24 abril, 2011

O verde é unha cor bonita , que recorda ao campo e que nos fai pensar na palabra esperanza. Non sei se como cor de uñas é moi axeitada.

*

Era xa tarde e quedábanme menos de tres horas para coller o coche de volta a Galicia e á rutina; o local era escuro e a música soaba demasiado alta, demasiado lonxe dos meus gustos; non había apenas mulleres naquel pub que se convertía nun dos últimos refuxios para os que non querían abandoar moi cedo a noite toledana; tiña un copazo de vodka na man e a parte de beber non sabía que coño pintaba todavía alí.

Neste escenario apereceu o seu sorriso amplo e enorme, o seu cabelo liso e longo movéndose o ritmo da música, a súa voz suave que me resultaba familiar. Ocurríuseme botar sobre el todas a miñas queixas coma si él fose o representante de todos os homes de Toledo que aquela noite estaban pasando de min, alleos por completo ao meu escote e as miñas ganas contidas de namorarme. Non só aguantou o chaparrón de xeito estoico, senón que se exculpou dicindo que él era madrileño ,e que polo tanto non podía metelo no mesmo saco dos aburridos e asexuais no que eu metía a todo Toledo. Falamos pouco -ou moito , non recordo- esas cousas que se din cando coñeces a alguén tipo de dónde eres e qué fas na vida e outras parrandadas, e despois veu a pregunta crucial que ía marcar no sucesivo o ritmo dos acontecementos: "¿a qué hora te vas?" Mirei a hora e soupen que aquelo ía ser un aquí te pillo aquí te mato ou non sería nada.

Pasamos ao tonteo a toda presa, e despois de dez minutos de olladas insinuantes foi todo un cabaleiro ao preguntarme si o acompañaba a fumar. Pensei entón no que a lei antibaco estaba a supoñer na miña vida e saín coa cazadora baixo o brazo agarrada da man do que sin dúbida era o home máis guapo do local.

*

Encendo o ordenador e descubro a primeira sinal de que todo segue no seu sitio , de que a rutina agarda paciente despois de catro días sin durmir nunha cidade descoñecida a 600 km de distancia. Os mesmos mensaxes insustanciais polo menenger, as mesmas frases irrelevantes no facebook, o mesmo hastío servido a través de emails no correo electrónico...Sinto unha pereza infinita, algo de nostalxia, quizais un pouco de sono.

19 abril, 2011

20:45 horas. Si normalmente a proximidade do mércores faime respirar dun xeito distinto, non quero nin contarvos como respiro hoxe, cando faltan unhas horas para un mércores que se convertirá nun venres pola maxia da Semana Santa. Desexo que sexa mañá a medio día, para saír correndo da oficina e desconectar por fin durante uns días da merda esa na que me movo cada día. Vou saír e tomar unha gran cervexa no bar de diante da casa, eu soa, como si se tratase dun pequeno homenaxe a min mesma. Despois virá todo o demais: miña irmá , a viaxe, quen sabe...Pero ante todo, quero unha cervexa e un pincho lendo o xornal e cagándome en todo o que deixo atrás.

*

Estou enganchándome a Sexo en Nueva York. Nunca me pasara, pero agora que estou de vacacións da EOI, vexo o feito de sentarme no sofá durante horas, vendo capítulo tras capítulo dunha serie na que catro mulleres falan dos homes que non acaban de querelas de todo, como toda unha liberación. Creo que non pido nada máis.

18 abril, 2011

Tropece con la misma Piedra - Julio Iglesias

" tropecé de nuevo y con la misma piedra/ en cuestión de amores nunca he de ganar porque es bien sabido que el que amor entrega / de cualquier manera tiene que llorar..."
Un lunes cualquiera, pero hoy percibí más el olor que otras mañanas, era olor no a primavera, sino a madrugada de verano en la costa; me puse un poco nostálgica. Pensé en el verano de nuevo y me dio pereza, una pereza infinita el pensar que podría repetirse el verano pasado, que no es que estuviera mal, pero que ya fue, que tuvo su momento y se desgastó en los últimos días de octubre bajo el sol.

* Echo de menos el amor, no con grandes letras y episodios turbulentos, como siempre lo he entendido, sino el amor humilde de los que ya estamos un poco de vuelta de los malos tragos de la vida. El amor minúsculo y quizás impostor, ese que fingimos a veces para seguir viviendo como normales entre el gentío. Me refiero al amor como fraude: una relación al uso que se construye a golpe de paseos por la playa y cañitas en una terraza y sms que dicen “hoy llueve, estoy pensando en ti”.

* Qué triste mi vida cuando sólo pienso en la felicidad como una mentira a sabiendas que se construirá sin vocación de futuro.

* Pero estamos a las puertas de la Semana Santa y tengo abierta una ventana a la dicha: Toledo. Los viajes son una oportunidad de renovarme, de ser feliz de una manera inconsciente y pueril. Me amarga pensar en la maleta y en la lluvia que se anuncia en todas las webs meteorológicas , en no saber qué calzado llevar –demasiado calor para las botas, demasiada lluvia para las zapatillas, demasiado tacón mis zapatos para callejear centros históricos- y sobre todo , me amarga la incertidumbre de lo que me encontraré allí, esa inquietud que se coloca en la boca del estómago y que me recuerda tanto a la ansiedad de otros tiempos.

* Mi psicóloga me dijo que soy una persona normal, con una vida totalmente normal. Supongo que tendrá razón, ella sabe más de la normalidad que yo. Le oculté muchas cosas que quizás hiciesen inclinarse la balanza; que a veces tengo ganas de ser otra persona, de huír de mi, de romper en mil pedazos mi vida y dormir durante años o beber hasta el final de mis días.

* Luego está esto de los sentimientos, los reales, lo que me pasa por dentro y con lo que doy la matraca todo el día a quien quiera escucharme. Porque una cosa es que quiera un novio normal para llenar el verano de “normalidad” y parecerme a mis semejantes y no tener que preocuparme de ligar ni de cómo llenar las tardes de domingo, y otra es que mi corazón tenga sus propias pretensiones, sus manías , sus quereres y sus preferencias sin atender a criterios de racionalidad o conveniencia. Y ahí está Julito, pululando a sus anchas entre mis ventrículos y mis aurículas, haciendo imposible cualquier tipo de entendimiento entre mi corazón y mi cabeza.

Jovial me dice que nos tomaremos un café esta semana; tengo algo que decirle ¿Tengo algo que decirle? Supongo que podría ser sincera, al menos con él, ya que está visto que no puedo ser sincera conmigo misma. Podría decirle que si está enamorado de otra yo me quito del medio y me dedico a buscar un novio normal para llenar el verano de normalidad. Podría decirle que me será muy fácil olvidarle si él me deja en paz , si deja de seguirme la corriente, si deja de dejarse querer y se centra en el amor que le da su novia. Su novia…Podría decirle que lo que temo es no que esté enamorado de ella sino que por esa misma “normalidad” que yo busco termine incluso por casarse con ella, a pesar de que no le gusta nada, de que le doy yo más trabajo como amiga que ella como novia, que es a mi a quien da explicaciones, a quien llama para preguntarle qué tal y a quien le envía eseemeeses cuando bebió demasiado y echa de menos el ser importante para alguien.

Entre tanto, dejo que campe a sus anchas entre mis ventrículos y mis aurículas y que me coja la mano en las cafeterías y jueguetee con mis dedos entre los suyos, y me diga con su voz que no le gusto al mismo tiempo que con sus ojos me dice lo contrario. Supongo que lo único que puedo hacer es dejar el tema para mañana. No tengo prisa ni para una cosa ni para otra.

15 abril, 2011

Lo único bueno, respetable y digno que puede hacer un hombre que acaba de romperte el corazón es no decir lo siento.

*

Después de la decepción queda un regusto ácido, bilis en la boca, poco más; una sensación casi física de repugnancia y derrota que se asienta en tu regazo para quedarse por un tiempo.


"¿Y ahora qué ?", me dijo, como si se pudiese sentenciar en un minuto lo que vamos a hacer en el futuro con nuestros quereres después de que no han sabido ponerse de acuerdo.

*

Al final de una conversación que se ha ido enfangando como si fuese su único destino posible, lo que conviene -lo que le conviene- es terminarla sin cerrar con el adiós una puerta que dificilmente podrá después abrirse. Se trata de mantenerse alerta, espectante y paciente, aguantando el chaparrón de reproches y maldiciones que salen directamente de un corazón que se siente humillado y hundido; se trata de no dar consuelo inoportuno que puede sonar a ofensa aún mayor de la que supone el desamor; se trata de no decir lo siento -bajo ningún concepto- aunque por dentro se lamente hasta el infinito cada paso que se dió; se trata de mantener intacto el hilo de comunicación que se fué construyendo a base de errores con los años y que nos une de manera irreductible.

13 abril, 2011

TOLEDO

Toledo. Cidade monumental por excelencia. Parte I.

11 abril, 2011

Tecleo as miñas claves persoais sin pensar, por unha especie de inercia inconsciente que me fai escribilas a toda velocidade, sin apenas equivocarme nunca...Manexo un número bastante alto, e nunca me fago un lío. Está a do meu correo persoal, a do facebook, a de dous ou incluso tres correos que consulto de cando en vez, a do meu correo falso para ligues indesexables, o meu correo masculino e o correo do traballo, a do programa informático do servizo de consumo , a do mesenger, a deste blog...En total igual suman máis de cincuenta claves distintas que non teño apuntadas en ningures e que non intercabio xamais nin por erro nin por olvido.

As veces teño un pesadelo , é recurrente, e faime despertar suorosa e inquieta. No sono desperto unha mañá calquera e non lembro ningunha das claves que conforman a miña vida e a organizan en diferentes webs de relevancia: traballo, amigos, ligues cibernéticos, foros de política...Si algún día esto algo así sucedese tería que comezar de novo, quizais sería algo semellante a voltar a nacer.

*

Desnamorarse non é algo que suceda cando o desexamos, pasa como co amor, unha non decide esas cousas. Pero ao igual que os sentimentos mandan e fan que nos namoremos perdidademente de persoas moitas veces que non nos conveñen e mesmo que nos fan sufrir, eses mesmos sentimentos ás veces convertense xusto no contrario.

O amor desaparece sin máis, igual que un día chegou arrasando con todo e nos fodeu ben fodidos. Desaparece e non deixa nin un mínimo regueiro de nostalxia. Podes ter diante de ti a aquel a quen tanto amaches que non serás capaz de recoñecelo cando o amor pasa dunha vez para sempre. Cando o amor morre, morre con el o ser amado. Quizais continúe vivindo no teu entorno e mesmo te cruces con el cada día no traballo ou na rúa ou no ximnasio ; ás veces é ese extraño que durme ao teu lado e che fala dos pagos da hipoteca e da comida dos domingos cos seus pais, pero xa non será nunca o home ao que amaches. Xa non voltarás a recoñecelo en ningures, quizais con sorte, algunha vez aflore no rostro de ese que agora se apoderou do corpo ao que tanto amamos un xesto que nos resulte extraordinariamente familiar, e que coma un perfume , nos traslade por uns segundos a un paisaxe lonxano, onde habitaba o amor. Máis nada.

09 abril, 2011

"Todas as manhas avisto da minha janela ramelada aquele parzinho a despedir-se, na esquina da Avenida em frente.

Apertam as mãos, aproximam os bafos, requbram-se, cheiram-se, torcem-se, hesitam em beijar-se, talvez se beijem...

Depois sepram-se com muitos adeuses nos olhos e nas mãos...Oxalá sintam atracção verdadeira um pelo outro, tenhan carne de íman um par o outro e passem o día a respirar com dificultde, suspirosos um do outro...

A juventude sem isso é impura."

***

Lembrei o día de hoxe , fai xa dous anos. El cumplía anos na data sinalada, nove de abril, e eu estaba de viaxe porque a data coincidía coa Semana Santa. Estaba en Portimão e lembro que lle enviei un email polo facebook desexándolle un feliz cumpleanos. Logo sucederon cousas, quizais malentendidos, non sei, o caso é que eu un día quixen borrar de súpeto todas as canles de comunicación. Sei que foi un intento de vivir e deixar virvir, sin máis. As conversas cíclicas e imposibles polo chat non conducían a ningures, e eu , sentíame ás veces triste, ás veces ferida, ás veces farta de todo aquilo. Así que fixen o máis fácil, intentar esquecelo suprimíndoo da miña realidade, da pantalla do meu ordenador, do meu facebook.

Pero fai só dous anos que era nove de abril e eu estaba nun hotel no Algarve e lembrábame del . Hoxe a data lembrouma o xornal, coma si dunha personaxe famosa se tratase. E lamentei non ter maneira de comunicarme -brevemente- con él para dicirlle que sexa feliz, que cumpla moitos máis...e todas esas cousas que acompañán a tal data sinalda.

***

E tarde para lamentacións, cedo para nostalxias. No medio desta bruma de indecisión, deume por pensar nun nome, nun estado de ánimo, nunha maneira peculiar de estar na vida e nas cousas.

Tres homes, un arquetipo común, unha forma de falar e de ollar, de coquetear coas palabras e de mentir de xeito doce e sin que pareza malintencionado: R. V. A.

04 abril, 2011

A noticia saltou aos medios, e en xeral ao espacio enteiro respirable o sábado día dous de abril , sin pillarnos por sorpresa, e quizais por iso tivemos e temos , ración doble de artigos de opinión nos xornais e debates na televisión e en todas as emisoras de radio durante 24 horas ao día sobre o asunto :ZP non voltará a presentarse ás elección no 2012.

Podería poñerme a colgar aquí links dunhas páxinas e outras, sobre todo aquelas que me emocionaron de xeito extraordinario, pero son tantas as voltas que lle están dando ao adeus -aplazado de feito no tempo- de José Luis Rodríguez Zapatero, e á sucecisión que terá que levarse a cabo dentro do Partido Socialista, que non sabería por donde comezar a pinchar enlaces.

*

Eu de Zapatero quédome coas verbas que lle dedicou Juan José Millás no diario O País o pasado domingo, con ese sentimento que tantos compartimos, a pesar do malestar que resoa polos bares e se reflexa nas enquisas.

*

Logo unha ten as súas propias batallas , que me fan pensar que a min esto da sucesión pilloume nun momento persoal no que non podo permitirme involucrarme en certas encrucilladas que se xogan noutras canchas.

*

Ao ler nos xornais que está a chegar a primavera, recupero un pouco a esperanza.

*

Imaxinei outra forma de vida distinta e logo sobreviu un alivio que me fixo sentirme cómoda por primeira vez en varios días. A liberdade é algo semellante ao non ter nada que perder, a esa forza que da o feito de saber que todo o malo que che pode pasar non se diferencia moito de todo o bon que che prometen.

Nesa forma de vida había un xeito natural e placenteiro de levar os días, entre unha cervexa cos amigos e o xesto tenro de dar de mamar a un carneiro que corretea polo prado.

*

Non teño medo.