Merry Christmas ¡¡¡¡

Fai tempo que non escribo e sin casi darme conta botouse enriba o Nadal. Un Nadal distinto, sen dúbida, polo que ten de novedoso no meu panorama particular.

Estou na mesma paisaxe da aldea, co mesmo frío fóra de todos os Nadais, coa familia, na calor da cociña...Todo igual un ano máis pero coa diferencia de que este ano non penso que me aburro, senón máis ben o contrario, dou as gracias por estar aquí, consciente plenamente de que algún día botarei todo esto de menos. Por eso este ano disfruto ao máximo de cada segundo entre os meus, por eso non quixen ir a ningún lado , nin siquiera cando me propuxeron pasar Fin de Ano por ahi, cousa que sempre desexei moito. Pero este ano non, este ano as cousas están ben como están.

Hoxe quero mirarme o ombligo e escribir. Non sei qué , nin para qué, pero sinto a necesidade de volver a este espacio para atoparme de novo, para recuperar un pouco a esencia da miña individualidade atroz e absoluta, o que son en definitiva.  O amor ás veces colócanos en escenarios máxicos , pero estos pronto se dilúen e deixan tan só tras de sí un rego de nostalxia amarga, foi bonito mentres durou, pensamos, e máis nada. Non tiven graves problemas amatorios, atrévome a afirmar que nin siquiera pequenos, pero sin embargo existe dentro de min a certeza de que algo se rompeu e que agora xa non pode reconstruírse. De pronto sucede un silencio que se alonga como un largo túnel negro, e sentes medo, e non encontras a saída, e queres berrar para salvarte dese silencio que te está deixando xorda para sempre. E si te ves berrando soa , o silencio faise máis denso ao teu arredor, e queres fuxir de alí, e quedarte ao mesmo tempo. Pero decides marchar mentres ainda hai bágoas que che fan sentir que estás namorada. E marchas por fin, e xa non hai volta atrás. Xa choraches, xa mostrasches a túa alma desnuda, o teu medo, a túa maneira de non soportar os reveses. E como si o amor tivese etapas e ti as coñeceses todas de memoria, e as foses traspasando de xeito irremediable. Ata que toca a desilusión, o sentirse ferida polas verbas e polas miradas, pero sobre todo polo silencio que oculta o que non se ve, pero que sin embargo pode sentirse.

No meu mundo feliz rompeuse a esencia das cousas, aquelo que contituía os cimentos da miña tranquilidade. Seino. Sei que hoxe é luns e que afora o mundo bule alleo ao meu virus e ao meu corazón decepcionado. Sei que o amor pode plegarse a ritmos distintos e agora toca afloxar. Non quero vivir con medo.

Outra xornal electoral. Non vivín a campaña porque consideraba que ésta non era a miña batalla, pero hoxe, sin embargo , é distinto. Porque hoxe toca votar, e esto son palabras maiores. Eu votar penso que votarei sempre, ata cando me quede só o último suspiro. Claro que a ilusión non é a mesma que noutros tempos, agora todo anda revolto e a política cobrou na miña realidade unha forma confusa, de obra de teatro, de farsa burlesca que non vén a resolver nada. Eu irei votar pero non sei que espero desta xornada electoral. Cando ás oito da tarde pechen os colexios electorais ¿cal é o escenario que desexo? Pois ahí está a miña dúbida principal ,porque agora mesmo descoñezo ata ese importante desexo. Pero fágamolo doutro xeito, por exemplo ¿qué vai pasar mañá? Poden pasar moitas cousas , e dende o meu entender todas as opcións son desalentadoras para Galicia. Unha opción é que o PP manteña a súa maioría absoluta, ben , ahí nada que dicir. Todo seguirá precipitándose ao abismo á velocidade que levabamos ata agora. E logo está o abanico de posibilidades que se abre coa posibilidade de que o PP perda a maioría. ¿Quén goberna? Primeiro poderíamos pensar nun pacto de goberno entre PSdG-PSOE, BNG e a nova coalición de esquerdas AGE. Neste caso podemos pensar nun goberno con Pachi ao frente e un batiburrillo de consellerías socialistas , nacionalistas e "beiristas" que dende logo será difícil consensuar. Si non se consigue ese pacto , a seguinte opción sería un pacto de investidura e un goberno de Pachi en minoria no que cada decisión conlevaría un amplo debate parlamentario e a procura de acordos constantes entre os diferentes e tan dispares grupos de esquerdas. ¿Sería posible neste caso a gobernabilidade? e ainda imaxinando a posibilidade mínima de alcanzar os acordos necesarios para ir tirando , ¿ata cando ? ¿Seis meses, un ano, ano e medio...? Porque francamente penso, que con este panorama seríamos convocados as urnas de novo dentro de ben pouco tempo.
Claro que tamén pode pasar que nin siquiera se consiga ese pacto mínimo de investidura, que a esquerda non se poña de acordo para quitarlle o goberno á dereita e polo tanto, sexa por exemplo Beiras quen permita que Feijoo goberne en minoría e en pro da gobernabilidade, deixando á esquerda xogar o papel dunha digna oposición.
Por suposto que hai máis escenarios e que todos son dalgún xeito posibles, pero ¿cal é o mellor ? Dende o meu corazón de esquedas dubido. Porque vexo en cada pacto potencial a posibilidade dun fracaso futuro, porque unha cousa son as campañas, con todo boas intencións, e outra ben distinta é o que se fará á hora da verdade, cando discutir non sexa un teatrillo para captar votos senón unha necesidade para alcanzar calquera medida. Pachi de presidente, e un tripartito de facto que se vai encontrar en frente cunha oposición forte ,altamente avalada polas urnas. ¿Acaso non servirá esto para fortalecer á larga ao PP e destruír ainda máis a credibilidade dos partidos de esquerdas? Un fracaso prematuro do tripartito no goberno supoñería -esta vez sí- o triunfo do PP sin ningún tipo de esforzo e sin ningunha dúbida nos vindeiros comicios e por moitos anos. A política é cuestión de momentos, de tempos longos, carreiras de fondo, e si o penso moito creo que Galicia precisa agora un goberno estable e decidido que non dubide, e por máis que lle dou voltas non encontro ese goberno no panorama electoral que se nos plantexa este 21 O.

soñar contigo

Voltar é sempre reencontrarse co que deixamos atrás, ben porque quixemos ou porque non quedou máis remedio, ou porque nos esquecimos, ou porque sin máis non soupemos conservar a rutina que tiñamos...Voltar é deixarse conquistar de novo, deixarse querer , mecer no murmullo de palabras agarimosas, unha especie de memoria recobrada de súpeto , que nos rexuvenece.

*

"Are you going to have a coffee this evenig? No, I´m going to have a beer. Who are you going to have a beer with? With Bea..." Estas son a verbas necesarias para darlle a volta as cousas. Para lograr o que parecía imposible. Algo como aquelo que foi ir a facer senderismo todos os domingos de outono ás oito da mañá, fixera sol ou chovera. E si había que coller na man formigas vermellas , pois collíanse. E si había que mollar os pés , pois mollábanse. Qué pouco fai falta, ese salto, ese segundo no que alguén suxire e outro responde sí, e logo todo vai rodado, precipitadamente, ata sabe deus qué abismos. Logo virán erros, deses que se ven vir de lonxe pero que ninguén fai nada para detelos a tempo , todo o contrario, deixamos que a máquina se precipite e que se salve quen poida. Non serei eu ,eso seguro. Eso soupeno casi dende o primeiro trago de cervexa da tarde, pero por si quedaba algunha dúbida, enriba da mesa, a través dun teléfono móbil soaba aquela canción, de Zenet con Z, malagueño. Tan impresionante que lle dixo á camareira que parara a música un intre para escoitala polo móbil. Inocentes e atroces as nosas voces por detrás da voz de Zenet. Grotesco e brutal .Xa podía soar de novo a música e xa podiamos beber cervexa ata o amencer. Xa daba igual e non valía de nada andarse con disimulos. Cando me poño excesiva recoñezo enseguida o grao de personalidade que me está sobrando, que vai deixarme quedar mal tarde ou cedo. E hoxe sucedíame, pero non era a única que  estaba arriscando demasiado . Soñar contigo, cantaba Zenet. E na miña cabeza todo tiña a consistencia dunha película mala , de lolitas e cuarentóns en crisis. Algo falla. Eu tamén o pensei. Cada persoa leva consigo moitos traumas e deixaos ver aos poucos , entre as rendixas. Soñar contigo para min é das mellores cancións que ten Toni Zenet. Logo está a de Un beso de esos que él non escoitou. Si a escoita esta noite xa sería o colmo.  É o colmo de todos xeitos. E os grandes acontecementos comezan así, dunha maneira do máis boba: Are you going to have a coffee this evening?

Comezou a chover, con ganas, apenas unhas horas despois da entrada oficial do outono. E coa choiva veu o outono a instalarse na miña vida, ou fun eu quen se instalou no outono, non sei. O caso é que a choiva trouxome tristura dabondo para encher cada caixón e cada recanto da miña rutina. E coa tristura certo desacougo, unha punzada de ansiedade que me mantivo desperta toda a noite, dando voltas, sudando, revolvéndome entre a incerteza do futuro e a pegada imborrable para sempre do pasado.

*

 Os bicos deberían de ser puros; debería unha de procurar esa pureza en casi todos os actos amatorios como se procura o sabor doce nos pasteis. Desgraciadamente non sempre é así, e con frecuencia -con demasiada frecuencia- entregámonos a bicos roubados que non significan nada, que deixan un regusto a erro e a desilusión, que se confunden coas bágoas que derramaremos despois, na soedade dunha tarde de domingo na que botemos en falta todos os verdadeiros quereres que poboaron algunha vez a nosa anodina existencia. Os bicos deberían traer consigo únicamente felicidade, ser a porta aberta a encontros románticos e conversas íntimas de namorados; compañía para afrontar o paso do tempo e da vida.

"Siempre me ha gustado ver las cosas desde su otro lado. Como se miran las calles y las gentes de las ciudades extranjeras. Como se mira a los ojos de los gatos cuando se olvida qué eso que es un gato. Como miras a veces tu propia calle, asombrada, como si fuera la primera vez que la ves, y la encuentras tan extraña que te sientes como si acabaras de aterrizar desde otro planeta."

"Hay algo, un tipo de memoria, no sé bien qué , un ruído de fondo, una música  apenas perceptible quizá, pero es como si en lo más recóndito del corazón de una casa hubiera quedado plamado todo lo que pasó en ella. " 

Utilidades de las casas. Isabel Cobo

"O verán sempre te leva a lugares novos, ainda que sexan o mesmo lugar mil veces visitado. Esta vez Caminha é con Rocío -a miña Rocío de sempre- e co seu fillo, con Jose, coa miña irmá...E ainda podo visitar a Pedro e sentir que a miña vida tampouco  pasou en balde, que teño vivido e que quedan os recordos.

Fai un mes que levo o meu novo marcapasos. Pensei que quedaría o verán perdido entre hospitais e cicatrices recentes, pero non. Quedaba verán por diante, quedaba Barreiros con Rocío, quedaba Portonovo, Portugal...E boto a vista atrás e sinto que non añoro nada , que todo está ben así. Está sendo un bó verán" Caminha , 5 de agosto de 2012

Pasado algo máis dun mes dende a miña operación ando ás voltas cos puntos internos, que se empeñaron en darme o verán e frenar a miña ledicia por unha recuperación tan rápida que está fóra de todo protocolo.Puiden ir vacacionando co inconveniente das gasas esterilizadas, o Betadine e os parches pola mañá e pola noite. Nada de bañarme no mar, nin nas piscinas, e todo o día escoitando a mesma cantinela dos amigos -todo boa fe, todo atencións e cariño- "¿cómo está o punto? ".E así  vai pasando o meu verán, entre as miñas pequenas desgracias e o país a piques de ser rescatado outra vez , e a miseria chegándonos ao pescozo. Sin embargo, pese ao BCE, a prima de risco , os achaques do meu post operatorio...o meu verán particular non está sendo un mal verán. Ainda puiden coller un barco e visitar Ons como si nada, e durmir nunha tenda de campaña e dar uns bicos furtivos a un veraneante antes de que él dese por finalizadas as súas vacacións e o perdese de vista para sempre.

*

Xulio foi extraño, díficil quizais, pero agora sinto que xa pasou e que todo o sufrimento que pasei durante a operación, e incluso antes, queda na miña memoria como un recordo lonxano e impreciso. Miro o pulso de cando en vez, para recrearme nas miñas oitenta pulsacións e síntome chea de ganas de aproveitar agosto. Virá logo setembro e tocará replantexar a cuestión, soltar lastre quizais, reinventarme si non me queda outra. Pero agora disfruto do sol como quen disfruta dun regalo que che fan por sorpresa. Estou contenta ao tempo que supuro rabia contra todo , pero estou na miña burbulla familiar, e coidan de min como si fose unha cativa que puidese romper a chorar en calquera momento. O marcapasos atopou o seu lugar baixo do brazo e non molesta, o corazón cobrou un ritmo novo, vital e saudable, enérxico. Eu , que perdín o traballo ás portas do hospital luzo moreno na aldea e pinto as uñas de colores. Ao mal tempo, xa se sabe...Porque a vida vai ser igual de jodida conmigo rindo ou chorando polas esquinas. E eu escollo rir alí por onde paso. Gañei unha batalla este verán, a máis importante. Agora o tempo é para batallas novas, pero paseniño. Agosto é para vivir, para estudiar, para esquecerme de todo...

Traballei no Instituto Galego de Consumo en Pontevedra dende o ano 2002 ,e no ano 2009 comezou a miña batalla xurídica contra a Xunta de Galicia e contra a empresa Eulen SA que me tiña contratada; batalla xurídica que a día de hoxe está ainda lonxe de rematar. Dende o 2009 a miña vida laboral non foi sinxela e a Xunta non mo puxo fácil. O TSXG deume a razón en segunda instancia e declarou nulo o meu despido, pero a ledicia durou pouco porque dous meses despois vinme de novo na rúa e ás portas dunha operación. Os feitos , máis ou menos, son estos. Pero non só me despediron a min, senón que non dubidaron en despedir tamén á miña compañeira, e deixar o servizo de atención ao consumidor en Pontevedra sin atender. Claro que a Xunta é poderosa, e por arte de maxia as nosas mesas e os nosos teléfonos xa son atendidos por novo persoal ,recentemente contratado tamén por Eulen. Eu non escribo todo esto para protestar por esta situación de todo inxusta e prepotente por parte dunha administración pública, que eso xa o farei donde teño que facelo ,que sendo eu muller de leis  todavía me queda unha pouca de fe na xustiza. Escribo polos meus compañeiros, por todos eles, para que todos saiban que a eles non, a eles non lles van subir o soldo 2000 euros por moito que se vexan saturados de traballo por todo o lío das preferentes. Non lles van subir o soldo porque de repente teñan que asumir , sin experiencia e formación, todo o traballo que durante dez anos viñemos desempeñando eu maila miña compañeira na oficina do consumidor. Eles non son avogados, non coñecen as leis, non atendían ao público...Eles non tramitaban as reclamacións. E de pronto, vense co seu traballo non só duplicado, senón cunha carga de traballo que lles supón unha dificultade engadida por non ter nin a formación adecuada, nin a experiencia necesaria. Por eles escribo, porque me apoiaron sempre, dende o primeiro xuizo ata o último despido, porque estiveron á altura das circunstancias e tiveron que conxugar a  súa responsabilidade como funcionarios e traballar o doble e esforzarse por prestar o servizo que os consumidores necesitan, coa indignación e a rabia e a impotencia que lles xenera ver como se machaca inxustamente a dúas compañeiras de traballo, no meu caso incluso podo decir amiga.

Escribo por eles, porque foron durante dez anos os meus amigos e a única familia que tiven en Pontevedra. Eles leváronme ao médico cando estiven mal, acompañáronme no hospital e invitáronme a comer coas súas familias. Sacáronmen de copas, acolléronme na súa intimidade máis alá das paredes e do mundo da oficina. E sufriron conmigo os xuízos, os despidos. E viñeron a declarar.E cando eu estaba no peor momento , cando o meu corazón comezaba a agonizar ás portas dunha operación , eles foron os primeiros en darme ánimo, en estar ao meu lado, en coidar de min.

Voltei á oficina para saudalos, para darlles ás gracias do único xeito que sei, e do único xeito que -coñecéndoos- sei que aceptarían, coa miña vitalidade e enerxías renovadas depois de operarme do corazón. Dinlles as gracias cun abrazo, en silencio ,sin decirlles que os quero e que os boto de menos. Pero sei que o saben. Non me parecía suficiente, porque a homenaxe que merecen , o recoñecemento que merecen vai máis alá das palabras e dos xestos. Eles son os que merecen os 2000 euros de sobresoldo por todo o traballo que están asumindo polas inxustizas dunha administración pública inxusta , pero ademais merecen o cariño e o respeto de todos.

Son o mellor que me pasou nesta cidade, e todo o mundo debería sabelo.

A prima de risco -que ata fai un ano non sabía nin que existía- convertiuse agora na miña principal preocupación. E o de hoxe xa non hai quen o aguante, que a min faime falta o novo marcapasos incluso para enfrentarme ao feito de ler tal cifra dun artigo, sin chegar siquiera a reflexionar sobre o que tal dato significa. 606 foi o último número que quixen reter na memoria deste venres negro , despois de que onte España enteira saira á rúa a berrarlle a súa indignación e o seu descontento ao goberno. Os mercados apretan ,e afogan, e un vaise acostumbrando a camiñar cara o precipicio ao tempo que segue coas súas rutinas como si nada, como si no corredor da morte , unhas horas antes da inxección letal , un preso se preocupara de renovar o carné de conducir ou matricularse na universidade para o próximo curso.

E nisto se convetiu a nosa existencia, en vivir na rutina de días que son unha montaña rusa, na que cada día afondamos un pouco máis, na que cada día perdemos un pouco máis. Os pobres, só os pobres.

Miña irmá sae da ducha e mentres eu seco o pelo dime como si tal cousa que a prima está en 619 -creo lembrar- e seguimos ao noso, sin cambiar a expresión.

*

Vou desconectar este fin de semana , por saúde mental, da situación do país, dos ministros , dos recortes, da voz chirriante e burlona de Montoro, da prima, do rescate...E comezo a facelo merendando pan con chocolate, nun intento de voltar á infancia, a aquel paraíso onde nada malo podía suceder, e si sucedía, alí estaba a familia para resolvelo. Voume meter de cheo nesa burbuxa construída da morriña da infancia, dos mimos de mamá, a praia e verán , e a falta total de responsabilidades que acompañaban a aquelas vacacións eternas, de cando éramos nenas.

*

Teño xa dabondo co meu, o despido, a operación ,a demanda , os puntos que se negan a disolverse, a dor...As veces sorpréndome ao atoparme a min mesma nesta situación e tan estable, tranquilamente tirada ao sol lendo unha novela, allea ao mundo e aos meus problemas, casi feliz. Como o día mesmo da operación, cando unha hora antes de que tiveran que vir a buscarme para levarme ao quirófano, lía tranquilamente o xornal na saliña de estar da miña planta do hospital. Supoño que só así se pode sobrevivir ao infortunio, plantándolle boa cara á máis negra realidade.

Fin da semana

Hoxe remata esta semana e parece que o sólo feito de que así sexa e sigamos ainda vivos é xa motivo de pequena felicidade. A semana foi tráxica por mor dos nosos dirixentes, que se cebaron cos pobres nun ataque aos nosos dereitos, aos nosos recursos, á nosa dignidade mesmo , deixándonos dun plumazo ao borde da supervivencia.

Que non lle quedase outra ao presidente que adoptar tales medidas, permitídeme que o poña en dúbida, pero dende logo o atentado maior, que trascende o feito en sí e nos leva máis alá do sufrimento ao que nos condenan é o desprecio da bancada  que tal como romanos no circo coreaban e vitoreaban a un Mariano que se ía cada vez máis ensañando co seu pobo. Os diputados do PP perderon o norte, ou xa eran así, e non fixeron máis que mostrarse como son, xa postos todos a quitar as máscaras. Esto é o que votástedes, e aquí nos tedes, felices, aplaudindo a vosa miseria e a vosa humillación, porque somos fortes, e ricos e nunca iremos a un comedor social na procura dunha cena quente nin faremos cola ás portas dunha oficina do INEM.

O caso de Andrea Fabra non é senon unha anécdota dentro do abanico de catetismo e hijoputez e soberbia que late entre a bancada popular. Si a democracia é esto, sinto decilo, pero non existe tal democracia, nin siquiera en apariencia. O "que se jodan" escenifica á perfección ,concentrándoo nesas tres palabras, o clamor popular ante a desfeita de país que levou a cabo Mariano dende a tribuna. Obación á tortura, e desprecio para os torturados. Todo pola nosa culpa, todo polo noso ben.

Faltou un AMEN, ao remate do anuncio das medidas, e tamén botei de menos a súa bendición porque hai sinsabores que deben aplaudirse e bendecirse a medias, para que o pobo pense que o sangue derramado os vai conducir directamente a unha vida mellor, cando estén mortos. Debería estar alí Rouco Varela, e así xunto co Rei, teríamos xa montada a escenificación feudal do estado que pretenden.

***

Pero en serio, eu , que falo en primeira persoa, e só en primeira persoa, sin pretender facer análisis máis alá do que me pasa a min, como parada , como minúsválida, como ser doente que se pasa a vida entre medicamento e medicamento, síntome máis ofendida por como anunciou Rajoy a reducción da prestación aos parados que polo insulto en sí de Fabra. O que se jodan é froito dunha mala baba e dunha ignorancia incuantificables, propio dalguén que nin tivo que estudiar moito nin traballar moito para chegar onde está. E o analfabetismo materializado en diputado e en ideoloxía. Casi un clamor de guerra no medio dunha batalla que fai tempo que se sabe que está gañada.

Pero a explicación do presidente ao anunciar o recorte aos parados, ese paternalismo da derechona máis rancia de fódote polo teu ben, paréceme intolerable en calquera rexime que pretenda aparentar mínimamente democrático. Na mesma frase dixo Mariano que se estaba destruíndo empleo e que a tendencia este ano sería esa e sin embargo recorta o 10% aos parados para incentivalos, como faría un pai que recorta a paga ao seu fillo para que quite boas notas. E unha vergonza e un insulto. E un ataque directo á conciencia de cada un de nós, unha burla de todo intolerable. Hai sarcasmos que díficilmente poden soportarse, e menos cando detrás hai verdadeiros dramas de familias que subsisten cos cartos que o pai ou a nai ingresan da prestación por desemprego e que ven como os seus fillos pasan sin cena , ou sin merenda ou sin libros de texto ou sin zapatos.

Do IVE non vou falar agora, nin da paga dos funcionarios, nin dos días libres que lles quitan e que non van supoñer un euro de aforro, porque eses días os funcionarios non son sustituídos.

A impotencia desbórdame mentres escribo, desfóndame, afógame. ¿Hai algunha solución? e de habela,¿ de man de quén e por qué vías?

Hoxe remata esta semana. Mañá comeza outra, e eu xa comezo a sentir o medo.

Hai días difíciles, hai días extraños, e logo hai días coma o de hoxe , no que o feito de vivir nun hospital é o de menos porque hai outras cousas, outras decisións -que non dependen de min- que o empañan todo e converten un día calquera  nun día deses inolvidable.

Os médicos son persoas e da igual os plans que se fagan, as decisións que se tomen e os camiños previos que se andiveron para chegar a unha resolución, porque ao final como dixen, os médicos son persoas, só iso, persoas de carne e óso, que teñen os seus medos e aos que lles pesan tamén os fracasos sobre as costas. E quizais non se lles poda reprochar ser tan só persoas.

***

Entrou no meu cuarto o día antes da operación programada, e alí os dous , frente a frente , espetoume un rotunto "eu son o que asume o risco e non vou a facelo pola túa seguridade". Pero a que optara fora eu, a que decidira asumir o risco dunha operación complicada, a que cegamente puxera a súa vida nas mans dun home ao que non coñecía , o mellor no seu, o único no seu. E este home  chegou xunta min e  dixome que el non ía asumir o risco, conmigo non, sin necesidade non, porque fai dous meses morreulle un paciente de 42 anos.

As mortes en quirófano conforman na maioría dos casos estadísticas e nunca se narran aos pacientes. No texto do consentimento da operación que estaba programada figuraba como risco improbable a morte cun 1% de probabilidade. Pero o home, o ciruxano que ía manipular o láser, dixo que él só era o que asumía o risco e que on ía facelo.

No momento sentinme contrariada, estafa incluso. Desorientada. Todos os esforzos mentais dos últimos meses, a angustia que me supuxo tomar a decisión de arriscarme, o retraso da operación, en definitiva todo o camiño andado, veuse abaixo coa negación dun só home, o executor. El ten a última palabra, e él confioume o seu medo sin poñerlle nome. Tan só dixo que non o ía facer, pero a morte do paciente sobre a mesa, a verdade que os médicos nunca contan, a única verdade que non se permiten que os frene porque de ser así non serían médicos, frenouno neste caso. "Morreume un paciente  que tamén era xoven fai dous meses". E ahí estaba o "tamén" que  se convirte na clave de todo. O medo é humano , e os médicos son tan só homes. Quizais non poidamos reprocharlles nada.

***

"Todos estabamos moi ilusionados coa decisión tomada. Eu pensaba que era a mellor opción, e ti tomaches a decisión moi meditada. Pero cando o executor di que non, todos debemos asumir esa opción como a única válida" ( A cardióloga)

Todos coa Roja e Mariano cos seus líos

A selección española logrou onte -polo visto- unha gran proeza, a segunda Eurocopa despois de gañar fai dous anos un mundial. Foi un triunfo fácil , catro goles marcados a unha Italia que non se parecía en nada á Italia que botou fóra da Eurocopa a Alemania. España celebrouno como se celebran aquí as cousas, pero ben sabido é que nada une máis ca o fútbol e así onte a unidade de España trascendeu fronteiras e problemas e as plazas enchéronse de fervor patriótico, exaltación de país. Cada españolito celebrou onte os goles da selección e ao final do encontro , cando o capitán Iker levantaba a copa, todos nos sentiamos merecedores desa honra e cómplices desa victoria. Os españoles eramos os mellores e  todos nos atribuimos parte do triunfo, como si nada. Pero a realidade é que a ningún de nós lle correspode nin miga dese triunfo e que tampouco veremos  nin migallas da recompensa que suporá para os artífices tal proeza. Porque o fútbol non deixa de ser para os cidadás de a pé máis que o que é , un xogo que se convirte en droga dos corazóns en épocas adversas, que nos fai esquecer a vida e nos mete no corpo un orgullo ridículo que nada ten que ver coa nosa valía. A exaltación patriótica desenboca en resaca, non de victoria, senón de alcohol, que é básicamente o que facemos os españoles cando estamos contentos e non sabemos moi ben por qué. E así nos deitamos onte todos , felices e borrachos, coma si o mundo se parase neses catros goles e non houbese que levantar hoxe o país , facendo oídos xordos ás súplicas de De Guindos sobre máis sacrificios - que corten cabezas nas prazas públicas, por exemplo . A unidade de España simbolizada en Casillas alzando a copa, gañamos, gañadores , España oeoe, son español español español...E entón vai a grande Sara e culmina a estampa cos seus ollos fermosos e ponlle a alcachofa na boca ao presidente, e Mariano , nun exceso de buenrollismo, froito quizais da exaltación do momento, di que anda cos seus líos europeos e os seus asuntos. Porque resulta que os goles de España son mérito de todos, cousa que a todos compete e que compre celebrar; motivo de felicidade. Pero o presidente chama líos europeos aos asuntos máis importantes que vivimos nestes tempos convulsos e que ademais son precisamente os que máis nos atañen e os que maís deberían interesarnos. Os líos do presidente son o gran problema de España, pero el ventila a seriedade do tema cun soriso , como si se tratase dun señor feudal que anda aos seus asuntos mentres o pobo salvaxe se emborracha  por última vez, antes de morrer de fame. E Sara tamén sorrí, e todo conclue con normalidade ,porque España séntese unida na victoria e o presidente está onde ten que estar, nos seus líos europeos e nos seus asuntos, como gran patriarca que nos cuida e nos protexe.

A fraseciña do presidente e sobre todo ese tono xovial , despreocupado, son unha mostra máis da falta de respeto que demostra este goberno polo pobo, pero que ninguén diga nada, que todo o mundo saia á rúa a celebrar que once tipos cun balón marcaron catro goles e non sexamos capaces de poñer o mesmo fervor en exixir que Mariano nos explique ben eso dos seus líos europeos, é unha irresponsabilidade para un país enteiro. A felicidade é necesaria e o fútbol axuda, ben. Pero cando a euforia se convirte en droga dura que nubla o entendemento e nos impide ver como os gobernantes se rín de nós, pois home, cabrea.

Vivir na espera non é o peor que che pode pasar, sobre todo cando o que se espera é incerto e ten un punto de escuridade. A espera é tempo de regalo, que se vai estirando dun xeito consciente e abrumador. Os días son máis longos do que un se pode imaxinar, e  ainda que o corpo vai marcando os seus propios rítmos -54 pulsacións por minuto non dan para moito- a mente agárrase con forza a ese tempo de desconto e disfruta do agasallo sin présas, sin protestar, sin lamentacións de ningún tipo.

Cada enfermidade vai acompañada sempre dos seus mecanismos de adaptación. Non te rebelas, non sufres máis do necesario, só te amoldas ao novo discurrir das cousas, o teu corpo marca un paso novo -o meu marcapasos marca un paso novo- e eu dócil e feliz déixome acunar nese latexar pausado que me baixa a tensión e me fai vivir doutra maneira.

Esperar non importa cando o que se espera da medo. Ainda no mellor dos casos haberá unha ferida aberta, haberá un quirófano e un sono profundo. Despertar. Ahi está o medo todo concentrado, nese instante entre que durmes e logo xa non durmes, e a realidade asoma nunha sala de reanimación, e a vida continúa e ti xa non eres a mesma. ¿Qué pasou? ¿Qué me fixeron? ¿Qué me doe? E o traballo atroz de recoñecer de novo o meu corpo e buscar a través da dor as novas cicatrices, e chorar si é preciso porque pasaron cousas que non estaban previstas. E chorar ao tempo que te alegras de estar desperta, de estar viva. Viva despois de todo.

***

Entre a prima de risco e o dilema do electrodo

Hai situacións nas que  a un non lle queda outra que tomar conciencia do lugar onde se atopa, do tempo concreto –momento histórico- que lle está tocando vivir. A realidade acaba por impoñerse incluso entre aqueles que son máis inconscientes e que se resisten á entregarse á evidencia. Eu nunca fun desas e por iso deixome naufragar entre  as follas dos diarios ata perderme de cheo , ata entender que España se vai á merda e que a política de hoxe é un doblegarse aos mercados e as gobernos fortes de Europa, que ninguén pensa en nós e que o da prima soa mal, moi mal, cada vez peor. Pero as desgracias nunca veñen soas e ás veces non son tan xenéricas como un mero dato estadístico ocupando o lugar predilecto nun titular. As veces as desgracias sucédenche a ti, e entón daste conta do teu anonimato, o xornal non fala de ti, como dicía aquela canción de Sabina, e sin embargo ti, o teu mundo, a túa desgracia , toma unha dimensión tal que xa non importa si a prima está en 600 ou en 700.

A miña desgracia preséntaseme en forma de dilema, de decisión vital, de encrucillada urxente e casi imposible. Ahí está, o reloxo marcando un tempo que se acaba –que se me acaba- e os médicos plantexando opcións, falando de técnicas, de estadísticas, de riscos probables, improbables…A miña vida na boca dos outros soa extraña, como si non falasen de min, do meu corazón, do meu cable, do meu peito aberto.

E a realidade convírtese en vértigo, en medo. Na posibilidade dunha mesa de operacións e que algo falle e pase o peor, e sexa eu a que desperta da anestesia como dun soño, e entón o pesadelo toma forma. Unha cicatriz que me abarca o peito enteiro, unha dor que me indica que as cousas foron como foron.

Eu decido sobre a miña persoa. Eu firmo ou non firmo. Eu mando sobre o meu corpiño que leva dentro o meu corazón. O corazón leva un cable. E o cable é o dilema, a duda, o problema.  A min puxéronme un cable e agora eu digo si o quero quitar ou o deixo ahí ata que as bacterias o invadan e xa sexa tarde. E decido sin ser médico, sin saber, sin querer decidir. Con medo.

A prima de risco de hoxe difuminouse entre mil pensamentos que me entumecen a cabeza.  E o medo é casi palpable, físico, de carne e oso. 

¿Cómo decide alguén que voluntariamente acepta que lle abran o peito dentro dun quirófano?

  

Vivir co marcapasos no límite da súa batería cando este se fai imprescindible para vivir ten as suas ventaxas, ainda que non o pareza. A principal foi redescubrir a placidez do sono e dos sonos, a calquera hora, en calquera lugar e cincurstancia, sin preocupacións que ameacen a súa  plenitude.

Polo tanto, durmo. Durmo as horas todas das que dispoño, de xeito que a miña vida é traballar e durmir, e todo o tempo libre é pouco para satisfacer as miñas ansias de sono. Quítolle tempo as comidas –unha ensalada ou un bocadillo- e túmbome no sofá disposta a durmir e soñar durante toda a tarde. As veces abro un ollo e sin perder o fío do soño intento recuperar a consciencia uns minutos, pero todo intento é inútil, e ao pouco volto a caer presa da ledicia que da durmir a perno solta , allea ao mundo por completo, á prima de risco que sube, aos recortes en sanidade e educación, a choiva que cae con forza e ao vento que fai tremer as fiestras. Durmo e son feliz. E canto máis durmo máis sono teño. E canto máis durmo, máis disfruto do placer de durmir.

***

A prima de risco, hoxe  en 519 puntos, que si chega a pasar estando o PSOE no goberno , colgan a Zapatero nunha praza pública, que para eso sí son os espazos públicos, para o entretenemento do pobo. Porque as plazas –dise por ahí- non poden ocuparse con manifestantes pacíficos que falan de política ,porque entorpecen o desenrolo normal da vida dos cidadás pacíficos que só queren vivir e esquecer, sin falar de política; pero as prazas sí poden ocuparse de hinchas borrachos que festexan os ascensos dos seus equipos de fútbol. ¿Cal é a diferenza? ¿Entorpecen estos menos a actividade normal das prazas das ciudades? Ou é que o feito de que estén borrachos lles confire menos perigosidade?  Ou quizais sexa que o tema do fútbol resulta máis riquiño aos nosos gobernantes e polo tanto se lles fai máis tolerable. Que xa se sabe que en épocas de crise algún opio é necesario e neste país o fútbol e a relixión sempre cumpriron moi ben con esta tarefa. Pois iso, manifestarse pacíficamente nas rúas e prazas, non, que é delito. Celebrar borrachos ata a madrugada que gañou o Depor –por dicir un- facendo ruído , manchando as rúas, provocando destrozos accidentais por causa do alcohol, sí, que isto no noso  país é cultura.

 ***

Hai regalos bonitos , regalos funcionais que veñen ben nesta época de crise (todo por meter a palabra crise neste post, para darle máis actualidade) e regalos apañaos que cobran vida ao sair do paquete que os envolve. A min fixéronme no pasado cumpleanos agasallos dos tres tipos, pero sen dúbida eu quédome co apañao. Explícome:

O regalo de entrada é sinxelo e preséntase envolto dun xeito sobrio e discreto, pero a discreción esfúmase cando fai a súa presentación. A funcionalidade do xénero (un pantalonciño curto) deixa paso deseguida ao excéntrico do seu diseño, pero non chama a atención.  A cousa cobra seriedade cando o probas, e ahí está a realidade da vida: o pantalonciño cobra vida propia, e mesmo parece que fala, porque ese pantalón , posto nun corpo , ten verdadeiramente moitas cousas que dicir.
“Hoxe teño unha noite atroulada, quero dicir, que me apetece máis unha troula que a un neno un chupachups e que vou rachar coa pana” E xa te podes  poñer ti como queiras que o pantalón xa tomou a súa determinación persoal e leva o timón, para ben ou para mal.

Fala máis ca ti, divírtese por sete, baila e ronronea por onde pasa, e non se cansa por moito que ti lle lembres o tema do ERI e tal e tal. Vamos, que non entende razóns o pantalón  máis alá do de carpe diem  e non deixar para mañán…E chegados a este punto, unha pregúntase si foi tan boa idea o deste pantalón, que dende a súa cor discreta daba apariencia de tranquilidade. 

¡Vive la France ¡

¡VIVE LA FRANCE¡

Hollande significa hoxe, máis que nunca, esperanza. Porque hoxe toda a socialdemocracia europea mira cara a Francia con felicidade e optimismo, deixándose sentir por primeira vez en moito tempo aliviada e mesmo eufórica. París convertiuse nunha festa de puños con rosas, que celebraban a victoria socialista despois de 17 anos. Pero a victoria socialista era algo máis na madrugada de onte, era a esperanza dunha Europa que se afunde nunha austeridade que Hollande calificou de fatalidade. O estado de bienestar que caracterizaba o sistema económico europeo fai augas coa crise e os dirixentes europeos non foron quen de buscar o camiño para restablecer a saúde económica e financieira de Europa sin dañar os pilares básicos do estado social. A austeridade condenounos a recortes que nos convertiron  en insolidarios e pobres, cada vez máis pobres. E no medio da miseria, por toda Europa aflorou a ideoloxía ultradereitista dándolle a volta a sociedade como se fose un calcetín.

España, con só uns meses de goberno do PP, xa non a coñece nin un apuntador. Convertímonos nus país gris, triste, que se encorva sobre sí mesmo, que perdeu a chispa, que non cre na esperanza e comeza a non crer nas persoas.  Camiñamos rumbo ao abismo, e non se ve luz ao fondo. E entón, Francia abre unha fiestra a novos plantexamentos, a novas políticas, a novas posibilidades. E todos miramos a Francia nesta mañá de 7 de maio, para sentirnos algo libres ao fin, e como xa aconteceu antes no pasado, o canto de esperanza dos nosos veciños franceses convértese no noso propio canto de esperanza. Hoxe  máis ca nunca  ¡vive la France¡

Comezo sempre o xornal pola contraportada, é a miña maneira de marcar o ritmo que lle quero dar as cousas dende o principio, así son eu, así piso, así me rebelo contra todo. Porque hoxe a rebeldía debería ser algo máis que manifestarse nas rúas e ir a manifestacións. Hoxe a rebeldía ten que sentirse e palparse dende a primeira hora, acompañando ao fume do café ás oito da mañá , cando o xornal todavía ule a imprenta e os ollos ainda non se abriron de todo. E ahí é donde comezo eu a rebelarme contra todo,  contra o goberno que nos caeu enriba –que nos botamos enriba a golpe de maioría absoluta- contra a oposición que se desgasta en trifulcas internas en lugar de plantarlle cara a Rajoy…Contra todo, porque todos os frentes están abertos, ou a punto de abrirse, cun presidente ao frente que ameaza e lapida os nosos soños cada venres. E por iso eu comezo pola última páxina, que sempre é un alivio antes de enfrentar os titulares que acabaran por destrozarme –procura estar relaxada, díxome a cardióloga- cada día un pouco máis.

***

Hoxe é venres de dolor no panorama patrio. Sairá Rajoy do escondrixo a cumplir co prometido – “todos os venres , recortes”- e nós falaremos de política nos bares , nos autobuses e nos ascensores sin saber que estamos falando de política. Falaremos do pago da comida nos hospitais, de si un enfermo pode sufragar o custe que lle suporía un ingreso de dous ou tres meses si só dispón dunha pensión mínima ou dun soldo base. Falaremos de pagar peaxe para ir polas autovías cada días aos postos de traballo. Falaremos dos catro cafés que os pensionistas deberían deixar de tomar para poder pagarse os medicamentos. Falaremos dos traballadores que se van ao paro cada día. Falemos dos xóvenes que non atoparon todavía o seu primeiro emprego. Falaremos dos pais que ven incerto o futuro dos seus fillos e que comezan a facer cálculos para caer na conta de que difícilmente poderán envíalos á universidade.  E nestas conversas de café, iremos descubrindónos a nós mesmos,  a esa clase media  acomodada e conformista que aseguraba vivir á marxe da política e que aseguraba cando lle preguntaban pola súa intención de voto que todos son iguais, que xa non podemos continuar mirando para outro lado e xustifiando o noso pasotismo con que a política é cousa duns  poucos. Porque ao final tratábase disto, de  ter que pagar ou non  o tratamento para o asma , de ir a un hospital e ter garantizada a tua nutrición e hixiene ainda que non poidas pagalas.  Por iso  hoxe non se fala doutra cousa máis que de política, algo que parece que comezamos a descubrir que é cousa nosa, dos nosos votos, que se foron en masa para o PP e xa se encarga Rajoy de recordarnos que por eso ten a maioría e fai e desfai como lle da a gana.  E agora, de venres en venres afogamos en recortes, e no malestar xeral  hai un pouso de nostalxia e unha punzada de culpa silenciosa. Hai quenes botan peito e din que as reformas son necesarias, pero en xeral, todos saben que apretar aos pobres de pedir  vainos levar a todos ao abismo. E por iso falamos máis que nunca de política, nós, que pasábamos de todo.

De pronto fructifican los reencuentros con aquellos hombres del pasado que una vez creí  amar, o quizás les amé de verdad, a mi manera, eso sí.  Y cuando a un reencuentro se sucede otro, parece que todo apunta a una red tejida de destino, algo así como una encrucijada irremediable en la que nos coloca la vida, lo que significa siempre verse las caras con el pasado que aún no está resuelto.

Primero me sorprendió su sonrisa y su voz en mi oído, sus labios en mi mejilla en dos besos sonoros e inesperados. En medio del ruído de la noche,  música de pub y efluvios de alcohol nos contamos nuestra vida a borbotones, pasando de puntillas  por los problemas y dejando que las palabras se detuviesen un poco en los halagos; todo apenas perceptible, insignificante desde fuera, una conversación irrelevante si no fuese porque hace años le quisiste hasta los bordes.  

El reencuentro, si lo pienso bien, no fue para tanto; sí lo fue sin embargo la sensación de embriaguez que me dejó, una especie de locura, como una niebla que se posaba en todos mis pensamientos , sin que terminase de abstraerme del todo, pero sin permitirme centrarme al cien por cien en cosa alguna. Y así me pasé el resto del fin de semana, en un intento de huír de la memoria de los tiempos en que su nombre lo llenaba todo y su belleza era  más fruto de un endiosamiento que real, hasta que se precipitó la solución con otro reencuentro, aún más convulso, aún más demoledor, que hizo retemblar los cimientos de mi consciencia.

Jorge volvía a mi memoria desde la profundidad de una mirada efímera y distante, azul, en medio de una calle de la zona vieja.

Un grupo de excursionistas apuraban la tarde del domingo, iban cargados con sus mochilas y sus cámaras de fotos profesionales  lo que delataba su aburguesamiento desenfadado. Domingueros que rondaban los  cuarenta, acompañados de algún niño , iban fotografiando fuentes y mirando los rebordes de los balcones, como si paso a paso fuesen redescubriendo la ciudad a través de su arquitectura.

Me crucé con ellos y me llamaron la atención por el patetismo que me produjo la escena, no eran más que una pandilla de pijos que sacaban a pasear sus cámaras de fotos carísimas el fin de semana para justificar de alguna manera la inversión que habían hecho en ellas. Y de pronto, unos ojos azules me paralizaron. Era Jorge. Primero los ojos, y luego el resto: su pelo rubio rizado, todavía conservaba su melena, recogida esta vez en una coleta y cubierta por una gorra de color verde.  Su rostro estaba igual, me siguió pareciendo terriblemente guapo, no había engordado, me pareció esencialmente el mismo.

Jorge allí, de pronto se difuminó todo, las calles, los demás excursionistas, incluso yo me difuminé un poco. Sin duda debió de pararse el tiempo unos minutos, y recuerdo muy bien cómo mi hermana al otro lado del teléfono me decía que no era posible, que lo estaba confundiendo con otro.  Pero si de algo estaba segura en ese preciso instante era de que era él, y que el momento era exactamente igual a como lo había imaginado mil veces.

Allí estaba él mostrándoseme tal y como nunca lo había hecho, pero tal y como era al fin y al cabo. No era más que un aventurero de ciudad, con sus botas de montaña y su chaleco de explorador tomando cañas con sus amigos burgueses  por las terrazas de una ciudad que conocía demasiado bien.

Doblé la esquina para recuperar la respiración; unos minutos después decidí enfrentarme de nuevo a su mirada, y volví sobre mis pasos, otra vez en medio del grupo. Pero él ya no estaba , parecía que la tierra se lo había tragado, sólo a él.

Y después el rastro de cinco años de amor no correspondido, de entrega a tientas con el corazón suspendido. Y después la nostalgia de aquel tiempo en la garganta, dura y corpórea. Una nostalgia que no se va, que todavía duele. Y lo peor de todo, el desasosiego que produce el remordimiento de no haber hecho absolutamente nada , la sensación de haberle perdido una vez más.

Lin unha vez nunha novela unha frase que se me quedou grabada polo que encerra de verdade, e agora que ven a conto quero trasladala aquí, para reiniciar con ela unha nova etapa , tanto na miña vida, como neste blog. "La forma en la que se administra justicia a las pequeñas personas, acaba influyendo en cómo es el mundo."

Así, tal e como di esta frase, o mundo vaise construindo tamén a base de pequenas sentencias que van reforzando os dereitos dos máis humildes día a día , ou pola contra, levandóos ao atolladeiro, según sea o xuíz, según sexan as leis que se aplican.

A xustiza neste país está coxa pero ainda podía salvarse nalgún punto, ainda conservaba intactos algúns mecanismos que funcionaban con "xustiza", máis alá dos intereses dos poderosos. ¿Cómo se lle da a volta á tortilla? pois modificando a lei na que se amparan os xuices para impartir esa xustiza. E desgraciadamente, as leis, fanse nos Parlamentos sin que os cidadáns teñan nada que dicir. A nosa democracia.

Pero no meu caso, todavía a lei xogou ao meu favor e todavía tiven a posibilidade de enfrentarme aos poderosos coas únicas armas que me daba a lexitimidade da lei e dos dereitos.

Gañar un xuízo supón unha victoria moral por riba de calquera outro punto de vista que se poida adoptar e que pode resultar incluso máis ventaxoso. E neste momento, en plena crise indefinida e funesta na que se destrúe emprego cada día, recuperar un traballo porque un xuíz así o considera, é un triunfo incuestionable.

As grandes empresas fan e desfán ao seu antoxo, como deuses que poden decidir sobre as nosas vidas ao tempo que o fan sobre os nosos contratos, os nosos salarios, a nosa estabilidade laboral e a nosa diginidade a fin de contas. Pero cando un xuíz lle di a unha destas grandes empresas "basta", algo se tambalea no sistema, e ainda que non o mostren, temblan e rabian nos seus despachos de executivos porque por un pequeno furadiño , o da xustiza e o da lei, se lles escapou o seu poder absoluto.

Dito esto, hoxe estou de celebración. Logo virán outros tempos, outras batallas e seguramente miles de derrotas. Pero hoxe, é o día que toca celebrar a victoria, eu, que non estou acostumbrada a gañar , e que ainda non sei moi ben cómo debería de sentirme.

Congreso socialista

Cando un se enfrenta a unha punga na que hai máis dun bando loitando pola victoria non queda outra , nos poñamos como nos poñamos, que recoñecer que ao final haberá vencedores e vencidos. Vimos de celebrar o 12º congreso do Partido Socialista de Galicia no que se presentaban dúas candidaturas, a de Pachi e a de Elena Espinosa e sin dúbida algunha gañou a candidatura de Pachi Váquez, que se proclamou o sábado en torno ás 21:30 horas como Secretario Xeral. Pero as victorias ainda sendo indiscutibles (53%) encerran detrás segudas lecturas que trascenden a simple verdade matemática das porcentaxes. Pachi convírtese en Secretario Xeral dos socialistas de Galicia nun congreso que non fixo senón escenificar a ruptura real que sufre o partido a todos os niveis ,e o resultado veu a reforzar , máis si cabe esa ruptura, porque si ben é certo que un 53 % lexitima a Pachi como vencedor, o 47% dos votos en contra non o lexitiman como líder, e máis tendo en conta que Pachi ven de estar á fronte do partido os últimos tres anos. Tampouco axudou moito á unidade do partido a formación da executida na que a integración foi unha verba que quedou en papel mollado e que contou nas votacións cun alto porcentaxe de abstención ademais dos votos en contra.

O que se escoitaba o domingo da boca do novo Secretario Xeral era un discurso formal dun gañador que non puido abrazarse á promesa de renovación, cambio ou ilusión porque despois de estar tres anos á fronte do mesmo non foi quen de levar a cabo cambio algún. Manifestouse a favor das primarias despois de vir de Sevilla de votar en contra e falou de integración despois de presentar unha exucutiva na que non aparece ninguén dos máximos valedores de Espinosa. E si unha imaxe vale máis que mil palabras, hai xestos que resumen a perfección cal é o resultado real do Congreso desta fin de semana: o saúdo que Pachi lle negou a Pepe Blanco cando éste ía a felicitalo pola victoria.

Si a unión que trae o 12º congreso é esta , está claro que o Partido Socialista non está para celebracións. Porque o que ten agora Pachi entre as mans é un partido divido dun xeito palpable, no que as fisuras se fixeron brecha profunda difícil de cicatrizar. E cando as feridas non cicatrizan supuran. Así está hoxe o PSdG, supurando por unhas feridas demasiado antiguas ás que o congreso non veu máis que a maquillar un pouco.

O tempo acaba sempre por dar e quitar razóns, e está claro que son as bases, os simpatizantes e os votantes socialistas os que finalmente darán o seu aval á esta nova andadura do Partido Socialista, ou pola contra , separándose máis ainda dos plantexamentos socialistas , a xente de esquerdas de Galicia buscará refuxio en novos partidos con platexamentos ideolóxicos e políticos de verdadeira esquerda que si sexan capaces de ilusionar á cidadanía nestes tempos convulsos e difíciles.

"...la gente que se da citas precisas es la misma que necesita papel rayado para escribirse o que aprieta desde abajo el tubo de dentífrico."

Eu son así, ou polo menos fun así durante moito tempo,desordenada por convicción, sendo consciente de que o único camiño á felicidade era sin presas e tanteando coas mans e cos sentidos, sin formalismos e sin estridencias. Durante anos vivín sin rayas que marcaran a liña recta, sin pechar xamais os botes de champú (cousa ademais que me molesta moitísimo que se faga) , sin móbil, sin un "quedamos mañá as tres". Aquel terreno era formidable para o desarrollo persoal, eran tempos de universidade e de primeiros amores, e nunca precisei nin sms nin facebook nin nada para acabar nos brazos de Susiño, por exemplo, rindo e fodendo durante horas , pechados nun cuarto , calquera noite antes dun exame. Eran tempos felices, supoño que porque eran tempos de xuventude.

Agora , o meu tubo de dentífrico determina todavía ese rasgo tan meu, a miña personalidade inquieta, algo atolondrada e por veces volátil , que non veleta; pero xa non me encontro cos amigos nos bares de sempre ,á hora de sempre, ou si non están alí, xa sei que teño que ir á de Toño, ou timbrar na de Carmen que o máis seguro é que estén todos alí xogando ao xadrez. Agora, para ver a Alberto, a Jorge, a Miguel...ou a calquera dos homes que nos últimos anos durmiron conmigo, non saio a pasear pola Rúa Nova a media tarde para encontrarme con Alfredo cando sae de dar clases de tenis de mesa; nin vou ás tres da mañá os venres ao bar Central para encontrar a aquel outro Alberto da miña vida tomando ron con coca cola e mollando cada pouco os seus rizos no baño para que non se lle puxera o pelo ao afro; nin baixo á tenda de golosinas da esquina a comprar pipas para falar con Ismael; nin vou a clase de Dereito Tributario, ou a unha conferencia na facultade de políticas para encontrarme con David ou con Javier. Agora perdeuse xa aquela maxia dos encontros "fotuitos", aquela maxia da casualidade que nunca era casual, aquel encontrarse sin buscarse que encerraba verdadeiramente un buscarse para encontrarse finalmente , e rendirse despois ao destino coa lexitimidade que eso confería ao momento e á situación. Buscabamos o destino e cando por fin se cumplía, deixábamos que cargase coa culpa dos nosos sinsabores -si finalmente sucedían-.

Os mobiles estropearon aquela felicidade , aquela ilusión do encontro inesperado , pero por sorte algunha vez ainda sucede que ao doblar a esquina aparece él vestido con roupa de traballo e mirada distraida nas súas cousas. Ou baixas a pasear o can e xusto cando estás recolléndolle a merda para unha bolsa levantas a vista e está ahí Manuel, paseando tamén ao seu can, moito mais elegante, pulcro e divertido este can o teu , que ata casi che da vergoña; E cando voltas do hospital , acelerada xa porque non chegas a tempo á oficina sabes que seguramente te encontres con Daniel que vai ao banco ou a unha reunión de traballo, co seu chaquetón negro e un foular finiño que lle da un aspecto de dandy trasnoitado e elegante...Si, todavia quedan esas pequenas convulsións, o corazón a mil, sudores fríos e o cerebro nunha especie de estado de shock no que non sabes nin o que dis pero non podes sin embargo parar de falar. Vista dende fóra, semellaria que xiras sobre ti mesma, como si dunha peonza se tratase, intentando aclimatarte á ese encontro e sacarlle proveito, ao tempo que buscas nese instante o regusto doce que a nostalxia de calquera tempo mellor che deixa de maneira inevitable.

Foron tempos felices os de antes, e agora, esclavos dos móbiles e da nosa propia madurez, disfrutamos cada vez menos dos encontros inesperados, e cando nos sucede, en verdade son inesperados e polo tanto non sabemos reaccionar como deberiamos, perdemos a ocasión, non sabemos como axudarlle ao destino. Antes, por exemplo, Ismael baixaba ao locutorio todos os días as dez a chamar por teléfono a súa nai. Eu baixaba á mesma hora a mercar pipas ou unha lata de cocacola, e agardaba a que saise da cabina falando coa rapaza que cobraba, da que me fixera amiga. Cando Ismael remataba e por fin saía, sabía que eu podía estar alí, falando coa miña amiga. E por iso, baixara ao locutorio perfectamente desaliñado para a ocasión, estudiando ao milímetro cada detalle, a barba de dous días pero ben recortada, o pelo despeinado pero con toques de fixador para darlle un efecto como mollado, a súa camiseta preferida e o pantalón de deporte de marca que comprara nas rebaixas e que lle sentaba fenomenal. Parecía que acababa de levantarse do sofá de estar vendo unha pelicula ou dormitando toda a tarde, pero sin embargo aquel aspecto de andar pola casa encerraba algo sospeitoso, porque estaba máis guapo ca nunca, parecía maís alto, máis maior, máis intelixente...Por suposto que eu non fora a comprar pipas vestida de calquera maneira. Todo estaba naqueles encontros casuais perfectamente calculado, incluso a cantidade de perfume que botabas antes de saír. Eran citas posibles que se materializaban no momento no que el me saudaba sorprendido e eu lle preguntaba que facía por alí. Non era necesario escenificar demasiado a sorpresa do encontro, bastaban catro frases feitas antes de pasar a acción. Entón el convidábame a cear á súa casa , que ía facer pizza, ou pedíame axuda cunha asignatura de dereito, e marchabamos xuntos , a bicarnos, a foder, a partirnos de risa e a seguir namorándonos aos poucos , co destino como culpable e as nosas conciencias libres de todo mal.

En cuarenta minutos non se pode condensar todo o que se sinte, o que se vive e o que se añora cada día. Son poucos e fanse escasos cando a frialdade estructural do espacio se convirte en lastre inevitable.

Quero recoñecelo nas súas verbas, nos seus xeitos, na súa maneira de mirarme. Quero sentir simplemente , dun xeito tanxible e que non revista ningún xénero de dúbida, que alí estou por algo e para algo, e que non sería o mesmo si non estivese. Pero non vexo nada, non atopo sinais nos seus ollos que me indiquen que a miña presenza é imprescindible. E hai veces nas que unha necesita ser imprescindible para poder continuar sin doblegarse, para manterse firme e forte e irreductible ante a adversidade.

¿ E si unha non ama tanto como pensaba? ¿ E si de pronto se perde a confianza nos propios sentimentos e se comeza a dudar?

As obligacións morais fannos moitas veces esquecer os verdadeiros motivos das nosas accións e esquecemos ata preguntarnos a nós mesmos si eso que facemos é realmente o que queremos facer, si nos da felicidade ou só se trata de que pensamos que é o que debemos facer. As dúbidas son como unha cortina de fume que nos alonxa da realidade. Si antes estaba -eu sei que o estaba- profundamente namorada, ¿qué sucede agora?

*

hoxe é un día raro. Non se pode explicar un día coma hoxe si non se viviu nunca algo parecido. Parecería que non cambiou nada, pero sei que a miña vida deu outro xiro rotundo, que toca repoñerse e continuar, adaptarse, ser forte. Teño tristura entre as uñas e todas as dúbidas posibles de cara ao porvir. O amor é extraño e casi sempre acaba por amolarnos máis do que nos compensa.

non quería pensar neste día, nin imaxinalo siquiera...Pero chegou. E agora sei que un ano é moito tempo e que quizais non sexa quen de cumplir todas as promesas que fixen.

tamén me pregunto se paga a pena...se paga a pena agardar

Intentaré recuperar la costumbre de perderme por aquí de vez en cuando, y divagar sobre mis cosas. No son muchas, y ando algo distraída, algo torpe y dando tumbos, pero aún así, supongo que también los fracasos deben ser plasmados en cualquier sitio. Tengo este frío de enero metido en el cuerpo y se confunde con un miedo paralizante que me impide llorar a gusto. El miedo te congela más que la helada de las mañanas, se te clava en la garganta y aunque no llega a ahogarte, te frena, te entorpece, te limita. Soy una esclava del miedo y por tener, tengo miedo hasta de marcar su número de teléfono y que al otro lado su voz suene distante, o brusca o simplemente indiferente para decirme a los pocos segundos "habla rápido que me voy a comer". A veces es peor, el teléfono da una y otra vez la señal de llamada, pero nadie contesta al otro lado. Mis nervios se van erizando poco a poco y siento que voy a estallar en lágrimas o en gritos o incluso en silencio, que es mucho peor. Y él sigue mudo al otro lado, ajeno a mis llamadas que ya comienzan a parecer obsesivas y agónicas. Así hasta que me rindo, por fin. Me rindo y pienso en que no merece la pena esperar a alguien que no contesta la primera de mis llamadas.

*

"Llanes baixo a chuvia do amencer. Despertar co son do mar nos ollos e coas ideas entumecidas. Chamábase Iñigo. Por uns días esvaeceuse o recordo real do outro e fíxose todo posible, como sucede sempre nas vacacións"

"Ulen as rúas a mar e a sidra, nunha mezcla de olores que che fai vivir as vidas dos que pasaron por alí e deixaron nas predras empapadas en sidra a súa pegada. Pero a sidra é peleona e non se deixa conquistar fácilmente. Entran a regañadentes o primeiro e o segundo grolo, e logo faite caer no seu embruxo de acidez e ritual, e sentes Llanes nas entrañas e na memoria. Xa para sempre."

15 de agosto de 2011