30 octubre, 2015

Os bicos todos do meu mundo son sin ti


Non existen bares suficientes para que me afogue neles. Nin chuvia que me cause máis tristeza ca que me provocan os teus ollos que non me miran a min. Hoxe non. O gris é máis gris e non atopo a maneira de debuxar un futuro no que non estés ti. Eu contigo parecía un soño bonito para comezar o inverno. E agora, coa rotundidade das verdades que doen  sei que non vai ser. Nin eu contigo nin café nin conversa nin cigarro nin sorriso. E con todas as túas portas pechadas, fóra cae a chuvia con saña para acompañar o meu lamento. E eu debo aprender a convivir coas miñas feridas, deixar que se tornen cicatriz. E comprender dunha vez que o futuro é sin ti. Que o presente é sin ti. Que os bicos todos do meu mundo son sin ti.

16 octubre, 2015

venres-túnel


Instalada sin querer nun venres-túnel que me está quitando o aire por momentos. Quixen sobrevivir como si nada e mesmo diría que o intentei coa vontade toda da que fun capaz. Pero eu non mando tanto como quixese. E sempre hai un abismo diante que me está tentando, que se me presenta coma un reto no suceder dos días. Especialmente nos días grises de neboeiro, coma o de hoxe.

Esquecín as túas verbas amables, que tiñan que ser tirita para a mesma ferida que ti me abriches no peito. Non sei si algún día tiven esas verbas entre os dedos ou si tan só soñei con que existiron, para curarme un pouco. Non sei nada de ti. Só que hoxe non encontro os teus ollos en ningunha esquina. E a mañá estase así transformando nunha búsqueda incesante da túa esencia, sexa en voz, en ollada, en papel escrito de traballo sobre a mesa. E sei que non hai remedio. Ao menos non hoxe. Porque eu quero. E busco. E síntome incapaz porque só me retumba na memoria o teu non  a destempo, descortés. Un non que te deixa en coiro frente ao home que escolliches para ilusionarte cada día e sacar forzas para saír ao mundo no medio do inverno que se aproxima. Un non que te humilla porque é moito máis que estar sin roupa. É ter xa a alma espida, e sangrando sobre as horas de rechazo sin esperanza. Un non que non ten o mesmo sabor que outros non. Cada non doe ao seu xeito. E este dóeme máis porque é o último. Non teño máis pasado cos  teus bicos. Nin máis futuro co día de mañán, cando o despertador ou mesmo o móbil, me boten da cama de maneira rutinaria, por obriga que non por gusto, e me devolvan á realiade da túa ausencia. Ti colgarás un video de whatsapp que pretende ser divertido, e eu botarei bágoas secas de impotencia, cos ollos ainda cheos de legañas. E así comeza o día. Sin outra certeza máis que a de que todo pode empeorar.

14 octubre, 2015

Dime que no.


Dime que existen las palabras para algo más que complicarme la vida. Que lo blanco es blanco y que no hay segundas oportunidades. Porque si me dices otra cosa, terminaré por no saber qué pintas aquí, con tu sonrisa perfilada y tus ojos diciéndome que me quede. Dime que no. Que los accidentes pasan todos los días y la gente va al hospital y continúa con su vida. Si consiguió sobrevivir, claro.

Pero no me digas tal vez y pretendas que sea yo la que escriba la historia. Ahora que me dejaste sin argumento. No me digas que recorto los fragmentos que me interesan para que parezcas peor de lo que eres. Porque si de algo estoy segura es de que yo quiero imaginarte siempre como en el segundo exacto en el que cambió todo. En ese segundo apenas, tenías todo lo bueno de este mundo y a mi me bastaba para  ser feliz.

Dime que mañana estaré mejor. Que tampoco es para tanto. Que  no quieres ser una columna en mi espacio laboral. Dime que sí. O que no. Pero no me digas que depende. Que no sabes. Que no piensas. Que mañana. Que puede, que quizás...