E nonos queda outra que seguir adiante, ainda que sexa respirando fatalidade.

19 julio, 2009

O destino é caprichoso, xoga con nós, sin reparos, sin tregua. Hoxe sinto o domingo nas costas, como unha lousa que me pesa demasiado. Teño fame de mundo, ou algo parecido. Ons xa non está nas miñas pupilas, e os soños doutro tempo romperónse de súpeto. Un sorriso antigo, a memoria dunhas vacacións máxicas lonxe da casa, algo parecido á felicidade...E nun segundo, os bicos dados deixan de ser a nostalxia dun tempo inesquecible para convertirse nunha tristura de xullo, baixo a noite de Portonovo. Son unha sentimental, dinme moitas veces, e eu non me creo tal cousa. Son o que son, merda¡¡¡¡
Perdín a conta da actualidade, iso que sigo a ler os xornais cando me caen nas mans, non importa que sexa o do día, calquera vale. O mundo non muda tanto no verán, e cando algo relevante -quero dicir algo verdadeiramente trascendental- acontece acabase unha enterando demasiado cedo. As veces é mellor non saber, deixarse estar tranquila baixo o sol intermitente -cabrón- e non pensar no que sucede máis alá dos nosos fuciños. As novas chéganme tinguidas dunha especie de irrealidade, certo pasotismo, certa superficialidade: un suicidio en Suíza dun matrimonio inglés, unha tractorada hoxe outra mañá, que si ven un anticiclón que si ven unha borrasca...
Quizais é preciso sentir a vida deste xeito, sin demasiadas pretensións, afogando penas nunha xarra de cerveza si doutra maneira non é posible. E buscando sempre ese punto de xuventude perdida, nas rúas bulliciosas no medio da noite, nos longos paseos, nas conversas con amigos tirada na praia nunha tarde de resaca...Creo que esto ten algo que ver co verán.

08 julio, 2009

Venus y Adonis


"Toca al menos mis labios con los tuyos tan bellos

-que aun que no tan hermosos, son iguales de rojos-

y así el beso será tan tuyo como mío;

¿qué miras sobre el césped? Levanta tu cabeza,

y verás tu belleza en mis propias pupilas;

¿y si juntos los ojos, juntemos, también labios?"

El Mito de Adonis


"El mito griego de Adonis resulta profundamente cautivante. Desde su nacimiento, como producto de un amor incestuoso, hasta la rivalidad que su belleza despertó entre dos de las diosas más importantes, Adonis es un mítico personaje que merece un rincón en este blog.
El mito comienza con Tías, rey de Siria, cuya hija Mirra poseía una belleza de la cual estaba tan orgulloso que solía decir que ni la propia Afrodita era tan hermosa como ella. Pero la diosa Afrodita, en venganza, impulsó a Mirra a desear en incesto a su propio padre.(Otras versiones dicen que el rey la había tenido encerrada en el palacio toda su vida, por lo que la joven sólo había conocido a un hombre: su padre, y por ende, se había enamorado de éste).
Sea cual sea la versión, Mirra llevó a cabo un plan con la ayuda de su nodriza Hipólita, haciéndole creer al rey que una desconocida ardía de deseos por él, y ofreciéndole encuentros apasionados con una condición: no revelar su identidad. El rey se entregó al ciego deseo de su amante, pero luego de doce noches, descubrió que se trataba de su propia hija y la persiguió buscando su muerte.
Mirra escapó, implorando la protección de los dioses que, para protegerla, la convirtieron en el árbol que se conoce como “mirra“. Se dice que cuando caen las hojas del árbol, en realidad se trata de las lágrimas de la princesa…
Pero pasó el tiempo y el árbol comenzó a hincharse, y a los nueve meses, surgió un bellísimo niño: Adonis. Afrodita se sintió enternecida por el niño, lo recogió y se lo entregó a Perséfone, diosa del Hades, para que lo criara. Y Adonis creció junto con su belleza, por lo que Perséfone se enamoró de él.
Afrodita quiso recuperarlo para ella, pero la diosa del Inframundo se negó. No quedó otra opción que apelar a Zeus, cuya decisión fue que Adonis viviese un tercio del año con cada una de ellas y que el resto lo pasara donde él quisiera. Adonis prefería a Afrodita y vivía junto a ella siempre que le era posible.
Pasaba este bello joven su existencia dedicado a la caza en el monte Líbano, hasta que un día Ares, dios de la guerra y amante de la diosa, (otras versiones dicen que fue Apolo), lleno de celos, se convirtió en jabalí y lo mató a cornadas. Cuando la diosa Afrodita llegó junto a Adonis, éste ya estaba agonizando. Lo tomó en sus brazos y allí donde las gotas de sangre tocaban la tierra surgía una anémona. Adonis descendió al Hades, pero Afrodita fue a ver a Zeus y le suplicó que éste no tuviese que pasar su eternidad con Perséfone en el Inframundo. Zeus decidió que lo más justo sería que Adonis pasara una mitad del año con ella y la otra mitad en el Hades, y así fue, desde entonces y para siempre…



El mito de Adonis encuentra su referente en los cambios de estación, pues su reencuentro con Afrodita marca el inicio de la primavera y el renacer de la naturaleza, mientras que su regreso al Inframundo con Perséfone da inicio al otoño y el invierno."
Na aldea o tempo discurre lentamente, e nesta calma de días iguais o pensamento plégase ao ritmo das horas como si fosen , tempo e pensamento a mesma cousa. O vento move as follas do carballo que está diante da fiestra, fóra fai frío, a pesar de ser xullo e de facer un día soleado. En Lugo a calor nunca é agobiante, pero este verán estase resistindo máis da conta. Non da chegado o condenado.
No inverno tiña moitas espectativas postas neste verán, e agora, que xa o temos encima, vexo que non vai a traerme nada do que esperaba. Sin embargo cae unha na conta de que esperar demasiado é un erro. Trátase tan só de vivir , vivir no presente pensando o xusto no futuro, e agarrándose ao pasado tan só cando sexa moi necesario. A nosa vida é o que está sucedendo agora mesmo: o vento soplando sobre a aldea, ese antigo amigo da facultade no chat contándome cotilleos doutros compañeiros, o olor a café recén feito, a nostalxia dos últimos bicos que me deron...
Non quero levar o meu pensamento ao cáncer, nin á tristura, nin ao desamor. Non paga á pena. Positivizar os momentos é o mellor que se pode facer para loitar contra a adversidade. Estou na miña aldea , e ademais de disfrutar da compaña dos meus pais estou dedicándome a recuperar a calor de amistades antigas, aquelas amigas do instituto que o tempo e a vida foi alonxando de min. Pero sin embargo, podemos xuntarnos de novo, tomar un café, e deixar fluír unha conversa na que cadaquen vaia narrando a súa vida ata poñernos ao día, ata voltar a ser as mesmas amigas que éramos. Falamos do traballo, do amor, dos fillos que ainda alguhas non tivemos...Dos soños que se quedaron polo camiño.E curioso o rápido que se recupera o tempo perdido cando a amistade tiña raíces profundas. Bastan uns minutos para recobrar o tacto da outra persoa, para recoñecela , para recuperar os afectos esquecidos...

06 julio, 2009

"Así é a vida"

Teño a impresión de que todo irá mellor mañá...Trátase da letra dunha canción de moda, nada máis, e sin embargo últimamente agárrome a esto como a un salvavidas. Mañá. Todo irá a mellor mañá. Doutro xeito non se pode continuar a travesía, sería simplemente desesperanzador. Tirar a toalla, deixarse morrer nun colchón de soños rotos e poñer o olvido por bandeira. Pero ese pequeno impulso, ese instinto de supervivencia , fai que nos levantemos cada día coa perspectiva dun novo día por diante que será mellor ca o anterior.

O mecanismo dos seres humáns é sinxelamente extraordinario. Unha muller de 87 anos, enferma, deprimida, deixase estar nunha cama , abatida e superada. Non espera nada xa da vida, os días son iguais, e tan só lle agarda cada vez máis vellez, menos axilidade, menos movilidade, menos forzas...A penas come, a penas fai un pequeno esforzo para levantarse, non lle interesa nada, e poupo a pouco vai perdendo as facultades, delira, deixa de razoar. Ata que un día, un dos seus fillos, o que viviu con ela durante quince anos, o que a coidou e lle fixo compaña nas longas tardes de inverno, enferma gravemente e ten que afrontar unha dura operación, un postoperatorio traumático. As espectativas de curación son escasas, e por momentos a enfermidade vaino demacrando, consumindo. Esa muller, ante todo nai, deixa a un lado a súa depresión e pon todas as súas forzas ao servizo do seu fillo enfermo. De pronto rexuvenece uns cinco anos, repuera as facultades físicas e intelectuais, a axilidade , as ganas de vivir e de loitar. Non só se levanta de mañá e prepara o almorzo senón que sorrí de novo, fai as tarefas da casa, coida ao seu fillo.
Esa mesma muller de 87 anos, sentada á miña beira no sofá -razoando perfectamente- fala coa voz cansa da mala cor que ten o seu fillo, do enfermo que está, e asoma unha bágoa tímida ao tempo que me di con certa resignación "así é a vida, Emmita" Esa muller é a miña avoa, á que a enfermidade do meu tío lle devolveu non só as ganas de vivir, senón a necesidade de facelo. Supoño que ese instinto maternofilial que teñen os mamíferos é un vínculo demasiado forte que custa comprender. Meu tío tamén recuperou o sorriso, curiosamente, sufrindo un cáncer terminal. Pero agora, na tranquilidade da terraza, os dous sentados baixo a parra, conversan como vellos amigos, como vellos compañeiros de fatigas. Falan das súas dores, lembran épocas mellores, pensan pouco no futuro. Tan só conta ese presente tranquilo que discurre entre medicamentos e raios de sol que se filtran entre as follas da parra. O maullido dos gatos que piden de comer. Recuperaron a ledicia da conversa, o optimismo. E mirando para eles non pode ninguén sentir tristeza, nin compaixón. Son dous supervivintes aprendendo a morrer con dignidade, afrontando os días como retos, disfrutando dos pequenos placeres que ainda lles están permitidos: os netos, os amigos, unha carreira de motos pola tele, o suave pelo do gato sobre os xeonllos, unha siesta, unha canción, unha sardiñada no xardín...

05 julio, 2009

O ano pasado, nun fin de semana coma este, estando eu en Chueca disfrutanto da festa do orgullo gay, achegouseme un brasileiro impresionantemente guapo, de casi metro noventa de estatura, pel morena e pelo perfectamente trenzado , e cunha dozura na voz que camelaba tentou conquistarme loubando a miña beleza e simpatía. Por si quedaba algunha dúbida das súas posibilidades mostroume un recorte publicitario no que él sobresaía como modelo principal dunha promoción non lembro agora de qué. Non lle bastaba con desplegar os seus encantos brasileiros, ese exotismo que teñen dun xeito xenético, senón que pensou que tería máis éxito si me restregaba que ademais de alto e fornido era famoso. Non entendía moi ben por qué un home tan vistoso se achegaba a unha moza tan insignificante coma min, ata que , no medio da conversa, soríu abertamente mostrando unha sonrisa ampla ,cuns dentes grandes e perfectos, e no medio mesmo da boca, un burato escuro reflexaba a ausencia dunha das pezas, convertindo ese soriso nunha mueca fanstamagórica e horrenda. Aquel belezón de home viuse na obriga de baixar o listón pola falta dun dente, e por ese mesmo motivo conformábase cunha muller coma min e non aspiraba a unha daquelas rubias de metro oitenta que lucían vestidos mínimos e altos tacóns.
E o certo é que eu non puiden con ese burato, e dinme a volta para seguir ao meu coma si nada.

Esta fin de semana un home espectacular fíxome unha proposición deshonesta. Pensei que a ese home eu lle diría que si incondicionalmente , de aquí a eternidade, sin embargo, ao lembrar a ese modelo brasileiro que tiña que apoiar o seu físico con fotografias de épocas de gloria, dinme conta de que quizás eu tamén son superficial e que calquera home , por moi guapo que sexa, está a un dente de facerme perder o interés.