28 julio, 2015

De bailes agarrados


J. voltou. Fíxoo dun xeito extraño, con máis determinación ca outras veces, quizais consciente de que esta vez ía en serio o de deixalo correr para sempre. Non era nada novo o de deixar de falarnos durante un tempo, pero agora…era distinto. E deuse conta. E non me deixou demasiada opción. Cando se decatou de que as explicacións e os perdóns non ían valerlle de nada, fixo o único que podía salvar aquel momento. Colleume da man. E só dixo “voy a sacarte de aquí”. E eu, que non esperaba nel esa contundencia, deixeime arrastrar, porque no fondo era o que máis desexaba naquel instante. E entón xa éramos nós. Fumos ao baño e entramos xuntos, como o fan as amigas. No de cabaleiros. El suxetou a porta mentres eu me desfacía da última cervexa que tomara. E falábamos. Ao saír soaba unha bachata e quedamos a bailar naquel local. Nós, bachata. Por favor ¡¡ Pero alí estabamos, e soupen xusto nese intre que aquela noite era a noite dos asuntos pendentes.
Eu nunca fun moito de bailar agarrado. Pero sempre hai un tempo para cada cousa, e este verán está resultando todo un descubrimento no que respecta ao baile con parella. Ten perigo este tipo de baile. Primeiro porque hai moito roce de mans, de corpos, de corpos que van sentíndose felices e suorosos ao mesmo tempo. E onde hai suor hai feromonas aloucadas que fan das súas. Logo están os ollos, pendentes dos ollos do outro. Para seguir o compás. E os ollos falan. Falan de máis ás veces. E a cousa está totalmente perdida cando te esqueces de que estás nun bar, de que te estás deshidratando, de que saíches tomar unhas copas…Cando só bailas. E nen a mexar te atreves a ir. Para non romper a maxia do baile.

15 julio, 2015

Para todo o verán


¿La vas a llevar puesta todo el verano? Merquei en Portonovo, nun posto deses do paseo, unha pulseira de coiro para a muñeca, e cando a vendedora estaba poñéndoma espetoume esta pregunta. Non sei se foi unha reacción normal ou pola contra desproporcionada debido ao meu estado de certa ansiedade nos últimos días, pero o certo é que sentín un vértigo fatídico, e pensei que mesmo as pernas me floxeaban e ía caer ao chan. Porque a pregunta non era inocua, nin moito menos. A resposta implicaba un alto grao de compromiso que non sei se eu estou capacitada para asumir. Todo o verán. Gustábame aquela pulseira e ía pagar por ela o que me pediran, pero ¿levala todo o verán? Esas eran palabras maiores. E máis para decidilo así, de golpe, ás dúas da tarde e sen tomar ainda o primeiro vermú.

Despois da parálise inicial, por vergoña supoño, dixen o primeiro que se me pasou pola cabeza, que foi un simple si. Para saír do paso. ¿Pero cómo ía explicarlle eu a aquela boa muller que unha non pode comprometerse nun segundo con nada para todo un verán? Ao menos non eu. Que cada bico que dou paréceme o paraíso ata que atopo enfrente outros ollos máis azuis ou comezo a ler unha nova novela. Podería parecer inestable. Pero non. Simplemente trátase de puro respeto ao compromiso e a todo o que implica.

Imaxinemos, por exemplo, que a pulseira se pon negra pola auga do mar, ou perde cor, ou – o que tamén podería suceder -  deixa de gustarme un día. Eu son muller de palabra, e se interiormente asumo un compromiso “para todo o verán” hei de levalo adiante ata as últimas consecuencias. E pobre de min que por un accidente se rompa ata facerse inutilizable, porque entón eu sentirei que fracasei. E lamentarei ese fracaso todos os días que resten de verán.

Non. Non quero levala todo o verán. Polo menos non quero ter que tomar esa decisión agora. Quero probala. Lucila un tempo. E comprobar como me sinto ao despertar e vela ahí, pouco a pouco máis gastada. E descubrir se cada día que pasa vaime gustando máis, ou pola contra, chega o momento no que simplemente non me combina coa camiseta, ou cos ollos do camareiro do chiringuito da praia. Quén sabe.

08 julio, 2015

As vantaxes dun ex


Desfacerse dun ex parece a primeira vista tarefa fácil. Pero non. O que apenas foi unha relación dun ano convértese nun problema de por vida. Un ex é unha rémora que arrastramos ao longo de toda a nosa existencia sen remedio. Non da tregua. Nos seus momentos felices, cando se sinta pletórico, namorado doutra ou acabe de recibir unha herencia, terás a sensación de que por fin te libraches del, pero non. A vida é puñetera e no primeiro revés que se lle presente volverá a chamarte co pretexto de chorar sobre o teu ombro a súa tristura, e acabara na túa cama se non te andas con coidado. Un ex nunca perde o teu número de teléfono. Finxirá que o borra mil veces. Bloquearache o whatsapp e o Facebook, pero non. O día menos pensado reaparecerá no teu teléfono coa súa cara sorinte na foto de perfil e as súas mensaxes estarán ahí para darche os bos días e as boas noites. Un ex perservera. Intenta recuperar a sensación que tiña cando o amabas. Non segue queréndote, non. Non se trata diso. O que bota de menos é sentir cómo se sentía cando ti o querías. E por ver iso nos teus ollos, por recuperar ainda que só sexa por uns segundos aquela sensación, un ex fai o que sexa. O que teña que facer. Convidarate a comer. Regalarache un libro cunha dedicatoria nostáxica. Levarate a París. Á lúa se fai falta. Un mozo dura o que dura, pero un ex é para toda a vida. E o mellor que podes facer é asumilo canto antes. Poñer o teu corazón a salvo e seguirlle a corrente. Follalo se che apetece. Comer con el cando non teñas mellores plans. Chamalo para beber uns tequilas a golpe de martes depois de ter un día duro no traballo. Un ex é coma unha rémora. Voraz. Interesado. Dependiente. ¿E cal é a vantaxe de todo isto? Que si estás moi namorada do teu mozo e te deixa, non tes que preocuparte. Porque como ex sempre estará ahí.

07 julio, 2015

¿Por qué bebo un luns?


É unha boa pregunta. A única que se me ocurre cando me levanto un martes ás sete da mañá cun exército de monos tocando o tambor dentro da miña cabeza. Celebrar a vida un luns é o que ten. Pero as consecuencias hoxe son moito máis que dor de cabeza e certa desconcentración no traballo. A min as resacas dos martes – ata hoxe non o sabía con certeza- véñenme acompañadas de nostalxia de bicos. De pronto boto en falta os bicos todos da miña vida, e fago memoria de cada un deles de xeito obsesivo. Compulsivo. Resulta incluso aterrador. A cabeza estállame en mil pedazos e eu repaso bico tras bico, tras bico…ata chegar ao mareo. Á náusea. Porque o regusto dun bico que pasou, que se lembra con algo de morriña, é doce. Alegra o día. Fai sorrir. Pero cando miles de bicos con lingua se agolpan no teu subconsciente (ou consciente) e. che enchen de babas as ideas, cando non che deixan pensar con claridade, cando mesmo te colocan un pouco ao borde da loucura…pois xa deixa de ter gracia.

E entón cobra máis forza a pregunta. Resoa entre as paredes do meu despacho. ¿Por qué carallo bebo un luns?

04 julio, 2015


Hoxe celébrase o desfile do Orgullo en Madrid. E eu non estou alí. Puiden ir, si. E ata pensei en ir de arroutada, pero ao final pesou máis o deber, e aquí estou. Rabexando. E nostálxica. Porque eu hoxe quería estar alí, celebrando os dez anos da lei de matrimonios homosexuais, no medio do bullicio da manifestación, do desfile ou do que queira que sexa aquilo. Con Alex e Jacobo.

 

***

Onte atopámonos de novo. Non nos atrevimos a mirarnos aos ollos. Non ao principio. Eu púxenme digna porque a última vez ela deixoume plantada nunha praza despois de bicarme. Fuxiu atormentada pola culpa, sin ningunha contemplación.

Onte colocouse detrás de min e bailou casi rozándome. Pero ben se coidaba de non facelo. Supoño que esperando que fose eu quen lle acariciase levemente unha man ou lle tocase o brazo. Agardando quizais que lle falase. Pero non fixen nada. E marchou.

No segundo local que nos vimos tivemos unha segunda oportunidade. Mirámonos aos ollos polo medio da xente. Sorriu. E púxose a bailar soa sabedora de que a estaba contemplando. Logo achegouse. Un abrazo. Unha caricia na espalda. Faloume casi ao oído, e eu sentín o seu olor, entre sudor e perfume. A súa man na miña cintura. A miña man na súa cintura. “Estás moi guapa”, espeteille carente de toda orixinalidade. E ela, recibiu o piropo con agrado, e díxome que non, que sin sostén e coas súas tetas pequenas e caídas. Sin sostén coas súas tetas pequenas e caídas. E tocouse os peitos. E conduciu a miña man ao medio da súa espalda para que comprobase que era certo. Que non levaba sostén. E logo, conduciuna amodiño á parte de diante. Para que comprobase que eran pequenas e caídas. Non era certo. E collímonos da man. Un anaco, non sei. Sen dicir nada. Tiña que marchar. Marchou soa. Sen apartar a vista de min mentres camiñaba ata a porta do pub. Esta vez falándome cos ollos. Sen dúbida quería que a acompañase, e eu simplemente non podía. Ás veces non podes, porque estás con alguén, porque tes unha responsabilidade, polo que sexa.

E así quedou a cousa.

02 julio, 2015

https://www.youtube.com/watch?v=4xHf4YnRtnA
"E quero vivir ao ritmo do que vive ilusionado..."
***

Custa crer que algúns acontecemetos da nosa vida cobren tal relevancia co paso dos días que mesmo cheguen a ser o motor de arranque de todas as nosas ilusións e esperanzas. Pero ás veces así é. Sucede algo, que dura apenas un lapso de tempo, horas como moito. E  a  partir de ahí, a nosa imaxinación fai o resto. Vai tecendo unha rede de ensoñación, de fantasía,  de desexos, de ilusión ao fin e ao cabo, que nos mantén alegres dende a mañá ata a noite, como si estivesemos baixo a influencia dalgún feitizo. E somos felices. Porque culpa da felicidade ten moita a ilusión. Esa ilusión que pode nacer dun encontro especial, dunha expectativa posta no futuro, duns plans que estemos a trazar, ou mesmo duns bicos que se quedaron cravados no fondo das entrañas. A ilusión é un potente combustible para os soños, para a perseverancia. E para a esperanza tamén.