31 diciembre, 2013

Feliz Ano

Acábase o 2013 e non teño nin a mínima sensación, nin de deixar nada atrás nin tampouco de ir a comezar algo novo. Só é unha noite máis, pero este ano non quixen someterme á tortura de botar a vista atrás e facer balance. O bo xa pasou e recordalo só traería nostalxia. E o malo, seguramente xa esté de todo olvidado, como debe ser. Así que , hoxe só miro adiante con todo o optimismo que me cabe no peito.
Xaneiro vai ser un bo mes, a pesar do frío e de que teño que camiñar soa, esta vez sí, xa liberada da pena do amor perdido. E mentiría si dixese que non estou ilusionada co cambio, porque diso se trata, de desexar as cousas que son irremediables para conseguir así certa felicidade.
Teño propósitos para o ano novo: vou camiñar agora que teño o meu  pe xa curado, e poñerme a estudiar, e recuperar a rutina que perdín cando el me dixo que non me quería.
***
Feliz ano a todos.

25 diciembre, 2013


BO NADAL A TODOS

23 diciembre, 2013

"Bebo porque cuando bebo, pasan cosas " F. Scott FitzGerald
***
Creo que acabo de encontrar la solución a mis problemas con el amor, mejor dicho, con el desamor. La bebida. Suena algo desgarrador y quizás incluso preocupante, pero no, no hay que alarmarse. Sólo será un tiempo, mientras no consiga que funcione el engranaje de mi vida. Lo cierto es que últimamente ya estaba cayendo en la bebida, pero no lo estaba haciendo bien. No era consciente, no me entregaba al acto de beber como si se tratase de una tabla de salvación, más bien, bebía para evadirme de mi tristeza, para olvidarme de mi misma y de mis desgracias, para olvidarme de el. Ahí el error. Beber en estos momentos puede salvarme, pero debo de ser consciente de por qué bebo y que pretendo encontrar en mi embriaguez. Y la respuesta es vivir, que pasen cosas, que de nuevo suceda algo que me ilusione, o que me desespere o que me destroce el corazón en mil pedazos en la puerta de un baño a las siete de la madrugada. Cualquier cosa sirve si realmente soy consciente de que estoy ahí para emborracharme y salir airosa de lo que se me presente. Basta de llorar por lo perdido, basta de sentarme en el sofá viendo Top Chef y esperando que se me pase el dolor y que aparezca un superhéroe por la puerta para salvarme. La respuesta está en salir , salir todo lo que el trabajo me permita, y beber con el único propósito de que  suceda algo.
He encontrado la respuesta y es Navidad. Vilalba no es el mejor lugar para que mi vida comience a girar de nuevo, pero puedo tomarme estos días aquí como un calentamiento de lo que vendrá después. 
A nostalxia pode ter mil formas e ás veces tranformáse nun pesadelo que casi non nos permite nin respirar. Algo así me está a suceder nestes días nos que xa estamos de cheo no Nadal, e sin embargo, eu non podo sentir nin ledicia nin paz nin tranquilidade. Só podo sumirme na tristeza dunha nostalxia azul de días felices nos que a palabra amor todavía significaba algo. O pasado Nadal tivo sentido, e por eso agora, rotas xa en mil pedazos aquelas ilusións, hoxe non sinto máis que balerio. Quixera durmir durante meses,  e despertar en marzo ou en abril, xa curada desta desolación que me envolve. E teño medo, moito medo de que non pase tan fácilmente, de que non basten dous meses para ser de novo eu , sin o lastre castrador dun pasado que agora lembro como moi feliz e de todos xeitos irrecuperable. 
***
Vexo na fotografía o meu rostro e comprendo dalgunha maneira por qué agora me sinto tan abatida, tan desganada, como a punto sempre de  chorar. Era terriblemente feliz, disfrutando do que tiña, amando o que tiña, sin pensar  que un ano despois todo se me antoxaría unha farsa.
***
A nostalxia é unha enfermidade mortal.

19 diciembre, 2013

¿canto tempo dura o desamor?
Sinto que levo meses sumida nesta nada inmensa que é o que queda despois do amor. Só fago unha cousa durante todo o día: botar de menos. Boto de menos casi todo, e por veces teño medo de afogar nesta ansiedade que sinto, nesta falta de todo, nesta falta del . Porque de pronto el levouse consigo toda a miña vida, todas as miñas rutinas, todos os meus espacios favoritos, todas as miñas ledicias. E deixoume ao borde do precipicio, soa , aburrida, incapaz de poñer un pé diante do outro e  continuar camiñando
¿ canto?
Lembro a Jorge, e sei que todo desamor pode salvarse, que recuperarei a felicidade que me proporcionaba antes estar soa , que recuperarei o ritmo dos días  disfrutando tan só da miña compañía  e da dos meus amigos...Que recuperarei o meu espacio perdido nesa relación. Pero, ¿canto tempo fará falta?
e entre tanto...¿e entre tanto?

Amy Winehouse - I Saw Mummy Kissing Santa Claus




Fai xa un ano que soaba esta canción...Non quero poñerme triste, nin nostálxica. Só quero lembrar con certa ledicia o ano que pasou, a través de pequenas cousas que foron sucedendo...como esta canción. Soaba nunha clase de inglés  nestas mesmas datas. Pero todo o que se me presentaba daquela por diante era ben distinto. Nun ano perdín certas cousas, ou quizais é  máis simple que todo eso - non se pode perder o que nunca se tivo-. Hoxe , non quero derramar bágoas pensando no que puido ser e non foi, no que perdín, no que non vai volver a repetirse.
Non teño espíritu navideño, e sin embargo, non podo máis que pensar nesta canción e naquela clase de inglés e en todas aquelas cousas que poblaban a miña rutina o pasado nadal.


***


Miro o whatsapp e o seu nome vai quedando cada vez máis abaixo na miña lista de chats. Xa non me escribe. Xa non teño nada que dicirlle. Pero sigo botando de menos as mensaxes rutinarias , de pura intendencia, que se sucedían cando remataba o traballo ou antes da hora de comer. E entón, abro o seu chat e miro a súa última conexión. E imaxino con quen falaría e sobre qué. E non sei si é peor ver que se conecta moito, ou pouco. Porque as explicacións -todas elas absurdas- que me monto na miña cabeza son simples imaxinacións miñas.
Pero sin duda o máis triste de todo e querer falarlle, decirlle calquera cousa para que volva o seu nome a aparecer ao principio da miña lista de whatsapp, e non ter nada que dicirlle.

25 octubre, 2013

Fin de semana de outono


Vou pasar a fin de semana enfrascada na lectura do meu último descubrimento: Thomas Bernhard. Quizais me pase por un concerto hoxe, sin demasiadas expectativas, e logo poñerei rumbo a Vilalba para meterme detrás da cociña e ler mentres de fondo escoito a televisión, co volumen demasiado alto porque meu pai xa non oe moi ben. A pereza é a viaxe, porque logo , unha vez alí, o tempo detense e a vida discorre distinta, como si estivese noutro planeta, por suposto moito máis amable.
Nas aldeas sempre se cociña rico, pero cando vou, mamá fai o imposible para deleitarme, e prepárame á carta o que máis me gusta. Hoxe apetécenme cogumelos. Pensando nos cogumelos estou xa ansiosa porque chegue o día de mañá para verme sentada á mesa , quentiña na cociña, comendo coa familia. Despois de comer, parecería que cada un vai ao seu, porque papá vaise inmediatamente para a cama -o tratamento que toma manteno sempre agotado e sonnoliento-, mamá ponse a dormitar deitada no banco da cociña , miña irmá conectase nunha esquina da mesa ao seu portátil e o meu cuñado ponse uns auriculares e ve calquera serie de moda no seu ordenador, tamén sentado no banco da cociña. E eu, que nunca levo o meu portátil cando vou a Vilalba, séntome  diante da televisión e finxo ver calquera película mala de Antena 3 mentres simplemente disfruto da calor da cociña, da casa, da familia...

23 octubre, 2013

"Tenía su propia religión, como es natural no la católica, lo que no hubiera sido posible en casa de su padre, mi abuelo, que tenía del catolicismo una opinión aniquiladora. La Iglesia católica era para él un movimiento de masas totalmente vil, nada más que una asociación embrutecedora de los pueblos y explotadora de los pueblos para recaudar incesantemente el mayor capital imaginable; a sus ojos, la Iglesia vendía sin escrúpulos algo que no existía, a saber, un Dios bueno y, al mismo tiempo, también malo, y expoliaba en todo el mundo, de millones de formas, hasta a los más pobres entre los pobres, con el único fin de aumentar incesantemente su fortuna, que tenía invertida en gigantescas
industrias y en infinitas montañas de oro y en igualmente infinitos montones de acciones en casi todos los bancos del mundo. Todo el que vende algo que no existe es acusado y condenado, decía mi abuelo, pero desde hace milenios la Iglesia vende a Dios y al Espíritu Santo abiertamente, con absoluta impunidad. Y además sus explotadores, hijo mío, y por lo tanto los que mueven los hilos, viven en palacios principescos. Los cardenales y arzobispos no son más que recaudadores sin escrúpulos a cambio de nada. Mi madre era una persona creyente. No creía en la Iglesia, probablemente tampoco en Dios, al que su padre, mientras vivió,había declarado muerto una y otra vez, pero creía. Se aferraba a su creencia, aunque se daba cuenta también, como todos los creyentes, de que cada vez la dejaba más en la estacada."
 
Thomas Bernhard. Un niño
 



 
 


 
 
 
 

01 octubre, 2013

Octubre


Te miré un instante, hacía calor

y fuimos a la playa…

Luego se sucedieron los días.

Implacable el tiempo colocó las cosas en su sitio.

A veces se pierde un número de teléfono,

y no llegas a esa voz que te sobrecogió en el verano.

Octubre no perdona los errores

de las almas solitarias.

Fuimos a la playa, y eso fue todo.

27 septiembre, 2013

Comezou a chover e presinto que ainda vai seguir chovendo durante días. Chegou o outono, sin que esté preparada. Co outono, o gris, as responsabilidades propias da realidade, a vida impoñendo o seu criterio...Nunca se está preparado para o fin do verán, para que se marche o sol...E aquí estou, tecleando coa ansiedade da proximidade do frío,  das noites infinitas, dos días sin luz...
O verán non me deixou nada significativo, máis ca unha dor extraña con ecos de desamor. Sin embargo, baixo o prisma das primeiras chuvias, parece que cobra un sentido distinto. Nin foi para tanto nin foi só un tempo perdido. O meu móbil está cheo de chamadas e mensaxes que teñen as súas raíces nos días cálidos de agosto, cando era infeliz e non me daba conta de que tamén sucedían cousas boas. E hai -agora- bicos xa de outono que teñen o sabor dunha traición, pero que fan que o verán cobre un novo significado: Estiven viva no verán, ainda que eu daquela non o sabía. Tivo que voltar a chuvia para entendelo dunha vez: houbo ternura no medio de tantas tardes de tristeza, de tantas noites de rabia e insomnio. Houbo pel contra pel, e caricias, e a esperanza de que algo podía continuar co ritmo das estacións. E dixen non, mentres me miraban con desexo, mentres me suplicaban que me deixase querer dun xeito novo, nun tempo novo...Fun infeliz ao tempo que vivía encontros novos e amores antiguos. Non foi un tempo perdido, a pesar das bágoas e as tardes de tranquilizantes. Porque tamén se revelaron os amigos, como fieis compañeiros de fatigas, como fortes apoios nos momentos máis escuros. E soportaron insoportables tardes de cerveza e lamentos, sin botarme en cara nin unha soa vez un "xa cho dixen".
E agora, chega a chuvia de setembro para limpar tanta equivocación, tanta conciencia adormecida, e devólveme á realidade que sempre estivo ahí:  xente que me quere, xente que me quixo e que non me olvida, xente que seguirá ao meu lado no frío e nas posibilidades que nos agardan.

17 septiembre, 2013

 
 
 
 
Era como su gato, el gato chico de color negro, Negrín, como yo le bauticé. Nada más verme me miró directamente a los ojos, con una mezcla de ternura y miedo, mientras yo le tendía la mano y le llamaba cariñosamente.  No se acercó. Se quedó inmóvil mirándome fijamente, cada vez con más ternura, con menos miedo...Pero Negrín es descofiado y no iba a dejarse tocar tan fácilmente.
_ Te lo regalo, llévatelo. Os gustáis- me dijo su amo.
A mi Negrín me gustó desde el primer momento en que lo vi, me gustó su desconfianza, su forma de no dejarse embaucar por nadie por lo que pudiera pasar. Seguimos así el resto del día, yo intentando acercarme, agachada frente a el, susurrándole , y el sujetándome la mirada, pero sin ceder ni un ápice. Qué tozudo es.
_Me lo llevo si finalmente me deja que le coja- le dije a su amo.
Por la noche me quedé a dormir y por un descuido dejé la puerta de la habitación abierta. Negrín entró y se puso a jugar con los demás gatos de la casa. Todos en el cuarto hacían un estruendo insoportable. Cuando se cansaron, Negrín dio un salto y vino a tumbarse sobre mis pies, acurrucado y feliz. Mientras su amo dormía abrazado a mi como si fuese yo su ser más preciado.
***
_Eres como Negrín- le dije antes de marcharme enfadada- ,desconfiado, no dejas que me acerque ni te acercas, pero por la noche te acurrucas a mi lado. Me lo hubiese llevado si se dejase coger. A ti también.

20 agosto, 2013

Hai datas que hai que gardar na memoria, e botar man delas co paso do tempo, para que non volvan a facernos dano os memos energúmenos, para dalgún xeito, poñernos a salvo. Hoxe é un deses días que convén lembrar para protexernos no futuro. Chamábase....qué máis ten, o caso é que saiu da miña vida facendo estragos, facéndome máis dano do que era necesario, e dende logo dun xeito totalmente deliberado. A palabra odio faiseme sempre grande demais para as historias de amor fracasadas, pero neste caso creo que non é dabando. Odio é pouco para explicar o que sinto. Sin embargo, estou serana e tranquila porque por fin vou recuperar parte da dignidade esquecida nos últimos meses. Non vai pasarme nada, seino, porque estas cousas pasan todos os días en todos os lugares do mundo, pero a dor, a concreta dor que agora sinto, nesta mañá de luns dun agosto que agoniza, non sei como dicilo, é miña , e só miña...e cústame portar con ela eu soa.
Quixera berrarlle ao mundo que estou aquí, coas entrañas abertas supurando dor, rabia, angustia. Que me fixeron daño de verdade. Que foi él. Que nunca imaxinara tal cousa. Que de pronto o seu rostro desfigurouse , e xa non era él. E a súa voz non era a súa. E el non parecía el, senón calquera outro, disposto a facerme cada vez mais daño.
Non recoñecer nos seus xestos a persoa que quixeches e coa que te sentías segura é algo terrible. Sínteste de pronto indefensa no mundo, orfa, tristísima. Temblánche as pernas porque sintes que de aquí en diante non vas poder fiarte de ninguén. As rupturas son algo espantoso. Ainda que sepas que é o mellor que che pode estar sucedendo de cara ao futuro.

16 agosto, 2013

 
 
 
 
Hoxe remato unha etapa, probablemente a que marcará na miña memoria o que significou o verán 2013. Dous meses nos que acudín cada mañá a Redondela a ocupar un posto de avogada nunha oficina de asesoramento a preferentistas creada ex proceso, que rematan hoxe, e afortunadamente sinto unha pequena punzada de tristeza, de nostalxia anticipada polo que xa non voltará a repetirse, de despedida...No mobil sucédense as mensaxes de despedida de todos os compañeiros que en distintos puntos compartimos esta experiencia, e hoxe...só queda lugar para os eloxios, para unha análise positiva. Persoalmente a andadura en Redondela aportoume máis cosas boas que malas. Coñecín a Noemi, unha muller exemplar na que nalgunhas cousas me vía reflexada eu con 15 anos menos. E si facer amistades é das cousas que máis valoro, pois por coñecer a Noemi, tan só por iso, esto xa mereceu a pena. Por suposto houbo máis cousas, e quizá non todas foron tan boas, pero hoxe gústame crer que si, que todo foi para ben, e gústame regodearme nesta sensación de tristura agridoce, e languidecer no adeus dun xeito pausado, como saboreando cada minuto e cada sensación desta despedida. Tirar papeis, relendo notas que me arrancan un sorriso, gardar os restos en caixas, borrar arquivos de ordenador, baleirar caixóns...Non só hai que despedirse das persoas, senón que tamén hai que despedirse dos espacios, dos xestos cotiás que xa se convertiran en rutina: o café no bar do lado, o camareiro achegándome o Faro de Vigo, sin chegar a darse conta nunca de que eu prefiro a Voz; a maneira de entrar cada día no despacho e abrir a fiestra de par en par; os cafés de máquina...O momento Allbran xusto antes de entrar ao traballo...
***
Descubrín ,entre outras cousas "El guardián entre el centeno"

13 agosto, 2013

Encuentra lo que te gusta, y deja que te mate...Supongo que todos deberíamos funcionar así, dejándonos matar por lo que amamos, pero...¿Y si no sabes a los 38 años lo que te gusta? A mi a veces me gusta escribir, y lo hago con pasión y sin esfuerzo, como si brotase la escritura por arte de magia. Otras veces me gusta leer novelas  sencillas sobre rupturas sentimentales o traiciones amorosas que terminan desastrosamente mal. A veces, me gusta simplemente ver Gran Hermano y creer que se trata de todo un experimento sociológico del que puedo sacar conclusiones con una alta dosis de cienticismo. Pero sé que no me gusta el derecho. No soporto las normas, ni los códigos ni las sentencias ni los jueces ni los tribunales. No soporto la ley. No soporto a los abogados. Me gusta depertarme tarde , con besos pastosos en la boca y las sábanas pegadas por el sudor. Me gusta dormir con la ventana abierta en las noches de verano. Me gusta el olor a hierba mojada. Y escuchar las historias de los viejos, sobre todo las historias de los que fueron a la guerra y sobrevivieron. Y de los que no fueron y que por eso consiguieron sobrevivir. Y me gusta tumbarme en el sofá sin hacer nada, mirando al techo, pensando en la última frase de un libro, esa que resume con contundencia todas las emociones, que te destroza de alguna manera, que te deja exhausta, al borde del suicidio. Me gusta el cine clásico. El cine de vampiros. El cine que cuenta historias futuristas de terror, la humanidad robotizada luchando hasta el último suspiro por conservar el último resquicio de humanidad. Y me gusta la cerveza , sobre todo en los chiringuitos de la playa. Mejor en buena compañía.
 
 
La cerveza en los chiringuitos de la playa
 
Conseguimos ponernos en contacto por teléfono a pesar de que por aquella época no existían los móviles. Y quedamos en el chiringuito de la playa de Baltar, en Portonovo. Yo llevaba -lo recuerdo perfectamente- una camiseta rosa con dos ranitas verdes sentadas tomando el sol, y unos pantalones verde militar. Tenía por aquel entonces el pelo corto con efecto despeinado y teñido de naranja,vamos que tenía un aire a Pumuki por aquel entonces que me hacía parecer más simpática que atractiva. Supongo que pasamos la tarde de sábado sentados mirando al mar y apurando cañas como si no hubiese mañana. Nos gustaba a los dos beber y hablar. Y nos gustaba el sol y el verano. El dijo " Esto es vida", lo recuerdo perfectamente. Y tenía razón. Éramos jóvenes, aunque ahora no acertamos a ponernos de acuerdo con la edad que teníamos. Entre 21 y 24 años. El asegura que era el año 97. Después de aquella tarde de embriaguez en todos los sentidos, porque yo también me sentía borracha de amor, y no sólo de cerveza, vinieron otros momentos muy bonitos que se sucedieron verano tras verano. Alguna tarde en la playa, paseos nocturnos , sexo entre los pinos y besos y más besos...Supongo que no nos sacamos todo el partido que deberíamos, pero , quién lo sabe. El estudiaba en Salamanca. Yo en Santiago de Compostela. El pasaba los veranos en la casa de sus padres en Portonovo, y yo iba por allí dos o tres fines de semana del verano. Me quedaba en el camping , que en Baltar es como una cárcel de alta seguridad. Así que, lo nuestro fueron los encuentros en la playa y en el asiento de atrás del coche. Luego el me acompañaba por la entrada nocturna del camping. Nos despedíamos con un beso en la boca y hasta la próxima. Nos saludábamos con dos besos en la mejilla. Han pasado casi veinte años y hay cosas que siguen siendo igual. Otras son totalemente diferentes. Lo de los besos en la mejilla para saludar, me continúa poniendo de los nervios. Si hay confianza, si tenemos un cierto grado de intimidad , y si no podemos considerarnos amigos, ¿por qué nos empeñamos en ese ritual que tanto nos aleja de lo que en realidad somos? Pero se nota el paso de los años, la vida a nuestras espaldas. Somos más sabios, más generosos, más calmados, más sensibles. Quizás, y es lo que lamento un poco, menos pasionales. Todo empezó en aquel chiringuito de la playa. O incluso antes, en la llamada que yo hice al fijo de la casa de sus padres un domingo , desde la casa de la Tina. Y lo mejor es que no puedo todavía contar cómo termina esta historia porque lo desconozco. Ayer nos tomamos una caña al lado de mi casa. No sucedió nada más. Pero yo me sentí tan ebria de él como a los veinte años. Espero tardar mucho en escribir el final de la historia.

12 agosto, 2013

Esta noite hai chuvia de estrelas. Esta noite eu teño que pensar o que quero facer. Non é sinxelo decidirse, porque cando se fai algo, cando se decide algo, sempre se corre o risco de equivocarse. A miña alma é unha centrifugadora de emocións. E teño no medio do caos unha porta aberta ao pasado. Pero o pasado non pode reescribirse sin abrir ao mesmo tempo feridas novas. Porque as feridas, as feridas sempre son novas, e nunca doen igual. O temor a repetir os erros cometidos está ahí. Son os mesmos labios, a mesma pel, a mesma voz...Esos que marcaron tantos veráns , cando ía a universidade e cada verán acababamos xuntos paseando por algunha praia de Portonovo...Facía tempo que non o botaba de menos, que casi o tiña esquecido por completo. "La distancia es el olvido", pero agora, voltou coma sempre, co seu sorriso natural e xoven, a pesar do paso do tempo sobre as costas. Pasaron, ¿canto? ¿vinte anos?...E a pesar do tempo, recoñecímonos deseguida...Os dous máis vellos, máis decepcionados, máis tristes quizais. Os dous máis sensibles. E voltamos a ollarnos con ternura. E así estou, na mesma encrucillada. Quero estar e non estar entre os seus brazos. Quero correr, escapar del para sempre, para que nunca máis me faga daño, e ao mesmo tempo, quero crer no destino, que nos puxo frente a frente de novo...Quero bicalo e quero perderlle a pista para sempre. Esta noite hai chuvia de estrelas.

09 agosto, 2013

Jo, qué pena todo. El verano se me echó encima, ya casi se termina, y yo sigo siendo tan infeliz como cuando aparecieron los primeros rayos de sol. Esto podría haber sido toda una aventura, el amor, con sus viajes y sus cañitas a medias en la playa...No se muy bien lo que esperaba de este verano, pero se jodió por el camino, sin lugar a dudas. Y en lugar de la felicidad, me encontré llena de tristezas, llena de nostalgias, llena de reproches...Llena de cosas malas que me hacen más mala, que me vuelven horrible y me ponen la piel que da asco. Ya no hablo de política, ni leo los periódicos, ni escribo emails largos, ni me paseo de cuando en cuando por este blog. Estoy algo marchita, y no encuentro remedio. Por días la tristeza va cambiando de forma, pero no se va. Sólo se transforma,sí. Y a veces es azul, y otras es tan sólo gris plata. O rojiza. Hoy ...hoy hace sol y la angustia ronronea sobre mi estómago. Me hace vivir sin planes, sin ganas, contemplando la vida desde el aburrimiento como si se tratase de un balcón que da a una plaza enorme.

01 agosto, 2013

Fai tempo que non me deixo caer por aquí, pero non quero buscar excusas, nin moito menos. Hoxe comeza agosto e paréceme un bo día para voltar. Sin máis. Hoxe. Hoxe que Mariano Rajoy comparece no Congreso para falar de Bárcenas (xa o fixo a estas horas, decindo que se equivocou, sin decir moito máis). Hoxe, que todavía temos na memoria recente o accidente terrible do tren na noite do Apostol en Santiago de Compostela. Hoxe, que creo que estou sin mozo despois de meses dando tumbos nunha relación que non foi ben dende o principio. *** Estou lendo un gran libro. El guardián entre el centeno. Síntome ben lendo esta novela, e poucas máis cousas agora consiguen evadirme do mundo. *** Vin ao home máis guapo de Pontevedra co seu fillo en brazos. Canta ternura. E sentín un pouco de envexa , a verdade. Pero ao mesmo tempo sentín que agora o respeto máis. Quizais non cambie moito con esa criatura entre os brazos, pero eu quero crer que ser pai consigue cambiar a calquera. Presinto que non o verei máis, polo menos de momento. En parte pola súa vida, e en parte tamén pola miña. Xa non estou para determinados encontros prohibidos, nocturnos e carentes de sentido. Sinto que teño unha crise de madurez, eso é , de exceso de madurez,como si de pronto me acabasen de caer enriba cen anos. Son vella e sensata de pronto. E esto amólame e entristéceme profundamente. Son tan sensata que sei que non voltarei a bicalo. Xusto agora, que por fin comezo a ver nel algo máis que un rostro fermoso.

21 mayo, 2013

Hace tiempo que no escribo. Supongo que el motivo es sencillo, vagancia sin más. Claro que también podría ponerme estupenda y contaros que he estado muy ocupada últimamente con esto de la asesoría y los estudios y el amor, y la vida en general. Lo cierto es que en los últimos meses casi no escribo -salvo cosas de trabajo- y casi no leo, y me siento entumecida de arriba a abajo, atrofiada. Pero hoy se me antojó un buen día para comenzar de nuevo. La ocasión: la proximidad de mi cumpleaños.
Voy a cumplir una edad infame, terrible, que me acerca al abismo de los 40. Hay que decirlo en voz alta, sin pudor y sin temor, como buscando redimirte con el gesto. Voy a cumplir 38 años.
Reconozco que el año que pasó lo hizo de forma lenta, pausada, como si quisiesen dilatarse los segundos para que viviese más y más. Estoy intentando acostumbrarme al número, pero todavía es pronto. Busco la manera de celebrarlo sin demasiadas florituras ni muchas vueltas. Creo que ni tarta voy a tener este año. Me apetece desayunar fuera, en una terraza con la brisa de la mañana golpeándome la cara y las noticias frescas impresas recordándome que el mundo se va a la mierda. Ir a currar en bici y  aprovechar a la vuelta para darme un paseíto por la Verdura y tomar una caña. Por la tarde debería regalarme algo, un collar , por ejemplo. Y ponerme mis mejores galas acompañadas de un rojo de labios intensos para ir a clase de inglés (el deber lo primero) antes de cenar en algún sitio bonito de la ciudad.
Suena casi perfecto.

19 abril, 2013

Comeza a calor , pero dunha maneira discreta, sin que casi nos demos conta, sin que nos acostumbremos. Uns raios de sol, máis nada. Abril discorre  rápidamente e eu comezo a reinventarme nun 2013 que parece darlle a benvida ao porvir.
Merquei unha bicicleta e isto casi parece sinónimo de felicidade. Porque a vida debería ser só isto, as pequenas cousas do día a día, sin grandes pretensións , nada máis alá da supervivencia.
E si non durmo ben, si ando nerviosa ou abatida, si de vez en cando se apodera de min a ansiedade, non debo darlle demasiada importancia. Os cambios son eso, ao fin e ao cabo, un estruendo, unha detonación na existencia que fan que todo  se remexa. Pero tamén nos cambios se pode encontrar unha paz distinta que se abraza ao futuro para facerse posible.

20 marzo, 2013

12:02 horas: iniciando primavera

12:02 horas.
 
Esta é a hora na que da comezo hoxe unha nova estación: a primavera. Supoño que a primavera leva implícita unha época de cambios, que agora mesmo,  non deixa de resultarme cando menos gracioso. Cambio é a palabra que máis me ronda pola cabeza últimamente. Vivo no cambio. Igual que noutros tempos todo parecía quieto, inamovible para sempre, eternizante ata agonía, agora cada segundo indica un novo vértigo, unha nova fiestra aberta ao porvir, á incertidume, pero tamén á posibilidade. Cambios e máis cambios.
 
Sin embargo, qué rara esta primavera que está a piques de comezar. Fai frío. Un frío raro, de neve, invernal , que se che mete nos osos e que fai que dubides ata das estacións, esa certeza...Remataron as Fallas e todo indica no calendario que estamos nun novo tempo, que sairá o sol e que pronto compraremos vestidos floreados e bailarinas , pero fóra o aire conxélache as meixelas e o ceo ameaza choiva, unha vez máis. Máis a primavera é hoxe un feito a pesar da climatoloxía. Os días son máis longos e marzo estírase como chicle neste inverno tardío de todos os demonios. A primavera é un feito.
 
Pantalla de ordenador. Vaso de papel para o café. Mobil con internet (por fin) A fiestra enorme ás costas aberta á praza José Martí. O tempo discurre noutro escenario. Ainda non o creo moito, ainda non son moi consciente do novo marco laboral que me rodea, que construín sin pensar, casi sin querer. E agora, entre os coleteos primeiros dunha primavera que asoma tímida entre un frío invernal, redescúbrome a min mesma, traballadora, autónoma, libre.

03 marzo, 2013

Benvida ao barrio

Cando se comeza unha nova etapa hai certos xestos clarificadores, que simbolizan con rotundidade o principio de algo, e en certa medida transmiten unha especie de vibracións -sensacións, indicios, o que se queira- respecto ao futuro que nos agarda.
Eu chegaba a Santa Clara, ao edificio nº4, onde vou ter o meu despacho profesional, xa constituída como autónoma e despois de firmar o contrato de aluguer do local, o venres día 1 de marzo pola mañá. Chaves en man e vestida como se viste alguén cando ven de asinar un contrato que vai configurar o seu futuro, subín as escaleiras que levan ao primeiro piso.Cando ainda non me dera tempo a empuxar a porta principal do local chamoume dende abaixo un home que bebía unha lata de cervexa apoiado nun contenedor. Achegouse ás escaleiras e díxome que non tiña que preocuparme por el, que acostumbraba a dormir por alí cerca pero que non se metía con ninguén. Eu reaccionei  con certa perplexidade, sin saber qué contestar e el continuou en tono amable  dicíndome que xa me vira algunha vez por alí nos últimos días e que me desexaba que todo me fose ben. Finalmente, presentouse. Son Perfecto, dixo tendéndome a man. De maneira casi mecánica, e casi sin saír do meu asombro, baixei as escaleiras e dinlle un apretón de mans a Perfecto. O meu veciño máis achegado, o indixente que durme entre o lixo en Santa Clara e se alimenta do que tira o HiperFroíz deume amablemente a benvida ao barrio. Probablemente ninguén máis na zona se decatara das miñas idas e vidas polo edificio e da miña chegada como emprendedora a un dos despachos da primeira planta máis ca el. E , lonxe de asustarme polo seu aspecto e pola súa maneira de achegárseme , fíxome sentir na casa.