Levo tempo sin escribir, porque ás veces simplemente non flúen as palabras, porque ás veces tampouco encontro qué dicir entre tantas e tantas cousas que me bulen por dentro. Pero hoxe a data merece o esforzo de enfrentarse ao teclado, de escribir o que sexa, pero que sirva sobre todo para devolverme á sana costumbre de continuar este blog.

Esta noite é Noiteboa e eu debátome coma sempre entre fuxir de todos os rituais navideños, ou deixarme envolver de xeito casi forzado polas luces, as cores ,os villancicos, o turrón, a familia...e canto tópico nos abraza por estas datas.

Non foi un bo ano, e non quero mirar atrás. Non quero facer balance nin quero tampouco sentirme triste. Hoxe voume poñer guapa e sorrir como si fose feliz. Porque a felicidade comeza por disimulala. E logo, intentar vivir este nadal con todas as forzas que me quedan. Quero poñer unha árbore de nadal, e sentir que o mundo pode ser esta noite un lugar mellor, e que hai xente que me quere e á que quero. Quero sentir que é Nadal e que isto significa algo. E si hai que finxir, pois fareino. Hoxe non vou permitir nin pinga de tristeza.

Un día recolles a roupa que estaba a secar e comezas sin darte conta a doblar, xunto coas túas camisetas e bragas, un par de calzoncillos e calcetíns do número cuarenta e tres. Entón, páraste a pensar qué sucedeu na túa vida para acabar así, e si realmente iso é o que desexas, esa complicidade e ese compromiso que implica que a roupa interior del se mezcla coa túa primeiro no cesto da roupa sucia e despois na lavadora, para acabar , como metáfora perfecta da túa nova existencia, compartindo espacio coas túas prendas máis íntimas nos caixóns da túa cómoda. ¿Pero, qué significa isto?

Eu quería namorarme, sí. E mesmo moitas veces añorei na miña soedade un peito no que reclinar a cabeza mentres vía unha película pola tele tirada no sofá. Sobre todo nas tardes de chuvia, nos domingos de inverno...Pero , agora, agora que as noites de sábado son unha festa de pixamas da terceira idade, non estou moi segura de que esto sexa o que quería. ¿ E isto amor?

El amor me ha jugado una mala pasada. Vaya, otra vez, sí, una vez más. Yo que me hacía la chulita, que creía que ya había pasado por todas las aberraciones que destrozan el corazón y te minan la moral y los sentidos, y te dejan la autoestima por los suelos. Sí, yo que salí de dos buenas, de dos historias de esas que te desgarran y te dejan el alma en jirones y te vuelven incapaz para amar de nuevo, para tomarte nada en serio que tenga que ver con el amor. Pues voy y la cago de nuevo. Por lo menos no he repetido los mismos errores, no ,eso no. Esta vez se trata de un error nuevo, pero el efecto sobre mi es exactamente el mismo y termina en una caja de pastillas para soportar la ansiedad que a veces me domina.

La ventaja -quiero ver la cosa como una ventaja, sin obviar por supuesto el dramatismo que conlleva- es que se termina la historia en todo caso, que no hay salvación ni remedio posible, y que ni siquiera depende de él o de mi. Da igual que me mande o no al carajo, que me diga que ya no me quiere o que me mienta y finja en el último polvo que no ha cambiado nada. Porque se termina. Y yo puedo llorarle por decisión propia, porque decido plantarme aquí y ahora porque no aguanto más sus desplantes y sus mentiras , o porque su hartazgo le lleve a abandonarme antes de que a mi me de tiempo a reaccionar. Pero si nada de esto sucede, si los dos nos aferramos a la nada en la que se ha convertido lo nuestro, no importa, porque al final, el final se impondrá irremediablemente y aún así , yo seguiré con la posibilidad de llorarle o consagrarme compasivamente a una amistad-amor envenenada. Pero ya no será lo mismo. Ya no estaremos juntos, ni pelearemos, ni nos mentiremos , ni seremos nada de lo que fuimos ni de lo que pudimos ser. Nada de lo que podríamos haber sido , de salir las cosas de otra manera.

Cae unha na conta de que o amor é simplemente unha especie de laberinto, de xeroglífico casi indescifrable polo que camiñamos con pés de plomo. O amor hoxe non me parece unha mentira, pero sin embargo , a súa realidade faiseme espesa e amarga, difícil de tragar. O amor non correspondedido é obsesión, non amor , dixen moitas veces. E agora, a dúbida que se me plantexa, enorme e rotunda, e saber cando o dichoso amor é correspondido de verdade. ¿Cando o tempo de espera deixa de ser tempo de espera para convertirse en abismo insondable para sempre? ¿Cando a ruptura tácita se fai oficial entre os amigos e os ligues do pasado? ¿Cando se abre a veda para o sexo sin amor ás seis da madrugada para olvidar?

*

"_¿Puedo llamarte mi amor?"

*

E logo están esas historias que se van construíndo co paso do tempo, casi sin que nos demos conta, sin cariño e cun respeto exquisito que costa comprender aos extraños.

o corazón suspendido, nun latexar que me permite escasamente tomarme un café insípido ao despertar e meter ao longo do día pedaciños de comida no estómago para non morrer de inanición...pero non é vivir esto, así , co corazón agardando o seu momento, a sentencia definitiva de amor ou desamor, e saber por fin si hai que desarmarse de todo e emigrar lonxe na procura doutra calor.

non é sentir esto, non é amar esto, non é vivir esto que me sucede cada día , pegada ao lado do teléfono, co ordenador encendido e o sorriso pintado, por si acaso

eu, que unha vez fun feliz neses ollos marróns que parecían amarme, agonizo agora na ansiedade do que está por vir, esa incertidume dos bicos que non chegan e das palabras que xa non serven de nada...as promesas perderon a consistencia que tiveron noutros tempos de anxiolítico e antídoto, e sin colchón ningún, agardo o principio, ou o fin...ou a nada que traen os días baleiros sucedéndose un detrás doutro.

entre tanto...levantome, tomo un café, vou e veño aos meus asuntos, falo con xente, bebo cerveza e aprendo que o amor non ten nada que ver coa felicidade....

J voltou á miña vida como volta todo o que non se marchou nunca de todo, sin reproches e sin fogos artificiais, dun xeito natural , entre inocente e cotiá que remataba por colocar cada cousa no seu sitio. Agradecín que escollera él o lugar, e tamén a esquina donde sentamos , e mesmo o sofá. Dubidei un pouco á hora de sentar, e sei que ahí os nervios e os sentimentos me xogaron unha mala pasada, pero ao fin e ao cabo, eramos nós e tampouco había por qué andarse con disimulos.

Dixénlle que o local me lembraba ao ambiente das películas de misterio, tipo Asesinato no Oriente Expres, e supoño que axudou un pouco a luz tenue do bar, os tons vermellos e verdes que predominaban na decoración, a música que agora mesmo non consigo lembrar pero que entón estaba moi presente como un eco de fondo necesario.

Grandes contradiccións da humanidade:

Cando tes traballo e tes cartos , non tes tempo para viaxar. Cando non tes traballo e tes tempo, non tes cartos para viaxar.

Cando non tes mozo botas de menos alguén con quen compartir a túa vida. Cando tes mozo , pregúntaste ¿ qué carallo botaba de menos?

Catorce de agosto e temperaturas máis parecidas ás de xullo que ás de esta época do ano. De feito Galicia fixo o que non fixo en xullo, que foi arder; porque xa estaba sendo sorte demais esto de pasar o verán sin incendios significativos. Intento evitar a actualidade, convertirme por decisión propia nunha especie de ser inconsciente que pasa pola vida sin pena nin gloria, allea por completa ao que acontece no mundo que a rodea. Pero nos tempos que corren ata permanecer allea ao mundo é bastante complicado. Soan os ecos do nome de Dorribo por todas as esquinas, como unha pantasma que é capaz de facer tremer as cúpulas políticas de goberno e oposición por igual; porque é ben sabido que a corrupción non entende de cores nin siglas nin ideoloxías.

E Gallardón, catro anos despois , gana a batalla que xa todos daban por perdida. Porque en política os tempos son cíclicos e extraños, e é tan importante o momento como saber manterse ahí o tempo que faga falta, agardando como un animal agazapado pola súa presa, sin importarlle o que esta tarde en aparecer. E Gallardón demostrou de sobra a súa paciencia, a súa calidade política, esperando sin desfallecer, para subir finalmente a un posto número catro por Madrid, despois de Rajoy, Soraya e Ana Mato. A subida de Gallardón as listas ten unha lectura máis ampla de cara ao resultado do 20N. Pois de gañar o PP -jajaja- hai moitas posibilidades de que Gallardón se convirta en ministro, o que implicaría a súa renuncia á alcaldía de Madrid que sería ocupada por Ana Botella. En fin.

*

E logo están as cousas do amor a revolverme tamén as tripas , como si non tivese eu xa bastante: O amor debería de traer felicidade, tranquilidade e constituír unha especie de bastón para axudar a subir costas, e sin embargo, no meu caso, o amor sempre se convirte nun lastre entorpecedor e desestabilizante que me pon nunha situación casi psicótica na que nada parece funcionar como debería. Si puidese, si estivese na miña man, renunciaría agora mesmo a calquera tipo de sentimento, eliminaríao das miñas posibilidades para sempre, como quen se fai de golpe unha lobotomía sin mirar atrás. E dende logo que conseguiría ser moito máis feliz

Non tardou moito en sertir que a estaba descubrindo por completo, coñecía xa os resortes máis íntimos do seu placer e coñecía tamén a maneira máis fácil de que lle asomaran as bágoas. Esa era a súa loita, evitar ese momento fatal no que ela xa non podía máis e rompía a chorar para liberarse de todas as pantasmas.

Pasaba lentamente a súa man sobre a perna dereita e descubría con suma satisfacción que cada un dos seus peliños estaba erizado, era o sinal da culminación física do placer, e él , con esa certeza absoluta de que estaba satisfacéndoa, continuaba feliz e relaxado camiño do seu propio éxtasis. Quizais o amor se trataba tan só diso, de ir sumando un día e outro e outro, e ir aguantando as ganas de manterse xuntos, de ollarse un ao outro, de deitarse xuntos e despertar xuntos ainda que fose despois dunha mala noite.

Ela recoñecía o amor noutros xestos menos tanxibles pero moi clarificadores. Adoraba o seu cheiro pola mañá, ese cheiro que se lle pon a quen máis e a quen menos na boca, e mesmo na pel despois dunha noite de dar voltas e sudar por culpa do calor e os problemas cotiás. Abrazaba aquel corpo que ainda durmia con forza, e abrazaba sobre todo aquel cheiro do amencer , desexando empaparse del, para levalo na súa memoria para sempre.

E él convertíase nun ser fráxil nese mesmo instante, no que percibía que ela non precisaba máis que o seu cheiro para ser feliz, e pedíalle un abrazo forte, moi forte, que lle dese a seguridade que finxía ter en todas as cousas.

Os brazos dela eran delgados e fráxiles, a penas chegaban a rodealo por completo. Non abrazaba con forza-eso pensaba el. Pero el fixaba todos os seus sentidos naquel abrazo primeiro da mañá. Percibía a suavidade da súa pel, a calor da súa respiración no pescozo , e o susurro da súa voz que lle falaba de calquera cousa pero que el non escoitaba, só se deixaba arrullar por ese son, sin importar o seu contido. Deixábase durmir un pouco máis, acunado pola súa voz e protexido por ese abrazo. E entón tiña que dicirllo no medio do sono: quérote.

Pensó: "Ahora que por fin me han abandonado todas las cosas pasajeras, ahora que vuelvo a estar bajo el sol, como cuando fui un chiquillo, me doy cuenta de que no sé nada, de que no soy capaz de nada, de que no he aprendido nada. ¡Qué raro es todo esto¡ Ahora voy a empezar de nuevo, como un niño, a pesar de que ya no soy joven y que mis cabellos empiezan a encanecer -sonrió otra vez-. Sí, tu destino será muy singular".

Después de haberse perdido, Siddharta volvía a encontrarse en este mundo y se veía vacío, desnudo e ignorante. Y, sin embargo, no podía sentir pena por lo ocurrido. No. Al contrario, tenía deseos de reír, de burlarse de sí mismo, de chancearse de todo ese mundo tan necio y absurdo.

"¡Haces las cosas al revés¡", se acusó a sí mismo, mientras se echaba a reír.

SIDDHARTA. Hermann Hesse

"_Quérote moito, a pesar de que non me crees.
_ Quérote moito, a pesar de que non te creo. "

*

O tempo estírase e encóllese ao seu antoxo moitas veces, e outras responde ese estirarse e encollerse a nosa propia vontade, como si fosemos pequenos deuses manipulando os minutos da nosa existencia. Hoxe o día faiseme longo, eternizado nas horas que pasan na cociña frente a pantalla do ordenador, sin ganas de nada e con moitos soños na recámara que non me atrevo a cumplir. Hoxe vai por libre o tempo, e non contou comigo para facerme un pouco máis feliz, ou un pouco menos triste, ainda que fose. E nas horas mortas -todas o son hoxe- e lentas deste día sin fin, sinto que rematou o verán e que xa fóra ule a castañas e a frío, que estalan as follas secas baixo os meus pés e que xa non vou sentir un so día máis de sol.

E entón parecen cumplirse os meus peores presaxios...O outono cubre todo de melancolía e atufa os corazón inquedos. Aburre aos namorados e confunde as caricias que todavía permanecen como unha pegada na area sobre a nosa pel. O outono non é compasivo nin empatiza cos rostros dos que vagamos pola cidade na procura dunha pouca de paz nos momentos agónicos do verán. Setembro desfaise dun xeito casi imperceptible, como querendo engañarnos, pero os horarios e as obligacións, e as chaquetas que se fan necesarias e a noite que se fai cada vez máis larga, dan boa conta do que xa é irremediable. Outono.

*

Non está. Xa fai días que non está, que sei que non está ainda que esté ao meu lado. Sei que teño que despedirme, que facer unha maleta e ir soa a calquera lugar , para borrar os recordos do que non saiu como esperaba. Sei que teño que pensar en datas relevantes que me inflúen só a min, as miñas cousas...,só as miñas cousas e de ninguén máis. Pensar tamén nas ilusións que se presentan como promesas frescas, un futuro que pode traerme bicos novos e abrazos novos. Pero non podo pensar en quen se foi do meu lado con excusas cobardes : "Si cres que merece a pena tes que ter moita paciencia"; como si o amor fose sufrir e agardar.

Quedamos. No que respecta a min foi máis por levar as cousas ata o final, pola curiosidade por saber o que pode suceder si dou o seguinte paso que polo verdadeiro desexo. Pero quedamos e fixemos o que tiñamos que facer. As veces o humor é o único que pode salvar determinadas situacións que se foron enfangando soas, alleas por completo á nosa vontade. E nesas estabamos os dous, no medio dun rebote de mensaxes que parecían non conducir a ningures e que sin embargo nos levaron a un pequeno bar de carretera, discreto e escuro, sin miradas curiosas e sen obxectos coñecidos.

Cando un sabe ao que vai ás veces é mellor prescindir das palabras e ir directamente ao trazado do plan. Pero nós quixemos concedernos un ao outro un pouco de romanticismo, ainda que fose impostado, e collímonos da man por baixo da mesa mentres tomabamos unha cervexa e nos contabamos como nos foi o verán. Contruimos unha illa para os dous á vontade, con olladas que se convertían en caricias, e caricias que se alongaban máis alá dos lugares permitidos. E mentres tanto bebimos e rimos coma si non existise o futuro nin ninguén maís ca nós os dous, perdidos naquel bar co coche á porta agardando e unha reserva de hotel queimándonos as entrañas.

*

-¿E agora?

-Agora, ¿qué?

-¿Voltarei a verte?, quero dicir...Ti sabes o que quero dicir.

-Non depende de min, eres ti o que anda liado.

-Pensei tanto neste momento...Aquí, contigo...

-É demasiado complicado.

-Quero verte outro día.

-Eu tamén.

-Entón seguro que encontraremos a maneira , igual que agora.

*

Dinme unha ducha cando ainda non eran as once. Filtrabase a luz do sol pola fiestra e facía calor. Ollei a cama desfeita e imaxinei os nosos corpos alí, apenas facía un par de horas. Tantas promesas deixamos entre aquelas sabas, tantos "quérote" baleiros , tantas mentiras ao fin e ao cabo.

Vestinme e gardei no bolso os xabonciños e os botiños de xel do hotel. Recollín do chan un envoltorio de Control que quedara abandoado á súa sorte. Tireino ao lixo e saín daquel cuarto sin mirar atrás.

A fin de semana pasada estiven no Grove e paseando por alí, baixo un sol que estaba moi lonxe de abrasar, e unha brisa marina que che facía poñer a pel de galiña, dinme conta do que é máis que evidente: rematou o verán. Pero a sensación foi casi física; aquel pobo turístico en plenas Rías Baixas, co seu paseo de grandes marisquerías sempre repletas de familias buscando o mellor e máis barato arroz con bogavante, sembrado de bares para tomar un albariño cunha tapa cando voltas da praia, o porto rebosante de cores dos barcos e no medio o bullicio dos catamaráns dos que non paran de subir e baixar xente..., aquel pobo turístico presentouse ante os meus ollos deserto , inhabitado da felicidade que traen os veraneantes aos pobos costeiros. E unha tristeza rara prendía de todas as cousas, como si fosen adornos inevitables. Algúns bares xa botaran o cerre, e outros, servían un viño aos de alí con ollada nostálxica e descansada á vez : "Esto está tranquilo, xa marcharon todos. Só queda agardar o próximo verán".

E por si toda aquela tristeza concentrada nas esquinas e nos bordes de cada cousa que miraba fose pouco, comezou a chuvia a facer acto de presencia, provocadora e cínica, botando máis morriña sobre as peles morenas e os modelitos últimos do verán. Mudar as bermudas por vaqueros, as chanclas polas deportivas , e poñer un chubasqueiro para continuar percorrendo o pobo no seu último latexo de agosto. Rematou o verán, e síntese en cada poro do universo que habito.

*

Todo bo amor de verán que se precie cumple o seu destino evaporándose coas primeiras follas que caen, difícilmente poden sobrevivir a setembro, ese mes dos mil diaños que non acaba de definirse e que se move entre as máis sublimes contradiccións. Setembro enterra os amores de verán porque esa é a súa natureza, morrer xóvenes, sin desgastarse, con promesas a flor de pel nos bieizos que nunca van cumplirse, pero tamén, con todos e cada un dos recordos intactos, algúns incluso idealizados para sempre na memoria e revividos como unha ensoñación despois para sempre, verán tras verán.

A cousa trátase entón de descubrir cando estamos ante un amor de verán e cando esa relación que comezou en agosto, por exemplo, é un comezo dentro dun tempo do calendario que por azar ou por capricho, aconteceu no verán pero que pode alongarse máis alá do inverno. ¿Cómo sabelo? Supoño que ahí é donde radica a maxia das cousas importantes, na incertidume que as cubre e as suxeita.

Esto...creo que comezo a sentir algo que todavía non sei definir moi ben. Por iso non escribo; fáltame inspiración. As persoas escriben dende a desgracia e a sinrazón das súas propias vidas, e eu son unha persoa, cando menos, podería dicirse que feliz. Bícame ao mencer e dame os bós días e logo arroupa as miñas horas con olladas de amor infinito. Faime a existencia máis fácil , e iso -sempre o soupen- é o que conta.

*

Non estaba previsto, non era o mellor momento, nin siquiera era a persoa máis adecuada. Pero cando menos o esperaba sucedeu, e non soupen dicir que non a aqueles ollos que me dicían sin medo "vou apostar por ti".

Amar a mares

*
"O tempo pasa e eu non vou mirar atrás"
*
A nostalxia doce, esa que se che pega ao corpo e que deixa un regusto ambivalente, tende a agolparse na memoria dun xeito contundente que nos produce certa sensación de mareo. Os recordos parece que nos afogan pola certeza de que xa non voltarán a repetirse, e ao mesmo tempo, vivifícannos e tiran por nós, dándonos unha enerxía que ata entón descoñeciamos posuír. Así é a nostalxia dos días longos de verán , baixo un sol abrasador que nos mima e unha brisa fresca de mar.
Estiven en Ons, e coma sempre deixei na illa moitas cousas e trouxen conmigo outras tantas. Na illa paréce que chego a purificarme un pouco de todo, a esquecerme do mundo por completo e vivir tan só ese preciso instante no que o horizonte é o único que existe. Fanse amigos en Ons, e pasa a vida como debería de pasar sempre, calma e plena, co placer a flor de pel a cada paso.


Era quizais a hora máxica da tarde, do día ou mesmo do verán , diría eu. Unha fotografía perfecta inmortalizando para sempre o momento no que tres rapaces sentaban á beira do acantilado, o mar alí abaixo e o ceo , só o ceo diante dos seus ollos. Aquela inmensidade da paisaxe baixo a conversa cómplice de tres amigos en potencia, que ainda sin saberse amigos todavía, comezaban a ter a precisión de estar a contruír algo. E logo as confesións, as risas, a tranquilidade do que está ben como está, coa certeza de que de ningún xeito podería mellorarse.

Anda un home con moza a dar voltas pola miña cabeza. Tampouco me quita moito tempo, ás veces penso nel e outras simplemente doume conta de que comezo a esquecelo e que só lembro as súas películas. É actor. Non sei todavía si é un bó ou un mal actor. Nin siquiera sei si é un bó home. Sei que podemos coñecernos mellor, e que chegaremos a un grao de intimidade extraño, unha complicidade de amantes maduros que nunca acaban de culminar de todo o seu apetito compartido, que deixan contas pendentes por precaución -que non por gusto- e que buscan nos cruces de palabras o alento que non atopan na realidade das súas rutinas. Sei que os bicos deixarán un regueiro de sangue detrás e que non nos importará demasiado. E sobre todo, sei, que a cousa se quedará en anécdota triste e fugaz, como acaban todas as grandes historias de amor da miña vida.

***

Ule a flores, a un manoxo de flores distintas, e ese olor que vai impregnando todas as estancias do meu apartamento lémbrame a olores tan distintos que teño feita un lio a memoria. Por unha parte está o mercado, a plaza, co seu bullicio de xente que vai e que ven, que compra peixe fresco e se detén a mirar as flores. Eu ás veces pregunto canto custa éste ou aquel ramillete -calquera flor sinxela me vale- pero non compro, nunca compro, porque cando me din que o máis barato é 2,50 sempre penso nas cousas que podo comprar por 2,50 que non sexan flores. E calquera cousa me parece unha mellor inversión. Sei que me equivoco rotundamente. Seino en mañás coma esta nas que me levanto e a cociña non ule a café recén feito, senón que o arrecendo das flores cubriu a casa dunha néboa vaporosa que disfraza calquera outro perfume. As flores son contundentes na súa maneira de presentarse. Non dubidan, están ahí e fanse notar.

Tamén me lembran un pouco aos cemiterios, os ramos grandes e coloridos, que dende calquera recanto significan a súa maxestuosidade , e sabe unha que a cousa vai en serio, que o das flores non é unha coña calquera, a cousa é tan grave como pinta. E do ceminterio a miña memoria vaise aos os hospitais, nos que grandes ramos coroan as cabeceiras das camas dos enfermos (alí onde as camas levan a luz para poder ler pola noite sin molestar ao da cama do lado). Nos hospitais as flores non gustan demasiado ao persoal sanitario, pero conviven con elas dun xeito incómodo, entre os alcoles e desinfectantes. E alí tamén resulta máis difícil expandir o seu cheiro anulando o resto. Perden ese imperio que adquiren noutros lugares, dende logo. Eu , dun xeito tácito, teño prohibidas as flores nas visitas que me fagan ao hospital . Nos hospitais sempre preferín -xa de nena, pero máis agora que xa medrei algo- unha boneca ou un tebeo desternillante. O tempo nos hospitais cobra unha dimensión distinta, e afógante os segundos. As flores nos hospitais deprímenme un pouco. Nunca llo dixen a ninguén, pero creo que se me nota moito, porque ninguén me levou flores nunca ao hospital.

E logo están as flores que che regalan cando non saben qué regalarche, cando queren dicirche algo e non atopan as palabras adecuadas. Confían na tarxeta e no bo criterio da florista e delegan na súa man a dedicatoria. Eso sí que amouca un pouco. Pero nestes xestos tan cotiás como significativos, as flores recuperan a súa grandeza e convírtense, pese ao efímero da súa existencia, nun agasallo complacente que non decepciona.

*

Escribo no meu ordenador. Teño en frente un enorme ramo de flores de todos os colores -requisito co que se conta sempre cando se trata de min- e escoito unha e outra vez unha canción. É unha canción triste, porque quero concentrar nos meus párpados toda a tristeza da que sexa capaz, ata conseguir chorar, por unha vez. Chorar os días derramados durante dez anos, e a nostalxia toda do que vivín. Chorar a despedida para non levarme conmigo ese nó na gorxa a donde queira que vaia agora.

Debería bastar o cheiro das flores, a música clavándose como unha punzada no corazón aberto...E sin embargo, sei que non vai suceder. Non teño bágoas para estes dez anos da miña vida . De momento non.

Compay Segundo - El Camisón De Pepa (L'Olympia)

A vida sempre nos sorprende, e non sempre para ben. Pero ás veces basta con ter un pouco de confianza nas persoas, un pouco de paciencia , un pouco de confianza nun mesmo...Chegoume esta canción, nun contexto fermoso, e supoño que máis alá das disculpas que merezo, máis alá de verbas que poderían soar máis ou menos complacentes, aflorou a música como canle para transmitir unha pouca de fe.
Poden mentirche ata a saciedade, poden ocultarche a verdade ata ferirte, pero si nesa ocultación da verdade, nesas mentiras improvisadas a golpe de circunstancia, pode tamén adiviñarse ás veces o desexo de non ferir, de consevar por riba de calquera cousa , o corazón intacto da persoa á que acabamos de defraudar.

O día que aprenda a confíar na miña intuición fareime invencible. Entre tanto, seguirei a dar tumbos polos sendeiros do corazón, con risco de morrer calquera día nunha cuneta.

*

Dixo unha amiga -con máis razón da que a min me gustaría atribuirlle- que todo era susceptible de empeorar no meu panorama persoal, e onte á noite, cando a chamei fóra de min para contarlle os últimos acontecementos que fixeron tambalear a miña estabilidade emocional, contestoume con contundencia de médico anciá: ahí o tes, ves como ainda podía ser peor.

*

E agora eu pregúntome, ¿qué prefiro realmente, un home que me minte sobre a súa condición sexual, ou un home que me minte sobre a súa condición sentimental? Porque un gay sempre é asumible si se achega a ti con certa humildade e desexo; permíteslle mesmo dubidar e adaptaste aos seus rítmos. Perdoaslle a torpeza e o excentricismo. Pero a un cuarentón de bonitos ollos azuis que o único que sabe e mostrarche o seu mellor rostro para camelarte, ocultándoche a verdade da súa vida para conseguir unha aventura, non podes perdoarlle nada.

*

Dos cornos delas, dos que poñen os homes ás súas mulleres comigo, entérome eu sempre antes de que a situación chegue a maiores. As veces son eles mesmos os que cando xa te techen contra as cordas che confesan que deixaron o anel de voda no caixón da mesilla. Outras, a información chégache por medios diversos, como si se tratase de anuncios publicitarios en vallas de neón , dun xeito luminoso e impactante.

Eu de preferir , prefiro a sinxeleza e cutrada dun homiño confesándome entre bicos -xusto antes de quitarche as bragas- que ten unha muller que agarda por el na casa coa que fai meses que non ten relacións, que non os estruendos cósmicos que normalmente acompañan a determinado tipo de descubrimentos.

*

Foi a cousa coma unha detonación. En dous segundos saltou o meu cuarto enteiro polos aires e non sabía nin onde meterme. O tipo riquiño e boa persona que non paraba de darme as gracias e de perdirme perdón ante a mínima falta, convertiuse de golpe nun farsante máis ,que simplemente me ocultou que tiña unha relación estable cunha muller que lle chegaba moito máis arriba da sola dos seus zapatos , e dende logo tamén dos meus.

*

Si o xénero de ciencia ficción e o de terror están dominados pola presenza do sobrenatural e pola angustia do inexplicable, quizais sexa a miña vida tan só iso, unha especie de novela de ciencia ficción na que eu intento buscar respostas a situacións que simplemente son inverosímiles e carentes de calquera tipo de lóxica.

***

E deseguido, quentes os motores e o ánimo que non estaba para máis trotes, ao outro lado do teléfono, con voz entre dormido e excitado, chama J. para lembrarme -a deshora, no peor dos momentos posibles- que tiña moza, que non sentía nada por min, que nunca ía sentir nada por min...E nun intento de recompoñer o pouco de muller que quedaba en min a aquelas horas díxenlle as que serían as miñas últimas palabras conscientes para el en toda a miña vida: "esta noite é unha boa noite para rendirse"

Jo, qué fin de semana¡¡¡¡ Si quixera contalo , ¿ por onde empezaría?

*

¿A vida é ir dando tumbos de fracaso en fracaso? ¿Ou acaso hai que evitar os bandazos e procurar sempre certa estabilidade física, e á par emocional, ainda que eso supoña non vivir demasiadas aventuras?

*

Igual noutra vida fun gay.

*

Nun recantiño dun bar el e máis ela están sentados nun sofá un frente ao outro , de lado, ollándose fíxamente. El coloca a caña no xeonllo. Ela fai o mesmo. El síntese retado e coloca a caña sobre a cabeza:

-Sempre funciona- di

-Ata que cae- di ela

-Casi nunca cae.

E continúan falando e coméndose cos ollos, un flirteo inocente , mantendo certa distancia. A caña sobre a cabeza del. A caña sobre o xeonllo dela.

El cóntalle unha historia e para escenificala pega a súa cara á dela. Séntese a proximidade dun bico, pero non sucede.

Ela ten os ollos escuros, redondos, que non deixan de miralo. El ten os ollos azuis, fermosos, que non deixan de mirala. Falan. Rin. A cervexa sobre a cabeza del. A cervexa sobre o xeonllo dela.

Zenet sobre o escenario para o tempo , e os soños quedan tamén suspendidos na súa forza, no seu xeito de moverse, de cantar, de transmitir, de comunicarse co público mentres canta...Zenet non decepciona, senón que che sabe a pouco, quedas con ganas de máis. Faite feliz con só pisar o escenario, e con cada canción transportáte por tódalas emocións que pode sentir o ser humano.

Zenet - Un beso de esos

As prediccións meteorolóxicas para os vindeiros días son de chuvia, ainda que quizais con unha pouca máis de calor. Parece que o verán se resiste, ou mesmo que acabou de pronto e de aquí ao próximo ano non nos queda máis que auga e negrura. É un fastidio, sí, pero non me está afectadno tanto como se podería pensar. Hoxe , por exemplo, é o día do gran concerto e teño postas nel demasiadas esperanzas. Hoxe vai ser un día deses que acaban senón xustificando un verán, polo menos definíndoo.

Tamén onte foi un día de esos, dos que se conservan nun caixonciño da memoria e quedan cando menos como anécdota que se contará durante anos a amigos e borrachos polos bares.

*

O licor café é unha borracheira bipolar. O alcol diche que durmas, e o café diche ¡vamoooossssssssssss¡¡¡¡¡

*

Os zapatos de tacón de agulla son falsos, son imposibles. Chegas a unha tenda e próbalos, camiñas un par de metros pola zapatería e dis "qué cómodos son ,estos sí".E cómpralos. Chegas á casa e volves a probalos na habitación, bordeas a cama con eles postos, camiñando erguida e altiva, e satisfeita repíteste "qué cómodos son, estos sí". E chega a gran ocasión, sexa esta unha voda, ou un baile , ou unha cita esperada...e pos os teus zapatos de tacón de agulla novos -qué cómodos son, estos sí- e baixas as escaleiras do edificio , cruzas o portal e saes á rúa. Unha vez na rúa daste conta de que os adoquíns non son as plaquetas perfectamente alisadas e niveladas da túa habitación. E camiñar convértese nunha aventura tormentosa, parece que camiñas por un campo de minas, vas esquivando furados , desniveis...Das tumbos, tropezas coa xente, non ves por donde andas porque de tanto mirar o chan esqueces de cando en vez levantar a vista. E cando ainda non conseguiches doblar a esquina daste conta de que os zapatos son unha merda, que de cómodos nada e que non poderás camiñar con eles nin unha rúa máis. Así que fas o máis sabio que podes facer, dar volta e cambialos polas sandalias planas de sempre, esas que xa teñen a forma do teu pé e que che sentan como unha segunda pel.

Pero eu , que son optimista, sigo comprando zapatos de tacón de agulla para cada ocasión especial que se me presenta.

*

-Hola
-Hola
-¿Qué tal?
-Ben, ¿e ti?
-Ben. Pois non temos que ir a urxencias esta noite.
-¿Eh?
-Porque os dous estamos ben.
-¿Iso foi un chiste?
-Sí
-Bastante malo, ¿non? Esperaba moito máis de ti.

*

Meticulosamente preparo a escea porque penso que o éxito está nos preliminares. E por iso acicalo o meu corpo con cariño e esmero. Hoxe quero parecer fermosa, pero non cunha fermosuroa impostada, como de catálgo de moda, senón esa fermosura que irradia frescura e quizais algo de descuido, como si realmente non dedicase horas a vestirme , peinarme e maquillarme, como si salise da casa como quen sae a comprar pan.

*

-Hola
-Hola...Eres máis guapa do que recordaba...
-¿Ti tamén traías ensaiada esa frase? E agora, ¿qué che digo eu?
-Di que parece que tardamos demasiadas estacións en encontrarnos, que parece que xa é inverno...
-Chove a mares..
-Podemos facer infinidade de cousas baixo a chuiva, tú máis eu.
-¿Por onde comezamos?
-Eu comezaría polo final, e logo todo será máis fácil. Por un bico ¿qué che parece?
-Non se me dan ben as primeiras citas.
-Por iso, así será como unha segunda cita, despois do bico...
-Eu viña disposta a contarche a miña vida, a aburrirte con historias de avogados e de erros cometidos. Tiña medo de non saber fuxir dos tópicos e de por pudor botar a correr.
-Iríache detrás. Baixo a chuvia.
-Creo que virías detrás, que non che importaría poñerte como un pito.
-¿Entón?
-Biquémonos. Logo, si che parece, podemos pasear un pouco.

E si o amor verdadeiro non tivese nada que ver co sexo definitivo e consumado, senón coa paixón encendida a flor de pel e o cariño manifestado de calquera maneira que sexa? A paixón que se reflexa nos ollos e nas mans pero que non precisa consumarse nin agotarse en bicos con lingua nin fluxos corporais compartidos.

As veces, cando estou con el a soas, no sofá da miña casa, falando tranquilamente no medio da tarde, coa luz apagada,relaxados os dous e cómodos, creo que o amor é simplemente eso: a posibidade de estar así os dous, regalándonos os ollos e acariciándonos co tono das nosas voces. Si fóra nos acompaña a chuvia ,entón xa non me cabe ningunha dúbida.

*

-¿Te casarías conmigo?
-Me casaría contigo ahora mismo.
-Eso sí que es un piropo; lo dijiste de verdad.
-Y nos iría bien.
-No lo creo , yo soy un desastre y tú eres muy estricta.
-Soy muy fácil de complacer, sólo necesito cariño y buen sexo.
-Pues yo te daría cariño. Buen sexo , no creo. ¿Y entonces podría ser un desatre?
-Si me das buen sexo y cariño , sí. Y tendríamos una hija, inmediatamente.
-Pobriña, cómo nos iba a salir. ¿Y quién la educaría?
-Los dos.
-¿Con tus principios o con los míos?
-Tú no eres ningún tarado con ideas radicales de derechas, puedo tolerar tus ideas.
-Y nuestra primera vez...
-Sería el día de la boda.
-Eso sí qué sería romántico...pero no podríamos. Yo estaría borracho, y tú probablemente más borracha que yo.
-Pues al día siguiente, qué importa. Si hemos esperado tanto tiempo...por un día...

Zenet - Amaneció sin querer

"pronto se hizo temprano..." Cantas veces sucedeu o que conta a canción e que pouco soupen contalo eu deste xeito. E agora, que descubrín esta canción, que só podo pensar no momento de encontrarme por fin frente a frente con este cantante desexaría que él me acompañase: Él, baixiño, xa non un neno, ollos azuis, voz suave, e esas pequenas arruguiñas ao redor da boca e bordeándolle os ollos...
Gustaríame que me acompañase ao concerto; máis ca nada. E si el me acompañase eu calzaría uns zapatos de tacón moi alto, para ser por unha vez a máis alta, e saber por unha vez que se sente ollando a un home frente a frente, cos meus ollos á altura dos seus ollos. E quizais me puxese un sombreiro, para ocultarme cando non pudise sosterlle a mirada, cando estivese a punto de poñerme a temblar. Pero como non vai ir non sei que vou poñer para ese concerto tan especial e que preparo con tanta dedicación. Entón miña irmá -sabiamente- díxome "Vístete como si él estivese alí, quen sabe, tal vez aparece". E así , con esa frase que foi como unha palmada nas costas, sentinme reconfortada, ilusionada.
Porque algunhas veces hai que crer na maxia para que de verdade suceda.

Nunca acaba esta historia, non é posible contala , porque ainda non está rematada, e ao mesmo tempo, tampouco podo ilusionarme con ela porque non avanza, parece estar detida para sempre, no punto aquel no que nos coñecimos e nos bicamos e rompinos as barreiras que nos deixaban relegados a amigos para permitirnos trascender a outro tipo de relación, relación que non acaba de definirse.

*

No verán non me gusta falar de amor. Nunca me gusta falar de amor demasiado, pero menos no verán. Quizais porque estou soa e xa non creo nos sonos infantís nos que as mozas procuraban príncipes azuis. Sin embargo púxenme algo romántica nestes comezoa de xullo, como si quixese co meu esforzo escapar desta frivolidade que se está apoderando de min por momentos.

A. agarda por min na porta dunha discoteca, non lle deixaron entrar e chámame por teléfono. Eu dígolle que espere, que vou. E remato a miña cervexa tranquilamente. Non me importa si agardará ou non.

A. (outro A.) envía un email no que me desnuda con suavidade , con certo romanticismo. Soame a cousa a conto gastado, nada orixinal, coma unha especie de ritual que segue con todas as mulleres que algún día lle regalaron os ollos mentres él estaba subido no escenario. É un gran actor.

A. (outro A.) fai tempo que non aparece, que non contesta aos meus sms, que non me bica nos labios. É o meu preferido A. ,porque sabe como achegarse sin facer ruído, como abrazarme sin que escape a correr, como facerme tremer...Non me queda outra que confiar no destino, que lle de por xuntarnos, e que el non teña medo de namorarse.

"-Oye: ¿podemos hablar un rato a solas?

-Claro.

-No. Aquí , no.

-¿Dónde?

-¿Qué te parece el hotel del otro día?

-¿De qué hablaríamos?

-No hablaríamos.

-Está bien. Me lo pensaré.

-¿Y cuándo me dirás que sí?

-No sé. Ya veremos."

***

" El enamoramiento es una crisis de personalidad. Afecta a todos los aspectos de la vida. El trabajo. El ocio"

***

"Se me ocurre que, después de mantener una relación sexual con una persona, suele darse por supuesto que se podrá repetir la experiencia tantas veces como a uno le apetezca. Cuando se ha roto la barrera del pudor, cuando se ha llegado lo más lejos, o lo más adentro, que se puede llegar con una persona, es absurdo volver a levantar muros y retroceder a las distancias que marcan las reglas de urbanidad. Me parece una mezquindad, una bajeza."

***

"Si Shakespeare, Chejov y Lope de Vega no me están esperando en alguna especie de paraíso, todo lo que estoy haciendo es vano, ridículo y absurdo."

Espera,ponte así. Andreu Matín

Hai mensaxes confusas que te deixan cun run run constante na cabeza inutilizándote casi para calquera outro pensamento. A miña é "Eu tampouco xogo ó despiste".

Son defensora da contundencia, sobre todo no que ao sexo e ao amor se refire, e non me gusta perder o tempo en explicacións insustanciais e rodeos innecesarios. Para min un café é un café e un polvo e un polvo, un gústasme significa exactamente iso, e un non é un non, rotundo e sin complexos.

Por iso prefiro sempre que un home faga o mesmo ca min e poña as cartas enriba da mesa dende o principio. O que sucede é que ás veces tamén me deixo caer no xogo da seducción, das palabras que din as cousas a medias e o coqueteo casi adolescente. Doume conta da traición aos meus principios, freno e procuro rectificar , en parte porque non me gustaría que o outro se perdese entre tantas medias verdades e guiños que poden parecerlle indescifrables. Freno e rectifico cunha post data ao final dun email. E chega o seu freno, e a súa rectificación casi ao mesmo tempo. "Non fan falta p.d. , Emma , eu tampouco xogo ó despiste".

¿Rompín a maxia? ¿Estropeei coa miña obsesión pola claridade das cousas o que podía ser unha bonita historia de conquista? ¿Rematei co coqueteo que tanto me estaba gustando? Ou pola contra, deixando as cousas claras ¿abrín a porta a un atrevemento ainda maior que nos permita xogar coas palabras máis abertamente, sendo moi conscientes do que realmente estamos a dicir?

Pechei a porta ao mundo despois de varias cañas e moita frivolidade, precisaba un momento tenro no que estivese por fin cara a cara co meu destino. E non tiven medo ao servirme unha última copa e poñer algo de música. Necesitaba a miña alma desgarrada con romanticismo, romanticismo no que eu non creo pero que sí que podo lembrar. Sí, a esencia última do romanticismo volta a min como aquel recordo dos xelados que tomabamos de nenos, que sabían a gloria e que logo deixaron de fabricalos. Nada voltará a ser igual e sin embargo non podemos escapar da memoria.

Unha copa e unha canción antes de abandonarme ao sono como quen se abandona ao fin dun abismo infinito.

Mi marcapasos ha decidido terminar sus días, pero no de pronto, sino de una forma agónica que obliga a los médicos a reprogramarme para vivir bajo mínimos los próximos meses. Sesenta pulsaciones por minuto y todo el tiempo del mundo para gastarlo como quiera. Tengo la sensación de que el destino se está partiendo de risa conmigo, que esto ya no es una simple broma inocente o una zancadilla que me ponen para que espabile, sino una auténtica putada de la que no se si voy a recuperarme. Mi vida entera bajo mínimos , y curiosamente, no pierdo la sonrisa. Al contrario, me divierto e incluso por momentos experimento sentimientos parecidos a la felicidad.

Me perturba sin embargo verme postrada en días de finales de junio en un sofá con la tensión bajo cero y el corazón latiéndome en la garganta. Me perturba no poder caminar al ritmo que lo hacía antes y sobre todo me perturba y me cabrea sentirme como un robot al que han programado para que apenas pueda moverse.

Sin embargo siempre pensé que todo se puede suplir con voluntad y mañana me he dispuesto a recomenzar, sea por donde sea.

Me cargué de libros existencialistas que se de entrada que no van a sentarle demasiado bien a mi espíritu, pero los combiné con una selección cuidada de dvd frívolos e inconsistentes: la sexta temporada de Sexo en Nueva York. Si, me preparé para la postración por si mi corazón no quiere darme mañana una tregua.

Supongo que es lo máximo que puedo hacer por mi en estos momentos.

Pero , ¿cómo se afronta un verano entero a 60 pulsaciones por minuto y bajones de tensión cada dos por tres?

Y , me pregunto además, ¿es posible el sexo con un marcapasos que agoniza dentro de mi pecho? ¿ No agonizaré yo al mismo tiempo que mi marcapasos?

*

¿Cando sabemos que unha persoa que acabamos de coñecer vai formar parte importante do noso presente e quizais incluso do noso futuro? ¿Qué clase de intuición nos indica que alguén que entrou por casualidade na nosa vida vai a quedarse?

Que che vaia bonito

A clave de todo, da supervivencia por exemplo, está en non pensar demasiado nas hostilidades, nos ventos en contra, e simplemente alargar a gorxa o máis posible para quitar a cabeza do furado e respirar. Non se comprende senón outra maneira de soportar a adversidade sin ver flaquear o ánimo. Pero o malo de todo letargo é cando alguén -sin malicia- ven a despertarte como para facerche un favor, e ponche diante o espello e a realidade ao mesmo tempo, para que dunha vez por todas sufras o que tes que sufrir e pises por fin consciente o fango que che corresponde.

Parecería que me fixen ainda máis pesimista, pero non é certo. Onte un amigo revolveu os meus adentros para dicirme dun xeito casi cariñoso que a vida é puta e cabrona dabondo e que a xente non merece demasiado a pena. Eu teño dúbidas ainda , en xeral, en canto á maldade da humanidade enteira, pero sin embargo non podo albergar ningunha dúbida sobre a maldade dalgunhas persoas que durante dez anos formaron parte da miña vida.

En cuestión de minutos, o que dura un café nun bar , saltaron polos aires dez anos da miña vida e quedaron atrás con contundencia os que foran máis que amigos e compañeiros. Alí amei , vivín, fun feliz e chorei como en ningún outro lugar. Fun eu por riba de calquera outra cousa e entregueime en todo durante moito -demasiado- tempo.

E sin embargo, nun café nun bar, esnaquizouse aquela vida e aquel pasado convertiuse en bruma xa inaccesible para sempre.

Non quero mirar atrás, e menos tinguir os pensamentos de melancolía, quizais porque durante os últimos tempos fun intuíndo pouco a pouco que non paga a pena. Cadaquén coa súa conciencia, e que logo leven polo mundo a cabeza como poidan, pero non serei eu a que veña aquí a facer comparacións nin reproches inútiles.

En Seaga botaron a dous á rúa e os bombeiros da provincia puxéronse en folga. Todavía caben comportamentos solidarios e casi heroicos, que me fan estremecer. ¿Pero é este o comportamento xeral da xente?

O que máis doe e darte conta , pasado o tempo, que amaches de verdade; que entregaches parte de ti minuto a minuto e que a esa entrega lle chamaches sin pudor e con orgullo amistade . E chegada a hora da verdade, cando precisas que alguén máis ca ti teña unha pinga de memoria, todo continúe xirando sin máis, sin nin siquiera unha tarxeta postal que diga "que che vaia bonito".

O verán instalouse oficialmente coa fin de semana de terrible calor que acaba de pasar. Eu estiven en Lugo reconstruíndo unha vella amistade coa frescura casi dos adolescentes. Porque hai amistades así ,que afloran cando lles das un pequeno espacio, como si o tempo e a vida e os distintos camiños que cada un de nós tomamos non puidesen alonxarnos nunca. A verdadeira amistade consiste precisamente niso, nos encontros a través do tempo nos que a conversa flúe como si a última vez que nos atopamos fose onte á tarde e non fai anos.

*

Estaba cambiándose para saír, probando vestidos e zapatos na procura máis da comodidade que doutra cousa,e ao rematar buscou dúas pulseras que lle dan sorte e que facían xogo co vestido polo que optou finalmente. Pero cando xa tiña postas as dúas pulseiras, unha branca e outra negra, quitou a negra e dixo : "Para ti, eres mi mejor amiga y quiero que tengas algo mío". E eu quería dicirlle tantas cousas naquel momento...Pero ás veces non podemos expresar o que sentimos con palabras, e simplemente dixen gracias.

*

O neno de seis anos díxome nada mais coñecerme:

-¿ y tú cuantos años tienes?

-Como tú madre- contestei eu.

-Estoy confundido, mi madre y tu no sois como las señoras de vuestra edad. ¿ Por qué?

*

Despois de casi dez anos díxome no medio dunha festa popular , entre churrasco ,vellos e gintonics que se lembraba moitas veces do único bico que nos demos, no asiento de atrás do coche de miña irmá unha noite de borrachera. Logo díxome que lle gustaría casar conmigo, ter un fillo conmigo , vivir toda a vida conmigo...

*

Vuelvo a este espacio, después de unos días ausente, con el firme propósito de no ser sincera. La sinceridad me agota, me deprime y me aburre. Que sirva esto como una declaración de intenciones para el futuro, para que los que caigan en la horrible lectura de este blog entiendan la perspectiva real de lo que leen.

*

¿Hasta dónde podemos confiar en las personas? ¿Cómo y cuándo sabemos que un desconocido es de fiar? Un hombre de pronto te conoce, y comienza a llamarte a todas horas, te pregunta que tal estás, te invita a un café, te dice que quiere conocerte pero que tiene para hacerlo toda la vida, se porta bien con tus amigas, mantiene las distancias, no te presiona...¿No es lo que todas queremos? ¿Un hombre que realmente nos demuestre que está por nosotras y que le importamos realmente más allá del físico y de otras superficialidades? Y sin embargo a mi, que estoy acostumbrada a tratar con el "homo progresus", fruto de esta sociedad avanzada en la que nos intalamos todos más o menos en una adolescencia perpetua de la que sólo nos despojamos para ir a nuestros maravillosos y respetables puestos de trabajo, no me fío demasiado de las buenas intenciones de un hombre que me trata como si yo fuese la única mujer del mundo acreedora de todas las virtudes. No termino de creerme ese ritual de conquista más propio de la época romántica que de la actual y en el fondo, creo vislumbrar un pequeño grado de paranoya o psicosis.

Así soy, producto de la sociedad materialista y acelerada en la que vivimos, en la que los hombres parecen poner todo su empeño en conseguir un polvo de una noche para desencantarse con los primeros besos del amanecer que incluso a veces no llegan ni a darse. Y mis amigos me recriminan a veces que soy una mujer fría, incrédula que no da oportunidades al amor, y que soy yo la que de manera superficial se adentra en la vida de esos hombres para quedarse el menos tiempo posible. Pero no es cierto. Yo observo, y los hombres de este siglo, por lo menos los que me rodean a mi diariamente, sólo son buenos amantes si tienen una pareja estable de muchos años con la que hacer barbacoa en familia los domingos. De lo contrario, acojonados por perder su estatus de perfecto "single" que hace-lo-que-quiere- como-y-cuando-quiere no se atreven ni a invitarte a una cocacola como simple preámbulo para un sexo desenfrenado y sin compromiso. Todo lo que sea levantar el teléfono y concertar una hora y un lugar, es una especie de compromiso que hace peligrar su vida de soltero. Así que viviendo en este error de base, la mayoría de los hombres solteros que pasan de los 25 y no tienen novia, mujer o amante que les haga la colada y la cena, esperan a encontrarte por azar en un bar o en una discoteca, la que soleis frecuentar los dos, y esperan que por su cara bonita y otros encantos que intuyes de él, pero que nunca te mostró ni te mostrará, te vayas con el a las 8 de la mañana a chupársela a un portal.

Y por eso, cuando irrumpe en nuestras vidas un hombre que se comporta de otra manera , yo no puedo más que desconfiar. ¿ Qué intenciones tiene realmente?

*

Me decidí por fin a quedar con él, para una cerveza a media tarde, algo rápido. Pensé que quizás le esté prejuzgando y que no estoy comportándome con él como me gustaría que se comportasen conmigo.

En la cita mantengo las distancias, pero me muestro receptiva. Opté por dejar en casa todo prejuicio, pues de lo contrario no habría ni aparecido. Le escucho, le cuento y procuro activar los resortes de la confianza.

El se vende como si fuese un comercial ofertándose como mercancía con garantías de futuro: hombre de cuarenta, culto, que habla tres idiomas, con carrera , amante de su familia, fascinado por mi, con deseos de conocerme y respetarme y amarme el resto de mi vida. Y a cambio me pide una simple oportunidad para que le deje conocerle.

Tontea , coquetea, se pierde en mi escote mientras le hablo y casi está a punto de convencerme de su normalidad.

Se despide como un caballero en la puerta de mi casa. Siguiendo con su prudencia y su saber estar me pide un abrazo de despida, y lo recibe como un niño que recibe un tesoro , con brillo en los ojos. Me lo he creído casi del todo.

*

Llevo dos minutos en casa y recibo un sms. Me da las gracias por compartir mi tiempo con él. Parece un gesto romántico aunque quizás un tanto empalagoso, pero lo recibo con cierto agrado, o por lo menos no llega a incomodarme. Y con ese regusto que dejan las cosas bien hechas, voy lavándome los dientes, poniéndome el pijama, encendiendo el ordenador...cuando suena el teléfono.

Es él. No pasaron ni diez minutos. La cosa empieza a pasar de castaño oscuro. Contesto molesta, muy molesta. "Estoy durmiendo" Puede que sea un tipo tradiconal, que le guste un huevo y que quiera conocerme a toda costa, pero es un pesado.

*

Piensa mal y acertarás:

El mundo es un pañuelo y esta ciudad mucho más. Afortunadamente a veces, también hay que decirlo.

Tomando un café con una amiga me enteré de que el chico de la cita de anoche es el mismo con el que ella se fué una noche a su casa. Típico encuentro nocturno, que bien podría terminar en unos besos en un portal , en un polvo o simplemente en una copa con charla en cualquier pafeto de la ciduad, al gusto del consumidor. Nunca supimos como terminara aquel ligue de una noche de mi amiga, y por discreción no preguntamos. Yo personalmente creí que su discreción respondía a su pudor y a su falta de costumbre respecto a lo que a rollos de una noche se refiere. Pues bien, el chico aquella noche -mi chico amable y embaucador- intentó forzarla en su portal ,cuando ella después de los primeros besos se dió cuenta de que no quería ir más allá. Forcejearon y ella consiguió con su fuerza echarle finalmente. Al día siguiente estaba llena de moretones por los golpes del forcejeo. No le denunció. No se lo contó a nadie. Hasta ayer.

Ese chico es mi chico, el de mi historia, el que me ofrece el paraíso así de golpe, a mi, por ser yo.

Creo que me mareé cuando mi amiga me contó lo que le pasó aquella noche. Y de pronto las imágenes de mi encuentro con el volvieron a mi cabeza a borbotones. Era como estar en una película de Antena 3 de la sobremesa, una mujer engañada por un hombre y que se convierte en víctima sin haberse dado cuenta, cuando ya es demasiado tarde.

*

Y la pregunta continúa en el aire ¿Cómo y cuándo sabemos que un desconocido es de fiar?

Estou lendo un libro no que se parte dunha concepción pesimista do home, como un ser horrible, incapaz de solidaridade, de amor, de compaixón. Un ser cruel por riba de calquera outra máxima, ao estilo de Plutarco "o home é un lobo para o home". E pregúntome entón, ¿cal é a miña idea sobre o home? ¿creo todavía na raza humana?.

O libro vai sobre a guerra, os seus horrores, o seu sinsentido , sobretodo. E de como a guerra nos deshumaniza ainda máis ata facernos esquecer quenes somos, a quen odiamos e por qué os odiamos. Supoño que eu todavía estou a salvo desta visión negra e nada esperanzadora sobre a nosa especie. Non vivín ningunha guerra nin episodios violentos de calquera tipo, son dende este punto de vista, unha privilexiada.

Sí, creo no home todavía, cunha fé cega e absoluta. Creo que hai homes malos e que a maldade , o crime a opresión a tortura...non están xustificadas de xeito algún, que non hai culpables máis alá do que causa o mal mesmo, pero creo que prevalece un fío de solidaridade invisible que nos une dalgún xeito e que se fai visible cando o necesitamos. Creo nas posibilidades e no futuro. Na intelixencia e nos sentimentos de fraternidade e ternura. E creo que era hora de que mo dixera a min mesma.

"La gran derrota, en todo, es olvidar, y sobre todo lo que te ha matado, y diñarla sin comprender nunca hasta qué punto son hijoputas los hombres. Cuando estemos al borde del hoyo, no habrá que hacerse el listo, pero tampoco olvidar, habrá que contar todo sin cambiar una palabra, todas las cabronadas más increíbles que hayamos visto en los hombres y después hincar el pico y bajar. Es trabajo de sobra para toda una vida."

*

"Para que el cerebro de un idiota se ponga en movimiento, tienen que ocurrirle muchas cosas y muy crueles."

*

"En ese oficio de dejarse matar, no hay que ser exigente, hay que hacer como si la vida siguiera, eso es lo más duro, esa mentira."

*

"El cañón para ellos no era sino ruido. Por eso pueden durar las guerras. Ni siquiera quienes las hacen, quienes están haciéndolas, las imaginan. Con una bala en el vientre, habrían seguido recogiendo sandalias viejas por la carretera, que áun podían servir *

"No estaba contengo de haber dado mis cinco francos.

Cinco francos se interponían entre nosotros. Son suficientes para odiar, cinco francos, y desear que revienten todos. No hay amor que valga en este mundo, mientras haya cinco francos de por medio."

*

¨Sí, de lo más cobarde, Lola, rechazo la guerra por entero y todo lo que entraña...Yo no la deploro...Ni me resigno...Ni lloriqueo por ella...La rechazo de plano, con todos los hombres que encierra, no quiero tener nada que ver con ellos, con ella. Aunque sean noventa y cinco millones y yo sólo uno, ellos son los que se equivocan, Lola, y yo quien tiene razón, porque yo soy el único que sabe lo que quiere: no quiero morir nunca."

Louis-Ferdinand Céline. Viaje al fin de la noche

Existen noites que se van complicando soas, ou quizais coa axuda do vodka, o caso é que rematan nunha resaca tremenda ao día seguinte e unha rosa de tela metida nun vaso con auga na cociña. O que sucedeu antes de que esa rosa de tela chegara a estar metida nese floreiro improvisado non ten demasiada importancia, simplemente é a constatación de que estou nun punto crítico da miña existencia.

*

Casi estaban todos os homes que me fan suspirar últimamente, todos revoltos no medio da noite, dentro dos locais , fóra dos locais, falando , ligando con outras que non eran eu, que non se parecían en nada a min. Así que busquei refuxio no alcol. E a cousa non fixo senón empeorar. En fin, que a miña vida amorosa é espantosamente triste.

O home máis guapo da cidade estivo frío e distante, eso que facía demasiado tempo que non nos viramos. O home máis simpático e pillo da cidade tamén estivo distante, estaba probablemente intentando ligar con alguén e por iso non podía prestarme demasiada atención, sin embargo non descuidou os seus bos modais e levantoume no aire coma sempre fai para saudarme e díxome que estaba moi guapa. Nada máis.

O último home co que me deitei estivo moi moi distante, pero non o suficiente como para deixar de darme un bico e logo pasar de min como si non existese. Un morreo apasionado , un coqueteo insustancial e ao darme a volta, xa estaba ligando con outra.

Sin embargo había ao meu lado todo o tempo un home pequeno, calvo e simpaticote que non me deixou soa nin un segundo e que empeñou en facerme a noite feliz. Traiame unha ceveza tras outra,e aguantou estoicamente as miñas bágoas de depresión alcólica e o meu rosario de lamentos, que si fulanito pasa de min ou menganito está con outra; en fin ,que ahí estaba este home facéndome compaña, coidándome e dicindome o marbillosa que son mentres eu non facía máis que chorar por homes que o único malo que podo dicir deles é que non lles gusto tanto como me gustan eles a min.

Si fose lista e me quixese un pouco a min mesma, agora tería grabado no meu móbil o número de teléfono dese home pequeno e calvo, convidaríao a un café e daríalle as gracias por non ser o home máis guapo da cidade, nin o máis pillo, nin o último co que follei, daríalle as gracias por ser simplemente él e non deixarme soa.

A mesma sensación que cando tiña 15 ou 16 anos e remataba un curso máis do instituto; esa nostalxia acumulada de golpe nas entrañas, esa tristeza mezclada coas promesas dun verán a punto de estrenarse, ese abismo de incertidume ante o futuro e a esperanza de que o próximo ano voltemos a atoparnos todos xuntos na mesma clase, coa mesmas poucas ganas que tiñamos este, coas mesmas queixas, construíndo sen darnos conta un comezo de amistade.

*

Alba, Tito, Mónica, Yuliet, Leticia, Ana, Elisa, Bea, Paula, María, Luis, Rosana, Nilsa, Conchi, Montse e Raquel.

*

Cristina.
*

Hai emocións, sensacións, que nunca deberiamos deixar de sentir, das que non debemos privarnos baixo ningún concepto. Ir a clase, compartir durante un ano pupitre nunha aula de instituto ,coa súa pizarra verde e as súas sillas e mesas verdes, facer deberes, falar en clase, facer exames, poñerte nerviosa, namorarte dun compañeiro, quedar despois de clase, facer amigos, quedar para estudiar, ir dar apoio aos compañeiros nos exames, intercambiar os números de telefono, prometernos amistade, sentir unha profunda tristeza ao rematar o curso, aferrarnos como se de un salvavidas se tratase a ese último día, o día que dan as notas, como a posibilidade última de dicir o que non se dixo antes, de sentar as bases do que vai a ser a nosa relación no futuro, a amistade a proba, e a promesa -sempre a promesa- de encontrarnos no próximo curso, ainda que todos sabemos que nada será igual.

O PSOE sempre estivo arriba

O 22M a miña rutina rompeuse a golpe de eleccións municipais xusto o día no que cumplía anos, e xusto cando a debacle electoral do PSOE era xa un feito constatado cun escrutinio casi rematado , eu vivín unha das situacións máis vergonzosas da miña existencia, só comparable a ese pesadelo recurrente que tiña cando era nena no que me visualizaba no medio de clase en zapatillas mentres todos os nenos sinalaban co dedo os meus pés e morrían coa risa. Aquilo afortunadamente para a miña madurez futura libre de traumas infantís foi só un soño que nunca chegou a realizarse. Sin embargo, o domingo día 22 toquei teito no que a facer o ridículo se refire.

Os do PSOE de Vilalba acudimos despois da xornada electoral a unha sede improvisada nun hotel onde colocamos o cuartelillo central para seguir os resultados, e disfrutamos alí dun catering por todo o alto a base de embutidos, tortilla e outras viandas frías, e por suposto moita bebida. Nunha esquina do salón colócase unha mesa grande frente á pantalla da televisión onde se sintoniza a galega para ver en tempo real como vai o escrutinio en cada recuncho de Galicia. Ao arredor da mesa soen sentarse os membros da executiva así como os que nos poñemos máis nerviosos co resultado e precisamos estar ben cerca da tele para que non se nos escape nada.

Os meus nervios sempre me xogan malas pasadas nestas xornadas electorais, e máis ainda cando a cousa pinta mal dende o principio e a realidade apunta a unha debacle socialista en todas partes. Estaba de cumpleanos e o meu partido perdía posicións de goberno: deume por facer o único que podía facer , beber cervexa pegada á pantalla do televisor.

Bebín unha cervexa e outra e outra, e entre tanto de cando en vez ía xunto aos meus pais que se encontraban nunha esquina do salón comendo tranquilamente; e mantiña conversas con uns e outros militantes que demostraban a súa tristeza de maneiras diversas, con bágoas, convidándome a outra cervexa, con indignación...E logo voltaba ao meus sitio , sentada nunha esquiniña da mesa que se atopaba frente á tele, ao lado do secretario xeral e candidato á alcaldía e dun militante que non paraba de facer contas cunha calculadora a medida que ía avanzado o escrutinio. A tele vomitaba a derrota en datos por concellos , por orde alfabética e por provincias, e un mudo Roberto Blanco (tiñamos a tele sin volume) comentaba os resultados con aire vehemente. Eu seguía bebendo e lendo os datos que pasaban rápido pola pantalla e que ainda non eran definitivos. Tanta cerveza fíxome ir ao baño , e unha vez alí dinme conta de ata onde chegaba a miña dose de alcol aquela noite.

É infalible, vas ao baño, miraste fíxamente no espello e descubres cal é o teu grado de alcolemia, inversamente proporcional á distancia entre a túa cara e o espello do lavabo.

Consciente disto , saín dignamente do baño e voltei coa idea en mente de beberme outra cervexa. Reparei deseguida na ausencia de meus pais e dos veciños cos que se atopaban ,e ainda que me extrañou que se foran sin despedirse , non lle din demasiada importancia. Busquei unha cervexa por todalas mesas , pero foi inútil , retiráranas todas , o cal me fixo pensar que a festa xa acabara. Voltei resignada ao meu sitio, na esquiniña da mesa colocada frente ao televisor ,ao lado do secretario xeral. Na tele saía agora Ricardo Varela, o secretario provincial de Lugo, facendo unha valoración dos resultados tan desfavorables para o PSOE. Sorprendeume que prestasen tan pouca atención e que houbese tanto barullo e nin corta nin perezosa mandei calar de xeito contundente. Foi entón cando reparei en que todos me estaban mirando con xesto pasmado e que ademais non coñecía a naide daquela xente. Por un momento só se me veu á cabeza unha cámara oculta e sin pensalo demasiado preguntei enérxica ¿onde está Eduardo? como quen no medio dunha situación descoñecida e ante unha ameaza de perigo o máis importante fose saber onde se atopa o capitán. Aquelas persoas que estaban sentadas ao meu carón seguian ollándome estupefactos, e un deles díxome sinalando cos seus ollos a chapa do PSOE que lucía na solapa, e cun tono suave e tranquilizador, como si falara cun tolo : Os teus están abaixo.

Ollei a un lado e ao outro e caín na conta do que estaba a suceder. Ainda así , mantívenme firme , no meu sitio, e espetei un "pero si o PSOE sempre estivo arriba".

Coa mesma levanteime da mesa e nun intento de sair dalí co mínimo de dignidade que tal situación me permitía, abalanceime sobre a candidadata do Bloque ( á que non coñezo de nada e non vira máis que nas fotos que penduraban nas farolas durante a campaña) e dinlle un par de bicos e un abrazo tan forte como si del dependese a miña vida. Feliciteina, díxenlle - patética- que a seguira durante a campaña e que subira expresamente a saudala . E despois desa escea chea de dramatismo, dese monólogo atroz que lle soltei á rapaza ante a súa cara de absoluto asombro, saín andando de puntillas daquel salón sin mirar atrás.

Voltei a onde estaban os meus. Na esquina ao fondo seguían meus pais, e nas mesas que se repartían pola estancia había cervexas a esgalla. Collín unha e bebina casi dun trago. Fun ao meu sitio e ollei a Eduardo -o noso secretario xeral- para cerciorarme de que non me voltara a equivocar de sala. Na nosa tele seguía Roberto Blanco movendo os beizos sin volume e todos lían os datos que pasaban escritos por abaixo.

-Non me preguntedes cómo o sei, pero en Tele Lugo está Ricardo Varela facendo unha comparecencia en directo.

E continuei bebendo, non só para diluir no alcol a derrota, senón tamén para esquecer o momento máis "terra trágame " de toda a miña existencia.

Ao 15-M fáltalle falar de economía

Estou lendo nestes días con relativa atención as reivindicacións e propostas dos "indignados " que tomaron dende fai quince días as plazas máis importantes das nosas cidades e ainda que suscribo totalmentes as verbas dun abogado en twiter, que viñan a decir que non se pode agardar que alguén saia do coma bailando unha sardana, non comparto con rotundidade as propostas deste movemento. Defende a ultranza o estado de benestar -como fago eu- e piden a reimplantación de medidas de caracter social que o propio Zapatero implantou e logo se viu na obliga de retirar por mor da crise. Pero a defensa do estado de benestar, a salvagarda efectiva do mesmo é máis complexa que a súa mera formulación teórica. Non hai benestar sin progreso, sin beneficios , sin competitividade. Ao igual que non hai benestar sin carga impositiva. Que temos que defender con uñas e dentes o noso estado de benestar, signo distintivo do noso sitema económico productivo e político é innegable, pero ¿cómo logralo nun mundo que cada vez se volveu máis globalizado e máis competitivo, no que a economía europea perde forza comparativamente con respecto a Estados Unidos e á gran ameaza asíatica, ao sistema economico chino, ( e antes da gran destrución causada polo terremoto e o tsunami, o sistema económico xaponés)? As reformas políticas son importantes, e mesmo necesarias, pero son de todo imposibles de levar a cabo si non pasamos primeiro por unha autentica renovación do sistema productivo e non procuramos por riba de todo a competitividades co resto dos sistemas productivos mundiais. Falar de política á marxe do sistema económico nun mundo globalizado, superada a era da industralización e insertado de cheo nunha era tecnolóxica -biotecnolóxica- é quedarse á marxe da realidade e construír postulados teóricos que que morrerán no ardor romántico da utopía.

A clave, e ao mesmo tempo o gran reto que temos que asumir canto antes é a modificación do sistema productivo, resaltando os rasgos distintivos do mesmo como é o factor humano e social ,pero sin perder de vista a necesidade de ampliar a competitivade cos mercados mundias. ¿Cómo se fai isto? O erro máis grave que probablemente se está a cometer é procurar a competitividade emulando aos americanos, esto é , liberalizando o mercado laboral, facilitando o despido, ampliando as xornadas de traballo e deixando estas ao arbitrio dos empresarios, primando en fin a liberdade da empresa e deixando de lado o factor humano. O sistema americano funciona a nivel económico, pero destrúe o estado de benestar e polo tanto non é o sistema que debemos defender.

Hai outro problema. ¿ Quenes temos que loitar xuntos pola procura dun novo sistema productivo que nos permita manter a flote o noso estado de benestar? A resposta neste momento parece ser Alemania, o motor da UE e ao que seguimos todos os membros da Unión sin rechistar. Segundo gran erro. Alemania non é Europa e non defende os intereses de Europa. Por eso, resulta fundamental saber quenes somos, que temos en común os europeos , e ser concientes de que a construcción dun modelo económico novo que nos permita competir con EEUU e Asia debe construirse en común, sobre bases europeas conxugadas e cohesionadas, cunha política económica común efectiva que defenda os intereses de toda a Unión.

Solo a través dun novo sistema productivo europeo, conseguiremos restablecer a productividade, superar a crise e competir a nivel mundial coas grandes potencias económicas, sin que eso implique o asesinato lento e agónico do noso estado de benestar.

Podemos pedirlles aos políticos miles de cousas utópicas, democracia directa a través de grandes asambleas, reducción de altos cargos, e carros cheos de políticas soiais (becas, pensións as 65 anos, pensións non contributivas, sanidade pública e de calidade a través da contratación de máis persoal, os 426 euros, a lei da dependencia...) pero todo esto non é posible si non hai recursos suficientes, si non hai productividade.

Ao igual que a igualdade tampouco e posible si non hai recursos que repartir. ¿ Qué sistema productivo temos que adoptar entón? Esta é a gran pregunta, e quizais esté na súa resposta a clave do noso futuro.

Quizais os xoves acampados ven con claridade os problemas e plantexan solucións lóxicas e desexables, que son máis ben modelos de sociedade ideal que pretende a recuperación de dereitos que criamos conquistados e irrenunciables. Pero no que hai que afondar é nas posibilidades reais de modifcar o sistema económico-productivo para ser máis competitivos, sin que eso signifique copiar aos amercianos. Fan falta políticos responsables, e tamén economístas, e psociólogos, e filósofos e periodistas, e bombeiros, e albañiles, e membros de toda a sociedade que xuntos constrúan un novo modelo para Europa; unha miragre como cando apareceu Keynes despois do crack do 29 e o reinventou todo. Precisamos un novo keynesianismo que nos permita aflorar na econía mundial coa diginidade de antaño e que non implique a renuncia ao mellor que temos, o compromiso social.

Mis vecinos follan tanto y hacen tanto ruído que incluso cuando no están follando me parece estar oyéndoles follar. Los orgasmos de ella se me meten en la cabeza como una de esas canciones que escuchamos en el autobús y tarareamos sin darnos cuenta durante todo el día. Oh, dios, tarareo los orgasmos de mi vecina, a falta de los míos propios¡¡¡¡¡ Y es que el sexo es una asignatura suspensa últimamente, tanto que hoy , mientras paseaba por la playa y veía a una parejita de enamorados haciéndose arrumacos en el agua, me dió por pensar en cuánto tiempo llevaba yo sin hacerlo, lo del sexo digo. Porque en cuanto al amor es algo que ya doy más que por perdido.

Ni siquiera recuerdo cual fue el último tío con el que me acosté, bueno sí, sería uno de esos a los que yo llamo "chicos estándar" , a los que les debo yo las mayores alegrías de mi vida desde que me precipité vertiginosamente por la terrible senda de los treinta y tantos.

Chico estándar, dícese de aquel joven de unos 27 28 años, muy muy alto -imperdonable que no lo sea- de pelo claro y corte clásico, ni guapo ni feo, delgado de complexión atlética y con una inteligencia media que queda perfectamente disimulada por su corta edad y su falta de madurez. Sin duda un acierto sentimental.

Pues bien , desde que mi vida descarrila y yo doy tumbos , algunos chicos estandar me han ofrecido su apoyo y su cariño -a su manera- pero no ha sido suficiente. Lo malo de estos es que deben volver a sus obligaciones, a sus estudios, a dormir a la casa de sus padres, con sus novias a veces...Y así no me queda otra más que morder el cojín mientras subo el volumen de la tele y me cago en todos los familiares vivos de mis queridos vecinos. Un asco.

Por si esto no fuese ya poco, el PSOE se descalabró en las municipales y a mi me da por ir a la playa en lugar de preparar mis exámenes del segundo cuatrimestre. ¿Por qué estoy estudiando una segunda carrera, si probablemente nunca la termine y además no va a servirme para nada?

Debería estar ahora acampada por ahí, en la plaza de España, disfrazada de "indignada" aprovechando para ligar con alguno de 22 al grito de "democracia, democracia".

Lo mejor que leí yo sobre esto del 15-M y los indignados fué un twit -o como coño se diga- que en 140 caracteres o menos, resumía perfectamente la esencia del movimiento : "¿Qué es la democracia ? preguntaba mientras me metía la varilla de la tienda de campaña en un ojo. Democracia es tu puta madre"

Pues así es mi vida ahora, un poco de aquí y un poco de allá, y la mierda termina saliendo por todos lados, no importa cuantos colores me ponga encima y cuantas flores consiga engancharme en la cabeza sin perder la dignidad, agonizo igualmente , pero no me termino de caer del todo.

Tiña tantas cousas que dicir sobre o resultado electoral ,que ao final quedei sin as verbas adecuadas, ao menos, sin as máis adecuadas, e todo foi silencio, baleiro. Pero ainda así sigo pensando moitas cousas, demasiadas cousas que algún día contarei.

*

Falou dabondo e falou ben, bastante rápido, elocuente e inxenioso como nos ten acostumbrados a través da súa escritura, directo e real como a vida mesma que nos pasa por riba mentres remexemos o café con leite. Disculpouse por si o facía mal, por si se lle podía intuir nervioso, ou algo peor, e cando por fin rematou o seu monólogo que non soaba para nada improvisado, de medio lado deixou escapar un pequeno bufido de liberación: libre ao fin. Tan só quedaba aguantar o tipo naquela mesa diante de toda aquela xente que ao fin e ao cabo só ían alí a ver a presentación do seu libro, a apoialo, a escoitalo únicamente a el. Supoño que é para sentir vértigo a cousa, como mínimo. O caso é que a pesar dos nervios e de querer desaparecer baixo terra , Jabois estaba guapo a rabiar e rezumaba humildade por cada poro; algo ao que non nos ten acostumbrados.

Hoxe dinme conta de que hai dous Jaois escritores: o que publica no seu blog e contesta implacable a cada crítica por dura que esta sexa, con ironía ,humor e saña, e o que escribe e fala e conta e se comunica a través dos seus artigos cun público que o segue de xeito incondicional e que estamos acostumbrados a perdoarlle todo e a querelo a pesar de ser el mesmo. Hoxe apareceu ante nós, ante o seu público máis amable , o Jabois un pouco puta e un pouco neno, que se sente sobre todo profundamente agradecido. Agradecido porque o lemos cada día, porque non precisamos do seu libro para coñecer os seus artigos e ainda así o mercamos coa única pretensión de apoialo e telo máis preto de nós; agradecido porque estabamos alí por decisión propia, conscientes de que era alí onde queriamos estar maís que en ningún outro sitio do planeta; agradecido porque sabe que confiamos nel e no que escribe e en cómo o escribe e que seguirá sendo así por moito tempo, por non dicir por unha vida enteira; agradecido porque probablemente non lle fallou ninguén...

*

"Sobran todas las palabras y faltan todos los artículos "

Algo está cambiando

Á marxe da campaña electoral un novo movemento irrumpiu na escea nacional, primeiro en Madrid, para ir logo extendéndose polas grandes cidades (e mesmo chegou a Pontevedra) ao berro de "estamos indignados, democracia real xa", para facer tremer os cimentos deste sistema politico que a cada paso se desmorona e ameaza aos xoves cunha década perdida.

Leo os xornais, escoito os debates pola radio e pola televisión nos que se fala deste 15-M e vexo fotografías da protesta, sin evitar derramar bágoas de emoción, pois por fin sinto que está sucedendo algo, que a xuventude que parecía dormida, despertou por fin oprimida polo paro e a falta de oportunidades. Miles de xóvenes en paro , preparadísimos, probablemente a xeración máis preparada das últimas décadas, agonizando en contratos basura, infravalorados e malpagados, todo un potencial intelectual que se está perdendo co que iso conleva tanto para o país como para eles mesmos. Porque dos 20 aos 30 anos, ao igual que dos 30 aos 40, perder unha década de traballo e progreso no ámbito laboral e formativo significa perder o futuro, un futuro que non poderá recuperarse logo.

Mírome dende fóra e sei que eu tamén tería que estar agora en Sol, acampada e organizada xunto con todas esas persoas que sin grande base organizativa e homoxeneidade ideolóxica, se levantaron contra un sistema capitalista que demostrou que fracasou e que non é quen de manter intacto o noso sino de identidade: o Estado de benestar.

Fracasaron as políticas do FMI, fracasaros os gobernos europeos e fracasou o noso modelo político e económico. Toca un cambio, un cambio político que busque unha reconstrucción dos posutalados básicos, á marxe do sistema actual, e que redefina o modelo económico facendo primar a igualdade e o medio ambiente.

Miles de xóvenes , feridos de morte por un sistema que xa non da máis de sí, que só se preocupa do capital e non das persoas, que se deixou enganar pola man invisible dos mercados, saen á rúa en plena campaña electoral para dicir "algo está cambiando".

Non sei qué alcance real chegará a ter o 15-M no resultado electoral do próximo domingo 22, a verdade é que me mostro escéptica respecto a isto, porque non podemos esquecer que se tratan dunhas eleccións municipais e autonómicas na que o voto se decide valorando outras premisas e outros intereses. Probablemente se note nas Autonómicas de Madrid, e quizais nas municipais, certa tendencia ao voto en blanco que non creo modifique moito o resultado final. Sin embargo, lonxe da relevancia que poida ter o 15-M no proceso electoral do domingo, o que é indudable é que vai ter relevancia no futuro deste país. A xuventude -e os non tan xóvenes- están poñéndolle as pilas aos políticos, aos de esquerdas sobre todo e dicíndolles que sí que hai solución. Non son un grupo de persoas desorganizadas , ignorante e antisistema, senón xente que cree na democracia e pide maior capacidade e compromiso dos políticos nun momento no que queda demostrado que cos postulados de Adam Smith o único que conseguiremos será máis desigualdade sin conseguir maior competitividade coas outras potencias económicas.

O éxito deste movemento, penso eu, está na súa continuidade despois do 22-M; non nunha continuidade a pé de rúa durmindo ao raso en Sol , senón, na súa presencia continua e organizada nos medios que o fixeron nacer e desenrolarse: en internet. E conseguintemente , na súa presencia continua nos medios de comunicación de todo tipo e na sociedade en xeral, como interlocutores fundamentais cos partidos políticos e organizacións, para que a súa "indignación" non só non quede no olvido, senón que sexa tida en conta polos políticos, para que dunha vez por todas tomen as riendas do que sempre debeu ser o seu oficio, gobernar para os máis desfavorecios e na procura de sanear o Estado de benestar.

*

As revolucións son posibles porque arrancan dun sentimento profundo, dun convencimento profundo e dunha vontade profunda de mudar as cousas. Existe tamén a urxencia dun cambio, a seguridade de que é necesario un novo rumbo ou do contrario xa non haberá saídas posibles. Pero as revolucións non se fan só co corazón, e así, os xóvenes que están acampados en Sol nestes días contan con todo un aparato autorganizativo que está sendo apoiado por veciños e empresarios desinteresados que son o soporte imprescindible para que estas protestas se estén levando a cabo.

Quizais isto sexa unha das cousas máis relevantes da protesta. E relativamente sinxelo para a xuventude actual utilizar as redes socias, e vía twiter montar nuns minutos unha manifestación que berra e corea democracia xa ou o que sexa. O difícil é manterse vivos na loita pacífica,noite tras noite, improvisando no centro de Madrid un campamento urbano. E iso só se consigue cando detrás desta multitude indignada, cabreada e axfisiada polo sistema se atopa parte dunha sociedade que sente os seus problemas como propios, que os comprenden e apoian as súas reivindicacións ao cen por cen. Por iso os madrileños que teñen negocios colaboran con este movemento aprovisionandóos de alimentos , de sanitarios, de medicamentos, de mantas, e de canto precisan para manterse firmes na súa loita na rúa.

E ollo, quizais os membros activos deste 15-M non acudan as urnas o domingo, ou dentro dun ano nas eleccións xerais, pero todos aqueles que dun xeito silencioso e non visible están apoiando a toda esta masa que dixo por fin basta xa, estos sí que van ir votar e son unha parte tamén unha parte numerosa da sociedade.

Os tempos son chegados

Algo está mudando na política vilalbesa, e non hai máis que ver cómo estaba o pasado domingo o salón de actos do Instituto para comprender que os socialistas de Vilalba xa non se esconden , xa non teñen medo e levan con orgullo as súas cores socialistas e a súa ideoloxía por alí por donde pasan.

O próximo domingo, día 22 de maio, eu cumplo anos e espero celebralo si non cun resultado electoral que convirta a Eduardo Vidal en alcalde, si cun resultado que faga máis forte a oposición do PSOE dentro do concello de Vilalba. Dende que teño uso de razón non coñecín en Vilalba (nin tampouco en Cospeito, a miña segunda patria) un alcalde que non fose do PP. Dende sempre, asistín cos meus pais aos mítines, e comecei despois , nos meus tempos de universitaria ,a militar primeiro nas Xuventudes Socialistas e logo no PSdeG-PSOE, e por iso podo comparar as realidades políticas en primeira persoa ao longo destes anos. Fai anos en Vilalba os homes e mulleres que tiñan unha ideoloxía de esquerda, que non comulgaban coas ideas do PP, tiñan medo de saír á rúa e dicir abertamente que non estaban de acordo coa política que facía a dereita. Non acudían aos mítines e non se deixaban ver en epoca de campaña electoral acompañados de socialistas. Nos mítines éramos moi poucos, recordo algúns de dez persoas. Era algo que tiñamos asumido, como se na terra de Fraga as cousas non puidesen mudar nunca.

Pero afortunadamente os tempos foron mudando, e fai catro anos, cun goberno socialista en España, e un goberno socialista na Xunta de Galicia, produciuse en Vilalba toda unha revolución ,e os resultados electorais para o Partido Socialista foron os mellores da democracia.

Agora, cun goberno en España que está en decadencia, e goza do descrédito popular por mor da crise global, e cun goberno na Xunta do Partido Popular, todo parecería indicar que Vilalba continuase na súa liña de dereitas de sempre, na súa quietude e inmovilismo de sempre, e mesmo que voltase o medo a instalarse nas xentes. Pois non. Os socialistas de Vilalba, militantes, simpatizantes, ou simplemente homes e mulleres de esquedas que sin moita preparación, pero con moito sentido común, son conscientes de que a politica do PP só beneficia a uns poucos, perderon o medo a que os vexan . E máis , recuperaron o orgullo de ser o que son, e non só non se esconden ,senón que se pasean por bares e rúas coas insignias do partido nas solapas e contan abertamente a todo o mundo o que significa sentir, vivir e votar socialista.

O mitin de Vilalba do pasado domingo, é un reflexo fiel do que estou a contar. Un cheo indiscutible, xente aplaudindo emocionada e contenta. Ilusión. E esperanza, por fin, dun cambio que sen dúbida Vilalba se merece.

Contou Vilalba coa presenza do Ministro de Fomento, un home de Palas que nunca deixou de ser veciño e amigo dos seus a pesar de dirixir un ministerio; que ven a Galicia cando se lle require, e que sinte con orgullo a súa terra e así o demostra constantemente. Estaba tamén o Presidente da Diputación, José Ramón, o noso candidato ,e a número dous da candidatura, Elba Veleiro. E tamén, a miña irmá ,que ía alí en calidade de Diputada Autonómica, pero que para min era tan só a miña irmá.

Non sei que vai acontecer o próximo día 22, pero a ilusión e a ledicia , e o orgullo que puidemos sentir en Vilalba nese mitin, ninguén pode xa arrebatárnolo.