29 octubre, 2010

Imagino

Imagino mi vuelta,
tu instalándote en mi vida
con la misma tranquilidad con
la que yo pongo en marcha los
engranajes de la vieja bicicleta.
Ese ritmo sosegado del otoño
que comienza a deshojarlo todo,
dejar desnudos los árboles y
nuestros cuerpos, como la primera vez.
Imagino que tu todavía eres joven,
lo suficientemente joven, quiero decir,
como para embarcarte conmigo en
una vida de verdad, a medias,
como hicieron las cosas nuestros padres y nuestros abuelos.
Ya sabes, dormir juntos, plantar patatas
aventurarnos a la paternidad
con el mismo miedo que deben sentir los adolescentes
ante tal complejidad de las cosas.
Y el tiempo pasando como un arrullo suave
sobre los asuntos cotidianos,
sin que nos pese la costumbre,
ni las discusiones frente al televisor encendido,
ni los platos sin lavar, ni los días que no
nos apetecen los besos.
Imagino que llego,
que tu no te resistes, desde el primer momento
a una vida en común,
con malentendidos y catarros,
con la certeza irreductible de que
nos hemos amado siempre.
Y siempre es cuando yo aún era una niña,
y tu me ibas a buscar al colegio,
y te sobrecogía mi timidez extrema,
mis ojos enormes que destacaban
en mi físico enfermo.
Era una niña triste, pensabas.
Y siempre es cuando me miraste
por primera vez de manera distinta,
ganaba el partido socialista unas elecciones generales,
y a los dos nos apasionaba la política.
Mis ojos, siempre fueron mis ojos....
Imagino como deshago la maleta,
como voy colocando con gesto familiar
pequeños detalles de mi vida de ahora
en la casa de mi infancia, y la hago nuestra,
nuestra porque así lo hemos acordado previamente.
No creo que haya mucho más,
tú me acompañarás al hospital
cuando me coloquen mi tercer marcapasos
y yo te pediré cada día que no bebas tanto,
que dejes de fumar, que no te subas al andamio,
que ya vas viejo, te diré, cariñosamente.
Imagino que puede ser,
yo llegando a tu vida para quedarme,
tu dejando tus complejos de bohemio solitario,
para bailar conmigo
como el día aquel, desnudos y felices
"porque el amor que no muere mata/
y amores que matan nunca mueren"

25 octubre, 2010

A diario salgo fuera buscando siempre otro camino,
hace mucho he probado todos los senderos de la tierra;
visito allá arriba las frías alturas, las umbrías
y las fuentes; acá y allá yerra mi espíritu,
solicitando paz; tal huye el venado herido en los bosques,
donde al mediodía descansaba otrora seguro en la sombra;
pero ya no le reposa el corazón su verde yacija,
pues doliente e insomne la espina le hace dar vueltas.
No le socorre el día ni le sirve el frescor de la noche,
y en vano baño las heridas en el frescor del torrente.
Y así como en vano le depara la tierra su gozosa hierba
curativa, y ninguno de los céfiros calma su hirviente sangre,
oh amados, ¿ también a mí me ocurrirá así, y nadie
puede quitarme de la frente el triste sueño?

HÖLDERLIN

24 octubre, 2010





Laura, María , Mimí...Son as mesmas de entonces, ese anaco de infancia que gardo no recuncho máis fermoso da miña memoria. Fun unha nena moi feliz...

Música lenta nunha tarde de domingo.
Lin un artigo e sorrín. Reivindico a risa como único paraíso posible. Os reloxos poden por min parar hoxe o seu run run de outono. E domingo e eu non teño un nó no estómago, nin bágoas na recámara nin amor desgastado nin desgraciado nin envenenado. Non teño amores que me matan. Xa non morro por amor.
E domingo e teño na memoria -como si fose unha nena- un guiño que me deixa un regusto de dozura pulcra e pueril que enche o domingo de auga que non leva tristura, por unha vez.
Penso nese artigo e ao mesmo tempo lembro ese guiño no medio do monte e da chuvia e da xente e dos amigos e das árbores e das herbas de namorar e das flores de toxo e do azafrán e do mar e dos delfíns, e sábeme o tempo a ledicia. E domingo. Non preciso demasiado.

23 octubre, 2010

"Si me has hecho feliz, ya no te temo, y si te he hecho feliz, ya te conozco"

Unha frase que parece un rompecabezas, pero que sin embargo eu encontro chea de lóxica. Realmente esto é o que sucede durante, ou despois do amor. Pero non dun amor calquera, senón despois dos grandes amores, eses que nos levaron por sendeiros nunca antes transitados, que nos puxeron ao borde do precipicio tantas veces e que acabaron moitas veces por aniquilar a nosa enerxía e mesmo a nosa alegría. Os grandes amores, eses que nos levaron á todas as cimas posibles e alcanzables , para deixarnos caer despois, sumíndonos nun baleiro triste e longo que acompaña sempre ao desamor.
Despois deses grandes amores, e pasado o tempo da dor que produce a ruptura, o desapego, a nostalxia, e moitas veces tamén o rencor e a rabia si o ser amado nos causou grandes feridas , despois, queda esta frase como única verdade entre esas dúas persoas que durante algún tempo se confiaron un ao outro as súas vidas. Da igual no que se transforme a relación entre eses dous seres que tanto se amaron , da igual que chegaran a odiarse e mesmo a facerse dano. Non se lle teme , non se lle temerá xamais a esa persoa que unha vez nos amou e nos fixo felices. E tamén é certo ,que si algunha vez amamos a alguén con tódalas nosas forzas, si o vimos feliz entre os nosos brazos algunha vez, tranquilo e sorrindo, conocémolo. Conocémolo mellor ca ninguén , e da igual o que suceda despois, si voltamos ou non a dirixirnos a palabra, ou mesmo a mirada algunha vez. Seremos por sempre dous seres que se coñecen por riba de todo e iso é algo extraordinario

16 octubre, 2010

Schopenhauer dixo que o home tiña que aprender a vivir sin a confianza no mundo que lle ofrecen a metafísica e a relixión," estamos sós, o ceo encóntrase baleiro" dixo. Este home morreu fai 150 anos e sin embargo a súa filosofía está de total actualidade, porque Schopenhauer foi dende logo un adiantado ao seu tempo.
Lembro con certa nostalxia aquela época na que eu difrutaba lendo a este filósofo e un dos seus libros era o meu libro de cabeceira. Era máis nova e todavía buscaba respostas na filosofía; respostas que nunca atopei. Agora é distinto. Agora non creo na filosofía e tan só me consagro como única fe na propia natureza, na vida mesma de tódolos seres que poblan esta terra. Quizais esa sexa a resposta, unha volta á natureza, á pureza do aire e ao canto dos paxaros. O murmullo da auga, o sol nunha tarde de outono e o son das follas cruxindo baixo os pés cando paseas polo monte. Fágome vella e mudo a miña concepción sobre todas as cousas. No fondo estou chea de contradiccións, afógome nelas. Pero sei que disfruto máis ca nunca co paso das estacións sobre os campos, dos seus aromas e sabores e da súa maneira de saudarnos con ternura. A vida é un mudar constante de estacións e a felicidade quizais consista en plegarse ao ritmo deses cambios estacionais e disfrutar das pequenas cousas que cada época do ano nos ofrece.
Octubre discorre lentamente no meu cuarto de estar, entre libros e películas que me fan medrar pouquiño a pouco. Non preciso nada máis. E a hora de deixar de verter lágrimas e de perder o medo ao futuro. O futuro pode construírse cada día, facerse e desfacerse á nosa vontade. Nada é definitivo. O que elixo hoxe é unha elección que serve para hoxe. E o único que podo garantirme a min mesma.

15 octubre, 2010

Róndame unha dor de cabeza, un malestar que sin chegar a ser incapacitante é moi pero que moi molesto. A vida ás veces tamén é molesta. Pero últimamente a vida estame tratando con certa dignidade, deume unha tregua a condenada, que xa era hora...

Metín na lavadora os pantalonciños curtos do verán. Entraron soíños no bombo porque tiñan a estas alturas vida propia. Déronme pena, tan fráxiles, tan inseguros nesa nova habitat que constitúe a auga quente con xabón. Pobriños, qué merda tiñan ¡

E logo tampouco pasaron grandes cousas. O outono presentouse pola porta grande, coas súas castañas e o seu frío ás noites e os seus raios de sol e a súa vacina antigripal e Gran Hermano. As cousas do outono recoñécense deseguida porque ulen dun xeito distinto. E moito máis ca un caer de follas e un vento frío que che peta nas meixelas e che conxela o corazón. O outono ten un sabor propio e un olor propio. E tamén un estado de ánimo absoluto.

O que máis me apetece agora mesmo e coller un bó libro, grande e pesado, e tirarme no sofá agarrada cunha man a unha taza de chocolate moi quente, e engullir letras e chocolate a un ritmo frenético mentres fóra a vida pasa sin contar conmigo e o meu móbil non se atreve nin a vibrar.

Hai un principio do dereito ao que me gusta acudir últimamente con certa frecuencia: a quen nada pide nada se lle reclame. E sinxelo e ao mesmo tempo a xente non o comprende demasiado ben.
***

12 octubre, 2010

Nada queda

Es necesario un tiempo de silencio,
bajo las noches otoñales
y el desaliento y el infortunio.
Nada queda.
No queda nada bajo las palabras últimas que nos dijimos,
tan locos y tan cuerdos,
tan seguros de nosotros mismos.
Hoy me pareció que iba a llover.
Debería de llover durante cien años sobre nuestras cabezas,
sería como una forma de hacer justicia;
el dedo en la herida, para que no se cierre nunca.
No quiero besar tu cicatriz,
me dijiste queriendo decirme que me querías;
yo entendí que te marchabas para siempre.
Mejor así. Un tiempo de silencio;
la ciudad con lluvia y remordimientos entre los cubos de basura,
algún reproche más entre la saliva y el sudor
de nuestros cuerpos desnudos.
Fue como suicidarnos, ¿lo recordaremos?
Era domingo y la habitación olía a wisqui y a ruído
de gritos que irrumpen desde el más adentro de nosotros
para aniquilarnos por completo.
Nada queda.
Hubo un tiempo de besos y de caricias a manos llenas,
de un intento de comprender las cosas o
de colocarlas en el lugar preciso.
Eramos unos cínicos, o unos ingenuos, qué más da.
Ahora me suena todo como un sueño lejano
que se quedó olvidado entre otras muchas promesas.
Nada de lo que dijimos tendrá futuro,
no veremos el fruto podrido de nuestro amor,
ni sentiremos melancolía alguna.
No queda nada, por eso.

Joaquín Sabina - Contigo

"Yo no quiero comerme una manzana dos veces por semana sin ganas de comer..."

08 octubre, 2010

AMADOR


Coincido con Celso Bugallo a menudo por determinados locales da cidade de Pontevedra. Esto sucede sempre entre as persoas que gustan de frecuentar bares e mezclarse coa xente máis que da tranquilidade quente dun sofá. Ainda así Bugallo é un solitario que se senta discretamente na esquina da barra dos seus bares -sempre vai aos mesmos- e bebe só e en silencio, contemplando dende a esquina privilexiada que escolleu seguramente non ao azar o espectáculo tremendo que é a vida dos outros.


Gústanlle especialmente as mulleres, eso nótase na súa maneira de ollalas, entre pícara e viciosa, non carente de respecto, e non desperdicia nunca a oportunidade de coquetear coas máis exhuberantes que se achegan a él atraídas pola súa fama, sobre todo dende a súa inmersión no mundo do cinema.




Hoxe fanlle unha entrevista na Voz de Galicia a conto da súa última película, Amador, na que da man de Fernando León interpreta a unha personaxe terminal, postrado nunha cama ao que coida unha inmigrante peruana (Magaly Solier). As dúas personaxes "están en situación distinta, pero desde el punto de vista humano pueden estar unidos, porque deciden desde la soledad. Lo que les une son las condicones extremas", conta o actor cando lle preguntan polos protagonistas da película.


O propio Celso Bugallo resume a película decindo que na vida, ademais de decidir o que conta son as oportunidades e as condicións. E probablemente el saiba moito destas cousas, xa que él que viviu adicado casi por completo ao teatro , o cine chegoulle tarde, ainda que dun xeito contundente.






Hoxe estrease Amador, que todavía non pode erse nas salas dos cines Vialia en Pontevedra. Eu irei ver esa película e coincidirei seguro con Bugallo que acudirá ao cine co mesmo semblante serio e pensativo, con aire reservado, sempre nun segundo plano, como si se tratase dunha personaxe secundaria na súa propia vida. Pero todos sabemos que él é o protagonista e que na cidade, esta que o acolleu como fillo seu, a ninguén lle pasa desapercibido, porque é o noso actor, o que leva entre outros o nome do cine galego a un lugar moi alto, o que tanto fixo polo teatro en Galicia e concretamente en Pontevedra a través da súa Aula de Formación de Actores.






Hoxe que todos os xornais falan de Vargas Llosa e do seu merecido e ao fin acadado premi Nobel, eu quero lembrarme de Celso Bugallo e da súa maestría tanto nos escenarios como na pantalla grande. E quero que cando vos atopedes con Celso nos bares de sempre, o miredes con máis respecto si cabe, con máis admiración si cabe, e ainda que a el lle gusta permanecer nun segundo plano na súa vida persoal, que lle fagades sentir dalgún xeito o voso cariño e profunda admiración.

07 octubre, 2010

Sempre que vou á Casa do Mar crúzome polo camiño co home máis guapo de Pontevedra. Hoxe fun á Casa do Mar e nada máis saír da cansa pensei en que seguramente hoxe non acontecería o de sempre porque estaba fóra da cidade. Pensei iso, en todo caso, pensei nel, no home máis guapo da cidade, despois de tempo sin pernsar nel. Cheguei ao meu destino e nada sucedeu pero ao retornar cruceino á altura da plaza de San José, e dende ese mesmo instante tiven a sensación de que me enfrentaba a un día distinto.


Comecei a ler o Diario de Pontevedra por onde acostumbro, pola última páxina, e así topeime enseguida coa no ticia de que Fran ( o home de Belén Esteban) estaba a pasar uns días en Foz para sobrelevar a súa separación ( tamén me enterei da separación polo xornal, xa que eu non vexo dende fai algún tempo a televisión) . Contaba o tal Fran que os recordos da súa xuventude ían ligados ao chiringuito da praia de Llas, agora desaparecido. As evocacións desta personaxe despertaron as miñas propias evocacións, porque tamén eu gardo na miña memoria anacos de tempo detidos naquel chiriguito da praia de Llas, cando de madrugada, e antes de ir a dormir ao camping baixábamos a almorzar e ver mencer todo ao mesmo tempo. A miña infancia e a miña xuventude van unidas a moitos lugares ,e entre eles está Foz, a miña costa.
A primeira persoa que me chamou Emmita chamábase Rocío .Chámase Rocío. Voltou. Ou voltei. Voltamos unha á outra coa maxia invisible que une os corazóns que nunca se separaron de todo. Somos as mesmas. En dous minutos recorrimos os últimos quince anos para despois dedicar unha hora enteira a falar dos feitos máis relevantes da nosa existencia ocurridos na última semana. Non fumos pasado, non precisamos colgarnos na nostalxia nin na memoria, a penas un segundo para recordar, pero éramos sobre todo presente. E futuro.
Dende que a conocín todas as persoas que me chamaron Emmita algunha vez tiveron de min toda a miña ternura.
Susiño. Cun traxe e un maletín. Máis vello, tan guapo como o recordaba. E a fonda e tráxica angustia de non saber si algún día o voltarei a ver.
***

03 octubre, 2010

Cuando tenía veintitrés años tenía yo dos novios que compaginaba como podía, uno en Santiago y otro en Vilalba al que veía los fines de semana. La situación al principio molaba mucho, pero poco a poco se me fue haciendo insostenible y decidí ser franca con uno de los dos y dejar al otro, lo que se dice elegir, vamos. La cosa no era tan fácil porque no sabía a cual quería más de los dos. No sabía tampoco a cual quería menos. Apareció entonces en una discoteca una noche en la que yo salía a mi bola un chico de mirada azul que sin ser guapo me dejó como atontada. Nos conocimos y pasó lo típico, que nos fuimos juntos de bar en bar, de cerveza en cerveza hasta terminar en el último after abierto de la ciudad antes de irnos a dormir juntos y borrachos. Conocer a aquel chico fue la solución a mi encrucijada, no iba a quedarme con ninguno de los dos, no quería a ninguno. En una sóla noche el jovencito de ojos azules me había removido más cosas por dentro que los otros dos en los últimos seis meses. Les dejé. Les dejé por Alfredo.
Recuerdo perfectamente que cuando le conocí le conté lo que me pasaba y fue justamente ese el consejo que él me dió, que los dejase. Pensé yo que iba el a quedarse conmigo, pero no. A partir de entonces comenzó lo que sería ya para siempre la triste historia de mi vida en lo que a amores se refiere. Estuvimos un tiempo dándonos besos y caricias, pero él no pudo darme lo que yo quería. La última vez que estuvimos juntos me lo dijo con una sinceridad arrolladora y no sin cierto grado de tristeza : ojalá pudiese enamorarme de ti, ojalá estuviese enamorado de ti.
Por aquel entonces yo culpé a sus amigos de que lo nuestro no funcionase. Hoy no se si fueron ellos los culpables o es que simplemente no pudo ser. Sus amigos pusieron de su parte para que el no se enamorase, todo hay que decirlo.
Le perdí la pista años después pero nunca me olvidé de él. Pasado mucho mucho tiempo, instalada yo en otra ciudad y en otra vida , me encontré un día en el facebook con su mirada azul y casi me da un pasmo. Son esas cosas de las redes sociales, que todo el mundo tiene un amigo de un amigo de un amigo agregado y accedes a sus fotos sin querer. Allí estaba él, tal y como le recordaba. Tuve que respirar hondo para tranquilizarme. Era él. Y allí estaban sus amigos -los que tanto me odiaban- compartiendo foto con él y con amigos y conocidos míos de Pontevedra. Que la vida es un pañuelo es algo que se dice amenudo, pero realmente es así, es un pañuelo, como decía un amigo mío, lleno de mocos.
Un día tuve ocasión en un pub de tener una conversación con uno de aquellos enemigos míos que tanto contribuyó a mi desamor de entonces. No le parecía lo suficientemente buena para su amigo, pero no supo decirme por qué, quizás porque no me conocía en absoluto, porque nunca había intercambiado conmigo ni una palabra hasta ese día.
Es curioso lo que algunas personas pueden influir en nuestros destinos y como la vida nos da siempre la oportunidad de perdonar y ser perdonados. Con Alfredo me queda una conversación pendiente todavía, para darle las gracias simplemente. El me colocó en mi camino, el que habría de seguir toda mi vida aunque me llevase la mayoría de las veces a callejones sin salida. Me enseñó a seguir mis instintos, mi intuición y mis impulsos aun arriesgando la seguridad que proporciona una existencia convencional en la que siempre se hace lo que es correcto. Me enseñó, o fué el causante, de que me guié por el corazón y no escoja al hombre que quiero más de entre dos a los que no amo realmente pero que me aman con todas sus fuerzas, sino que me quede con el que deseo amar eternamente aunque para él sea insignificante o invisible. Me enseñó que el amor se desgasta y no hay que darle más vueltas, y que a veces , aunque queramos querer a alguien no podemos porque no mandamos en nuestro corazón.

02 octubre, 2010

Soa unha música de fondo. Julio Iglesias, La carretera.
***
Chove.

***

Teño a sensación de que algo vai acontecer, de que grandes cousas van a suceder. Teño algunha nostalxia na recámara. Pero estou contenta porque esquencín dúas datas importantes, un santo e un cumpleanos. Todo un progreso na miña propia desintoxicación de amores imposibles.
O home dos pantalóns caídos -falo del ás veces- tamén estivo de cumpleanos...Preguntoume si quería que fose sincero. Contesteille que si. Díxome entón que lle gustaba moito a miña amiga. E eu, que presumo de ter algo de psicoloxía e un pouco de intuición non o creín. Pero tirei a toalla, unha vez máis...unha vez máis.
Na soedade das sabas dinme conta de que tampouco é tan tráxico este desamor.
Ten tristeza dentro, e a tristeza é moi contaxiosa, non convén. Ten medo. Ten un sofá blanco e un sorriso amplo que ninguén ve. Quizais ten un corazón que latexa dun xeito máis mecánico que o meu marcapasos. Escóndese de algo, fuxe de algo...Pero non é sinceiro.
***
O mellor é non darlle voltas ás cousas que non teñen importancia, ás cousas que simplemente non poden ser. Hai demasiadas cousas que non poden ser e non podo con todas. Non darlles voltas. E todo acaba por colocarse no seu sitio dun xeito natural.
***
A primeira vez que o vin soupen que ía traerme problemas. Soupen que xa o conocía, e que precisamente o que me gustaba del era o que ía a facerme daño. Soupen que estaba entrando na miña vida e que non era só cousa dunha noite entre coctéles nun bar que pechaba a deshora. E soupen que nese xeito de chamarme "cariño" ía encontrar tantos interrogantes como respostas, e tantas amarguras como ledicias. Soupen que era inevitable e que ao mesmo tempo non podía suceder nada entre nós os dous.