Non existen bares suficientes para que me afogue neles.
Nin chuvia que me cause máis tristeza ca que me provocan os teus ollos que non
me miran a min. Hoxe non. O gris é máis gris e non atopo a maneira de debuxar
un futuro no que non estés ti. Eu contigo parecía un soño bonito para comezar o
inverno. E agora, coa rotundidade das verdades que doen sei que non vai ser. Nin eu contigo nin café
nin conversa nin cigarro nin sorriso. E con todas as túas portas pechadas, fóra
cae a chuvia con saña para acompañar o meu lamento. E eu debo aprender a
convivir coas miñas feridas, deixar que se tornen cicatriz. E comprender dunha
vez que o futuro é sin ti. Que o presente é sin ti. Que os bicos todos do meu
mundo son sin ti.
30 octubre, 2015
16 octubre, 2015
venres-túnel
Instalada sin querer nun venres-túnel que me está
quitando o aire por momentos. Quixen sobrevivir como si nada e mesmo diría que
o intentei coa vontade toda da que fun capaz. Pero eu non mando tanto como
quixese. E sempre hai un abismo diante que me está tentando, que se me presenta
coma un reto no suceder dos días. Especialmente nos días grises de neboeiro,
coma o de hoxe.
Esquecín as túas verbas amables, que tiñan que ser tirita
para a mesma ferida que ti me abriches no peito. Non sei si algún día tiven
esas verbas entre os dedos ou si tan só soñei con que existiron, para curarme
un pouco. Non sei nada de ti. Só que hoxe non encontro os teus ollos en
ningunha esquina. E a mañá estase así transformando nunha búsqueda incesante da
túa esencia, sexa en voz, en ollada, en papel escrito de traballo sobre a mesa.
E sei que non hai remedio. Ao menos non hoxe. Porque eu quero. E busco. E
síntome incapaz porque só me retumba na memoria o teu non a destempo, descortés. Un non que te deixa en
coiro frente ao home que escolliches para ilusionarte cada día e sacar forzas
para saír ao mundo no medio do inverno que se aproxima. Un non que te humilla
porque é moito máis que estar sin roupa. É ter xa a alma espida, e sangrando
sobre as horas de rechazo sin esperanza. Un non que non ten o mesmo sabor que
outros non. Cada non doe ao seu xeito. E este dóeme máis porque é o último. Non
teño máis pasado cos teus bicos. Nin máis futuro co día de mañán, cando o
despertador ou mesmo o móbil, me boten da cama de maneira rutinaria, por obriga
que non por gusto, e me devolvan á realiade da túa ausencia. Ti colgarás un
video de whatsapp que pretende ser divertido, e eu botarei bágoas secas de
impotencia, cos ollos ainda cheos de legañas. E así comeza o día. Sin outra
certeza máis que a de que todo pode empeorar.
14 octubre, 2015
Dime que no.
Dime que existen las palabras para algo más que
complicarme la vida. Que lo blanco es blanco y que no hay segundas
oportunidades. Porque si me dices otra cosa, terminaré por no saber qué pintas
aquí, con tu sonrisa perfilada y tus ojos diciéndome que me quede. Dime que no.
Que los accidentes pasan todos los días y la gente va al hospital y continúa
con su vida. Si consiguió sobrevivir, claro.
Pero no me digas tal vez y pretendas que sea yo la que
escriba la historia. Ahora que me dejaste sin argumento. No me digas que
recorto los fragmentos que me interesan para que parezcas peor de lo que eres.
Porque si de algo estoy segura es de que yo quiero imaginarte siempre como en
el segundo exacto en el que cambió todo. En ese segundo apenas, tenías todo lo
bueno de este mundo y a mi me bastaba para
ser feliz.
Dime que mañana estaré mejor. Que tampoco es para tanto.
Que no quieres ser una columna en mi
espacio laboral. Dime que sí. O que no. Pero no me digas que depende. Que no
sabes. Que no piensas. Que mañana. Que puede, que quizás...
Suscribirse a:
Entradas (Atom)